Szpital momentami przypomina psychiatryczny oddział zamknięty, w którym trudno rozróżnić, kto jest pacjentem, a kto lekarzem. To wewnętrzny świat rządzący się własnymi prawami, zacierają się tu granice między snem a jawą, takie oniryczne i niedosłowne potraktowanie powieści jest bardzo bliskie pisarzowi. Jego bohaterowie przeważnie są niedostosowani do wykreowanej rzeczywistości i wrzucani w wir nieznanego, w którym muszą odnaleźć punkt zaczepienia.

Niezwykła podróż po szpitalnych korytarzach, salach i zakamarkach jest jak droga Emila przez życie pełne wspomnień i przeżytych chorób. Szpital nie jest tylko szpitalem. Chorobowe historie i różnorodność pacjentów nadają całości wymiar podróży w głąb ludzkiej psychiki, gdzie cierpienie i ból czekają skulone, aby się w końcu odezwać i rozgościć w ciele człowieka. Sieniewicz zagląda w psychikę pacjentów, wkrada się niepostrzeżenie do ich umysłów, zagląda w życie prywatne i sprawdza, co się dzieje pod szpitalną kołdrą.

Emil Śledziennik w powieści ma pewną towarzyszkę, kochankę, do której kierowane są jego westchnienia, tęsknoty i oczekiwania. Nadaje jej różne imiona - m.in. „Kocica iskrowłosa” albo „Napoleonka heroinowa”. Trudno powiedzieć, czy kobieta jest rzeczywista, czy wyśniona. Mariusz Sieniewicz swoich bohaterów zawsze tworzy z przymrużeniem oka, stwarza szkielet, który ze słowa na słowo nabiera charakteru i tożsamości. Buduje bohatera, który jednak zawsze wydaje się trochę niematerialny, trochę eksperymentalny.

Podobnie jest z Emilem i myślę, że zbieżność imion z poprzednią powieścią nie jest przypadkowa. W książce „Spowiedź śpiącej królewny” główna bohaterka o imieniu Emilia-Emi udawała się w podróż przez ulice miasta i ulice swego życia, by odnaleźć tego jedynego „misia”, przeobrażając przy tym samą siebie. Podobnie jest z Emilem - on też podróżuje po szpitalu i próbuje stać się nowym człowiekiem, wyzwolonym z chorób.

Powieść humorystyczna, pisana niewybrednym językiem i z iskrą, o chorobach, o życiu i zastrzykach, ampułkach, lekarzach, pacjentach i bezdusznych pielęgniarkach. Czytając tę powieść, można zadać pytanie, czy ten szpital jest w ogóle rzeczywisty? I czy tacy bohaterowie, jak Emil Śledziennik, opuszczą kiedyś ten chorobotwórczy przybytek?  

Grzegorz Śmiałek