Autor konstruuje z zebranego materiału wciągające, rozwijające się stopniowo opowieści. Czytając kolejne reportaże, możemy odnieść wrażenie, że mamy przed sobą krótkie kryminały – za każdym razem chcemy dotrzeć jak najszybciej do końca historii i poznać rozwiązanie zagadki. Nie zawsze jednak to rozwiązanie dostajemy… W „Plaży za szafą” znajdziemy teksty lepsze – zawierające ciekawsze i bardziej trzymające w napięciu historie, lepiej skomponowane, z idealnym ostatnim zdaniem – i gorsze, w których zabrakło jakiegoś istotnego elementu. Treść każdego reportażu jest skondensowana. Kącki próbuje przyszpilić sens przywoływanych zdarzeń, posługując się prostymi zdaniami – nie kusi go bardziej metaforyczne, literackie przedstawienie tematu. Reporter przede wszystkim relacjonuje zdarzenia, raczej nie komentuje ich bezpośrednio, można jednak czasem dostrzec jego opinię migającą gdzieś słabo między kolejnymi zdaniami.

„Plażę za szafą” warto przeczytać dla przypomnienia sobie tego, że ludzie, których mijamy codziennie na ulicy, nie zawsze są dokładnie tacy, na jakich wyglądają. Pozory mylą. Pod powierzchnią dostępnego nam na co dzień świata kryją się najróżniejsze patologie, dziwactwa, cierpienia, choroby. Dopiero korzystając z pracy reportera, czytając jego książkę, możemy zajrzeć pod podszewkę rzeczywistości i kolejny raz zdziwić się, że historie zaczerpnięte prosto z życia mogą być znacznie mniej prawdopodobne niż literacka fikcja.

Magdalena Paździor