Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Znakomita powieść. Mnie wciągnęła od pierwszych stron. Zauroczył mnie język dziewczyny głównego bohatera, Wiki, zapamiętany z filmów "W starym kinie" nieodżałowanego Stanisława Janickiego. Tak mówiły bohaterki przedwojennych filmów, śpiewała Ordonówna. Szkoda, że proza nie może oddać akcentu tego języka. Pomyśleć, że minęło kilkadziesiąt lat i ten przedwojenny język popadł w zupełne zapomnienie. Chwała autorowi, ze próbuje go nam przypomnieć. Co oprócz tego? Fenomenalnie napisane dialogi, wartka akcja, dramaty ludzkie, wiarygodne, skomplikowane charaktery bohaterów, słowem wszystko co jest potrzebne żeby utwór był kompletny. Hardy wykorzystując jako pretekst dobrą rozrywkę przekazuje nam wiele uniwersalnych prawd dobranych z biegłością erudyty. Poza tym w powieści roi się od aluzji oraz różnych smaczków. "Pozdrowienia od cioci Charlotty z Weimaru"

Znakomita powieść. Mnie wciągnęła od pierwszych stron. Zauroczył mnie język dziewczyny głównego bohatera, Wiki, zapamiętany z filmów "W starym kinie" nieodżałowanego Stanisława Janickiego. Tak mówiły bohaterki przedwojennych filmów, śpiewała Ordonówna. Szkoda, że proza nie może oddać akcentu tego języka. Pomyśleć, że minęło kilkadziesiąt lat i ten przedwojenny język popadł...