Charlie Davis traci ukochanego ojca, matka się nad nią znęca, wyrzucają ją ze szkoły, przyjaciółka kłamie, a na rękach zaczynają pojawiać się pierwsze brutalne nacięcia. W rezultacie trafia na ulicę, gdzie spotyka ją szereg traumatycznych zdarzeń. Wszystko psuje się koncertowo. Wprost ze specjalistycznego ośrodka, w którym poznaje inne dziewczyny złożone z blizn, trafia do gorącej Arizony, gdzie musi stawić czoło życiu u boku innych osób zmagających się z bezwzględną codziennością.

Autorka od pierwszej strony wprowadza nas w nastrój dezorientacji, bezbrzeżnego smutku, głębokiego niepokoju. Czujemy się zagubieni niczym nasza bohaterka, która przemawia do nas słowami: „Potrzebuję ulgi, muszę zranić samą siebie mocniej, niż może zranić mnie świat, wtedy znajdę ukojenie”. Dziewczyna czuje się jednocześnie pusta i pełna, ale pełna piekła.

Charlie w szkicowniku nosi cały swój świat. Rysunki to jej słowa, których nie jest w stanie wypowiedzieć. Ukrywa uczucia, aż nabierają takiej mocy, że nie jest w stanie ich kontrolować. Ale jak daleko można zabrnąć, zanim nastąpi katastrofa?

W tej historii nie znajdziemy osób bez problemów. Jest tu całe spektrum ludzkich nieszczęść. Mimo to ukazuje , że czasem dotknięcie dna, to najlepszy czas, by zacząć od nowa. Odnaleźć w sobie miłość do innych, do własnych pasji, do samych siebie. Charlie najtrudniejszą pracę musi wykonać sama. Poznaje ludzi równie zagubionych, odnajduje skomplikowaną, lecz szczerą przyjaźń oraz miłość usłaną zarówno różami, co kolcami. A wszystko to w rytmie rocka i Boba Dylana.

Książka zachęca, by spojrzeć głębiej. Opowiada o przemilczanej codzienności tysięcy młodych ludzi, którzy zmagają się z ogromnym bólem. Samookaleczanie jest dla nich sposobem poradzenia sobie z traumami, cierpieniem, trudami dnia codziennego. To walka z niebezpiecznym chaosem w głowie i sercu. Ból popychający do bólu. Ból tłumiący inny ból. Ból za ból. Opowieści tak trudne, że zżerające żywcem.

Nie jest to lektura dla popularnych dzieciaków. Jak pisze sama Kathleen Glasgow jest to historia przeznaczona dla wszystkich, którzy dokonują samookaleczenia, dla wszystkich dzieciaków żyjących na ulicach, dla ich rodziców i przyjaciół. Ofiaruje nadzieję, że błędne koło autodestrukcji da się przerwać, że można, a nawet trzeba stać się ratunkiem dla siebie i innych. Aby obudzić się, nigdy więcej nie wracać w ciemność i czuć się komfortowo w powietrzu, które nas otacza.

Jest to historia idealnie mówiąca o tym, że to w porządku być nieidealnym. A zakończenie tej historii… Zakończenie sprawi, że nasze serce zapragnie zaśpiewać: „Wszystko, co mam, zdobyłam sama. Wszystko, co mam, należy do mnie”.

Anna Gajewska