„Gliniarz” to książka niejako biograficzna, opowiadająca o karierze Krzysztofa Liedela w szeregach polskiej policji – i nie tylko. Krzysztof Liedel, będący narratorem powieści, z pomocą umiejętności pisarskich Marcina Ciszewskiego, przedstawia kilka luźno powiązanych ze sobą epizodów ze swego życia: od startu w prewencji, przez karierę w wydziale kryminalnym, nauczanie w Szkole Policji w Legionowie, aż do objęcia kierownictwa nad Wydziałem Zwalczania Terroryzmu w Departamencie Bezpieczeństwa Publicznego. Nie da się zaprzeczyć, że życie Krzysztofa Liedela było naprawdę ciekawe i obfitujące w sytuacje o niemal hollywoodzkim charakterze - na podstawie jego opowieści możnaby nakręcić niejeden film. Z całą pewnością wiele w tym zasług Ciszewskiego, który nadaje książce specyficzny, lekki sposób przedstawiania historii. Opowieść Gliniarza czyta się więc łatwo i całkiem przyjemnie, nawet pomimo faktu, że jest tak bardzo inna, niż wszystko co dotąd pan Marcin napisał. 

Niejeden czytelnik spodziewał się także po „Gliniarzu” pewnej świeżości, kontrowersyjności i odkrywania nieznanych faktów o polskiej policji (a może wręcz prania brudów?). Tutaj niestety faktycznie można się zawieść. Sytuacje opisywane przez autorów są ciekawe, czasem może i przyjemnie zaskakujące, ale w gruncie rzeczy nie wnoszą niczego nowego w sposób postrzegania pracy policjanta przez typowego Kowalskiego. Z niektórych historii można się pośmiać, czasem da się poczuć leciutkie ukłucie dumy ze sprawności naszych stróżów prawa, ale próżno tu szukać wyjątkowo pikantnych szczegółów policyjnego rzemiosła, ani wyciągania na światło dzienne głęboko skrywanych tajemnic. To solidna, choć nie porywająca oryginalną fabułą książka, którą dobrze się czyta i łatwo się przy niej odprężyć. Trochę jak lekki, niewymagający film, który miło obejrzeć, gdy telewizja puszcza go po raz trzydziesty, ale nie bardzo jest po drodze, by wypożyczać go na DVD.

„Gliniarz”, podobnie jak poprzednie tytuły Ciszewskiego wydane przez Znak, to książka profesjonalna, którą aż miło trzymać w rękach. Okładka autorstwa Mariusza Banachowicza wygląda świetnie, a tekst przygotowano z należytą starannością. Warto też wspomnieć, że niemal równolegle z wersją papierową, wydano także audiobooka w znakomitej interpretacji Krzysztofa Banaszyka. Kto nie ma czasu na lekturę papierową, niech sięga po wersję dźwiękową - nie zawiedzie się.

Mimo iż „Gliniarz” różni się niemal w każdym calu od poprzednich książek Ciszewskiego, to wciąż jest to dobra i warta polecenia książka. Powinna trafić w gusta zarówno fanów sensacji jak i lekkiego kryminału, a i fani Ciszewskiego, jeśli przymkną trochę oko na fabularne niedostatki, nie powinno zbyt głośno narzekać

Paweł Kukliński