Najważniejszą zasadą, która matka wpajała mi przez całe swoje życie, było to by zawsze godzić się z siłą wyższą. Siłą wyższą w jej małżeństwie był mój ojciec. Nie pamiętam by kiedykolwiek pracował. Chyba, że pracą można nazwać nieustanne chlanie i wyżywanie się na członkach rodziny – jeśli tak, to muszę przyznać, że był wręcz pracoholikiem. Pewnego razu, gdy matka nie wytrzymała i sprzeciwiła mu się, szarpną nią i cisnął na szafę – ta połamała się jak ręka matki. To chyba spodobało się ojcu, bo od tamtego czasu bił ją regularnie.
Matka sprzeciwiła mu się tylko ten jeden raz. Oczywiście była wściekła i nienawidziła go za to co robił, lecz tolerowała jego zachowanie, a tym samym mimowolnie utwierdzała go w takiej postawie. Nie dała mu powodu do zmiany, po awanturze zawsze udawała, że wszystko jest w porządku, mimo iż wewnątrz cierpiała. Powtarzała, że tak musi być, że trzeba się z tym pogodzić. Tak naprawdę ani ona, ani ja nigdy się z tym nie pogodziłyśmy.
Dzisiaj, kiedy jestem już daleko od rodzinnego domu, czuje że te wszystkie wydarzenia ukształtowały dorosłą mnie. Wydawać by się mogło, że nie popełnię błędu matki i nie wyjdę za alkoholika, który będzie mnie bił – a jeśli już, to odejdę od niego, nie akceptując jego zachowania. Jest zupełnie odwrotnie. Robert to alkoholik i damski bokser, to niestety prawda. Ale to nie jest najgorsze. Najgorsze jest w tym wszystkim to, że nie potrafię powiedzieć: DOSYĆ. Czasem zadaje sobie pytanie: po co z nim jesteś?
Po prostu muszę

Najważniejszą zasadą, która matka wpajała mi przez całe swoje życie, było to by zawsze godzić się z siłą wyższą. Siłą wyższą w jej małżeństwie był mój ojciec. Nie pamiętam by kiedykolwiek pracował. Chyba, że pracą można nazwać nieustanne chlanie i wyżywanie się na członkach rodziny – jeśli tak, to muszę przyznać, że był wręcz pracoholikiem. Pewnego razu, gdy matka nie...

Pukanie. To natrętne uderzanie kropel spadających z nieszczelnego kranu do wanny. To doprowadza mnie do szału, do obłędu, szewskiej pasji... A jednocześnie chcę uciec. Schować się pod stół, do szafy, pod łóżko. Zamknąć oczy.
Ja ich nie widzę, więc oni mnie też nie.

Dzisiaj mija trzynasta rocznica śmierci dziadka, a tamte wspomnienia wciąż są we mnie żywe.
Jakby to było wczoraj.
Wychodzimy z bratem z samochodu rodziców, tata mocno ściska moją rękę, nerwowym ruchem poprawia na ramieniu mój różowy plecaczek. Boli. Mama, jakby jego cień, ciągnie za sobą Andrzejka, pociągającego malutkim, wówczas jeszcze nie złamanym noskiem.
Mamy spędzić kilka dni u babci i dziadka, rodziców ojca. W tym czasie tatuś ma spędzić trochę czasu z mamusią. Tak mówili, ale kiedyś przez przypadek usłyszałam ich kłótnię. Tata nazywał mamę bardzo brzydko, uderzył ją. Na podłogę spadł talerz, rozbił się przy akompaniamencie jej zawodzenia. Chciałam uciec, ale nie mogłam się ruszyć.

Przed wejściem paraliżuje mnie strach. Wiem czego mam oczekiwać. Wiem, że dziadek znowu będzie pił i będzie chciał nas pobić. Nie podejrzewałam nawet, że drugiego dnia pobytu w trakcie pijackiej burdy dziadek złamie Andrzejkowi nos, że babcia zamknie mnie w łazience, gdzie krople będą miarowo uderzały o metalową powierzchnię wanny, że będę słyszeć płacz mojego braciszka.

Andrzejek powiesił się trzy lata temu. Nie wytrzymał.
Ja wciąż egzystuję.
Za słaba, by żyć.
Za słaba, by umrzeć.
Jak co rano gryząca swój łańcuch.

Pukanie. To natrętne uderzanie kropel spadających z nieszczelnego kranu do wanny. To doprowadza mnie do szału, do obłędu, szewskiej pasji... A jednocześnie chcę uciec. Schować się pod stół, do szafy, pod łóżko. Zamknąć oczy.
Ja ich nie widzę, więc oni mnie też nie.

Dzisiaj mija trzynasta rocznica śmierci dziadka, a tamte wspomnienia wciąż są we mnie żywe.
Jakby to było...

Kiedy patrzyłam jak rodzice udają, że "wszystko jest w porządku" byłam zła. Nie rozumiałam czy dorośli uważają mnie za głupią, czy po prostu myślą, że są świetnymi aktorami! Ja (jako dziecko) zawsze wiedziałam kiedy tata kłamie, a mama sztucznie się uśmiecha... Po ich gestach, zachowaniu, mimice umiałam rozpoznać w jakim są nastroju i czy coś przede mną ukrywają. A ukrywali bardzo wiele! Myśleli, że nie wiem, że nie mamy pieniędzy i wmawiali mi, że mama jest zdrowa i zawsze będziemy mieszkać razem. Irytowało mnie, iż uznawali mnie za kogoś niegodnego takich informacji... Teraz wiem, że chcieli mnie chronić, ale skutek oczywiście był odwrotny. Niepewność jest gorsza niż strzępy zasłyszanych informacji! Wolę poznać najgorszą prawdę i mieć czas się z nią oswoić, niż patrzeć jak rodzice udają szczęśliwe małżeństwo i kłócą się tylko za zamkniętymi drzwiami... Jak to wpłynęło na moje dorosłe życie? Trzeba sobie zasłużyć na moje zaufanie - jestem nieufna i ostrożna. Ludzi traktuję z rezerwą, bo komu mam wierzyć, skoro nawet rodzice są nieszczerzy?
Nauczyłam się też jednego - dzieci są mądrzejsze niż nam się wydaje i trzeba je traktować na równi z sobą!

Kiedy patrzyłam jak rodzice udają, że "wszystko jest w porządku" byłam zła. Nie rozumiałam czy dorośli uważają mnie za głupią, czy po prostu myślą, że są świetnymi aktorami! Ja (jako dziecko) zawsze wiedziałam kiedy tata kłamie, a mama sztucznie się uśmiecha... Po ich gestach, zachowaniu, mimice umiałam rozpoznać w jakim są nastroju i czy coś przede mną ukrywają. A ukrywali...

Każdy grosz…

Skromnie ubrana kobieta w średnim wieku wodziła wzrokiem wśród jogurtów. Brała jeden do ręki po czym zaraz go odkładała i tak w kółko. W końcu z westchnieniem wzięła jeden jogurt naturalny i przygarbiona podreptała dalej…

Podeszła do kasy. Miła ekspedientka nabiła wszystko na kasę, a wyświetlacz pokazał cenę 32,50. Kobieta z westchnieniem zaczęła wydłubywać z portmonetki drobne. - Bo przecież wiadomo, że ciężej oddaje się banknoty niż drobne.

Wsiadając do autobusu rozglądała się na boki. Bała się, że spotka swojego syna wracającego z uczelni, a wiedziała, co by powiedział na widok jej zakupów…

- Jogurt naturalny? Mamo, przecież ty ich nie cierpisz! I paczkę słodziku z przeceny? Przecież nikt z nas nie słodzi herbaty. I ten wzrok pełen wyrzutów.

Przecież ona nic na to nie poradzi, musi oszczędzać, prawda? Ale prawda jest taka, że nie musi. Jest prezesem w znanej firmie reklamowej i w zasadzie mogłaby sobie pozwolić na wszystko, ale… nie potrafi. Pamiętała swoje dzieciństwo. Nigdy im się nie przelewało, ale jej matka zawsze marzyła o bogactwie i… tak też usiłowała żyć. Pamiętała, jak chowając się pod stołem podsłuchiwała kłótnie rodziców, o rozrzutności mamy i kolejnym etacie taty. Chociaż i to zdarzało się coraz rzadziej, bo ojciec coraz rzadziej bywał w domu.

Pamiętała, jak jako mała dziewczynka odkładała każdy grosz, aby nie musieć tak żyć. Lata mijały, a ona dalej odkłada, tyle że już nie wiedziała na co…

Każdy grosz…

Skromnie ubrana kobieta w średnim wieku wodziła wzrokiem wśród jogurtów. Brała jeden do ręki po czym zaraz go odkładała i tak w kółko. W końcu z westchnieniem wzięła jeden jogurt naturalny i przygarbiona podreptała dalej…

Podeszła do kasy. Miła ekspedientka nabiła wszystko na kasę, a wyświetlacz pokazał cenę 32,50. Kobieta z westchnieniem zaczęła wydłubywać z...

"-Dlaczego taka kobieta jak Ty jest sama?
-Hmmm... Facet, z którym pieprzę się regularnie od prawie roku, pięć minut po udanym seksie pyta mnie dlaczego jestem sama... kuriozalna sytuacja co? Idę pod prysznic.Sama."
Cała ja. Magda. Warszawianka z Zadupia Dolnego. Trzydziestodwuletnia singielka z odzysku. Korporacyjna pracoholiczka. Marketingowa perfekcja w szpilkach z najnowszej kolekcji. Mistrzyni pozorów. Kolekcjonerka masek. Ta co ma w życiu szczęście. Ta,której się w życiu udało. Sama.
Cała ja. Magda. Rozbita w całości. Z całkowicie rozbitej, porządnej rodziny. Z rozbitym małżeństwem w pamięci. Z rozbitą duszą. W ciągłym rozbiciu, rozdarciu, rozkroku. Ekspert w dziedzinie dywanów. Właścicielka miotły i sporej kolekcji tajemnic różnych. Część eksponatów (agresywnie tajemniczy ojciec, zastraszona tajemniczo matka, permanentnie tajemniczy strach, bolesna tajemnica zdrady małżeńskiej) wyniosłam w bagażu doświadczeń z domu rodzinnego. One stanowią trzon kolekcji. Są źródłem kolejnych tajemniczych eksponatów. Dzięki nim w kolekcja zawiera między innymi dwie tajemnicze terapie, tajemniczą słabość do nałogów, rozchwianą tajemnicę nastrojów, bezkresną tajemnicę samotności, enigmatyczne tajemnice celu i sensu, gwarantowaną tajemnicę niewiary w miłość itp. Posiadanie takiego zbioru zobowiązuje. Kolekcja determinuje w rozbiciu moje życie. To życie. Całe życie.
Cała ja. Magda. Cała zmęczona. Chętnie oddam tajemniczą kolekcję życia w jakiekolwiek ręce. Jak trzeba dopłacę. Sama.
Cała ja. Magda. Trzydziestodwuletnia pensjonariuszka w więzieniu tajemnic. Ofiara problemów zamiecionych pod dywan. Nie-sama...

"-Dlaczego taka kobieta jak Ty jest sama?
-Hmmm... Facet, z którym pieprzę się regularnie od prawie roku, pięć minut po udanym seksie pyta mnie dlaczego jestem sama... kuriozalna sytuacja co? Idę pod prysznic.Sama."
Cała ja. Magda. Warszawianka z Zadupia Dolnego. Trzydziestodwuletnia singielka z odzysku. Korporacyjna pracoholiczka. Marketingowa perfekcja w szpilkach z...

18 stycznia 2014
Nadal nie rozumiem pochodzenia tego dziwnego dźwięku, który budzi mnie co rano i kołysze do snu co noc. Przywodzi na myśl delikatne, stanowcze i wyważone rozlewanie wody. A potem to spokojne, powolne, mściwe wsiąkanie, chlupot małych kropelek pośród nie wiadomo czego.
Szczególnie głośny jest wtedy, gdy pokłócę się z żoną albo córką. Albo z obiema naraz. Z żadną z nich nie mam dobrych relacji. Pamiętam, że mój ojciec był taki sam. Nie daje mi to spokoju.

19 stycznia 2014
Znowu, znowu, znowu! Wykrakałem. Karina w ogóle nie radzi sobie na studiach, narzeka na nie, na brak przyjaciół, na lokatorkę. Za co płacę, za co płacę?! Częściej i tak jest w domu niż na uczelni. A z Małgorzatą w niczym się nie zgadzamy. Ja swoje, ona swoje.
Wszystkiego mi się odechciewa. Co tu robić? Posprzątam dziś strych.

20 stycznia 2014
Niesamowite. Nie słyszałem tych dziwnych dźwięków ani wczoraj wieczorem, ani dziś po przebudzeniu. Po prostu zniknęły.
Nie wiem, może ma to związek z upiornym znaleziskiem ze strychu - brudnym, zakrwawionym dywanem z mojego pokoju z czasów jak byłem szczeniakiem.
Sam nie wiem co jest gorsze: plamy mojej krwi czy wspomnienie bójki z ojcem? A może łzy matki?
Wyrzuciłem go w cholerę. Znowu trzymam się nadziei, że mała rzecz odmieni mój los i sprawi, że życie będzie proste.

18 stycznia 2014
Nadal nie rozumiem pochodzenia tego dziwnego dźwięku, który budzi mnie co rano i kołysze do snu co noc. Przywodzi na myśl delikatne, stanowcze i wyważone rozlewanie wody. A potem to spokojne, powolne, mściwe wsiąkanie, chlupot małych kropelek pośród nie wiadomo czego.
Szczególnie głośny jest wtedy, gdy pokłócę się z żoną albo córką. Albo z obiema naraz. Z...

Dzieci mogą stać się bardzo zamknięte w sobie, nie będą potrafił poradzić sobie z własnymi problemami, przechodzić załamanie psychiczne spowodowane wieloma problemami, które będą obciążał tylko tę jedną osobę

Dzieci mogą stać się bardzo zamknięte w sobie, nie będą potrafił poradzić sobie z własnymi problemami, przechodzić załamanie psychiczne spowodowane wieloma problemami, które będą obciążał tylko tę jedną osobę

Rok 1964
Przy starym stole, obleczonym przetartą ceratą, która pierwsze lata młodości miała już za sobą siedzi ojciec, który wolno przeżuwa obiadowe mięso. Obok w kuckach siedzi Ania i patrzy głodnymi oczami na ojca. Dobrze wie, że dopóki ojciec nie skończy jeść ona nie może się odezwać, a tym bardziej jeść również z nim. Lecz nagle Ania wstaje i mówi:
- tatku daj mi trochę,
Nagle matka z niepokojem spojrzała na męża i do Ani pokazywała na migi, aby milczała.
- Cii Aniu.
Matka dobrze wiedziała że jak mąż wpadnie w szał to oberwie się dla wszystkich.
Nagle krzesło się odsunęło i z wielkim łoskotem upada na podłogę.
- Jak śmiesz ty mały bękarcie odzywać się przy kolacji.
Następnie otwartą dłonią uderza Anię w twarz i wyrzuca na nią resztki jedzenia z talerza. Dziewczynka kuli się w kącie z płaczem, żona błaga aby się uspokoił. Więc Kazik bierze rozmach i uderza żonę z taką siłą, że kobieta ląduje na podłodze z połamanym nosem i krwią, która zaczyna sączyć się z pękniętej wargi.
- Więcej wam padła nie będę powtarzał jak należy się zachowywać przy stole.

Rok 2013
Przy szklanym stole na obrusie haftowanym ręcznie rodzice spożywają kolację. Dzieci w drugim pokoju czekają, aż rodzice skończą i sami będę mogli spokojnie zjeść. Ania prosi Anielę i Jasia, aby tylko byli spokojni i nie hałasowali bo dziś dla taty boli głowa. Dzieci w ciszy zjadają kolację i rozchodzą się do swoich pokoi. Ania przechodzi ostrożnie koło męża choć wie, że on nigdy nie podniesie na nią ręki. Ale cały czas do niej wraca i ma przed oczami jak jej mama ląduje na ziemi w kałuży krwi.

Rok 1964
Przy starym stole, obleczonym przetartą ceratą, która pierwsze lata młodości miała już za sobą siedzi ojciec, który wolno przeżuwa obiadowe mięso. Obok w kuckach siedzi Ania i patrzy głodnymi oczami na ojca. Dobrze wie, że dopóki ojciec nie skończy jeść ona nie może się odezwać, a tym bardziej jeść również z nim. Lecz nagle Ania wstaje i mówi:
- tatku daj mi...

Potrząsam siostrą tak długo póki nie zaczyna płakać- Dlaczego podarłaś ten pamiętnik?!-wrzeszczę.Druga siostra szarpie moim rękawem,błaga bym przestała,podbiega brat którego odpycham,opadając na ścianę łapie drugą siostrę.Patrze na przerażone miny dziewczynek i gniewne spojrzenie brata."CO JA ROBIE".Puszczam siostrę która upada na podłogę,z ledwością powstrzymuję łzy,z trudem udaje mi się przełknąć rosnącą w gardle gulę.
Nagle jestem w sypialni rodziców,którą sprzątam jednocześnie pisząc na gg z chłopakiem,kiedy mama wbiega do pokoju,krzyczy że jestem nienormalna,wyrywa mi laptop,oznajmia że mi go zepsuje,mówi że jestem jedynie parszywą mendą,ojciec przechadza się za jej plecami niczym widmo człowieka,ona wychodzi z pokoju zatrzaskując za sobą drzwi.
Później jestem u babci,spoglądam we własne wspomnienia,chce wyjść z bratem na dwór,lecz mama po mimo moich błagań pozwala wyjść z kuzynem jedynie mojemu bratu,przecierając łzy myślę jedynie"jak zawsze".
Przez okno babciowego domu zaczynają wsypywać się wszyscy ludzie na których mi zależało,dla których się starałam,wyśmiewają się ze mnie,wyzywają od zera,kretynki i mendy.Zabierają mi powietrze nie mogę oddychać.

Budzę się ze wrzaskiem w środku nocy
-Cii,Skarbie już dobrze,w końcu skończą się te koszmary-słyszę głos tulącego mnie do siebie chłopaka.

Potrząsam siostrą tak długo póki nie zaczyna płakać- Dlaczego podarłaś ten pamiętnik?!-wrzeszczę.Druga siostra szarpie moim rękawem,błaga bym przestała,podbiega brat którego odpycham,opadając na ścianę łapie drugą siostrę.Patrze na przerażone miny dziewczynek i gniewne spojrzenie brata."CO JA ROBIE".Puszczam siostrę która upada na podłogę,z ledwością powstrzymuję łzy,z...

Moi rodzice wracali do domu bardzo późno wieczorem, zawsze osobno. Nie ważne czy byli w pracy, czy nie. Gdy byłam młodsza nie zastanawiałam się co to oznacza. Myślałam, że to tylko przypadek, że może tata musiał jeszcze coś załatwić, a był taki kochany i przywiózł mamę wcześniej, aby jej nie męczyć. Bardzo zabawne jest, że małe dziecko potrafi wszystko sobie wytłumaczyć.
Dwa lata później, gdy zaczęłam dorastać rodzice przestali w ogóle wracać na noc do domu. Zaczęłam dostrzegać życie takim jakie jest, a nie takim, jakim chciałam aby było.
Po kilku miesiącach nie mogłam znieść niewiedzy, która doprowadzała mnie do szału. Pojechałam autobusem pod adres, który znalazłam w prywatnym dzienniku matki. Weszłam przez wielkie, szklane drzwi i pojechałam windą na trzecie piętro. Stanęłam przed pokojem nr. 53 i czekałam. Spróbowałam wejść, ale drzwi były zamknięte. Zapukałam niepewnie. Słysząc głośne przekleństwo odsunęłam się od drzwi. Klamka się poruszyła i przede mną stanął półnagi mężczyzna. Przestraszyłam się mocno, ale wtedy obok niego pojawiła się okryta ręcznikiem kobieta. Moja matka.
Nie chciałam w to uwierzyć. Poczułam, że będę wymiotować, więc zaczęłam zbiegać po schodach słysząc mamę wołającą moje imię. Wybiegłam na ulicę chcą jak najszybciej uciec od tego okropnego miejsca. To było lekkomyślne z mojej strony.
I tak, przez brak miłości, troski, rodziny, zginęłam pod kołami samochodu. Czy żałuję? Oczywiście, ale czy to mogło się inaczej skończyć?

Moi rodzice wracali do domu bardzo późno wieczorem, zawsze osobno. Nie ważne czy byli w pracy, czy nie. Gdy byłam młodsza nie zastanawiałam się co to oznacza. Myślałam, że to tylko przypadek, że może tata musiał jeszcze coś załatwić, a był taki kochany i przywiózł mamę wcześniej, aby jej nie męczyć. Bardzo zabawne jest, że małe dziecko potrafi wszystko sobie wytłumaczyć.
...