Mam takie szczęście, że parę miejsc udało mi się przez przypadek odwiedzić. Zjechałam prawie całą Polskę, odwiedziłam kilka miast w Holandii, Włoszech, Chorwacji. Zachwycił mnie Mostar, urzekł słoweński Bled… Ale mimo niewątpliwego uroku tych miejsc, to, które mogłabym nazwać magicznym, leży zaledwie kilka kilometrów od mojego domu, a mieszkała tam moja koleżanka. Gdy przyjechałam ją pierwszy raz odwiedzić, musiała po mnie wyjść, bo sama bym do niej nie trafiła. Poprowadziła mnie polną ścieżką, z dala od głównej drogi. Ścieżynka przez chwilę wiodła wzdłuż strumyka, by po chwili zacząć piąć się w górę. Po kilkunastu minutach marszu weszłyśmy do lasu. Gdy już zaczęłam myśleć, że nigdy nie dotrzemy na miejsce, dotarłyśmy na szczyt zalesionego wzgórza i moim oczom ukazała się dość duża polana. A tam… Sad owocowy, w którym rosły chyba wszystkie możliwe drzewka, hamak rozwieszony między dwiema jabłoniami i ogródek pełen najpiękniejszych kwiatów, które mimo że z pewnością zasadzone rękami człowieka, sprawiały wrażenie, jakby rosły tam od momentu, gdy Bóg stworzył świat. Rajski ogród. A w środku tego ogrodu… Mała, drewniana chatka. Było lato, upał, zewsząd słychać było ptasi świergot. Koleżanka poczęstowała mnie jedynie sokiem z porzeczki. Nic więcej nie było trzeba. Byłam tam tylko raz, bo wkrótce potem dziewczyna przeprowadziła się gdzie indziej, ale mimo że od tamtego dnia minęło już siedem lat, wspominam go jako wizytę w raju.

Mam takie szczęście, że parę miejsc udało mi się przez przypadek odwiedzić. Zjechałam prawie całą Polskę, odwiedziłam kilka miast w Holandii, Włoszech, Chorwacji. Zachwycił mnie Mostar, urzekł słoweński Bled… Ale mimo niewątpliwego uroku tych miejsc, to, które mogłabym nazwać magicznym, leży zaledwie kilka kilometrów od mojego domu, a mieszkała tam moja koleżanka. Gdy...

Trawa ugina się pokornie pod moimi bosymi stopami. Niebieską sukienkę raz po raz szarpią kościste palce leśnych potworów. Jednak wymykam się im z rąk od czasu do czasu pozostawiając im strzępy sukienki. Biegnę coraz szybciej unikając ich nieczułego dotyku. Któryś złapał mnie za włosy, lecz zdołałam się wyrwać zostawiając mu na pamiątkę jasny pukiel. Słyszę bicie swojego serca. Widzę przed sobą dół w ziemi. To w nim kryją się złośliwe trole. Muszę go przeskoczyć. Biorę rozbieg. Hop i już szybuję nad kryjówką tych wrednych stworzeń. Unosząc się w powietrzu wyraźnie poczułam, że wilgotna, kosmata łapa jednego z troli, próbowała pochwycić moją kostkę. Udało się jednak. Przeskoczyłam jamę troli. Nie oglądam się wstecz, lecz biegnę dalej leśną ścieżką. Jeszcze chwila i będę bezpieczna. Wpadam na polanę spowitą delikatną woalką mgły. Pośród niej tańczą nimfy leśne. Słyszę ich czysty śpiew i szemranie strumyka. Pewnie biorą poranną kąpiel w źródełku. Szczęśliwa, że udało mi się przebiec ciemny, pełen nieprzyjaznych stworów las, w podskokach idę nad źródełko. Chwilę z ukrycia chcę się poprzyglądać płochliwym nimfom. Nie znajduję ich tam jednak. Może poszły zbierać poziomki? Tymczasem przy źródełku żwawo uwija się wiewiórka. Ha! Myśli, że jej nie poznaję! Ja jednak wiem, że to Nimfa Opiekunka Zwierząt przybrała tę postać. Mnie nie zwiedzie. Znam ten zakątek lasu wraz z mieszkańcami doskonale i znam sztuczki nimf.
- Zuzanno, Zuzanno! - to woła mnie królowa matka. Czas wracać do naszego letniego zamku. Znów muszę przechytrzyć czające się pośród lasu potwory. Nabieram w dłoń wodę z źródełka i piję ją. Ona ma magiczną moc. Uczyni mnie niewidzialną dla leśnych stworów. Puszczam się biegiem w drogę powrotną. Wpadam na werandę, gdzie służba nakryła już do stołu.
- Gdzie ty biegasz od rana dziewczyno? Podarłaś nową sukienkę i jesteś na bosaka. Jeszcze coś wbijesz w nogę. Zjesz jogurt czy masło orzechowe? - to prozaiczne pytanie wyrywa mnie na moment z magicznej krainy mojej wyobraźni. Znów jestem na wakacjach na Mazurach w wynajętym domku, a królowa matka zmienia się w moją ukochaną mamę.

Trawa ugina się pokornie pod moimi bosymi stopami. Niebieską sukienkę raz po raz szarpią kościste palce leśnych potworów. Jednak wymykam się im z rąk od czasu do czasu pozostawiając im strzępy sukienki. Biegnę coraz szybciej unikając ich nieczułego dotyku. Któryś złapał mnie za włosy, lecz zdołałam się wyrwać zostawiając mu na pamiątkę jasny pukiel. Słyszę bicie swojego...

Cmentarz Zapomnianych Książek

W sensie dosłownym (powiedzmy): ok, przyznaję – trzeba użyć wyobraźni, bo niestety miejsce to żyje jedynie na kartach powieści Zafóna. A szkoda. Wyobraźcie sobie tylko tą wielką, okrągłą salę zwieńczoną kopułą, rodem ze średniowiecznego zamku. Miejsce przesiąknięte magią, spowite kuszącą aurą tajemnicy, poważne i banalne zarazem. Czas płynie tam inaczej, a książki – nasze ukochane książki, przyjaciele i pocieszyciele w niedoli nudy – niemalże wyciągają do nas na ręce jak żywe, czujące istoty. Do niezwykłości atmosfery przyczynia się też topografia archiwum. Zamiast sztywno poustawianych w rzędach pólek są kręte alejki, niespodziewane zakręty, schodki i „uliczki” tworzące niepowtarzalną metropolię zbudowaną na planie labiryntu. Chaos i harmonia w jednym. Jak miejsce kultu ale takie, w którym czujemy się swojsko niczym w domu. Azyl – zarówno dla wyklętych książek, jak i dla strażników-marzycieli, którzy sprawują nad nimi pieczę.

W sensie bardziej przenośnym: gdy trzymam w ręku którąkolwiek część tego cyklu, miejsce w którym aktualnie się znajduję nagle staje się baśniowe. Nieważne czy jest to domowe zacisze, nudnawy wykład, zatłoczony tramwaj czy poczekalnia u dentysty. Każde słowo każdego zdania na każdej stronie w dowolnej części jest magiczne i czytając je, taki sam staje się świat wokół. Ciężko mi to opisać czy wyjaśnić słowami. Na pytanie przyjaciółki, co takiego szczególnego jest w tej książce odpowiadam tylko: „ma w sobie duszę”.

Cmentarz Zapomnianych Książek

W sensie dosłownym (powiedzmy): ok, przyznaję – trzeba użyć wyobraźni, bo niestety miejsce to żyje jedynie na kartach powieści Zafóna. A szkoda. Wyobraźcie sobie tylko tą wielką, okrągłą salę zwieńczoną kopułą, rodem ze średniowiecznego zamku. Miejsce przesiąknięte magią, spowite kuszącą aurą tajemnicy, poważne i banalne zarazem. Czas płynie...

Stoję przy oknie w hotelowym pokoju na 24 piętrze i widzę złote kopuły Cerkwi Chrystusa Zbawiciela i na myśl przychodzi mi opowiadanie I.Bunina "Czysty poniedziałek" a zaraz potem sytuacja gdy nie zostałam wpuszczona do cerkwi bo miałam ubrane krótkie spodenki. Patrzę bardziej w prawo i widzę bajkowe, tęczowe kopuły Soboru Wasyla Błogosławionego i przed oczami mam podręcznik do j.rosyjskiego z legendą o Iwanie Groźnym który kazał oślepić budowniczych by więcej nie stworzyli nic równie pięknego. W oddali widzę też olbrzymi pomnik jegomościa z szablą w ręku wyciągniętą do przodu. Nie mam pojęcia kim jest ten człowiek, ale skoro widzę go bardzo wyraźnie z odległości kilkuset metrów to znaczy, że musi być wręcz gigantyczny. Widzę też, czerwone mury i na ustach pojawia sie uśmiech po przypominaja mi się czasy studenckie i ten uroczy Park Aleksandrowski gdzie przesiadywaliśmy po zajęciach a zaraz obok Mc Donalds zabawnie napisany cyrylicą gdzie można było zjeśc jedyne jedzenie po którym nie było rewelacji żołądkowych. Spoglądam w dół i widzę podjeżdząjące samochody bogatych gości hotelowych, pięknych umalowanych pań w futrach, a obok przeludnioną stacje metra i babuszki u jego wejścia sprzedające ryby zawinięte w gazety. Zaraz zejdę do recepcji gdzie śliczna młoda dziewczyna z wielkim niezadowoleniem na twarzy będzie mnie obsługiwać bo nie ma przecież nic gorszego niż obsłużenie europejki.Moskwa-bajkowe miejsce. Kto nie był, ten nie zrozumie.

Stoję przy oknie w hotelowym pokoju na 24 piętrze i widzę złote kopuły Cerkwi Chrystusa Zbawiciela i na myśl przychodzi mi opowiadanie I.Bunina "Czysty poniedziałek" a zaraz potem sytuacja gdy nie zostałam wpuszczona do cerkwi bo miałam ubrane krótkie spodenki. Patrzę bardziej w prawo i widzę bajkowe, tęczowe kopuły Soboru Wasyla Błogosławionego i przed oczami mam...

Mogłabym wymienić wiele baśniowych miejsc. Dolina Pięciu Stawów, skarpa nad rzeką, którą razem z siostrą nazywałyśmy Lwią Skałą, tajemnicza Bursztynowa Komnata, czy ruiny każdego napotkanego zamku... Każde z nich ma historię podszytą tajemniczością, urok, który wprawia w zachwyt lub skłania do refleksji.
Ale nie o nich napiszę. Jest jedno miejsce, najbardziej baśniowe ze wszystkich.
Moja wyobraźnia.
Czemu to baśniowe miejsce?
Spróbujcie sobie wyobrazić...

Mogłabym wymienić wiele baśniowych miejsc. Dolina Pięciu Stawów, skarpa nad rzeką, którą razem z siostrą nazywałyśmy Lwią Skałą, tajemnicza Bursztynowa Komnata, czy ruiny każdego napotkanego zamku... Każde z nich ma historię podszytą tajemniczością, urok, który wprawia w zachwyt lub skłania do refleksji.
Ale nie o nich napiszę. Jest jedno miejsce, najbardziej baśniowe ze...

Dla mnie najbardziej baśniowym miejscem, które można odwiedzić w tym świecie jest Jabłonna. Mała miejscowość niedaleko Lublina. Jako dziecko jeździłam tam do babci. Domek był dwu piętrowy. Stary, jakby z innej epoki. To było miejsce, którym pierwszy raz zaobserwowałam zatrzymanie się czasu. Schody trzeszczały, drewniane drzwi wydawały specyficzny odgłos, jakby małe skrzaciki specjalnie ciągnęły drzwi w przeciwną stronę. Dwa czarne koty śpiące na parapecie. Oraz babcia, która kochała robić na drutach. W kuchni stały na drewnianym regale powidła śliwkowe z małymi dyńkami, które zbierałam na jesieni. Gdy przyjeżdżałam do babci miałam wrażenie, że każdy pokój posiadał oddzielną historię oraz przygodę jaka mnie czekała. A w przedpokoju unosił się zapach pomarańczy. Jednak było coś jeszcze, a odnoście świat poza domem. Dwie stare wiśnie, a pod nimi ławeczka. Ogromny orzech. Wysokie dęby i akacje. Najbardziej magicznym czasem wydawała mi się jesień. Gdy liście tworzyły przepiękny złoty dywan, a dzikie róże, które choć straciły liście posiadały jeszcze kilka czerwonych kwiatów. Kiedyś babcia opowiedziała mi pewną legendę związaną z tym miejscem. Otóż za czasów moich prapradziadków obok naszego domu stały stajnie. Były w nich najpiękniejsze polskie konie, na których sam dziedzic lubił jeździć. Ale pewnej nocy ktoś podłożył ogień. Wyrotowano wszystkie wierzchowce z wyjątkiem jednego. Białego, potężnego ogiera. Podobno do dzisiaj można ujrzeć go galopującego po już dzikich łąkach i zapomnianych bagnach. Babcia powiedziała mi, że kiedyś słyszała jego rżenie. Przestraszyła się, ale po chwili zrozumiała, że teraz jego duch jej wolny i do końca istnienia Jabłonny będzie samotnie galopować po jej terenach. Przez długie lata żyłam tą opowieścią. Jako dziecko razem z przyjaciółmi wieczorami chodziliśmy na łąki wyglądając białego mustanga. Może to jest zwykły opis, ale dla mnie to miejsce jest najbardziej magicznym światem, do którego pragnę wracać każdego roku I wierzę, że pewnego dnia... moje dzieci ujrzą białego rumaka.

Dla mnie najbardziej baśniowym miejscem, które można odwiedzić w tym świecie jest Jabłonna. Mała miejscowość niedaleko Lublina. Jako dziecko jeździłam tam do babci. Domek był dwu piętrowy. Stary, jakby z innej epoki. To było miejsce, którym pierwszy raz zaobserwowałam zatrzymanie się czasu. Schody trzeszczały, drewniane drzwi wydawały specyficzny odgłos, jakby małe...

To niesamowite uczucie, kiedy o świcie wychodzisz z domu, a wszystko wokół zasnute jest delikatną mgłą. Tajemnica otacza cię niby puszysty koc. Kiedy mgła opada, Twoim oczom ukazują się zielone wzgórza, gęste lasy, pasterze wyprowadzający owce na łąki skąpane w złocistym blasku słońca prześwitującego przez chmury.
Całym sobą chłoniesz tę atmosferę, czyste, lekko wilgotne powietrze. Boisz się choćby drgnąć, aby nie zburzyć tego spokoju.
Kiedy chłód zaczyna ci doskwierać, powolutku odwracasz się, aby przypadkiem nie wystraszyć jakiegoś skrzata skrytego za drzewem i wracasz do domu. Tam ponownie wsuwasz się w ciepłą pościel i zasypiasz. Twój sen przesycony jest zielenią i złotem... Śni ci się Irlandia.

To niesamowite uczucie, kiedy o świcie wychodzisz z domu, a wszystko wokół zasnute jest delikatną mgłą. Tajemnica otacza cię niby puszysty koc. Kiedy mgła opada, Twoim oczom ukazują się zielone wzgórza, gęste lasy, pasterze wyprowadzający owce na łąki skąpane w złocistym blasku słońca prześwitującego przez chmury.
Całym sobą chłoniesz tę atmosferę, czyste, lekko wilgotne...

Tory w tym miejscu zakręcały a kawałek dalej zaczynały wspinać się pod górę. Niewielką, ale za to położoną tuż przed stacją kolejową Będzin. Kiedy wspinały się po niej parowozy cały świat zasnuty był parą. Kiedy przejeżdżały ciężkie, towarowe składy z węglem wszystko w pobliskim domu trzęsło się i brzęczało a, huk nie pozwalał zebrać myśli. Tory, wąska ścieżka wydeptana przy nich i krzaki, które opierały się na starym płocie były przestrzenią, w której magia działa się każdego dnia. Pociągi noszą ze sobą urwane historie i gubią w biegu strzępki wydarzeń, migają ludzkimi twarzami. W tamtym miejscu te historie spadały, gubiły się w krzakach, urywane zdania, śmiechy czasem piosenki lądowały tuż przy torach i można je było tam zbierać do woli. A potem rozwijać w dowolne strony. To miejsce było magiczne dla każdego zbieracza opowieści, który siadał tam nasłuchiwał najeżdżających składów, liczył wagony, wpatrywał się w okna. I zapewne jest tak po dziś dzień, tylko zbieracze się zmieniają.

Tory w tym miejscu zakręcały a kawałek dalej zaczynały wspinać się pod górę. Niewielką, ale za to położoną tuż przed stacją kolejową Będzin. Kiedy wspinały się po niej parowozy cały świat zasnuty był parą. Kiedy przejeżdżały ciężkie, towarowe składy z węglem wszystko w pobliskim domu trzęsło się i brzęczało a, huk nie pozwalał zebrać myśli. Tory, wąska ścieżka wydeptana...

Najbardziej baśniowym i magicznym miejscem jakie znam jest... moja głowa!
Dlaczego? Z powodu wyobraźni, dzięki której mogę być kimkolwiek, jakkolwiek, kiedykolwiek i gdziekolwiek mi się spodoba. W mgnieniu oka mogę zmieniać miejsca, czasy, czy uniwersa.

Mogę podróżować wzdłóż koła podbiegunowego i podziwiać wielobarwną zorzę polarną, a chwilę później opalać się pod karaibskimi palmami.
Mogę skakać po chmurach i przejść na drugą stronę tęczy.
Mogę chwytać gwiazdy, dyskutując przy tym z księżycem.
Mogę złowić złotą rybkę i leżąc w trawie zastanawiać się nad życzeniami.
Mogę pić herbatę z Keplusznikiem i narzekać na królika, którego wszędzie pełno.
Mogę znaleźć się na Czarnej Perle i wraz z Jackiem Sparrowem pływać, rabować i pić rum.
Mogę uczyć się strzelania z łuku z Legolasem i walki na miecze z Aragornem.
Mogę siedzieć z Harrym, Ronem i Hermioną na lekcjach eliksirów i narzekać na Snape'a.

Mogę być wszędzie i nigdzie, pod jakąkolwiek postacią i bez postaci, z każdym i z nikim, jak tylko sobie wymarzę. Mogę też stworzyć własny świat, inny niż te wszystkie wyżej wymienione. Czyż nasze umysły, przy odrobinie wyobraźni, nie są najbardziej baśniowym miejscem?

Najbardziej baśniowym i magicznym miejscem jakie znam jest... moja głowa!
Dlaczego? Z powodu wyobraźni, dzięki której mogę być kimkolwiek, jakkolwiek, kiedykolwiek i gdziekolwiek mi się spodoba. W mgnieniu oka mogę zmieniać miejsca, czasy, czy uniwersa.

Mogę podróżować wzdłóż koła podbiegunowego i podziwiać wielobarwną zorzę polarną, a chwilę później opalać się pod...

Witamy w finale Magic Place Miss, międzynarodowego konkursu piękności dla miejsc pełnych czaru!
Kandydatka numbero uno! Gruzja! Prosimy o oklaski! Piękne góry, łagodny klimat, katedry mające po półtora tysiąca lat, ruiny cywilizacji starszych niż Rzym, skarby dawnego złotniczego szlaku, gościnni mieszkańcy z niesamowitym wyczuciem codziennej esetetyki oraz najsmaczniejsze na świecie pomidory – proszę państwa, czy ktoś może się oprzeć tej ostatniej zalecie? Gruzja jest także ojczyzną winą, ale zarzeka się, że nie użyła alkoholu na sędziach, cha, cha!
Kandydatka druuuuga! Starówka Wilna! Wszystko, łącznie z gotykiem, barokowe, więc bogate i zdobne, tonące w rzeźbieniach i falach, a równocześnie jakoś intymne, bliskie, jak ta Matka Ostrobramska, co jest na wyciągnięcie ręki i spogląda na miasto z okna, jak zwykła starsza pani, nie kryjac się po pałacach. Oto księżniczka z sąsiedztwa!
Trzecia z kandydatek: starówka Tallina! Zachwyca storoświeckim urokiem, zachowanym średniowiecznym układem – nawet murami – żadnych nowomodnych implantów czy korekt plastycznych! Spójrzcie w jej piękne, morskie oczy i zachwyćcie się widokiem z miejskich murów, wprost na zatokę! Do tego nasza dama wie, jak posługiwać się nowoczesnymi urządzeniami, pozieom „usieciowienia” Estonii jest jednym z najwyższych, jeśli nie najwyższym, na świecie!
I tak, proszę państwa, po zaprezentowaniu wszystkich czarujących kandydatek, pozostaje nam tylko ogłosić zwycięzcę! Głosujcie SMSowo! Numer...

Witamy w finale Magic Place Miss, międzynarodowego konkursu piękności dla miejsc pełnych czaru!
Kandydatka numbero uno! Gruzja! Prosimy o oklaski! Piękne góry, łagodny klimat, katedry mające po półtora tysiąca lat, ruiny cywilizacji starszych niż Rzym, skarby dawnego złotniczego szlaku, gościnni mieszkańcy z niesamowitym wyczuciem codziennej esetetyki oraz najsmaczniejsze...