Akcja powieści toczy się w przededniu uroczystości koronacyjnych cara Mikołaj II w roku 1894 w Moskwie. W trakcie przygotowania do tego wielkiego wydarzenia niespodziewanie uprowadzony zostaje małoletni członek rodziny carskiej. Porywacz – przebiegły i nieuchwytny, niejaki doktor Linde żąda w zamian za chłopca wygórowanego okupu – brylantu, symbolu cesarskiej władzy tzw. „Orłowa”. Przerażona rodzina prosi o pomoc Erasta Fandorina, śledczego słynącego z niezwykłej inteligencji, sprytu, ale też mało tradycyjnych metod działania. Do walki staje więc dwóch, równych sobie przeciwników (niczym profesor Moriarty i Sherlock Holmes), którym przychodzi stoczyć, jak się później okaże, walkę na śmierć i życie.

„Koronacja” to prozatorskie świadectwo wysublimowanej ironii i humoru. Bohaterowie książki to naprawdę niebagatelne persony. Chociażby narrator powieści Afansij Ziukin – dżentelmen, wierny sługa carskiego dworu, trochę gapiowaty, ale na wyraz śmiały. Czy też Masa – japoński partner Fandorina, który odwagą i rezonem nie ustępuje w niczym śledczemu. Warto również zwrócić szczególną uwagę na wspomniane już wyżej przedstawienie tła historycznego. W książce Akunina można wręcz poczuć zapach moskiewskich ulic, być czynnym uczestnikiem wydarzeń. Bez wątpienia rosyjski autor to prawdziwy artysta słownej sugestii. Dbałość o wszelkie detale jest wielkim plusem książki. I choć sama szkielet fabularny niczym się nie różni od wyznaczników gatunku (zagadka/zbrodnia - punkt kulminacyjny –wyjaśnienie), co oczywiście może stanowić wielki plus dla tradycjonalistów formy, to książkę polecam szczególnej uwadze. Bo w czasami dobrze zanurzyć się w świat, gdzie zło zostaje przykładnie ukarane a dobro zwycięża. Tak dla równowagi i jakże miłej odmiany.

Monika Długa