Kontrowersyjny esej o Baudelairze to pierwsza z cyklu niekonwencjonalnych analiz biograficznych, które niewątpliwie należą do najciekawszych pozycji w obszernym dorobku Sartre'a. Podobnie jak późniejsze studia – "Święty Genet, komediant i męczennik" czy poświęcony Flaubertowi "Idiota w rodzinie" – Baudelaire wpisuje się w projekt psychoanalizy egzystencjalnej, której teoretyczne podstawy sformułował Sartre w swoim fundamentalnym dziele "Byt i nicość" (1943). Studium o Baudelairze w niczym nie przypomina nudnych biografii artysty - Sartre nie gromadzi w swym tekście encyklopedycznych informacji o życiu i twórczości poety. Przedmiotem jego zainteresowania jest przede wszystkim egzystencjalny projekt Baudelaire'a jednoczący jego życie i dzieło. Warto dodać, że esej Sartre'a jest w tym samym stopniu biografią, co autoanalizą. Filozof, odkrywając i poddając refleksji lęki i obsesje Baudelaire'a, obnażył także samego siebie, dokonując rozrachunku z własną przeszłością.