Doskonałą pomocą w tym zadaniu okaże się fantastyczna książka „Dziwne zwierzęta” Lotty Olson. Punktem wyjścia tej przezabawnej i świetnie zilustrowanej opowieści jest zmartwienie pewnego mrówkojada, który przejął się opinią innych zwierząt na swój temat. Dzięki rozmowie z zaprzyjaźnioną orzesznicą wpada on na pewien pomysł. Jaki to pomysł i co z tego wynikło przeczytacie, z przyjemnością – zapewniam, sami, dodam tylko na zachętę, że dawno się tak nie śmiałam. Ogromne brawa należą się tłumaczce Agnieszce Stróżyk za fenomenalne oddanie (ach, te polskie idiomy!) osobowości i specyficznego języka różnych zwierząt. Warte odnotowania jest również staranne wydanie tomu. Książka jest napisana lekkim stylem i zawiera tyle ciekawych informacji, że można ją czytać z równym zainteresowaniem wielokrotnie. Ponadto wypada zaznaczyć, że sposób ujęcia tematu, wielość kwestii, których dotyka oraz poczucie humoru autorki i ilustratorki sprawiają, że jest to lektura dla dzieci w każdym wieku, od lat 0 do 112,5.

Po przeczytaniu tej książki trudno będzie bez podejrzliwości spojrzeć na siebie i inne osoby dookoła. Po głowie wciąż będą biegały spłoszone myśli i przypuszczenia. Czy normalną z pozoru własną rodzinę można zaliczyć do rzeczywiście normalnej? Bowiem niby nic, ale mama ma jedno oko niebieskie, drugie zielone, tata jedną stopę większą od drugiej o dwa numery, córka osiwiała w wieku lat dwudziestu, a syn ma szósty palec w lewej ręce. Nie trzeba jednak sięgać po tak jaskrawe anomalie – sąsiadka uwielbia jeść kurczaka w czekoladzie, jej mąż ma kolekcję 3851 pudełek od zapałek, a córka potrafi ruszać uszami. Nie wspominając o tym, co ja sama trzymam w mojej subtelnej damskiej torebce o wadze – bagatela! – ośmiu kilogramów...

Myślicie, że świat jest nudny, a inni ludzie nieciekawi i szarzy? Koniecznie sięgnijcie po tę normalnie dziwną książeczkę. Po jej przeczytaniu pożyczcie innym, a gdy będziecie mieć trudność w jej poleceniu szepnijcie, że jest tak cudnie anormalna, że normalnie brak słów!

Jowita Marzec