Małżeństwo Cascabelów przez dwadzieścia lat przemierzało we wszystkich kierunkach Stany Zjednoczone. W roku 1867 oceniwszy, że uciułany majątek jest wystarczający, dzielni wędrowni artyści pragnęli powrócić teraz do Francji razem z trójką dzieci, wszystkimi urodzonymi na amerykańskiej ziemi. Dwaj oszuści kradną im kasetkę zawierającą cały ich dorobek i zabierają całą nadzieję na zapłacenie za przepłynięcie przez Atlantyk. Energiczny Cesar Cascabel podejmuje wówczas zuchwałą decyzję: pragnie dotrzeć do rodzinnej ziemi wozem artystów, przebywając najpierw skutą lodami Cieśninę Beringa, a następnie przejeżdżając poprzez Syberię i Rosję. Zaczyna się wtedy powolny marsz ku Alasce, urozmaicony różnymi zdarzeniami. Kuglarze napotykają na politycznego banitę, hrabiego Narkina, rannego w wyniku ataku złodziei, jak również ładną Indiankę, nazywającą się Kayette. Przejazd po ławicy lodowej okazuje się bardzo niebezpieczny, ponieważ nagła odwilż powoduje oderwanie się olbrzymiej kry, zdążającej na Ocean Lodowaty, na której znalazł się wóz artystów i oni sami. Podróż na krze kończy przy archipelagu Wysp Lachow-skich na których wszyscy bezpiecznie lądują, ale natychmiast zostają schwytani przez tubylcze plemię. Umiejętność Cesara jako brzuchomówcy pozwala całej gromadce odzyskać wolność i kontynuować swoją okrężną wyprawę przez Syberię. W tym samym czasie dwaj złoczyńcy, spiskujący przeciw Narkinowi, namawiają się, by przekazać hrabiego carskiej policji. Po przejściu gór Ural, podróżnicy docierają do Permu, a wędrowni cyrkowcy dają wielkie przedstawienie przed lokalnymi władzami. W trakcie przesadnie śmiesznej pantomimy, kiedy Cascabel postanawia aresztować zbójów, dowiaduje się, że hrabia Narkin, który został ułaskawiony, nie musi już niczego się obawiać. Rosjanin po królewsku wynagrodzi swoich zbawców, i ożeni ich starszego syna z Kayette, którą jednocześnie adoptuje. Cesar i jego małżonka bez żadnych trudności powracają do Normandii i tu zamieszkują na resztę swego żywota.