Powracający po długiej nieobecności na łono rodziny ojciec. Brzmi jak piękny happyend niejednej dramatycznej historii. Tylko kim jest ten człowiek dla swojej „rodziny”? Właściwie, to jest on dla dzieciaków kimś obcym. Nie znały go dotąd, nie powiedziały nigdy do niego „tato”, nie grały w piłkę, nie uczyły się przy nim jazdy na rowerze. Dla nich to mama była obojgiem rodziców. Ale podobno nigdy nie jest za późno, by starać się naprawiać błędy przeszłości. Wierzę, że więzi, które istnieją między rodzicem a dzieckiem, niezależnie od wszelkich przeciwności losu, są na tyle silne, iż zdołają zaleczyć wszystkie rany związane z rozłąką. Z pewnością jednak takiemu powracającemu „marnotrawnemu ojcu” lekko nie będzie. Jak wytłumaczyć gdzie był tatuś? Jak rozsądnie wybrnąć z kłopotliwych pytań? Na pewno wiele w takiej sytuacji zależy też od wieku dziecka, do życia którego nagle wkracza nieznany do tej pory ojciec. Im dziecko mniejsze, tym łatwiej będzie go do siebie przekonać, zatrzeć negatywne skojarzenia związane z pojęciem „tato”. Niezależnie od wszystkiego, na pewno nie obejdzie się bez olbrzymiego wkładu miłości, cierpliwości i wytrwałości, by od zera zbudować zaufanie dziecka do taty oraz odbudować więź, która gdzieś tam mimo wszystko zawsze istniała, ale nigdy nie miała szans, by się ujawnić… Gdy dziecko, obojętnie w jakim wieku, poczuje, że tata wrócił, że więcej nie odejdzie i może mu bezgranicznie zaufać, to wtedy taki człowiek będzie mógł o sobie pomyśleć "dobry rodzic".

Powracający po długiej nieobecności na łono rodziny ojciec. Brzmi jak piękny happyend niejednej dramatycznej historii. Tylko kim jest ten człowiek dla swojej „rodziny”? Właściwie, to jest on dla dzieciaków kimś obcym. Nie znały go dotąd, nie powiedziały nigdy do niego „tato”, nie grały w piłkę, nie uczyły się przy nim jazdy na rowerze. Dla nich to mama była obojgiem...

Może się zdarzyć tak, że nieobecny dotąd ojciec będzie nawet lepszym rodzicem od matki. Nieobecność można wykorzystać w celach wychowawczych i w ten sposób nauczyć dziecko odnajdywania się w skomplikowanych sytuacjach i radzenia sobie w trudnych chwilach. Często w takich przypadkach działa też psychologiczny mechanizm motywujący takiego rodzica do bycia jak najlepszym - chęć nadrobienia "straconego czasu" i rekompensaty krzywd spowodowanych brakiem pełnej rodziny skutkuje tym, że nieobecny dotąd ojciec staje się Super Ojcem - niczym Superman - bez choćby cienia brudu na odrodzonym obliczu.

Może się zdarzyć tak, że nieobecny dotąd ojciec będzie nawet lepszym rodzicem od matki. Nieobecność można wykorzystać w celach wychowawczych i w ten sposób nauczyć dziecko odnajdywania się w skomplikowanych sytuacjach i radzenia sobie w trudnych chwilach. Często w takich przypadkach działa też psychologiczny mechanizm motywujący takiego rodzica do bycia jak najlepszym -...

Nasuwa mi się zabawne porównanie, a mianowicie do "Trzech małych świnek". Owszem, więzy krwi są jakąś podstawą, fundamentem, ale jakież one mają znaczenie, gdy resztę pięter na których owa więź była budowana zdmuchnął podmuch czasu. Jedyne, co w tej sytuacji każdemu z nas się nasuwa to... zacząć wszystko od nowa. Nie jeden ojciec jest lepszym rodzicem od wielu matek, i na odwrót. Może coś w tym jest, że czujemy bliższą więź z matką, ponieważ to właśnie ona nas urodziła. Ale zastanówmy się, dlaczego w szkołach czy przedszkolach w szczególności przeważają kobiety? Dlaczego na ogół przyjęło się, że to właśnie matka jest zawsze na pierwszym miejscu? Oczywiście, wszystko zależy od indywidualnych sytuacji, ale ojciec który wraca po długim czasie nieobecności może dać więcej dziecku niż matka która była przy nim cały czas. Dlaczego? Dlatego że dziecku brakowało ojca. Czy chce tego czy nie, może go nawet nienawidzić, ale nie zmieni tego, że w jego życiu brakowało istotnego elementu. Jego życie nie ułożyło się doskonale, to jak puzzle, obrazek który miał przestawiać piękną rodzinę ma luki. I właśnie ten ubytek stawia przed relacją ojciec-dziecko dwa zadania. Do ojca będzie należeć naprawa tego obrazka, ale to dziecko będzie reflektować do tego. Czy ojciec może być dobrym rodzicem po śpiączce? Pewnie, że tak. O ile nie obudzi się zbyt późno, a jego dziecko nie będzie już dorosłe :). Pamiętajmy, że żadna Matka nie zastąpi Ojca, a żaden Ojciec nie zastąpi Matki.

Nasuwa mi się zabawne porównanie, a mianowicie do "Trzech małych świnek". Owszem, więzy krwi są jakąś podstawą, fundamentem, ale jakież one mają znaczenie, gdy resztę pięter na których owa więź była budowana zdmuchnął podmuch czasu. Jedyne, co w tej sytuacji każdemu z nas się nasuwa to... zacząć wszystko od nowa. Nie jeden ojciec jest lepszym rodzicem od wielu matek, i na...

Wszystko zależy od charakteru człowieka. Bywa, że mężczyzna nie jest ze swoją rodziną, z dzieckiem z własnej woli. Po prostu nie podoba mu się rola ojca i odchodzi. Wtedy nie ma szans na to, żeby uznawać go za dobrego ojca. Ktoś, kto opuszcza swoją rodzinę, bo "nie jest jeszcze gotowy na to, żeby się ustatkować" nie jest w najmniejszym stopniu odpowiedzialny. A co za tym idzie nie może być dobrym rodzicem. Mężczyzna opuszczający rodzinę nie jest prawdziwym mężczyzną.
Inaczej trzeba patrzeć na to, gdy ojciec musi wyjechać, opuścić rodzinę po to, żeby polepszyć warunki życia. Zarobić pieniądze, by jego rodzinie żyło się lepiej. Jeżeli mężczyzna na prawdę kocha swoją żonę i dziecko, jeśli za nimi tęskni i pragnie być z nimi, to nawet duża odległość nie zabije jego miłości do nich. Dobrym człowiekiem nie zostaje się z dnia na dzień. Oczywiście są przypadki, kiedy ludzie się zmieniają, ale miłość trzeba umacniać, pielęgnować. Uważam więc, że prawdziwa miłość może wszystko i nawet ktoś, kto nie widzi swojej rodziny przez długi czas może być bardzo dobrym ojcem.

Wszystko zależy od charakteru człowieka. Bywa, że mężczyzna nie jest ze swoją rodziną, z dzieckiem z własnej woli. Po prostu nie podoba mu się rola ojca i odchodzi. Wtedy nie ma szans na to, żeby uznawać go za dobrego ojca. Ktoś, kto opuszcza swoją rodzinę, bo "nie jest jeszcze gotowy na to, żeby się ustatkować" nie jest w najmniejszym stopniu odpowiedzialny. A co za tym...

Nieobecny ojciec często staje się przeciwwagą dla wciąż obecnej matki. Ona na co dzień karmi, przebiera, kładzie spać, czasem krzyczy, denerwuje się lub każe coś zrobić. On wpada czasami (z różnych powodów), najczęściej z drogimi prezentami, zabiera do kina, na lody, na łyżwy, pozwala ofglądać do późna telewizję. Niezły kontrast, co? Dla nieobecnego ojca zostają te przyjemniejsze elementy wychowania dziecka. Trzeba jednak przyznać, że po przkeroczeniu pewnego wieku dziecko takie – a wówczas to już nie dziecko, lecz nastolatek, a nawet po prostu młody człowiek – docenia obecnośc matki. Zaczyna widzieć różnice w podejściu do niego między obojgiem rodziców. Jest bardziej świadomy wkładu matki w jego wychowanie. Z czasem staje się nawet wrogo nastawiony do ojca. Nie sposób więc przecenić roli rodzica – już nieistotne – matki czy ojca – w życiu dziecka.
Z drugiej jednak strony nieobecny ojciec nie zawsze musi skończyć w ten sposób. Odbudowywanie więzi między ludźmi, choć jest trudne i długotrwałe, jest też możliwe, zwłaszcza jeści obie strony tego chcą. Zasadniczą kwestią jest by pierwszemu wyciągnąć dłoń. W takiej sytucji może się okazać, że „nowo nabyty ojciec” okaże się znacznie bardziej wartościowy od matki… Paradoks, prawda?
Cóż, wszyscy jesteśmy tylko ludźmi.

Nieobecny ojciec często staje się przeciwwagą dla wciąż obecnej matki. Ona na co dzień karmi, przebiera, kładzie spać, czasem krzyczy, denerwuje się lub każe coś zrobić. On wpada czasami (z różnych powodów), najczęściej z drogimi prezentami, zabiera do kina, na lody, na łyżwy, pozwala ofglądać do późna telewizję. Niezły kontrast, co? Dla nieobecnego ojca zostają te...

Kwintesencją rodzicielstwa jest miłość. I koniec. Ma ona moc i siłę, która przewyższa swoją potęgą wszystko inne! Splata więzią nierozerwalną. Jest wrodzona nie nabyta, jak podziw czy dystans do rodzica. Prawdą jest, że czas w którym rodzic zarówno matka jak i ojciec jest nieobecny w życiu dziecka, działa na niekorzyść wspólnych relacji. Nie można jednak rodzica z tego powodu wykluczyć ze swojego życia. Istotne jest przecież z jakich pobudek był nieobecny, co go skłoniło do opuszczenia domu, życia, rodziny...co do bycia ojcem dobrym lub "złym" - złym w rozumieniu nieobecnym więc niedoświadczonym, oczywiste jest dla mnie, że uczucia jakie dziecko żywić będzie do mamy, będą inne niż te, które czuje się do taty, jednakże nie można stwierdzić, że będą one gorsze. Mama i Tata mogą być tak samo dobrymi rodzicami, co przyjaciółmi. Miłość zawsze pozostaje miłością-bezwzględnie. Jednak- miłość do taty i od taty, zawsze jest inną, nie gorszą, lecz inną miłością niż ta płynąca z serca matki.Powtórzę raz jeszcze-kwintesencją rodzicielstwa jest fakt, że rodzicielskiej miłości dziecku zawsze będzie mało,zarówno tej ojcowskiej jak i matczynej. Czy więc ojciec może być równie dobrym rodzicem co matka?Nawet jeśli wrócił po 20 latach nieobecności?To trudne, ale nie uważam, że niemożliwe.

Kwintesencją rodzicielstwa jest miłość. I koniec. Ma ona moc i siłę, która przewyższa swoją potęgą wszystko inne! Splata więzią nierozerwalną. Jest wrodzona nie nabyta, jak podziw czy dystans do rodzica. Prawdą jest, że czas w którym rodzic zarówno matka jak i ojciec jest nieobecny w życiu dziecka, działa na niekorzyść wspólnych relacji. Nie można jednak rodzica z tego...

Myślę, że istnieje szansa na to, by ojciec po wielu latach nieobecności mógł stać się tak dobrym rodzicem jak matka. Niemniej jednak wszystko zależy od samej osoby ojca, a i też od potomstwa, które może mu to ułatwić bądź nie.
Jeśli jednak obie strony się postarają - wszystko powinno zakończyć się pomyślnie. Przede wszystkim ojciec MUSI nadrobić ten stracony czas i poświęcić dziecku dużo uwagi. Wszystko należy zacząć od początku. Ludzie wraz z upływem czasu się zmieniają. Jednoznacznie można więc wywnioskować, że wiąże się to z poznawaniem się na nowo.
Ale co najważniejsze: Nie obejdzie się bez szczerego ojcowskiego uczucia. Bez tego odbudowa relacji ojciec-dziecko się nie powiedzie. Miłość do dziecka/rodzica nie znika szybko. Wystarczy ją "odkurzyć".
A na poparcie wszystkiego podam swój przykład.
Mój ojciec zostawił mnie, siostrę i mamę niespełna 9 lat temu. Nie ukrywam, że wciąż mam mu to za złe. Obiecałam sobie, że wymażę go ze swojego życia, zapomnę. Bardzo nas skrzywdził. Jednak miłość jest podstępna. Szczególnie ta bezwarunkowa, do dziecka/rodzica. Nie umiem dokładnie opisać uczucia, którego doznałam, gdy spotkałam go po kilku latach. Czułam jakby ktoś usiadł mi na klatce piersiowej. Żal zniknął gdzieś daleko, a łzy tęsknoty napływały do oczu. Ale... nie ma go teraz przy mnie. Jestem jednak pewna, że gdyby chciał wszystko naprawić i włożył w to wiele wysiłku, by udowodnić mi, że mu zależy - otworzyłabym dla niego swoje serce.

Myślę, że istnieje szansa na to, by ojciec po wielu latach nieobecności mógł stać się tak dobrym rodzicem jak matka. Niemniej jednak wszystko zależy od samej osoby ojca, a i też od potomstwa, które może mu to ułatwić bądź nie.
Jeśli jednak obie strony się postarają - wszystko powinno zakończyć się pomyślnie. Przede wszystkim ojciec MUSI nadrobić ten stracony czas i...

Wszystko zależy od tego jakim człowiekiem jest ojciec dziecka, bo jeśli jest alkoholikiem lub kimś, który nie radzi sobie z własnym życiem, czy będzie dobrym ojcem? Obawiam się, że nie.
Jednak miłość ojca do dziecka jest zawsze i uaktywnia się na każdym kroku. Tego nie można sobie wymazać, pozbyć się.
Myślę, że człowiek, który był nieobecny i nagle się pojawia, ma szansę być tak dobrym jak matka dla dziecka. Tylko to wymaga czasu i cierpliwości. Wspólne rozmowy z dzieckiem i spędzanie każdej wolnej chwili - to poznawanie siebie nawzajem na nowo. Miłość ojca do dziecka i dziecka do ojca będzie rodziła się do życia jak ziarenko, które najpierw kiełkuje a potem powoli, z każdym dniem rozwija się i przeobraża w duży, piękny kwiat. :)

Wszystko zależy od tego jakim człowiekiem jest ojciec dziecka, bo jeśli jest alkoholikiem lub kimś, który nie radzi sobie z własnym życiem, czy będzie dobrym ojcem? Obawiam się, że nie.
Jednak miłość ojca do dziecka jest zawsze i uaktywnia się na każdym kroku. Tego nie można sobie wymazać, pozbyć się.
Myślę, że człowiek, który był nieobecny i nagle się pojawia, ma szansę...

Na to pytanie nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Zależy od okoliczności i od charakteru rodzica. Jest wiele sytuacji, w których dziecko nie chce przebywać z ojcem, który do tej pory był nieobecny w jego życiu. Są też i takie historie, w których dziecko wybiera dopiero co poznanego rodzica.

Wiele zależy od matki...
Żeby relacje między ojcem a dzieckiem przebiegały bezproblemowo, potrzebne dziecku zapewnienie, że mimo iż ojca nie było przez tak długi czas, to teraz chce naprawić swój błąd i powinno się mu taką szansę dać. Matka nie powinna kroić wizerunku ojca jako nieczułego i niekochającego. Jeżeli ona rozmawiając z dzieckiem będzie dobrze mówiła o ojcu, to i ono się do niego przekona.

Jednak najważniejsza w tym wszystkim jest postawa ojca...
Ojciec poznając swe dziecko, jak i ono poznając jego, muszą się o sobie wiele nauczyć. Potrzeba wiele czasu, cierpliwości i miłości, aby wykwitło uczucie. Ojciec powinien dużo o sobie opowiedzieć, aby maluchowi było łatwiej. Powinien zadawać dziecku pytania, gdyż ono samo może być onieśmielone. Dobre jest aby spędzali wspólny czas różnie. Raz rowery, raz kino, basen, kręgle... Pozna wtedy, co potomkowi sprawia najwięcej miłości. Najważniejsze jest jednak zapewnienie o swej miłości i o chęci nadrobienia straconego czasu.

Podsumowując: Nieobecny do tej pory ojciec dziecka może być równie dobrym rodzicem jak matka, pod warunkiem, że nie zabraknie mu czasu, cierpliwości, ale przede wszystkim miłości.

Na to pytanie nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Zależy od okoliczności i od charakteru rodzica. Jest wiele sytuacji, w których dziecko nie chce przebywać z ojcem, który do tej pory był nieobecny w jego życiu. Są też i takie historie, w których dziecko wybiera dopiero co poznanego rodzica.

Wiele zależy od matki...
Żeby relacje między ojcem a dzieckiem przebiegały...

Moim zdaniem nie da się jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie, bowiem wszystko zależy od danej sytuacji. Jednak nie jestem zwolenniczką mitu matki jako tego „lepszego” rodzica. Matka rozchwiana emocjonalnie, oziębła czy despotyczna może czasami mieć nawet zły wpływ na rozwój dziecka, co będzie miało swoje następstwa w przyszłości. Pojawienie się w takiej sytuacji ojca z jednej strony dotychczas nieobecnego, z drugiej natomiast ciepłego, wyrozumiałego i pełnego rodzicielskiej miłości, może spowodować, że dziecko bardziej przywiąże się do niego, niż do matki, z którą było od zawsze. To, że kobiety są teoretycznie „zaprogramowane” ewolucyjnie do pełnienia roli matek, nie znaczy, że wszystkie równie dobrze się do tego nadają. Zwłaszcza jeśli ich rodzice nie byli godnym wzorem do naśladowania. Czasami to ojciec ma większe predyspozycje do pełnienia roli rodzica, a co za tym idzie wychowawcy, przyjaciela i kompana młodego człowieka. Niemniej w sytuacji, gdy matka była w stanie zapewnić swej latorośli poczucie bezpieczeństwa i szczęście, pojawienie się ojca może spowodować, że młody człowiek będzie zdystansowany w stosunku do niego. Dziecko będzie z jednej strony go akceptowało, z drugiej zaś swymi problemami i sekretami chętniej podzieli się z matką. Oczywiście pod warunkiem, że ojciec będzie starał się zbudować odpowiednie relacje. Natomiast jeśli tak nie będzie, to prawdopodobne, że dziecko obdarzy go jedynie obojętnością.

Moim zdaniem nie da się jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie, bowiem wszystko zależy od danej sytuacji. Jednak nie jestem zwolenniczką mitu matki jako tego „lepszego” rodzica. Matka rozchwiana emocjonalnie, oziębła czy despotyczna może czasami mieć nawet zły wpływ na rozwój dziecka, co będzie miało swoje następstwa w przyszłości. Pojawienie się w takiej sytuacji ojca z...