Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Piękna książka o korzeniach zła, choć dzieje się we Francji, to jej bohaterem jest Niemiec - Ravic - lekarz chirurg, który żyje na obczyźnie w Paryżu, bo w swoim kraju jest prześladowany przez rządzącą partię NSDAP. Historia dzieje się w drugiej połowie lat trzydziestych XX wieku. Bohater jest prześladowany, bo jawnie sprzeciwstawiał się ideologii nazizmu. Ravic przeszedł obóz koncentracyjny dla przeciwników politycznych, pracuje we Francji pod zmyślonym nazwiskiem, żyje w strachu przed kolejnym złapaniem. Niespodziewanie pewnego dnia spotyka na swojej drodze swojego byłego oprawcę z obozu koncentracyjnego i podejmuje pewną bardzo ważną decyzję. Przez prawie całą książkę jest również wątek miłosny Ravica z pewną Joan. Można powiedzieć jakie czasy, taka miłość, bo związek ten epatuje dla mnie anty-miłością i dużym wyrachowaniem. Jednak największą wartością tej książki są myślowe monologi bohatera , dotyczące niezrozumienia jednostki nie popierającej szalonych poglądów swoich rządzących, to był już czas kiedy w Niemczech palono już książki niezgodne z kanonem władzy, a autor Erich Maria Remarque stał się jednym z najbardziej znienawidzonych wrogów systemu, oczywiście przebywał cały czas na obczyźnie, bo w jego kraju czekałaby tylko śmierć. To był czas , kiedy w Niemczech prześladowano już Żydów ,niszczono ich sklepy i majątki. O tym również w swoich wywodach rozmyśla często Ravic. Na końcu książki wybucha II wojna światowa i ...zapada wielka Ciemność.

Piękna książka o korzeniach zła, choć dzieje się we Francji, to jej bohaterem jest Niemiec - Ravic - lekarz chirurg, który żyje na obczyźnie w Paryżu, bo w swoim kraju jest prześladowany przez rządzącą partię NSDAP. Historia dzieje się w drugiej połowie lat trzydziestych XX wieku. Bohater jest prześladowany, bo jawnie sprzeciwstawiał się ideologii nazizmu. Ravic przeszedł...

Książka słaba jak opinia, po prostu język autorki nie przypadł mi do gustu.
Niby to reportaż z Iraku ogarniętego wojną, ale mnóstwo tu chaosu, brak ładu i składu, bohaterka tylko flirtuje i uprawia seks z facetami, którzy jej się podobają. Ciągle wspomina zmarłego ojca reportera i chyba chce złożyć hołd swojemu własnemu, jako autorka. Znam polskich autorów reportaży przynajmniej trzy ligi lepszych od tej Pani. Nie trzeba wymieniać, każdy ich zna. Nie polecam, strata czasu.

Książka słaba jak opinia, po prostu język autorki nie przypadł mi do gustu.
Niby to reportaż z Iraku ogarniętego wojną, ale mnóstwo tu chaosu, brak ładu i składu, bohaterka tylko flirtuje i uprawia seks z facetami, którzy jej się podobają. Ciągle wspomina zmarłego ojca reportera i chyba chce złożyć hołd swojemu własnemu, jako autorka. Znam polskich autorów reportaży...

Tak, to bez wątpienia najlepszy kryminał jaki do tej pory czytałem. Choć zaczynał się niemrawo. Od pierwszych stron, jeszcze zanim wciągnęła mnie fabuła, zauważyłem, że autor bawi się pisaniem, konwencją i przede wszystkim, że pisanie sprawia mu radość. Sposób w jaki formułował myśli bohaterów, opisy, łączenie wątków, ogromna wiedza na różne tematy - to zwiastowało doskonałą fabułę. A im dalej, tym było lepiej. To cecha wielkich pisarzy, popieram słowa Mario Vargas Llosa z okładki tej książki, że czuł się podekscytowany jak dziecko, czytając Millenium. Bo autor czerpie wiele z klasycznej literatury, choć jego bohater Mikael Blomqvist w wolnych chwilach zaczytuje się współczesnymi kryminałami, to uważam że Larsson czytywał sporo literatury XIX wiecznej, np Dostojewski, Tołstoj. I nie ma tu pisania na siłę, bo są umowy w wydawnictwie, terminy itp. Nie, to jest bez wątpienia pisanie z głębi serca, pisanie dla przyjemności, dla ludzi, z ogromnym szacunkiem dla przyszłych czytelników. Dla mnie to także książka zaangażowana w poważny problem społeczny, jakim jest przemoc , głównie domowa, wobec kobiet. Wiele tu o tej przemocy i wielu męskich negatywnych bohaterów. Oglądałem kilka lat temu film, na szczęście nie pamiętałem zbyt wielu szczegółów, w tym zakończenia, ale muszę przyznać że książka jest 3 razy lepsza. Zewsząd wyziera niezmierna inteligencja autora, szkoda, że nie napisze już nic więcej. Na szczęście przede mną jeszcze 2 tomy Millenium.

Tak, to bez wątpienia najlepszy kryminał jaki do tej pory czytałem. Choć zaczynał się niemrawo. Od pierwszych stron, jeszcze zanim wciągnęła mnie fabuła, zauważyłem, że autor bawi się pisaniem, konwencją i przede wszystkim, że pisanie sprawia mu radość. Sposób w jaki formułował myśli bohaterów, opisy, łączenie wątków, ogromna wiedza na różne tematy - to zwiastowało...