Zamiast w aptece kupować leki,
po medykamenty wstąp do biblioteki,
i może ciebie uzdrowić może,
druk czarno-biały albo w kolorze.
Jak mnie ukoiły sepie Carlosa Ruisa Zafona,
bom "Cieniem wiatru" jest uzdrowiona.
Na smutki wielkie, życia dramaty
na łzy krokodyle, rozdzierane szaty,
udałam w podróż się do Barcelony,
by znaleźć cmentarz książek wyśniony.
By poukładać co w życiu niełatwe,
Pogrążyć się warto w wyobraźni światy.
Bo książka jest jak magnez, szybko się ją czyta,
czasem Cię przestraszy, raz za serce chwyta.
Fabuła tak się zmienia i tak Cię zaskoczy,
Że już nic negatywnego nie przesłoni oczu.
I klimat tej Hiszpanii, klimat Barcelony,
a w powietrzu zapach książek nadpalonych.
Więc zamiast wiele godzin spędzać u medyka,
po receptę do cmentarza zapomnianych książek brykaj.

Zamiast w aptece kupować leki,
po medykamenty wstąp do biblioteki,
i może ciebie uzdrowić może,
druk czarno-biały albo w kolorze.
Jak mnie ukoiły sepie Carlosa Ruisa Zafona,
bom "Cieniem wiatru" jest uzdrowiona.
Na smutki wielkie, życia dramaty
na łzy krokodyle, rozdzierane szaty,
udałam w podróż się do Barcelony,
by znaleźć cmentarz książek wyśniony.
By poukładać co w...

Dla mnie książką - lekarstwem jest na pewno "Świętość w zasięgu ręki", któa wyszła spod pióra Patti Gallagher Mansfield
Jest to jednak z najpiękniejszych książek jaką miałam okazję przeczytać.
Z czego wyleczyła mnie ta lektura? Trudno napisać jednym zdaniem. Na pewno zmieniła moje patrzenie na świat. W zasadzie wywróciła je do góry nogami.
Autorka nauczyła mnie jak dążyć do doskonałości i nie żałować minionych dni. Jak w małych rzeczach odnajdować ogromną radość. Jak cieszyć się każdym dniem, jak stawać się lepszą i dążyć do doskonałości.
"Świętość" pokazuje, że prawdziwe szczęście i harmonię zdobędziemy kochając siebie, Boga i bliźniego. Najpiękniejsze jest widzenie we wszystkim dobra i miłości!
Książka zmienia patrzenie na świat, obala ślepego istotność konsumpcjonizmu, pozwala cieszyć się życiem. Ulecza z duchowego smutku i marazmu.

Dla mnie książką - lekarstwem jest na pewno "Świętość w zasięgu ręki", któa wyszła spod pióra Patti Gallagher Mansfield
Jest to jednak z najpiękniejszych książek jaką miałam okazję przeczytać.
Z czego wyleczyła mnie ta lektura? Trudno napisać jednym zdaniem. Na pewno zmieniła moje patrzenie na świat. W zasadzie wywróciła je do góry nogami.
Autorka nauczyła mnie jak dążyć...

Z wąskim psem do Carcassonne [bookLink]75260|Z wąskim psem do Carcassonne [/bookLink]
"Mogliśmy zanudzić się na śmierć, zapić się na śmierć albo zaznać trochę przygody..."

Czy strach przed wodą może być życiową bolączką? Zdecydowanie i jednogłośnie tak! Szczególnie, jeśli posiada się na własność męża-pasjonatę żeglarstwa i dzieci-wodniaki. Nasz pierwszy w życiu rejs po Zalewie Wiślanym poprzedzony został lekturą, która tematycznie miała zapobiec palpitacjom serca i nastroić sztormowo-pozytywnie. Tym oto sposobem Terry Darlington zagościł w mojej głowie i pozwolił zbliżyć sie mentalnie do pary emerytów bez zahamowań. W tej książce pomogło mi wszystko : laicyzm żeglującej pary, monstrualne fale La Manche (my przecież tylko na Zalew), strach i ulga (nieodłączni przyjaciele), procenty w porcie, ostateczna satysfakcja i oczywiście latający whippet Jim :). Okazuje się, że jeśli na przeszkodzie stoi strach, to jakby nic nie stało, bo gdy się go zwalczy, droga wolna i witaj przygodo!!! Wszystkim, kórzy chcieliby a boją się, polecam przezabawną historię żeglugi a panu, panie Darlington, dziękuje za niezapomniany wakacyjny rejs.

Z wąskim psem do Carcassonne [bookLink]75260|Z wąskim psem do Carcassonne [/bookLink]
"Mogliśmy zanudzić się na śmierć, zapić się na śmierć albo zaznać trochę przygody..."

Czy strach przed wodą może być życiową bolączką? Zdecydowanie i jednogłośnie tak! Szczególnie, jeśli posiada się na własność męża-pasjonatę żeglarstwa i dzieci-wodniaki. Nasz pierwszy w życiu rejs po...

 [bookCover]75260|Z wąskim psem do Carcassonne[/bookCover]

Książkę można albo przeczytać, albo napisać. Nie mogę nazwać się pisarzem, bo żadnej książki nie wydałem. Pisze jednak dla znajomych i przede wszystkim dla siebie. Przeróżne teksty i opowiadania, które w całości stworzyłyby pokaźną książkę.
Kiedyś byłem bardzo nieśmiały i zamknięty w sobie, a dzięki pisaniu stałem się pewniejszy siebie. Rozwiązywanie problemów (bohaterów) na papierze, też niewątpliwie mi pomogło. Teraz potrafię znaleźć kilka wyjść z jednej sytuacji.
A więc nie żadna przeczytana książka, ale samodzielnie napisane teksty były dla mnie lekarstwem na nieśmiałość i stres.

Książkę można albo przeczytać, albo napisać. Nie mogę nazwać się pisarzem, bo żadnej książki nie wydałem. Pisze jednak dla znajomych i przede wszystkim dla siebie. Przeróżne teksty i opowiadania, które w całości stworzyłyby pokaźną książkę.
Kiedyś byłem bardzo nieśmiały i zamknięty w sobie, a dzięki pisaniu stałem się pewniejszy siebie. Rozwiązywanie problemów (bohaterów)...

Kiedy na jesieni byłam w dołku, z jakiegoś zastoju wyrwała mnie książka Katarzyny Michalak "Bezdomna". Opowieść wzbudziła we mnie wiele emocji, których już dawno nie czułam. Jest to bardzo smutna historia, o tym jak szybko człowiek może upaść. "Bezdomna" to książka pełna dramatyzmu, emocji i różnych tajemnic. Główna bohaterka-Kinga, traci wszystko, rodzinę, pracę, dziecko i staje się bezdomną. Kiedy w wigilię chce popełnić samobójstwo w śmietniku, życie ratuje jej kot, a na drodze pojawia się Aśka. Bardzo wzruszyła mnie ta historia. Czytałam tę książkę dwa razy i myślę, że za jakiś czas znowu po nią sięgnę, a łzom znów nie będzie końca. Dopiero ta historia pokazała mi, że są na świecie ludzie którym jest dużo trudniej niż mi i że nie warto się przejmować błahostkami, bo są na tym świcie ważniejsze sprawy niż zepsuty samochód, czy brak pieniędzy na nowe buty. Książka pokazuje jak bardzo ludzie są bezwzględni i nie warto im ufać. Po każdym upadku trzeba się podnieść o własnych siłach i brnąć do przodu! Książka dała mi mocnego kopa, dlatego polecam ją każdemu!

Kiedy na jesieni byłam w dołku, z jakiegoś zastoju wyrwała mnie książka Katarzyny Michalak "Bezdomna". Opowieść wzbudziła we mnie wiele emocji, których już dawno nie czułam. Jest to bardzo smutna historia, o tym jak szybko człowiek może upaść. "Bezdomna" to książka pełna dramatyzmu, emocji i różnych tajemnic. Główna bohaterka-Kinga, traci wszystko, rodzinę, pracę, dziecko i...

Dzień za dniem mija, wszystko jakby jednakowe dla nas, gdyby nie małe niuanse, to mielibyśmy wrażenie, że życie to jedna doba… I żyjemy tak w kołowrocie pracy, podatków, niedzielnych zakupów i porannego buziaka w przelocie, w pośpiechu… Pewnego dnia zaczyna nam doskwierać coś nieodgadnionego, jakby uwierający but… Zaczynamy szukać czegoś, dręczyć się, że czegoś nam brak, że mamy za mało i produkujemy banalne problemy urastające do rangi „potrzebna pomoc farmaceuty”… Wystarczy, żeby ktoś przywrócił nam prawidłowy obraz tego co mamy, co jest najważniejsze. Wystarczy sięgnąć po książkę „Ludzie na walizkach” Szymona Hołowni. Czytasz i coraz bardziej ci wstyd za twoje głupie problemy, że zrobiłaś plamę na nowych spodniach, że przebiłeś oponę w samochodzie… Uświadamiasz sobie, że twój problem może być marzeniem innych ludzi, że to skarb mieć takie przygody życia codziennego, że komuś marzy się poranek w domu przy stole z najbliższymi, a jedyne co ma to szpitalne łóżko z plątaniną rurek, kabli i oczekiwaniem na wizytę rodziny, odliczaniem każdej minuty do spotkania z nimi, by choć na chwilę nacieszyć wzrok ich obecnością, którą ty masz na co dzień, lecz nie doceniasz…

Dzień za dniem mija, wszystko jakby jednakowe dla nas, gdyby nie małe niuanse, to mielibyśmy wrażenie, że życie to jedna doba… I żyjemy tak w kołowrocie pracy, podatków, niedzielnych zakupów i porannego buziaka w przelocie, w pośpiechu… Pewnego dnia zaczyna nam doskwierać coś nieodgadnionego, jakby uwierający but… Zaczynamy szukać czegoś, dręczyć się, że czegoś nam brak, że...

"Ania z Zielonego Wzgórza" - lekarstwo na całe zło tego świata. Najczęściej jednak sięgam po nią, gdy dopada mnie jesienne przeziębienie. Najlepiej czyta się ją w łóżku, pod kocem z kubkiem gorącego kakao – i wtedy katar, kaszel i deszcz za oknem przestają być takie straszne.

"Ania z Zielonego Wzgórza" - lekarstwo na całe zło tego świata. Najczęściej jednak sięgam po nią, gdy dopada mnie jesienne przeziębienie. Najlepiej czyta się ją w łóżku, pod kocem z kubkiem gorącego kakao – i wtedy katar, kaszel i deszcz za oknem przestają być takie straszne.

Niech podniesie rękę ten, kto choć raz czuł się samotny. Teraz niech wstanie każdy, kto kiedykolwiek uronił łzę. O, wszyscy? Niesamowite! Kiwnijcie głową, jeśli zdarzyło wam się zgubić sens życia.Moi drodzy,jak widzicie, nie jesteście sami! Również ja, Panna Martyna łączy się z wami w bólu w tej jakże beznadziejnej sytuacji. Ale nie przyszłam tu was dołować, wręcz przeciwnie- pomóc. Znalazłam prawdziwe antidotum! Przeczytam ulotkę: Stosować codziennie przez całe życie. Są tu jacyś alergicy czy kobiety w ciąży? Nie martwcie się, to lek bezpieczny także dla was. Co ciekawe, nie ma dawki zagrażającej życiu. Ba, im więcej, tym lepiej. Na co działa? Kochani, po nim staniecie na nogi. Odnajdziecie siłę, by żyć, zmagać się z tym światem, a wasze troski i problemy zrzucicie, jak zbędny bagaż. Potwierdzam, bo sama skosztowałam. W chwili, gdy miałam wrażenie, że zostałam na tej wielkiej, strasznej planecie całkiem sama, bezradna, słaba, z głową pełną dręczących myśli, huczącą od wspomnień, pojawiła się ona... Słuchajcie mnie uważnie- BIBLIA!! Tak tak tak, to ta Księga, którą wszyscy macie zakurzoną gdzieś głęboko na dnie szafy. Jak najszybciej weźcie ją w swoje ręce. Przekonaj się sam. Tylko ona jest w stanie odmienić twoje życie na lepsze. Pozwól jej sobie pomóc! Pytacie, ile kosztuje? Jak to mówią- for free.

Niech podniesie rękę ten, kto choć raz czuł się samotny. Teraz niech wstanie każdy, kto kiedykolwiek uronił łzę. O, wszyscy? Niesamowite! Kiwnijcie głową, jeśli zdarzyło wam się zgubić sens życia.Moi drodzy,jak widzicie, nie jesteście sami! Również ja, Panna Martyna łączy się z wami w bólu w tej jakże beznadziejnej sytuacji. Ale nie przyszłam tu was dołować, wręcz...

Książką której nigdy przenigdy nie zapomnę jest "Zahir" P. Coelho. Było to wiele lat temu, kiedy po 3,5 roku mój pierwszy poważny związek rozpadł się. nie układało się nam od bardzo dawna ale z jakiegoś powodu w momencie jak odszedł zapragnęłam go o tyle mocniej. Rozstaliśmy sie bo oboję tego chcieliśmy ale jak już dostałam co chciałam pragnęłam jedynie się z NIM zejść. Wtedy wpadł mi w ręcę "Zahir" - poczułam sie podobnie jak główny bohater z jedną róznicą - zapragnęłam nie być taka jak On. "Patrząc" na niego było jak patrzeniem na siebie stojąc obok. Zrozumiałam że to co czuje to tylko chęć powrotu do tego co znam i jest mi bezpieczne. W moim przypadku it was not meant to be. Po skończonej lekturzę wyszłam spod kołdry, na obiad zaczęłam jeść prawdziwe, odżywcze produkty spozywcze (zamiast słodyczy na pocieszenie) i wyszłam do ludzi. "Zahir" pozwolił mi się otworzyć na to co będzie zamykając pewien (już dawno zamknięty) etap w moim życiu.

Książką której nigdy przenigdy nie zapomnę jest "Zahir" P. Coelho. Było to wiele lat temu, kiedy po 3,5 roku mój pierwszy poważny związek rozpadł się. nie układało się nam od bardzo dawna ale z jakiegoś powodu w momencie jak odszedł zapragnęłam go o tyle mocniej. Rozstaliśmy sie bo oboję tego chcieliśmy ale jak już dostałam co chciałam pragnęłam jedynie się z NIM zejść....

Moją "choroba" nazywała się nienawiść do czytania....
A zaczęło się to jakoś w 4 klasie podstawówki (do 4 kl lubiłam czytać- o chociaż czytać to zbyt dużo powiedziane bo zawsze miałam problemy z czytaniem na głos XD- jakieś lekkie bajki. W 3 kl stwierdzono u mnie dysortografie, przez co musiałam chodzić do poradni, gdzie pani zaleciła mi więcej czytać książek i pisać z słuchu dyktowane zdania- co nie było złe bo czytanie mi nie przeszkadzało. Do czasu 4 kl... ponieważ nasza nauczycielka od polskiego oprócz lektur obowiązkowych kazała czytać nam książki nadprogramowe, założyć nam zeszycik, w którym mieliśmy pisać (po kolei- do tej pory to pamiętam):tytuł, imię i nazwisko autora, liczba stron, główny bohater, miejsce akcji, 2 bohaterów drugoplanowych, streszczenie. Po czym nas z tego wszystkiego odpytywała i od odpowiedniej liczby stron przeczytanych były oceny, gdzie ocena "4" zaczynała się od 4500 stron. Odpytywała nas na środku klasy, no i oczywiście lektury obowiązkowe nie wliczały się do ilości stron. Gdzie ja dziecko z dysleksją miałam problem z czytaniem na głos (bo się do 5 kl podstawówki trudne lub długie wyrazy sylabowałam, przez co dzieci się ze mnie śmiały)a co dopiero mówiąc o przemowach publicznych (do tej pory nie znoszę przemówień publicznych i staram nie czytać publicznie na głos, a jak to już musiałam robić to cicho czytałam). Nauczycielka pytała nas co pół roku z książek co w ciągu roku daje nam 9000 stron- aby dostać 2 oceny dobre, które notabene były jednymi z głównych ocen końcoworocznych. I tak przez 3 lata podstawówki, na samo słowo biblioteka płakałam. W gimnazjum czytałam tylko to co musiałam bo musiałam szczegółowe testy.
Gdy skończyłam gimnazjum i zaczęły się wakacje, miałam jechać nad morze z rodzicami za dnia, nie wiedząc co miałabym robić przez tyle godzin w aucie, skierowałam się do biblioteki miejskiej. Tam Pani bibliotekarka wybrała mi kilka lekkich książek, ale kazała mi najpierw przeczytać "Bar przy plaży" Pani Kate Mccabe- ta książka uratowała mą duszę i umysł pochłonęłam ją w ciągu 2 godzin- od tamtej pory czyli od 5 lat nie rozstaje się z książkami, zawsze jakaś książka jest obok mnie, nawet jak mam jechać tylko 20 minut autobusem to w mojej torebce jest jakaś książka czy to z biblioteki miejskiej czy moja własna. Dzięki tej książce ponownie zakochałam się w czytaniu i wiem, że ta właśnie miłość będzie trwała do końca mojego życia. Bo facet może zostawić nas w każdej chwili, ale książka będzie trwała przy nas wiecznie. I z mojej strony z wzajemnością :D

Moją "choroba" nazywała się nienawiść do czytania....
A zaczęło się to jakoś w 4 klasie podstawówki (do 4 kl lubiłam czytać- o chociaż czytać to zbyt dużo powiedziane bo zawsze miałam problemy z czytaniem na głos XD- jakieś lekkie bajki. W 3 kl stwierdzono u mnie dysortografie, przez co musiałam chodzić do poradni, gdzie pani zaleciła mi więcej czytać książek i pisać z...