Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Skoro nie możesz powiedzieć prawdy ludziom, na których najbardziej ci zależy, w rezultacie samego siebie też oszukujesz.

Skoro nie możesz powiedzieć prawdy ludziom, na których najbardziej ci zależy, w rezultacie samego siebie też oszukujesz.

Kto powiedział, ze noc jest od spania? Nie, nie, proszę państwa, noc jest właśnie od niszczenia sobie życia. Od analiz tego, co było już i tak zanalizowane milion razy. Od wymyślania dialogów, na które i tak nigdy się nie odważymy. Noc jest od tworzenia wielkich planów, których i tak nie będziemy pamiętać rano. Noc jest od bólu głowy do mdłości, od wyśnionych miłości.

Kto powiedział, ze noc jest od spania? Nie, nie, proszę państwa, noc jest właśnie od niszczenia sobie życia. Od analiz tego, co było już i tak zanalizowane milion razy. Od wymyślania dialogów, na które i tak nigdy się nie odważymy. Noc jest od tworzenia wielkich planów, których i tak nie będziemy pamiętać rano. Noc jest od bólu głowy do mdłości, od wyśnionych miłości.

Żółw porusza się z taką prędkością, jaka wystarcza do polowania na sałatę.

Żółw porusza się z taką prędkością, jaka wystarcza do polowania na sałatę.

- I co? - nie wytrzymał poeta. - Co jest na tym polu? - Ano - Dhun uniósł głowę, podrapał się za uchem. -Ano, grasuje tam diaboł. - Co? - parsknął Jaskier. - Co takiego? - Przecie mówię. Diaboł. - Jaki diaboł? - A jaki ma być? Diaboł i tyle. - Diabłów nie ma! - Nie wtrącaj się, Jaskier - rzekł Geralt spokojnym głosem. - A wy mówcie dalej,mości Dhun. - Przecie mówię: diaboł. - To już wiem. - Geralt, gdy chciał, potrafił być niesłychanie cierpliwy. - Powiedzcie, jak wygląda, skąd się wziął, w czym wam przeszkadza. Po kolei, jeśli łaska. - Ano - Dhun uniósł sękatą dłoń i jął wyliczać, po kolei odginając palce, z wielkim trudem. - Po kolei, jako żywo, mądry z was człek. Ano, tak. Wygląda to on, panie, jak diaboł, wypisz wymaluj diaboł. Skąd się wziął? Ano znikąd. Bęc, trzask, prask i patrzym: diaboł. A przeszkadzać to on nam po prawdzie nie zanadto przeszkadza. Bywa nawet, że pomaga. - Pomaga? - zarechotał Jaskier, usiłując wyciągnąć muchę z piwa. - Diabeł? - Nie wtrącaj się, Jaskier. Mówcie dalej, panie Dhun. W jaki to sposób pomaga wam ten, jak powiadacie... - Diaboł - powtórzył z naciskiem kmieć. - Ano, pomaga tak: grunt użyźnia, glebę wzrusza, krety tępi, ptaki płoszy, rzepy i buraków dogląda. A i liszkę, co się w kapuście lęgnie, zjada. Ale kapustę takoż po prawdzie zjada. Nic, ino by żarł. Jak to diaboł. Jaskier znowu zarechotał, po czym pstryknął palcami i strzelił zmoczoną w piwie muchą w kota śpiącego przy palenisku. Kot otworzył jedno oko i spojrzał na barda z wyrzutem. - Wszelakoż - rzekł spokojnie wiedźmin - gotowiście mi zapłacić, by pozbyć się tego diabła, czy tak? Innymi słowy, nie chcecie go w okolicy? - A któżby - Dhun spojrzał na niego ponuro - chciał diaboła na ojcowiźnie?

- I co? - nie wytrzymał poeta. - Co jest na tym polu? - Ano - Dhun uniósł głowę, podrapał się za uchem. -Ano, grasuje tam diaboł. - Co? - parsknął Jaskier. - Co takiego? - Przecie mówię. Diaboł. - Jaki diaboł? - A jaki ma być? Diaboł i tyle. - Diabłów nie ma! - Nie wtrącaj się, Jaskier - rzekł Geralt spokojnym głosem. - A wy mówcie dalej,mości Dhun. - Przecie mówię: diaboł. - T...

Skończona trzydziestka - zapowiedź samotnego dziesięciolecia, coraz krótszej listy nieżonatych przyjaciół, coraz mniejszego zapasu entuzjazmu, coraz rzadszych włosów.

Skończona trzydziestka - zapowiedź samotnego dziesięciolecia, coraz krótszej listy nieżonatych przyjaciół, coraz mniejszego zapasu entuzjazmu, coraz rzadszych włosów.

Od hotelu dzieliło go kilkadziesiąt metrów, słyszał już szczękanie garnków dobiegające z kuchni, kiedy ręce wpadły mu głęboką, nawianą przez wiatr zaspę. Nie miał siły, żeby się podnieść. Ale pomyślał, że to nic, odpocznie chwilę. Był dumny, że przypomniało mu się taternickie szkolenie, na którym dowiedział się, jak postępować w przypadku zasypania przez lawinę. Otóż w śniegu trzeba wygrzebać trochę miejsca przy twarzy, aby mieć czym oddychać, i czekać na pomoc. Wygrzebał więc małą jamkę koło ust, odetchnął z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku i umarł.

Od hotelu dzieliło go kilkadziesiąt metrów, słyszał już szczękanie garnków dobiegające z kuchni, kiedy ręce wpadły mu głęboką, nawianą przez wiatr zaspę. Nie miał siły, żeby się podnieść. Ale pomyślał, że to nic, odpocznie chwilę. Był dumny, że przypomniało mu się taternickie szkolenie, na którym dowiedział się, jak postępować w przypadku zasypania przez lawinę. Otóż w śniegu t...