Dla mnie szczęściem pachnącym wanilią jest mój syn a wyjątkowym miejscem jest każde miejsce, w którym jest on. Może to być plac zabaw, brzeg jeziora nad którym spacerujemy, podłoga w salonie gdzie najczęściej się bawimy lub moje łóżko na którym zasypia. To dzięki niemu niezależnie od tego gdzie jesteśmy uczę się na nowo cieszyć się z małych rzeczy, przypominam sobie schowane gdzieś na dnie pamięci ludowe piosenki, które kiedyś śpiewała mi babcia, wracam do zapomnianych już gier, wyliczanek i smaków. W każdym miejscu w którym go przytulę, usłyszę od niego słowo mama czy zobaczę jego szczery uśmiech wszystko co złe i smutne mija bo to dzięki niemu niezadowolenie szefa, dzwoniący nawet po pracy służbowy telefon, kłótnia z koleżanką, boląca głowa czy zmęczenie stają się nieważne. Dzięki niemu wszystko jest magiczne: każde miejsce i każdy dzień. I nawet w tym zapachu z tytułu książki coś jest bo stale czuję od niego słodki zapach mleka i ciasteczek.

Dla mnie szczęściem pachnącym wanilią jest mój syn a wyjątkowym miejscem jest każde miejsce, w którym jest on. Może to być plac zabaw, brzeg jeziora nad którym spacerujemy, podłoga w salonie gdzie najczęściej się bawimy lub moje łóżko na którym zasypia. To dzięki niemu niezależnie od tego gdzie jesteśmy uczę się na nowo cieszyć się z małych rzeczy, przypominam sobie...

Kiedy jest Mi smutno i źle staram się oderwać od rzeczywistości, wybieram się do parku znajdującego się na drugim końcu miasta tam gdzie mam pewność, że nie spotkam nikogo znajomego i zanurzam się w lekturze zapominając o całym otaczającym mnie świecie. Tylko czytając dobrą książkę potrafię odprężyć się i zapomnieć o swoich problemach przenosząc się w inny świat a wtedy moje problemy nabierają innego znaczenia i na chwilę po prostu znikają...

Kiedy jest Mi smutno i źle staram się oderwać od rzeczywistości, wybieram się do parku znajdującego się na drugim końcu miasta tam gdzie mam pewność, że nie spotkam nikogo znajomego i zanurzam się w lekturze zapominając o całym otaczającym mnie świecie. Tylko czytając dobrą książkę potrafię odprężyć się i zapomnieć o swoich problemach przenosząc się w inny świat a wtedy...

Mieszkam na wsi, więc mam wokół siebie dużo przestrzeni. Gdy mi smutno uciekam tam, gdzie mogę pobyć sama, gdzie nikt mi nie będzie przeszkadzał. Idę do miejsca, w którym wszystko będę mogła spokojnie przemyśleć. Zawsze, gdy mam wszystkiego dość idę do niedużego lasu jakieś 100-200m od mojego domu. Pomiędzy drzewami jest mały staw i od kilku lat przewrócone drzewo na którym zazwyczaj przesiaduję. Mam wrażenie, że tam nie sięgają moje problemy, że jestem tylko ja. Często udaje się tam z książką, lub słuchawkami, bo na poprawę humoru najlepsze jest czytanie lub słuchanie muzyki, a bynajmniej w moim przypadku.
Wśród drzew jest cicho, spokojnie, nie ma nikogo, a dla takich osób jak ja, które lubią samotność, to takie miejsce jest idealne.

Mieszkam na wsi, więc mam wokół siebie dużo przestrzeni. Gdy mi smutno uciekam tam, gdzie mogę pobyć sama, gdzie nikt mi nie będzie przeszkadzał. Idę do miejsca, w którym wszystko będę mogła spokojnie przemyśleć. Zawsze, gdy mam wszystkiego dość idę do niedużego lasu jakieś 100-200m od mojego domu. Pomiędzy drzewami jest mały staw i od kilku lat przewrócone drzewo na którym...

-Babciu pijemy kako? Wiesz to z tajemniczej receptury. Na produkcję endorfin - Zapytałam wchodząc do małego pokoju. Przygarbiona staruszka uśmiechnęła się do mnie odsłaniając rząd śnieżnobiałych zębów. Od roku nosiła protezę. Jakoś nie potrafiłam się do niej przyzwyczaić, ale na sam widok mojej babuleńki zrobiło mi się jakoś lepiej.
-O znowu jakieś problemy - zaskrzeczała - siadaj dziecko, siadaj - dodała, dreptając dookoła i podstawiając mi pod nogi krzywy stołek. Opowiadaj a ja pójdę do komórki po mleko. Sąsiadka mi przyniosła całkiem niedawno, jeszcze ciepłe, będzie w sam raz.
Nie minęło 5 minut kiedy wróciła jeszcze bardziej rozpromieniona z garnkiem w ręce. Powoli zaczęła krzątać się przy piecu tak starym jak ona sama a może i jeszcze starszym. Ciepły ogień zaskwierczał wesoło pochłaniając kolejne sosonowe gałązki i rozrzucając iskry wokoło.
-Wiesz babciu, tak się zastanawiam..czy ludzie za twoich czasów byli tacy jak teraz? - zapytałam kiedy usiadła obok mnie.
-To zależy o co ci konkretnie chodzi.
-No czy byli tacy zamknięci w sobie i nakierowani na siebie...no wiesz o co mi chodzi - dodałam.
-Myślę że wiesz sama to i nie musisz mnie pytać.
-Gdybym wiedziała nie pytałabym - obruszyłam się robiąc nadąsaną minę.
-To pozwól mi tobie zadać pytanie. Czy ludzie się zmieniają?
Nie wiedziałam, zastanawiałam się, momentami kłóciłam z własnymi myślami. Kiedy dopiłyśmy resztki kako babcia odprowadziła mnie całując na pożegnanie i zamykając za sobą drzwi drewnianej chatki. Mimo że żyłyśmy w XXI wieku ona nadal nie chciała się stąd wyprowadzić, a nawet pozwolić moim rodzicom na remont.. Ściany zapadały się pod własnym ciężarem a drewno gniło wydzielając nieprzyjemną woń rozkładu. Patrząc na drewniany dom już zrozumiem co babcia chciała mi powiedzieć. Odchodząc cieszyłam się że mam takie miejsce, w którym rozwiązują się wszystkie moje problemy, a jednocześnie bałam się jak długo będzie to miejsce istnieć.

-Babciu pijemy kako? Wiesz to z tajemniczej receptury. Na produkcję endorfin - Zapytałam wchodząc do małego pokoju. Przygarbiona staruszka uśmiechnęła się do mnie odsłaniając rząd śnieżnobiałych zębów. Od roku nosiła protezę. Jakoś nie potrafiłam się do niej przyzwyczaić, ale na sam widok mojej babuleńki zrobiło mi się jakoś lepiej.
-O znowu jakieś problemy - zaskrzeczała -...

Kiedy byłam mała, tato zabierał mnie na spacery po lasach i łąkach.
Któregoś razu trafiliśmy na polane otoczoną lasem , było to również tuż przy rzece i słychać było szum wody. U boku polanki w cieniu drzew stała altanka. Cała łąka była pokryta kwiatami i słychać było śpiew ptaków.
Gdy już miną czas 'spacerów z rodzicami', rozpoczął się czas 'problemów'.
Były ich dużo: związane ze szkołą, z przyjaciółmi, z rodziną.
Odnalazłam to miejsce - tym razem sama.
Poszłam tam i ani trochę nie przypominało to moich wspomnień związanych z tym miejscem. Miejsce było opuszczone, łąka cała była w chaszczach. Altanka była zarośnięta i praktycznie niewidoczna. Tak jakby to miejsce odzwierciedlało mój stan psychiczny. Zaczęłam tam przychodzić regularnie. Było to dosyć daleko, jednak rodzice cieszyli się że się dotleniam, nie mówiłam im jednak gdzie idę. To miejsce stało się moim tajemniczym ogrodem . Wyrywałam chwasty i dbałam o altankę. Ptaki wróciły i witały mnie śpiewem, owady - motyle i pszczoły zawzięcie pracowały w kwiatkach, a ja leżąc na trawie albo siedząc w altance podziwiałam to magiczne miejsce. Szum wody mnie uspokajał, widząc tak ładnie zadbaną ziemie, czułam się lepiej. Dzięki temu wiedziałam że jeśli da rade uratować ogród ,który teraz pełni życiem , to z moimi problemami (które stają się malutkimi problemikami) z pewnością sobie poradzę.

Kiedy byłam mała, tato zabierał mnie na spacery po lasach i łąkach.
Któregoś razu trafiliśmy na polane otoczoną lasem , było to również tuż przy rzece i słychać było szum wody. U boku polanki w cieniu drzew stała altanka. Cała łąka była pokryta kwiatami i słychać było śpiew ptaków.
Gdy już miną czas 'spacerów z rodzicami', rozpoczął się czas 'problemów'.
Były ich dużo:...

Pozwól, że opowiem Ci o moim magicznym miejscu...
Nie pamiętam, kiedy trafiłam tam po raz pierwszy. W przedszkolu? Może w gimnazjum? Powinnam pamiętać, przecież ten dzień zmienił całe moje życie, zaczynając na sposobach spędzania wolnego czasu, na charakterze kończąc!
To małe, prywatne miejsce ofiarowało mi wszystko: miłość i czas, których zawsze brakowało moim rodzicom, cierpliwość i zrozumienie, których nigdy nie zaznałam od "przyjaciół". To miejsce wypełniło puste miejsce w mojej duszy dźwiękiem.
To miejsce to muzyka.
Może brzmi to naiwnie, ale tylko muzyka jest w stanie mnie uspokoić, pocieszyć, pomóc zapomnieć. Im głośniejsza, tym ciszej robi się w moim umyśle; słowa utworów pomagają mi przywrócić właściwy bieg życiu. W tłumie ludzi nakładam słuchawki i nagle jestem sama, lecz jest to dobra samotność; taka samotność, która wyznacza właściwą ścieżkę. Muzyka obdarowała mnie cudownymi "znajomymi" (brak mi lepszego słowa na określenie tej relacji, może ktoś coś zaproponuje?), których miałam przyjemność spotkać na koncertach, i takimi, których na oczy nie widziałam, a jednak prawie codziennie nasze rozmowy przywracają mi uśmiech. Muzyka dała mi coś, czego nikt nie był w stanie mi ofiarować; świadomość, że nie jestem sama, i cokolwiek by się działo, nie będę... bo gdzieś, może blisko, a może na innym kontynencie, jest ktoś, kto napisał piosenkę i ktoś, kto jej słuchał, może nawet słucha tym samym momencie co ja, i doskonale rozumie, przez co przechodzę. To wystarczy.

Pozwól, że opowiem Ci o moim magicznym miejscu...
Nie pamiętam, kiedy trafiłam tam po raz pierwszy. W przedszkolu? Może w gimnazjum? Powinnam pamiętać, przecież ten dzień zmienił całe moje życie, zaczynając na sposobach spędzania wolnego czasu, na charakterze kończąc!
To małe, prywatne miejsce ofiarowało mi wszystko: miłość i czas, których zawsze brakowało moim rodzicom,...

Choć znany jest wśród młodzieży w moim wieku pogląd, że prawdziwy przyjaciel, to taki, do którego gdy jest ci smutno możesz zawsze zadzwonić, nawet o czwartej nad ranem, a on odbierze i cię pociesz, to ja się do niego nie stosuję. Gdy jest mi smutno i prawie mm łzy w oczach, zachodzę do kościoła, klękam w jednej z tylnych ławek i zaczynam rozmawiać z Bogiem. Proszę Go o spokój, o wyciszenie. Gdy wstając mówię „Dziękuję Ci, Panie Boże”, już zaczynam się delikatnie uśmiechać i wracam do domu. Ale co o tej czwartej nad ranem? Leżąc w łóżku myślę przed zaśnięciem. Kiedy poruszę w głowie tematy, od których cieknie mi po policzkach, już wiem, że będzie to kolejna bezsenna noc, przyprawiona nasyconym roztworem soli w oczach. Przypomina mi się wtedy fragment pięknej pieśni „Niech Cię błogosławią wszystkie me niemoce, ból skrzętnie skrywany po bezsennej nocy”. I zaczynam się modlić. Może niektórzy nie wierzą, że top działa, ale ufający Jemu wiedzą, jak bardzo to pomaga. Prócz kościoła nie wskazałam żadnego miejsca, bo to trudne. Bóg jest wszędzie. W moim sercu. Czy po pocieszenie można udać się do wnętrza siebie, do serca? Jak najbardziej, bo tam jest On!

Choć znany jest wśród młodzieży w moim wieku pogląd, że prawdziwy przyjaciel, to taki, do którego gdy jest ci smutno możesz zawsze zadzwonić, nawet o czwartej nad ranem, a on odbierze i cię pociesz, to ja się do niego nie stosuję. Gdy jest mi smutno i prawie mm łzy w oczach, zachodzę do kościoła, klękam w jednej z tylnych ławek i zaczynam rozmawiać z Bogiem. Proszę Go o...

Dn 13.06.2013 w nietypowych okolicznościach, na Świat przyszła moja mała córeczka. Wywróciła nasze życie do góry nogami. Jej starszy 4-letni brat zmienił się w małego łobuziaka. Mąż w pracy do późna, a ja wojuję cały dzień z dwoma kochanymi urwisami. Bywają chwile, że mam już całkowicie dość i właśnie wtedy uciekam do mojej pustelni! Parzę sobie swoją ulubioną caffe latte i siadam w pokoiku synka otoczona magiczną, szklaną kulą. Ten czas jest tylko dla mnie! Mój synuś już się nauczył, że mama siedzi w magicznej kuli i pije kawkę i teraz trzeba być grzecznym. Przerywa wtedy swoje harce, bierze kubek z sokiem, siada koło mnie i tak razem przytuleni opowiadamy sobie różne historie.Niedługo, kiedy podrośnie córeczka, zaprosimy ją do naszej bezpiecznej, magicznej kuli.

Dn 13.06.2013 w nietypowych okolicznościach, na Świat przyszła moja mała córeczka. Wywróciła nasze życie do góry nogami. Jej starszy 4-letni brat zmienił się w małego łobuziaka. Mąż w pracy do późna, a ja wojuję cały dzień z dwoma kochanymi urwisami. Bywają chwile, że mam już całkowicie dość i właśnie wtedy uciekam do mojej pustelni! Parzę sobie swoją ulubioną caffe latte i...

Tomek znowu wrócił z pracy z pretensjami.
"Zapomniałaś oddać mój garnitur do pralni."
"Zupa jest przesolona."
"Dlaczego nie powiedziałaś mi wcześniej, że twoja mamusia przyjeżdża?"
Nie wytrzymałam. Chwyciłam torebkę i wyszłam z domu ostentacyjnie trzaskając drzwiami. Zbiegłam po schodach, a gdy znalazłam się na ulicy, wiedziałam dokąd pójdę nawet się nad tym nie zastanawiając. Z zamyślenia ocknęłam się dopiero, gdy stanęłam przed gmachem biblioteki.
W środku przywitał mnie tak dobrze mi znany i lubiany przeze mnie zapach książek. Na widok ich grzbietów wystających z półek, humor od razu mi się poprawił. Przez dobre pół godziny dreptałam między regałami, aż znalazłam pozycję odpowiednią na dzisiejszy dzień. Zdjęłam ją z półki, a następnie udałam się do kącika do czytania. Do rzeczywistości przywrócił mnie dopiero głos stojącej za mną bibliotekarki informującej mnie, że za 10 minut wybije 19, godzina zamknięcia biblioteki. Chwyciłam więc książkę, której połowę miałam już za sobą i pożyczyłam ją, by móc zabrać ją w domu.
Kiedy wróciłam, byłam spokojna jak nigdy. Nie dałam Tomkowi odczuć mojej złości i tylko usiadłam na kanapie z książką w ręce. Wyraźnie nie chciał mi przeszkadzać i przez cały ten czas nie odzywał się. Kiedy odłożyłam powieść, przeprosił mnie i przytulił. Wszystko wróciło do normy. Gdybym wtedy nie wyszła, prawdopodobnie nadal byśmy się kłócili. Książki potrafią zdziałać cuda, naprawdę!

Tomek znowu wrócił z pracy z pretensjami.
"Zapomniałaś oddać mój garnitur do pralni."
"Zupa jest przesolona."
"Dlaczego nie powiedziałaś mi wcześniej, że twoja mamusia przyjeżdża?"
Nie wytrzymałam. Chwyciłam torebkę i wyszłam z domu ostentacyjnie trzaskając drzwiami. Zbiegłam po schodach, a gdy znalazłam się na ulicy, wiedziałam dokąd pójdę nawet się nad tym nie...

Kolejny dzień, który miał być cudowny, a skończył się wielką katastrofą. Nic mi się nie udało, nie zrobiłam niczego, co wcześniej zaplanowałam, nie zdałam egzaminu i po raz kolejny listonosz spóźnił się z przesyłką, przez co nie mogłam dotrzymać słowa danego przyjacielowi, bowiem tam było coś dla niego. Na domiar złego pokłóciłam się z mamą, która kazała mi, "jeśli się nie zmienię", wyprowadzać się czym prędzej z domu... Dlaczego nigdy nie przytrafi mi się nic dobrego, tylko wciąż i wciąż rzucane mi są kłody pod nogi?!
Hmmm...chyba wiem co zrobię i gdzie to wszystko przemyślę. Będzie tam miękko i przytulnie. Nikt mnie nie pozna i nie oceni. Jeśli zachce mi się tańczyć, będę pląsać w rytm muzyki w mojej głowie, jeśli z kolei zapragnę pisać niestworzone historie, za mną będzie mnóstwo miejsca na bezgroły. A co, gdy ktoś wpadnie na pomysł, aby tam zajrzeć? Nie wpadnie! Ale, jeśli jednak przyjdzie, to, co wówczas zrobię? Nic, schowam się, ot co!
Będę sama ze sobą, bez niczyjego zrzędzenia, plotkowania, obrażania i "pomocy". Pomarzę o lepszym świecie, zaplanuję kolejne kroki i porozmyślam o niebieskich migdałach. Zapomnę. Odpocznę. Wyciszę się. Czegóż chcieć więcej?



Dobrze, to idę do łóżka.

Kolejny dzień, który miał być cudowny, a skończył się wielką katastrofą. Nic mi się nie udało, nie zrobiłam niczego, co wcześniej zaplanowałam, nie zdałam egzaminu i po raz kolejny listonosz spóźnił się z przesyłką, przez co nie mogłam dotrzymać słowa danego przyjacielowi, bowiem tam było coś dla niego. Na domiar złego pokłóciłam się z mamą, która kazała mi, "jeśli się...