„Dolina umarłych” to kolejna opowieść z cyklu Rizzoli/Isles. Tym razem główną bohaterką staje się Maura – to ona bowiem podejmuje decyzję o wybraniu się z dawnym znajomym i jego przyjaciółmi na wycieczkę do górskiego schroniska. Związek Maury i Daniela przeżywa poważny kryzys, urlop ma być czasem na odreagowanie problemów. Niestety, to właśnie wyjazd wpakuje panią doktor w śmiertelne tarapaty – gdy samochód grzęźnie w śnieżnej zaspie, a pasażerowie szukając schronienia trafiają do opuszczonej wioski, nie wiedzą jeszcze, że podpisali na siebie wyrok śmierci. Komuś bardzo zależy bowiem na tym, by fakt, że mieszkańcy Królestwa Bożego zniknęli, nigdy nie wyszedł na światło dzienne…

Niewątpliwie Tess Gerritsen ma wielki talent do przykuwania swymi opowieściami uwagi czytelnika. Podczas lektury nie sposób nudzić się ani przez chwilę, akcja bowiem rozpędza się coraz bardziej, by pod koniec zaskoczyć nas intrygującym finałem. Miłośnicy suspensu na pewno nie poczują się zawiedzeni. Bardzo wyraźna jest tu pewna szczególna filmowość opowiadanej historii – niektóre sceny natychmiast przekładały się podczas czytania na żywe obrazy rodem z klasycznych thrillerów.

Jak to często bywa w powieściach tej autorki, motywem przewodnim jest jakiś trudny problem społeczny. Tym razem mamy do czynienia z wątkiem dotyczącym sekt. Gerritssen ukazuje, jak potężny wpływ posiadają ich przywódcy – i jak poprzez manipulację psychiką można kierować cudzymi losami. Kontynuuje również kontrowersyjną historię związku Maury z księdzem. Nie wydaje żadnych sądów, ukazuje jednak skomplikowaną stronę psychologiczną uczucia, które musi pozostawać w ukryciu i które każe wybierać między miłością, a wyznawanymi wartościami.

Nie zabrakło również charakterystycznych dla thrillerów autorstwa Gerritssen elementów związanych z medycyną – tym razem były one szczególnie przerażające. Zamiast sterylnej sali szpitalnej Maura ma bowiem do dyspozycji jedynie leki i narzędzia dostępne w wiosce, a wykonywane przez nią i znajomego lekarza Douga zabiegi, mają uratować życie jego przyjaciela, Arlo, rannego podczas próby ucieczki z wioski. Tym, którzy czytali „Stulecie chirurgów” Jürgena Thorwalda z pewnością nasuną się skojarzenia z opisami dawnych wykonywanych bez znieczulenia operacji. Trzeba przyznać, że jedna taka scenka wystarczy za dziesięć krwawych i brutalnych morderstw! Oj, dreszcz przebiegł mi po plecach niejeden raz…

Gorąco polecam tę mroźną opowieść – to thriller z prawdziwego zdarzenia. Jeśli ktoś czuje się mocno przywiązany do dobierania swych lektur zgodnie z opisywanymi w nich porami roku, radzę poczekać aż do zimy – należy jednak uważać, by nie zamarznąć ze strachu – w końcu oryginalny tytuł to „Ice Cold”.

Maria Guzelak-Robaszkiewicz