Jest to esej, bez którego trudno będzie mówić o znajomości warsztatu pisarskiego [...]. Książka bardzo intymna, oparta na pomyśle przebycia wstecz własnej drogi twórczej [...]. Jest to najpiękniejszy rodzaj memuarystyki [...]. Ile w tym jest pisarskiej skromności, a nawet pokory, że ten sędziwy pisarz cieszący się obecnie chyba największą popularnością spośród żyjących twórców, ten pisarz-instytucja, do którego zwracają się czołowi twórcy z prośbą o literacką radę, ten tytan pracy i wiedzy nie waha się pytać o rzeczy interesujące go nieznanego człowieka na ulicy, taksówkarza czy innego przypadkowego rozmówcy.
Z. Macużanka, „Nowe Książki”