Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jim czatował na nas przy Złotych Wrotach i zgrzytał zębami. - A co z ledwie, ledwie zwycięstwem ? -Mówiłeś, że mamy być nieudolni! Patrz, nawet nie dotknęłam miecza. Rąbnęłam gościa głową, jak ulicznik. - Zaatakował cię mężczyzna z mieczem, a ty go rozbroiłaś i obaliłaś w ciągu dwóch sekund! – popatrzył na Currana, który wzruszył ramionami. - Nie moja wina, że nie umiał się przewracać. Jim przeniósł surowe spojrzenie na Dali. - Co to, u diabła, miało być? - Szkarłatne Szczęki Śmierci. - Kiedy zamierzałaś mnie poinformować, że łamiesz ludzi jak zapałki? - Mówiłam, że rzucam klątwy. - Mówiłaś, że nie działają! - Mówiłam, że nie zawsze działają. Ta najwyraźniej zadziałała. – Dalia zmarszczyła czoło – Zresztą nie rzucałam ich nigdy na żywych przeciwników. To był wypadek. Jim spiorunował nas wzrokiem. Podkładka pękła mu w dłoniach. Odwrócił się na pięcie i odszedł, tupiąc. - Chyba zraniliśmy jego uczucia – skwitowała Dali, odprowadzając Jima spojrzeniem, po czym ruszyła za nim. - Co, do cholery, miałem zrobić, złapać tego bizo-nołaka, żeby nie upadł? Prychnął Curran.

Jim czatował na nas przy Złotych Wrotach i zgrzytał zębami. - A co z ledwie, ledwie zwycięstwem ? -Mówiłeś, że mamy być nieudolni! Patrz, na...

- (…) O, idą nasze panie. Na sam ich widok od razu chce się „mmm”, nie? – Pomrukowi towarzyszył wyraźnie seksualny ruch ciała. McNabb uśmiechnął się szeroko, patrząc na idące korytarzem Peabody i Eve. A potem szybko spojrzał na Roarke’a. - To znaczy, ja „mmm” moją, a ty twoją. Nie żebym od razu chciał „mmm” panią porucznik, bo by mi skopała tyłek, a moje zakrwawione szczątki rzuciła tobie do zabawy, a na koniec Peabody wdeptałaby je w ziemię i podpaliła. Chodziło mi o to, że… - Wiem, o co ci chodziło – McNabb zawsze potrafił go rozbawić – I zgadzam się w całej rozciągłości, łącznie z zabawą zakrwawionymi szczątkami. Fascynujące kobiety. Pani porucznik – powiedział Roarke, gdy Eve zbliżyła się do niego długimi krokami. - Cieszę się, że obaj spędzacie miło czas, popijając i gawędząc. - Melduję, że informowałem Roarke’a o ostatnich aktualizacjach i przekazywałem pani rozkazy. - Mnie to wyglądało na ślinienie się i wlepianie pożądliwego wzroku. - Ach… to mogły być reakcje uboczne (…

- (…) O, idą nasze panie. Na sam ich widok od razu chce się „mmm”, nie? – Pomrukowi towarzyszył wyraźnie seksualny ruch ciała. McNabb uśmiec...

- Dokąd teraz jedziemy, pani porucznik? - zapytała Peabody. – Do college'u. – To niebezpieczne. Tam jest mnóstwo świetnych facetów. - Skuliła ramiona pod karcącym wzrokiem Eve. - Przecież to, że McNab i ja stanowimy dobraną parę i mamy dojrzały związek... – Nie chcę słuchać o niczym wspaniałym i dojrzałym związanym z McNabem. Natychmiast robi mi się słabo. To, że McNab i ja stanowimy dobrana parę – kontynuowała niezrażona Peabody, gdy szły przez hol – nie oznacza jeszcze, że nie wolno mi patrzeć na innych mężczyzn. Kada kobieta, która ma oczy, zwraca uwagę na innych facetów. No dobra, może ty nie, ale ty masz Roarke'a. – Przypominam ci, że prowadzimy śledztwo w sprawie morderstwa i nie wybieramy się na konkurs męskiej urody. – Lubie łapać kilka srok za ogon, jesli to jest możliwe. W związku z tym uważam, że powinnyśmy coś zjeść. W ten sposób mogłybyśmy jednocześnie prowadzić śledztwo, sycić ciało i pożądliwy wzrok. – Nie będzie żadnego pożądania. To jest zabronione na wszystkich etapach śledztwa. Peabody ściągneła wargi. – Jesteś dzisiaj naprawdś niedobra. – Owszem. - Eve głęboko zaczerpnęła tchu i uśmiechnęła się. - I świetnie się z tym czuje.

- Dokąd teraz jedziemy, pani porucznik? - zapytała Peabody. – Do college'u. – To niebezpieczne. Tam jest mnóstwo świetnych facetów. - Skuli...

- No cóż, w takim razie… - Roarke poderwał się na równe nogi, gdy Mavis wydobyła pierś, do której natychmiast przyssała się Belle. – To ja już… Pójdę gdzieś indziej. Jego reakcja rozbawiła Mavis. Jej twarz się rozjaśniła. - Ona też chce śniadanie – powiedziała ze śmiechem.- Prawie wszyscy widzieli już moje piersi. - Chyba ci wspominałem, że są absolutnie urocze. Zastanawiam się czy nie powinienem… - Nie, usiądź. – Chichocząc Mavis sięgnęła po sok i wstała bez trudu, radząc sobie ze szklanką i dzieckiem przy piersi. – Zaraz się przyzwyczaisz a za chwileczkę wrócimy do siebie. Zwykle po śniadaniu ucinamy sobie drzemkę. Jak się czegoś dowiem o peruce lub produktach to dam znać. - Zrób to. Kiedy znów zostali sami, Roarke wbił wzrok w swój talerz. - Ciekawe dlaczego dziś rano zamówiłem sobie jajka sadzone żółtkiem do góry. - Bo wyglądają jak para ślicznych lśniących żółtych piersi – Uśmiechając się, Eve sięgnęła po kawałek bekonu – A Mavis, jak oboje pamiętamy, nieraz malowała swoje na żółto. - Za każdym razem, gdy karmi swoje dziecko, czuję się taki… zakłopotany. - Zdawało mi się, że zaraz wpadniesz w panikę. - Z lekka spanikowałem. To takie intymne. - Chyba oboje będziemy musieli sobie jakoś z tym radzić. A na razie zacznijmy się zbierać. Jedz te swoje cycuszki.

- No cóż, w takim razie… - Roarke poderwał się na równe nogi, gdy Mavis wydobyła pierś, do której natychmiast przyssała się Belle. – To ja j...