Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przyzwyczajona do kryminałów skandynawskich lub takich, w których zawiłą zagadkę rozwiązuje detektyw „z problemami”, trzymających w napięciu, pisanych konkretnie i na temat rozczarowałam się nieco „Dziewczyną z Brooklynu”. Krótki opis całej historii wydaje się interesujący i nawet szarpnęłam się żeby książkę kupić ;) bo zwykle wypożyczam. Po 100 stronach mdłych opisów jak bardzo główny bohater kocha swoją narzeczoną stwierdziłam, że nareszcie akcja się rozkręca, jednak przez kolejne 100 stron czułam, że nie bardzo i w końcu zaciekawiłam się bardziej przy 200 stronie chcąc po prostu dowiedzieć się zakończenia tej historii jakoś dotrwałam do końca. Niestety jak dla mnie zbyt naciągana,, nie wciągająca, od taka do poczytania jak nie ma się pod ręką nic lepszego. To moja subiektywna, nieco spaczona wieloma kryminałami opinia.

Przyzwyczajona do kryminałów skandynawskich lub takich, w których zawiłą zagadkę rozwiązuje detektyw „z problemami”, trzymających w napięciu, pisanych konkretnie i na temat rozczarowałam się nieco „Dziewczyną z Brooklynu”. Krótki opis całej historii wydaje się interesujący i nawet szarpnęłam się żeby książkę kupić ;) bo zwykle wypożyczam. Po 100 stronach mdłych opisów jak...

Niby książka dobra, jak każda poprzednia z tej serii, jednak tym razem domyśliłam się niektórych wątków co nie zdarzało mi się przy poprzednich częściach...stąd trochę mniej fanu przy końcówce miałam, nie jestem też usatysfakcjonowana zakończeniem:)Ot moja krótka opinia, nie żadna recenzja. Jednak oczywiście polecam, bo ja się przywiązałam do Eriki i Patricka i nie mogłabym nie przeczytać kolejnej części...choć Erika rzeczywiście jest czasem nieco irytująca z tym wtrącaniem nosa we wszystko ;)

Niby książka dobra, jak każda poprzednia z tej serii, jednak tym razem domyśliłam się niektórych wątków co nie zdarzało mi się przy poprzednich częściach...stąd trochę mniej fanu przy końcówce miałam, nie jestem też usatysfakcjonowana zakończeniem:)Ot moja krótka opinia, nie żadna recenzja. Jednak oczywiście polecam, bo ja się przywiązałam do Eriki i Patricka i nie mogłabym...

Dla oderwania się od kryminałów, które czytam namiętnie postanowiłam sięgnąć po jakąś powieść o innej tematyce niż kryminalne zagadki, morderstwa itp.

Powieść ta niezwykle mnie poruszyła, wzbudziła emocje, które towarzyszą mi codziennie po przeczytaniu jej. Jest to tego typu książka, o której się nie zapomina po odłożeniu na półkę.

Powieść ta uczy nas doceniania podstawowych rzeczy które mamy, uczy dostrzegać szczęście, które mamy, a którego nie cenimy, bo jest dla nas normą i czymś co mamy zawsze, uczy doceniać szarą codzienność, na którą wielokrotnie narzekamy. Uczy także sztuki przebaczenia. I to tego najtrudniejszego przebaczenia...samemu sobie.

Dla oderwania się od kryminałów, które czytam namiętnie postanowiłam sięgnąć po jakąś powieść o innej tematyce niż kryminalne zagadki, morderstwa itp.

Powieść ta niezwykle mnie poruszyła, wzbudziła emocje, które towarzyszą mi codziennie po przeczytaniu jej. Jest to tego typu książka, o której się nie zapomina po odłożeniu na półkę.

Powieść ta uczy nas doceniania...