Mały chłopiec stał i bezradnie patrzył. Nie mógł pojąć co się dzieje. Nie z winy jego niecałych 10 lat. Ojciec wrzeszczał na mamę, a ona na niego. Kłócili się o jakąś sukienkę, potem zupę, a on stał i patrzył jakby go tam nie było. Nie mógł się ruszyć z miejsca. Gwałtowny trzask wyrwał go z otępienia i gdy wszyscy spoglądali z przerażeniem na niego, po prostu uciekł.
-Marek! – Agata pstryknęła swojemu mężowi przed oczami.
-Tak, kochanie?
-Nie śpij, przyjechali goście.
Marek niechętnie powitał nieproszonych gości. Dokładniej zaproszonych przez Agatę bez jego wiedzy. Jej koleżanka z kolejnym facetem. Jak zwykle dobrani jak jeż do balonika. Cały wieczór ten obskurny typ pożerał wzrokiem Agatę. Nikt nie zwracał na to uwagi, a to było takie oczywiste i ten jego lubieżny uśmieszek w stronę Marka. „Uważaj stary, ona będzie następna”.
-W końcu poszli!
-Nie mów tak, Jolka to moja przyjaciółka.
-Nie mówię o niej, tylko o tym typie co się do Ciebie ślinił.
-Co?
-Nie udawaj, że tego nie widziałaś. – Wymiana zdań zmieniła się w kłótnię. Spokojny wieczór wypełniły wzajemne oskarżenia. A ona… podobało jej się to, ten cały chamski podryw. W jednej chwili, nawet nie wiedział kiedy, podniósł otwartą dłoń.
Znów stał jako 10 latek w salonie. Matka oberwała policzek od ojca. Ten pierwszy raz, ale nie ostatni. Potem było coraz gorzej.
Potrząsnął głową. Zacisnął pięść, zamknął oczy.
-Przepraszam. –Odwrócił się i odszedł. Cały rozedrgany, przerażony, że o włos nie uderzył kobiety, którą kocha nad wszystko.

Mały chłopiec stał i bezradnie patrzył. Nie mógł pojąć co się dzieje. Nie z winy jego niecałych 10 lat. Ojciec wrzeszczał na mamę, a ona na niego. Kłócili się o jakąś sukienkę, potem zupę, a on stał i patrzył jakby go tam nie było. Nie mógł się ruszyć z miejsca. Gwałtowny trzask wyrwał go z otępienia i gdy wszyscy spoglądali z przerażeniem na niego, po prostu uciekł.
...

Jacek, w wieku 18 lat, miał za sobą 4 próby samobójcze. Rodzice, wzięci prawnicy, wstydzili się go. Ignorowali jego chorobę, ponieważ burzyła naszą pozornie idealną rodzinę. Wiedzieli, że nic z niego nie będzie. Po co więc mieli się nim przejmować?
Choć o 3 lata młodsza, pomagałam mu w codziennych czynnościach. Przejęłam obowiązki pani domu. Matka nigdy się nim nie interesowała. Kiedyś powiedział mi, że chce się zabić. 2 dni później po raz pierwszy znalazłam go w łazience z podciętymi żyłami.
Rodzice nas nie chwalili i nie mówili, że nas kochają. Wciąż tylko szukali w nas wad i ganili, gdy zrobiliśmy coś źle. W końcu przyzwyczaiłam się do takiego stanu rzeczy. W pewnym sensie, to nawet mi pasowało, ale Jacek naprawdę ich potrzebował.Koledzy gnębili go w szkole, a oni nawet o tym nie wiedzieli. Psychiatra nie był w stanie mu dłużej pomagać. Później powiedział mi,że tak silnej depresji nie wiedział u żadnego wcześniejszego pacjenta. Próbowałam coś zrobić, ale nie byłam w stanie zapobiec tragedii.
3 miesiące później,Jacek napadł na centrum handlowe. Strzelał do przypadkowych osób. Zanim policja dotarła na miejsce, w środku znajdowało się 35 ofiar. Jacek był 36. Zabił się.
Jego zdjęcie pokazywali we wszystkich krajowych wiadomościach.
„Jacek Malewicz, psychopata z bronią.” Głosiły wszystkie gazety. Mój brat był potworem.
Zbieżność nazwisk, jak się klienci dowiedzieli, nie była przypadkowa. Po tym zajściu, rodzice zmuszeni byli zamknąć kancelarię.
Nigdy im nie wybaczę.

Jacek, w wieku 18 lat, miał za sobą 4 próby samobójcze. Rodzice, wzięci prawnicy, wstydzili się go. Ignorowali jego chorobę, ponieważ burzyła naszą pozornie idealną rodzinę. Wiedzieli, że nic z niego nie będzie. Po co więc mieli się nim przejmować?
Choć o 3 lata młodsza, pomagałam mu w codziennych czynnościach. Przejęłam obowiązki pani domu. Matka nigdy się nim nie...

"Zamiatanie pod dywan" nigdy nie odnosi skutku. Czy chodzi o zwyczajne sprzątanie, czy o zapominanie o problemach. Prędzej czy później wszystko wypłynie na wierzch.
Ukrywanie przez rodziców prawdy przed dziećmi, prawdopodobnie przyniesie więcej szkód niż korzyści. Rodzice często kierując się zasadą "zamiatania pod dywan", nie chcą martwić swych pociech, lub może wolą przed nimi ukryć wstydliwe fakty z przeszłości. Jednakże taka postawa do niczego nie prowadzi. Dzieci mogą odkryć prawdę przypadkiem, dowiadują się tego od osób trzecich lub dochodzą do tego samodzielnie. Często bywa, że ów odkrycie jest dla nich na tyle przytłaczające, że już nie potrafią funkcjonować jak to było do tej pory. Ogrom problemu może je przytłoczyć na tyle, że może ich to pchnąć do różnych czynów (w skrajnych przypadkach do zaburzeń psychicznych, morderstwa lub samobójstwa). Ponadto może to być źródłem problemów już w dorosłym życiu. A gdy rodzice przyznaliby się wcześniej do wszystkiego w sposób szczery i łagodny, to prawdopodobnie obyłoby się bez "ofiar".

"Zamiatanie pod dywan" nigdy nie odnosi skutku. Czy chodzi o zwyczajne sprzątanie, czy o zapominanie o problemach. Prędzej czy później wszystko wypłynie na wierzch.
Ukrywanie przez rodziców prawdy przed dziećmi, prawdopodobnie przyniesie więcej szkód niż korzyści. Rodzice często kierując się zasadą "zamiatania pod dywan", nie chcą martwić swych pociech, lub może wolą przed...

U mnie nikt nic pod dywan świadomie nie zamiótł, a przynajmniej tak myślę. Może jedynie to, że problem był, a nie potrafiono go nim nazwać. I stało się. Raz, drugi, trzeci... Jeden siniak za drugim. Pobite naczynia, stłuczone szklanki. Krew z nosa.
Na drzwiach do pokoju wisiała biała policyjna pałka. Miała straszyć jedynie, ale nie raz uderzała nas w uda.
Pamiętam płacz mamy. Jej duże przyciemniane okulary, spod których fioleowe oko i tak zdołało spoglądać. Pamiętam, gdy spadłam ze schodów, i gdy dostałam w twarz bo powiedziałam o jedno słowo za dużo.
Pamiętam, a przecież nie powinnam mieć takich wspomnień...

Dziś płaczę w poduszkę, choć nikt mnie już nie bije. Skatowana przeszłością, zgubiłam własną tożsamość.

U mnie nikt nic pod dywan świadomie nie zamiótł, a przynajmniej tak myślę. Może jedynie to, że problem był, a nie potrafiono go nim nazwać. I stało się. Raz, drugi, trzeci... Jeden siniak za drugim. Pobite naczynia, stłuczone szklanki. Krew z nosa.
Na drzwiach do pokoju wisiała biała policyjna pałka. Miała straszyć jedynie, ale nie raz uderzała nas w uda.
Pamiętam płacz...

-Chyba musimy jej wreszcie powiedzieć. - oznajmiłam
-Oj przestań. Wiesz, jakie problemu mogłaby mieć z tego w szkole?
-Wstydzisz się tego? To normalne w dzisiejszych czasach.
-Jednak niektórzy ciągle mają z tym problem. Wiesz co by się stało, gdyby sąsiedzi dowiedzieli się?
-Martwisz się o ich zdanie?
-Masz racje. Pogadamy z nią jutro.

-Musimy porozmawiać. – oznajmiliśmy.
-Rozwodzicie się?
-Nie kochanie. – powiedział.
-A co? – zapytała lekko zdezorientowana.
-Bardzo chciałam mieć dziecko. - zaczęłam. - Problem w tym, że nie trafiłam na odpowiedniego mężczyznę. Często rozmawialiśmy o tym z twoim ojcem, ponieważ miał podobny problem. Postanowiliśmy razem stworzyć rodzinę. Już jakiś czas mieliśmy powiedzieć Ci prawdę, ale zawsze coś nas przed tym powstrzymywało. Nagle ty zaczęłaś nabierać podejrzeń, a nam kończyły się wymówki. Twój ojciec i ja nigdy nie byliśmy małżeństwem. Owszem kochamy się, ale jak przyjaciele. Gdy ty myślałaś, że tata jest w pracy tak naprawdę był u Marcela w domu.
-To dlatego, że nie pozwalasz mu oglądać nożnej?
-Nie kochanie. Właściwie Marcel to mój mąż i czasem chciałbym z nim spędzić trochę czasu.
-Jak długo zamierzaliście mnie okłamywać? - wykrzyczała, cała zdenerwowana. – A może, gdybym nie nabrała podejrzeń, nigdy bym się tego nie dowiedziała? Uczyliście mnie, że nie należy kłamać, gdy sami mnie okłamywaliście. Nienawidzę was! Rozumiem, że od teraz liczą się tylko kłamstwa?
-Kochanie, ale my tylko…

-Chyba musimy jej wreszcie powiedzieć. - oznajmiłam
-Oj przestań. Wiesz, jakie problemu mogłaby mieć z tego w szkole?
-Wstydzisz się tego? To normalne w dzisiejszych czasach.
-Jednak niektórzy ciągle mają z tym problem. Wiesz co by się stało, gdyby sąsiedzi dowiedzieli się?
-Martwisz się o ich zdanie?
-Masz racje. Pogadamy z nią jutro.

-Musimy porozmawiać. –...

Rose i Harry przeszli z doktorem do jego gabinetu, czekając z niecierpliwościa na diagnozę w sprawie ich córki.
-Wystąpił problem - rzekła Larry - po wnikliwych analizach w laboratorium stwierdzono,że żaden z państwa nie może oddać krwi dla Sarah, której tak bardzo potrzebuje, aby przeżyć.
Macie państwo inne grupy krwi niż córka...
Dawcą przy takim zabiegu może być ktoś tylko i wyłacznie z najbliższej rodziny.
-Jakim cudem jest to mozliwe? - zapytał Harry
-Państwo sami sobie musicie odpowiedzieć na to pytanie.
Rose przygnebiona i zrozpaczona patrzyła w okno po czym wybiegła z gabinetu.
Harry odszukał żonę i zadał proste pytanie:
-Wytłumacz mi o co tutaj chodzi?!
-Sama do dziś myslałam,że jest inaczej oszukując siebie i Ciebie..
Nie miałam odwagi, aby poruszac ten temat ze względu na dobro naszej córki, a teraz okazuje się że moje przeczucia były trafne, Sarah nie jest Twoja córką!!!
-Przez Ciebie i Twoje tajemnice nasza córka teraz umrze rozumiesz?!
-Nie mam kontaktu z jej ojcem , a zostało nam malo czasu...
Z gabinetu wyszedł lekarz, Rose podbiegła do niego pytając:
-Panie Tower ile mamy czasu do zabiegu, aby pomóc Sarah
-Sarah dziś miała mieć operację, jest to termin ostateczny, gdyż wciąż pojawiają sie komplikacje zagrażające jej zyciu.
Jeśli państwo nie moga oddać krwi córce jej szanse są znikome.
Proszę pożegnać się z córką...

Rose i Harry przeszli z doktorem do jego gabinetu, czekając z niecierpliwościa na diagnozę w sprawie ich córki.
-Wystąpił problem - rzekła Larry - po wnikliwych analizach w laboratorium stwierdzono,że żaden z państwa nie może oddać krwi dla Sarah, której tak bardzo potrzebuje, aby przeżyć.
Macie państwo inne grupy krwi niż córka...
Dawcą przy takim zabiegu może być ktoś...

41 lat temu...
- Carl, dzieci nie mogą się o tym dowiedzieć!- powiedziała zapłakana kobieta.
- Julie, czas na pewno zakryje nasz sekret. Za parę lat nikt nie będzie o niczym pamiętał.- mężczyzna objął roztrzęsioną żonę.

36 lat temu...
- Mamo, co trzymamy w skrzyni na strychu?- zapytała ciemnowłosa dziewczynka.
- O czym ty mówisz córeczko?- Julie zostawiła masę na piernik i stanęła przed dzieckiem.
- Wraz z Tomem szukaliśmy starych zabawek i trafiliśmy na przykrytą stertą materiałów skrzynię. Tom mówi, że jest tam skarb piratów.- dziewczynka zaczęła się śmiać, a matka spoważniała.

22 lata temu...
- Carl, Mary ciągle przesiaduje w swoim pokoju i wychodzi do ratusza. Ona coś znalazła.- jęknęła kobieta.
- Julie, w skrzyni nie było nic, oprócz sterty różnych rachunków.- mężczyzna spróbował uspokoić żonę, lecz kiedy ta poszła, wziął tabletki na uspokojenie.

10 lat temu...
- Mamo, możemy porozmawiać?- powiedziała dorosła Mary.
- Cześć babciu!- wykrzyczało małe dziecko.
- Tak kochanie, o czym chcesz ze mną pomówić?- Julie złapała się za serce, a Mary to dostrzegła.
- Dasz mi swój przepis na tort cytrynowy?- skłamała.

Dziś...
- Mamo, czemu nie powiedziałaś mi, że mnie zaadoptowałaś?- Mary stała przy trumnie Julie.

41 lat temu...
- Carl, dzieci nie mogą się o tym dowiedzieć!- powiedziała zapłakana kobieta.
- Julie, czas na pewno zakryje nasz sekret. Za parę lat nikt nie będzie o niczym pamiętał.- mężczyzna objął roztrzęsioną żonę.

36 lat temu...
- Mamo, co trzymamy w skrzyni na strychu?- zapytała ciemnowłosa dziewczynka.
- O czym ty mówisz córeczko?- Julie zostawiła masę na piernik i...

Dwójka rodzeństwa. Jedno z nich faworyzowane przez rodziców-wszystko mu wolno, zawsze ma rację, rodzice spełniają jego zachcianki, jest w centrum zainteresowania. Drugie-pomijane, niezauważane, takie niepotrzebne...Na zewnątrz-idealna, kochająca się rodzina. A po latach?
To faworyzowane przez rodziców wyrasta na osobę niezaradną życiowo, nieumiejącą oderwać się od rodzinnego gniazdka, na istotę samolubną, niepotrafiącą żyć dłużej w jakimkolwiek związku.
Drugie z rodzeństwa po kilku latach borykania się z anoreksją, po terapii psychologicznej staje się jednostką o silnej osobowości, świadomą swojej własnej wartości, potrafiącą o siebie zadbać.

Dwójka rodzeństwa. Jedno z nich faworyzowane przez rodziców-wszystko mu wolno, zawsze ma rację, rodzice spełniają jego zachcianki, jest w centrum zainteresowania. Drugie-pomijane, niezauważane, takie niepotrzebne...Na zewnątrz-idealna, kochająca się rodzina. A po latach?
To faworyzowane przez rodziców wyrasta na osobę niezaradną życiowo, nieumiejącą oderwać się od...

Nie może teraz rozmawiać, bo jest pijany.
Nie, nie podejdzie do telefonu, bo za dużo wypił.
Tak, wczoraj też pił. I przedwczoraj.
Nie mogę dać mu pieniędzy na zakupy, bo oszuka, kupi czegoś mniej czy taniej, żeby wystarczyło na wódkę.
Wczoraj zrobił awanturę. Wrzeszczał i wyzywał.
Mam siniaka na ręce, bo wczoraj szarpałam się z pijanym mężem.
Pije.
Jest alkoholikiem. Alkoholikiem, który nie chce się leczyć. Ba, uważa, że nie ma z czego się leczyć.
Tak, mój mąż pije.
Alkoholik.
Żona alkoholika.

To są zdania niemożliwe. Nieistniejące. Nie ma takich zdań w języku polskim.

Są za to zacięte usta. Uniki. Chrząknięcia. Drzwi. Pomidorówka z makaronem.
Poświęcenie. Każdy niesie swój krzyż. No to go niesie. Najważniejsze – w milczeniu.
Nie mówić. Nie słuchać. Nie podejmować decyzji.

Alkohol wyprał mu mózg. A może tylko odsłonił jego prawdziwą osobowość. Może jest chory a może jest po prostu złym człowiekiem.

Córka: nie czuć, nie pragnąć, nie prosić. Bać się.

Nie może teraz rozmawiać, bo jest pijany.
Nie, nie podejdzie do telefonu, bo za dużo wypił.
Tak, wczoraj też pił. I przedwczoraj.
Nie mogę dać mu pieniędzy na zakupy, bo oszuka, kupi czegoś mniej czy taniej, żeby wystarczyło na wódkę.
Wczoraj zrobił awanturę. Wrzeszczał i wyzywał.
Mam siniaka na ręce, bo wczoraj szarpałam się z pijanym mężem.
Pije.
Jest alkoholikiem....

Często uważamy, że coś jest mało istotne.Potrafimy milczeć przez wiele dni, miesięcy, czasem lat.I to tylko dlatego, bo coś jest niewygodne, niemiłe, kompromitujące...Ukrywamy skrzętnie swoje uczucia, ,,magazynujemy''wewnątrz siebie i dusimy się toksyczną atmosferą.,,Zamiatamy'' swoje sprawy pod dywan i stwarzamy pozory szczęśliwych matek, żon i córek.
Często wynosimy to z domu rodzinnego, tak jak zresztą wszystkie niezdrowe postawy.Wszyscy moi bliscy byli hermetycznie zamkniętymi opakowaniami.Nigdy nie wiedziałam, co się dzieje.Wszyscy uważali nas za wzorową rodzinę, a przecież nic o nas nie wiedzieli.Wszystkie problemy były ukrywane albo załatwiane w czterech ścianach.Rodzice ignorowali problemy dzieci.Jest problem-nie ma problemu.Zmiotka, szufelka, dywan.Wszystko zamiecione, nie ma śladu...Problemy i kwestie sporne znikają jak w kapeluszu magika.Chwilowy, pozorny spokój był bezcenny.Potem jednak wszystko, co przemilczane, odżywa.Następuje wybuch, który niszczy wszystko!I dopiero wtedy nasuwa się refleksja, która powinna przyjść wcześniej:RELACJI NIE MOŻNA BUDOWAĆ NA KŁAMSTWIE.Nie na ułudzie i fałszu...Na kaleczącym gruzie przykrytym dywanem...
Teraz ja i moja rodzina nie kontaktujemy się w ogóle.Toksyczna papka wybuchła, pod dywanem zabrakło miejsca, a my już nie mamy sił budować wszystkiego od nowa.A wystarczyła chwila rozmowy, zrozumienia, trochę dobrej woli...trochę prawdy?!A teraz?Wiem, że nie mogę popełnić tego samego błędu.

Często uważamy, że coś jest mało istotne.Potrafimy milczeć przez wiele dni, miesięcy, czasem lat.I to tylko dlatego, bo coś jest niewygodne, niemiłe, kompromitujące...Ukrywamy skrzętnie swoje uczucia, ,,magazynujemy''wewnątrz siebie i dusimy się toksyczną atmosferą.,,Zamiatamy'' swoje sprawy pod dywan i stwarzamy pozory szczęśliwych matek, żon i córek.
Często wynosimy to z...