Głównym bohaterem tej opowieści jest Marco. Utalentowany fotograf, któremu towarzyszymy podczas różnych etapów życia. Widzimy go jako samotnika, który nie wie, co dalej robić ze swoją karierą. Partnera obawiającego się o dalszą przyszłość. Syna radzącego sobie z utratą bliskiej osoby. Przede wszystkim zaś człowieka zmagającego się z dynamicznie zmieniającą się rzeczywistością.

Czytając kolejne strony trudno nie wyjść z podziwu nad kunsztem Manu Larceneta. Sztuka opowiadania historii została przez autora opanowana do perfekcji. Nie raz potrafi zaskoczyć przenikliwymi przemyśleniami, ale daleko mu do postawy wszechwiedzącego mędrca. Dominuje tu człowieczeństwo. Nadzieja wymieszana z obawą, słodki smak ulotnych zwycięstw doprawiony nieuniknioną nutą goryczy.

Nie ma tu miejsca na irracjonalne lęki. Jest za to na niepokoje, z którymi prędzej czy później większość z nas będzie musiała sobie poradzić. Co chcę robić w życiu, czy jestem gotowy na stały związek, na dziecko, jaki mam wpływ na świat, który mnie otacza? To podstawowe pytania, jakie możemy sobie zadać. Jest ich tu oczywiście o wiele więcej i co najważniejsze, te poboczne wątki bronią się same. Tworzą nie tyle wartość dodaną, co równorzędną i godną dłuższego zastanowienia zagwozdkę.

Może się przy tym wydawać, że łatwo o przeładowanie całości masą rzeczy, o których za pomocą jednego życia chce opowiedzieć Larcenet. Na szczęście to niebezpieczeństwo nie nabiera tu realnych kształtów. Poszanowanie słowa to podstawa, która wcale nie wynika tu z formy, jaką jest komiks. Wypływa ona z świadomości i umiejętności autora, który choć serwuje wiele wspaniałych monologów, potrafi zawrzeć uderzenie myśli w jednym niewielkim obrazie.

Przyswaja się to wszystko z przyjemnością, choć trudno powiedzieć, że jest to lektura optymistyczna. Trudności przeważają i na pierwszy plan wychodzi realizm, ale dzięki ludzkiemu głównemu bohaterowi, chce się poznać wszystkie odcienie tej rzeczywistości. Te które potrafią wywołać uśmiech na cały dzień, ale także te, które mogą na chwilę nas przytłoczyć i pozbawić siły.

Kreska nie jest może szczytem artyzmu, lecz wydaje się idealnie pasować do prezentowanej treści. Czytelna, często zatopiona w odcieniach szarości, wydobywająca każdą pojedynczą zmarszczkę na twarzy czy zachodzącego ciemnością nieba. Oddająca brak ram otaczającej rzeczywistości. Często piękna w dość nieoczywisty sposób. Mimo swej użytkowości, tętniąca poetyką.

Miałem już wcześniej do czynienia z komiksami dla dorosłego odbiorcy, ale mam wrażenie, że dopiero dokonanie Manu Larceneta otworzyło mnie na to medium. Pokazało jak niesamowite możliwości drzemią w połączeniu tekstu i obrazu. Codzienna walka to lektura dla konesera, ale także znakomite otwarcie dla nowicjusza. Zawiera wspaniałą i przystępną w swej złożoności historię, która powinna znaleźć swoje miejsce na półce każdego miłośnika literatury.  

Patryk Rzemyszkiewicz