Nasz słownik adresowany jest do wszystkich miłośników Krakowa, jego kultury i historii. Zbiera, dokumentuje i objaśnia wszystko to, co w języku mieszkańców Krakowa uchodzi za cechę tutejszą, krakowską.

Słownik notuje regionalizmy krakowskie, czyli różne zjawiska językowe, które odróżniają mowę mieszkańców Krakowa po pierwsze od tzw. polszczyzny ogólnej, a po drugie – od mowy mieszkańców dwóch innych polskich miast: Warszawy i Poznania, stanowiących centra konkurencyjnych odmian regionalnych polszczyzny: warszawskiej i poznańskiej.

Regionalizmy najłatwiej zauważane to przede wszystkim osobliwe słowa, np. krachla ‘szklana butelka z zamknięciem w formie metalowego pałąka’, oraz osobliwe frazeologizmy, czyli wielowyrazowe wyrażenia, których sens nie jest prostym sumowaniem sensu składających się na nie wyrazów, np. chodzić do figury. Regionalne bywają też jednak inne cechy języka, w Krakowie może to być czasem pojawiająca się np. osobliwa wymowa, por. jezdem, jezdeźmy, osobliwa budowa słowotwórcza wyrazu, np. serowiec, sznurówka, oglądnąć, regionalnie inny rodzaj gramatyczny rzeczownika, np. krakowskie: ta litra, to golonko, czy gdzie indziej niespotykana, określona forma gramatyczna, np. tą razą, pieniądzmi. Możemy zatem powiedzieć, że w Krakowie występują regionalizmy leksykalne (słownikowe) i frazeologiczne, ale też regionalizmy fonetyczne, morfologiczne: słowotwórcze i fleksyjne.