Podobnie jak w „Podziemiach” tak i tutaj spory kawałek powieści DeLillo poświęca opisowi meczu (zajmuje on całe centrum, a oskrzydlają je dwie złożone z krótkich rozdziałów części), tym razem zastępując bejsbol futbolem amerykańskim. Oczywiście skala jest znacznie mniejsza: nie ma rzygającego Gleasona, udręczonego Hoovera i, przede wszystkim, uderzenia, które usłyszał świat – mamy za to kotłowaninę nóg, rąk oraz fachowe słownictwo wymieszane z mniej lub bardziej śmiesznymi dialogami. Jednak w obu przypadkach autor rozwiesił z tyłu to samo łopoczące zimnowojenne prześcieradło. Te dwa plany przenikają się przez całą książkę: typowo amerykańska gra w futbol i dużo większa, bardzo realna chociaż dziejąca się gdzieś w oddali, gra w bombę.

Oprócz Gary’ego poznamy też resztę drużyny – całą masę kubrickowskich postaci, i będziemy obserwować ich filozoficzne rozterki dotyczące nudy, tożsamości czy potrzeby wzmożenia poczucia własnej realności. Kiedy zmęczą się myśleniem, pewnie dadzą sobie po mordzie, połamią kości, otrą się o jakąś tam tajemnicę gryząc, kopiąc, drapiąc się nawzajem w radosnej furii zwierzęcości. W gruncie rzeczy to równe chłopaki: nie mają nic przeciwko, kiedy monumentalny Taft Robinson, pierwszy czarnoskóry student w Logos College, dołączy do ich drużyny, dopiero gdy pójdzie plotka, że wśród zawodników może być pedał, staną się niespokojni. Niestety świat ma co do nich własne plany. Każe im wciągnąć brzuchy i dodać gazu. Zalegająca dookoła cisza podtrzymywana kruchym zawieszeniem upływu czasu na okres trwania roku szkolnego w każdej chwili może się rozpaść. Wtedy rzeczywistość zacznie powoli przeciekać i wiszące nad chłopcami odroczenie straci ważność, a oni sami zostaną wciągnięci w wir życia w niebezpiecznych czasach. Bo to tylko gra, ale innej gry nie ma.

Rafał Łukasik