Przez 7 części wydawało się nam, że znamy tego człowieka w stu procentach. Gdyby zapytano się nas komu najbardziej ufamy, to w większości odpowiedzi usłyszelibyśmy jego imię. Co nam dawało powody do tej niezachwianej wiary w jego osobę? Mądrość, inteligencja, otwartość, szczerość, umiejętność działania w sytuacji stresu, niepodważalna wiara w człowieka i przede wszystkim dobroć, a także doświadczenie.
Z każdym kolejnym tomem znaliśmy go coraz lepiej. Poznawaliśmy go w wielu przeróżnych sytuacjach, które miały miejsce zarówno w przeszłości, jak i teraźniejszości. Mocno trzymaliśmy za niego kciuki i wsłuchiwaliśmy się w jego mądrości życiowe, a także śmialiśmy przy jego żartach.
Widzieliśmy, jak dba i otacza troską ludzi, którzy wiele dla niego znaczą. Widzieliśmy, jak walczy ze złem i stara się pomagać ze wszystkich sił.
Zawsze, gdy działo się coś złego liczyliśmy, że zaraz przybędzie i wyzwoli młodego bohatera z opresji. Był dla nas opoką. Czuliśmy się, jakby był naszym dziadkiem. Kochaliśmy go za to jaki był.
Jednak mimo, iż znaliśmy go przez ponad sześć lat i sądziliśmy, iż wiemy o nim wszystko, ten człowiek skrywał wiele. Wydaje się, iż znaliśmy tylko jedną jego stronę, tę współczesną. Dopiero później odkryliśmy, że nasze wyobrażenie o nim nie jest pełne, bo składa się na nie tylko to co nam pokazał. Nie znaliśmy jego przeszłości.
Dumbledore skrywał wiele sekretów ze swojej młodości. Tak naprawdę nie wiemy jaki był wiele lat wcześniej. Nie wiemy, jak wyglądało jego dzieciństwo i dorastanie. Wiemy mało o jego rodzinie. Mało wiemy o jego pierwszych krokach z magią. A chcielibyśmy wiedzieć, jaki był, co lubił, co go fascynowało i co sprawiło, że stał się takim człowiekiem, jakim go znaliśmy.
Dumbledore'a poznaliśmy w kwiecie jego wieku. Jednak, nie zdobyliśmy wiedzy o jego przeszłości. Gdyby można było z nim porozmawiać, chcielibyśmy zadać mu pytania dotyczące zarówno jego przeszłości, w tym również początków Harry'ego w Hogwarcie, a także lat przed jego śmiercią.

Przez 7 części wydawało się nam, że znamy tego człowieka w stu procentach. Gdyby zapytano się nas komu najbardziej ufamy, to w większości odpowiedzi usłyszelibyśmy jego imię. Co nam dawało powody do tej niezachwianej wiary w jego osobę? Mądrość, inteligencja, otwartość, szczerość, umiejętność działania w sytuacji stresu, niepodważalna wiara w człowieka i przede wszystkim...

Wszyscy wymieniają bohaterów różnej maści jednak zapominają o jednej ważnej postaci z powieści jednego ważnego pisarza. Ja[J] bardzo bym chciał wypytać go o setki rzeczy. Wyglądałoby to mniej więcej tak:

J: Rycerzu! Mówię do Ciebie!

R: Słucham? Oh, tak. Wybacz... O co pytałeś?

J: Proszę, skup się. Pytałem co czułeś gdy wróg stał nad tobą a śmierć pukała do twych drzwi. Bałeś się? Może czułeś wstyd, że nie udało ci się uchronić swoich towarzyszy?

R: Czułem żal, że nie ruszę w bój ze swym królem. Hmm... I tak, czułem przytłaczający wstyd... Lecz nader wszystko czułem smutek... A zarazem szczęście. Cieszyłem się, że schodzę z tego świata w taki sposób i smuciłem się na myśl o losie mych małych druhów. Rozgoryczenie zżerało mnie od środka gdyż chciałem okraść tego, za którego toczyliśmy tą wojnę.

J:Rozumiem. Wybacz, że o to spytałem...

R: Zostaje ci przebaczone

J: Emm... Dziękuję rycerzu. Gdybyś jednak miał szansę go prosić o wybaczenie twego czynu - zrobiłbyś to? Zapewne wiesz o kogo chodzi.

R: Tak, tak. Wiem... Cóż, gdybym miał szansę... Bardzo bym chciał... Jeśli stałoby mi odwagi. To com uczynił okryło hańbą mnie, mego ojca, brata i cały mój ród. Pociechę stanowi to, że mój brat zdołał mu pomóc.

J: Więc widziałeś wszystkie wydarzenia?

R: Widziałem lecz nie wszystkie. Wolałem towarzyszyć memu bratu.

J: Zapewne wstrząsnęła tobą śmierć ojca.

R: Nie chcę o tym mówić.

J: Przepraszam... Ostatnie pytanie. Żałujesz szczerze tego co zrobiłeś i jesteś zadowolony ze swych dobrych uczynków?

R: Owszem... Cieszę się z tego i żałuję com uczynił całym sobą.

J: Dziękuję więc, że zechciałeś ze mną porozmawiać. Myślę także, że mogę mówić za twych druhów... Zostaje ci przebaczone Boromirze. Spoczywaj w pokoju, synu Gondoru.

B: Ach... Dziękuję... Żegnaj...

Wszyscy wymieniają bohaterów różnej maści jednak zapominają o jednej ważnej postaci z powieści jednego ważnego pisarza. Ja[J] bardzo bym chciał wypytać go o setki rzeczy. Wyglądałoby to mniej więcej tak:

J: Rycerzu! Mówię do Ciebie!

R: Słucham? Oh, tak. Wybacz... O co pytałeś?

J: Proszę, skup się. Pytałem co czułeś gdy wróg stał nad tobą a śmierć pukała do twych drzwi....

Przeprowadziłabym wywiad z Anią z Zielonego Wzgórza.
Jest to ciekawa postać,ponieważ przeżyła dużo i nie boi się przekazać światu własnego świata.Wzbudza ona we mnie ta postać głębokie zainteresowanie.Zapytałabym się jej,czy kochała Marylę,pomimo,że ta nie zaakceptowała jej czy o wszystkim mówiła swojej przyjaciółce.
Za co kochała Gilberta, co czuła w momencie rozbicia tabliczki na jego głowie? Z Anią nas łączą takie same imiona.Porozmawiałabym z nią na tematy tabu i dlaczego czasem wymyślała pewne niespodziewane sytuacje? Rozmowa moja z Anią Shirley przebiegła by w miłej atmosferze. Zapytałabym na co ma ochotę teraz robić i czy chciałaby mi zadać pytanie? Na koniec zapytałabym ją czy była w swoim życiu szczęśliwa i czy odnalazła swoje szczęście u boku przyjaciółki Diany, Gilberta, Maryli i Mateusza, dzieci?
Ta rozmowa pozwoliła by mi lepiej zrozumieć świat Ani,który chciałabym jeszcze raz poznać.

Przeprowadziłabym wywiad z Anią z Zielonego Wzgórza.
Jest to ciekawa postać,ponieważ przeżyła dużo i nie boi się przekazać światu własnego świata.Wzbudza ona we mnie ta postać głębokie zainteresowanie.Zapytałabym się jej,czy kochała Marylę,pomimo,że ta nie zaakceptowała jej czy o wszystkim mówiła swojej przyjaciółce.
Za co kochała Gilberta, co czuła w momencie rozbicia...

Od dziecięcych lat fascynował mnie temat wojny jednak dopiero, gdy podrosłem zrozumiałem wiele spraw, o których wcześniej nie miałem pojęcia.
Ciągle jednak pozostało wiele rzeczy, na które nie mam odpowiedzi. Są to tematy związane z młodymi ludźmi żyjącymi w czasach wojny. Ich poświęcenie dla ojczyzny, które było bezgraniczne. Wydaje mi się, że na wiele pytań dotyczących codziennego życia tych młodych ludzi mógłby mi odpowiedzieć Tadeusz Zawadzki, szerzej znany jako „Zośka”.

Gdybym miał przyjemność rozmawiać z tak wielkim człowiekiem, jakim był „Zośka” z pewnością spytałbym go o to czy nie miał wątpliwości, momentu zawahania, tego czy warto walczyć za Polskę, czy może lepszym wyborem byłoby dogadanie się z Niemcami i mieć zagwarantowane w miarę dogodniejsze życie.
Wiele byłoby też pytań dotyczących tego, czy były momenty gdzie miał chwile zwątpienia w to, że Bóg istnieje. Czy wierzył, że Bóg czuwał nad Polską w tych trudnych czasach?

Interesuje mnie również to, skąd brała się odwaga i szalone pomysły na różnego rodzaju akcje sabotażowe. To wszystko z pewnością ciekawi wiele osób jednak mnie interesują również te sytuacje najzwyklejsze.
„Zośka” jak i inni młodzi ludzie przechodzili podwójnie trudny okres: wojna i dorastanie.
Czy miał może myśli dotyczące wyjazdu z kraju, przykładowo do USA i tam uczyć się oraz założyć rodzinę? Jak, na co dzień zdobywał pożywienie w tej wyniszczonej ojczyźnie?
W tym wieku trzeba też podjąć wiele różnych trudnych decyzji, w czasie wojny te decyzje są jeszcze trudniejsze, a więc poświęcić się Polsce i jej obronie czy dbać wyłącznie o siebie?

Te i wiele innych pytań zadałbym człowiekowi, który z kart książki Aleksandra Kamieńskiego może być stawiany jako wzór dla młodych Polaków. Moimi pytaniami chciałbym ukazać to czy „Zośka” naprawdę był przykładem czy autor specjalnie ukazał go jako bohatera gotowego do poświęceń. Wydaje mi się, że mógłbym dowiedzieć się wielu nowych ciekawych informacji od bohatera „Kamieni na szaniec”.

Od dziecięcych lat fascynował mnie temat wojny jednak dopiero, gdy podrosłem zrozumiałem wiele spraw, o których wcześniej nie miałem pojęcia.
Ciągle jednak pozostało wiele rzeczy, na które nie mam odpowiedzi. Są to tematy związane z młodymi ludźmi żyjącymi w czasach wojny. Ich poświęcenie dla ojczyzny, które było bezgraniczne. Wydaje mi się, że na wiele pytań dotyczących...

Ok godziny 12 udałam się do jednej z nowojorskich restauracji. Padło na Oyster Bar, był to nie tyle wybór mój co mojego gościa. Restauracja okazała się trudna do znalezienia, wykorzystałam jednak wrodzone umiejętności detektywistyczne. Niespełna 30 minut później siedziałam przy stoliku w samym rogu małego pomieszczenia. Zamawiając kawę poprosiłam kelnera by nikt mi nie przeszkadzał. O równej 13:00, niespóźniony nawet o minutę w drzwiach ukazał mi się Jay Gatsby. Wyglądał dokładnie tak jak wyobrażałam go sobie czytając książkę. Był niezwykle przystojny i szarmancki. Powolnym krokiem niezauważony przez obsługę restauracji podszedł, przywitał się i zajął swoje miejsce. Wtedy dostrzegłam coś co napełniło mnie strachem, w jego oczach zobaczyłam smutek. Jak nakazywało moje reporterskie doświadczenie zadałam kilka podstawowych pytań by mój rozmówca mógł się rozluźnić. Gatsby nie dawał mi odczuć znudzenia, jednak jego myśli były zupełnie gdzie indziej. Wiedziałam, że ten wywiad będzie wyjątkowy. Ponieważ książka pisana była przede wszystkim z punktu widzenia Nicka Carraway za cel mojego wywiadu wyznaczyłam sobie rozszyfrowanie samego Gatsby. Odważyłam się i zapytałam go o Daisy. Na chwilę zapanowała cisza. Mój gość uświadomił mnie, że to zamknięty rozdział i nie chce bym o to pytała. Zaczął jednak opowiadać o swojej śmierci, o tym jak czuł się samotny. Powiedział, że jego pogrzeb sprawił mu wielki smutek. Widziałam, że to już nie jest wywiad ale zwierzenia samotnego człowieka, który podczas życia chciał być po prostu kochany. Jay Gatsby wyjaśnił mi, że mimo zawodu miłosnego nie był gotowy na śmierć. Miał w planach wyjazd do Europy, chciał uwolnić się od myśli o przeszłości, chciał wszystko zacząć od nowa. Nasza rozmowa przeciągnęła się do godziny 17. Do restauracji zaczęły schodzić się tłumy spragnione nocnych szaleństw. Gatsby pożegnał się ze mną a odchodząc powiedział jeszcze, że za tym najbardziej tęskni, za beztroskim i pełnym zabaw życiem.

Ok godziny 12 udałam się do jednej z nowojorskich restauracji. Padło na Oyster Bar, był to nie tyle wybór mój co mojego gościa. Restauracja okazała się trudna do znalezienia, wykorzystałam jednak wrodzone umiejętności detektywistyczne. Niespełna 30 minut później siedziałam przy stoliku w samym rogu małego pomieszczenia. Zamawiając kawę poprosiłam kelnera by nikt mi nie...

Jeżeli ktoś zapytałby mnie z jaką postacią literacką przeprowadziłbym pewnego rodzaju wywiad, to z ogromną chęcią chciałbym spędzić trochę czasu z Robinson'em Cruzoe. Od zawsze inspirowało mnie jego życie. Człowiek, który na bezludnej wyspie spędził tyle czasu, byłby teraz świetną postacią dla dzisiejszego społeczeństwa- godną naśladowania.
To musi być coś wspaniałego, poczuć się w jego skórze. Wyobraźcie sobie to życie, wolne od reklamy, mediów, ludzi, niezdrowego jedzenia, podatków i temu podobnych. To jest z pewnością być inspirujące! Z pewnością przygotowałbym sobie stertę pytań, ale zapewne zadałbym tylko niektóre- te najważniejsze. Resztę czasu poświęciłbym po prostu luźniej rozmowie. Nie chciałbym go obarczać głupimi pytania, które tak naprawdę nie mają sensu. Wydaje mi się, że cała książka już jest pewnego rodzaju odpowiedzią na to wszystko, co chcielibyśmy wiedzieć. Aczkolwiek, wywiad byłby ciekawym doświadczeniem. Fajnie byłoby zapytać o te drobnostki, ale jak wspomniałem- bez przesady. Jeśli chodzi o jakieś konkrety, które chciałbym wiedzieć, to szczerze mówiąc, to nie mam takowych. Zapytałbym zapewne o młodość, jego dorastanie i inspiracje. Zapytałbym również o to, co działo się po tym, jak skończyła się z książka. Tyle, jak już wspomniałem, wolałbym prowadzić luźną rozmowę o wszystkim i o niczym.
Myślę, że Robinson Cruzoe to osoba odpowiednia do wybrania pod tym kątem. Inspirujmy się bardziej takimi osobami jak on. Dzięki temu dostrzeżemy wiele dobrego w naszym życiu. Niech jego przypadki będą dla nas motywacją.

Jeżeli ktoś zapytałby mnie z jaką postacią literacką przeprowadziłbym pewnego rodzaju wywiad, to z ogromną chęcią chciałbym spędzić trochę czasu z Robinson'em Cruzoe. Od zawsze inspirowało mnie jego życie. Człowiek, który na bezludnej wyspie spędził tyle czasu, byłby teraz świetną postacią dla dzisiejszego społeczeństwa- godną naśladowania.
To musi być coś wspaniałego,...

Dzień poprzedzający Wigilię w zeszłym roku był śnieżny i mroźny. Pamiętam, jak z rozwianymi włosami i na wpół zapiętą kurtką szłam, odsłaniając się od wiatru, ciemnymi uliczkami Londynu. Pamiętam dobrze ten wieczór. Nic dziwnego, skoro wtedy, w opuszczonej firmie „Scrooge & Marley”, przeżyłam jedną z bardziej interesujących rozmów w moim życiu. Zresztą, wszystko skrupulatnie zapisałam.
Ja: Scrooge, strasznie się cieszę, że Cię widzę. Jesteś gotowy na pytania?
Ebenezer Scrooge: Jasne, mów śmiało.
Ja: Wszyscy wiemy, że po spotkaniu z duchami Twoje życie się zmieniło. Możesz powiedzieć jak?
E.S: Spotkanie z nimi tak naprawdę uświadomiło mi, jakie jest życie. Po śmierci mojej siostry, świat stał się dla mnie zgorzkniały. Miałem pieniądze i myślałem, że to wystarczy. Jednak tak naprawdę, o czym mam nadzieję Ty również wiesz, życie opiera się na czymś więcej. Właśnie to uświadomiły mi trzy duchy.
Ja: Zaszła w Tobie niesamowita przemiana. Jak ludzie na nią reagowali?
E.S: Od zawsze wiadomo, że ludzie na zmiany reagują różnie. Jedni entuzjastycznie, inni z dystansem. Moim znajomi byli przede wszystkim zdziwieni. Doszukiwali się jakiś niesamowitych zdarzeń, które wywołały taką zmianę. Jednak jakoś nikt nie wpadł na duchy Bożego Narodzenia (śmiech)
Ja: Niektórzy uważają, że wszystko jest wytworem Twojej wyobraźni, że spotkanie z ludźmi z zaświatów nigdy nie miało miejsca.
E.S: A czy to ma znaczenie? Uważam, że nawet gdyby to wszystko było tylko snem, nic by to nie zmieniło. Dla mnie ważne jest moje obecne spojrzenie na świat, a nie to, co je tak ukształtowało.
Ja: Niedługo Wigilia. Jak zamierzasz spędzić to święto?
E.S: Wigilia nabrała dla mnie nowego znaczenia. Zamierzam spędzić ją w przytułku, wraz z bezdomnymi. Oczywiście, jak co roku, odwiedzę grób mojej siostry.
Ja: Bardzo cieszę się z Twojej przemiany i dziękuję Ci za rozmowę.
E.S: Ja również Ci dziękuję. Mam nadzieję, że kiedy ludzie przeczytają tę rozmowę przed Wigilią, spojrzą na ten czas z większą dozą miłości i szczęścia.

Dzień poprzedzający Wigilię w zeszłym roku był śnieżny i mroźny. Pamiętam, jak z rozwianymi włosami i na wpół zapiętą kurtką szłam, odsłaniając się od wiatru, ciemnymi uliczkami Londynu. Pamiętam dobrze ten wieczór. Nic dziwnego, skoro wtedy, w opuszczonej firmie „Scrooge & Marley”, przeżyłam jedną z bardziej interesujących rozmów w moim życiu. Zresztą, wszystko...

Siedziałam na podłodze, zerkając na zegarek. Zawsze o tej porze przychodzą do mnie nieproszeni goście.
Zrobiło się cicho, za cicho. Nawet lodówka nie brzęczała. Mrugnęłam: w progu stał przystojny, młody mężczyzna. Westchnęłam.
- Dorian Gray!
Mężczyzna uśmiechnął się zniewalająco i kiwnął głową. Byłam onieśmielona.
- Ładnie tutaj – Dorian zdecydował się przerwać ciszę. Spąsowiałam.
- To chyba nie do końca twój styl – mruknęłam. Pamiętałam, że w jego otoczeniu pełno było rzeźb, obrazów, u mnie było dość prosto, acz schludnie.
- Z czasem człowiek dorasta do pewnych rzeczy – Dorian wzruszył niedbale ramionami. Chyba spostrzegł moje zaskoczenie. – Jestem w pełni świadom faktu, że byłem trochę takim dużym, rozpieszczonym chłopcem, pięknym chłopcem. Ale moje piękno przeminęło.
- Trochę z twojej winy – rzuciłam nieśmiało.
- Masz rację – przymknął oczy. – Nie potrafiłem się godnie zestarzeć. Zmarnowałem czas i życie, własne i cudze… och, Sybillo… byłem tak próżny!
Poczułam się zobowiązana do podniesienia go na duchu.
- Wiesz, Dorianie, ale jednak jest ziarnko prawdy w zasadzie, że duszę należy leczyć zmysłami, a zmysły duszą.
- Nie w taki sposób – ukrył twarz w dłoniach. – Teraz widzę, widzę to wyraźnie: mogłem zdziałać tyle dobrego! Byłem piękny, bogaty, wpływowy, nieśmiertelny! I zmarnowałem tę szansę. Miałem wszystko. Teraz nie mam nic… Każdy ma duszę, a ja swoją zatrułem, a potem sprzedałem. W zamian za co? Za wieczną młodość! To największa hańba.
Milczeliśmy oboje, aż pokój wypełnił wieczorny mrok.
- Czas na mnie – głos Doriana dopływał do mnie zewsząd.
- Żadnej rady, przestrogi? – Przeważnie moi goście raczyli mnie luźnymi uwagami na temat życia. Dorian nie odpowiadał. Wstałam, by włączyć światło, gdy nagle przemówił po raz ostatni:
- Jesteś młoda, więc uśmiechaj się bez powodu, w tym urok młodości. Dbaj o zmysły, ale nigdy za cenę duszy.
Oparłam się o ścianę. Byłam zmęczona, ale nie bardziej niż po wizycie Gustawa-Konrada. Ten to dopiero dał mi popalić.

1989znaków

Siedziałam na podłodze, zerkając na zegarek. Zawsze o tej porze przychodzą do mnie nieproszeni goście.
Zrobiło się cicho, za cicho. Nawet lodówka nie brzęczała. Mrugnęłam: w progu stał przystojny, młody mężczyzna. Westchnęłam.
- Dorian Gray!
Mężczyzna uśmiechnął się zniewalająco i kiwnął głową. Byłam onieśmielona.
- Ładnie tutaj – Dorian zdecydował się przerwać ciszę....

- No, no. Czyja dzisiaj jest kolej? – zapytałam, nie oczekując odpowiedzi. Raz w tygodniu urządzałam spotkanie z duchami postaci z książek, aby nie męczyły mnie swoją osobą w ciągu dnia i nie przeszkadzały w normalnym życiu. Spotkania cieszyły się niebywałą popularnością – widać, że zmarli nie mieli, co robić.
- Hektor z Iliady nie mógł dzisiaj przyjść, a więc kolej jest na tamtego. – mówiąc to, nieznajomy mi nieboszczyk w okularach, wskazał wysokiego chłopaka obok drzwi. Moje usta rozciągnęły się w uśmiechu, jeśli się nie myliłam, miałam okazję wziąć na spytki jednego z moich ulubionych bohaterów. Hektor też był ciekawą osobowością i już od jakiegoś czasu miałam ochotę zainteresować się jego dalszymi losami, ale jak nie dzisiaj, to kiedy indziej. Nie mógł się jednak równać z byłym duchem, będącym obecnie duchem. A chodzi tutaj o Jesse’a z „Pośredniczki” Meg Cabot. Przez cztery tomy z żywym zainteresowaniem śledziłam losu Susannah (bądź co bądź, miała podobny dar do mojego) oraz stupięćdziesięcioletniego ducha stojącego przede mną chłopaka – Jess’ego, który w ostatniej części stał się… człowiekiem. Dobra nasza, pomyślałam. Skoro przyszedł, tak łatwo się nie wywinie. Najpierw zacznę go męczyć pytaniami czy jest w końcu człowiekiem, czy duchem, a potem pomyślimy o Suzie. I jeszcze go zapytam, co robił poza stronicami powieści. Nigdy nie zadałam tego pytania żadnemu duchowi, ale logiczne jest to, że nie istnieją jedynie w książkach, skoro widzę ich materialno-niematerialne ciała. Prawie zrobiło mi się żal biednego chłopaka, na myśl, że nie uwolni się tak szybko od swojej fanki. Ale prawie stanowi dużą różnicę. Aby "przełamać pierwsze lody", na początek zadałam niewinne pytanie, które nie ujawniało moich prawdziwych intencji:
- A więc, Jesse, co u ciebie?

- No, no. Czyja dzisiaj jest kolej? – zapytałam, nie oczekując odpowiedzi. Raz w tygodniu urządzałam spotkanie z duchami postaci z książek, aby nie męczyły mnie swoją osobą w ciągu dnia i nie przeszkadzały w normalnym życiu. Spotkania cieszyły się niebywałą popularnością – widać, że zmarli nie mieli, co robić.
- Hektor z Iliady nie mógł dzisiaj przyjść, a więc kolej jest...

Zaparzyłam herbatę, wzięłam filiżankę Rosenthala. Nagle usłyszałam, jak ktoś nuci „Ich grolle nicht” Schumanna, a za chwilę padły słowa wypowiedziane z rosyjskim akcentem: „Ot, z takiej filiżanki i ja chętnie czaju się napiję”. Wiedziałam od razu, że to może być tylko Róża. „Nie będzie łatwo”–pomyślałam-charakterek to ona ma. Wytwornie ubrana pani usiadła na fotelu, nalałam herbatę. Postanowiłam wykorzystać tę wizytę i dowiedzieć się więcej o cudzoziemce.
-Pięknie pani wygląda. Jak serce?
-Och, czuję się zupełnie dobrze, nie grozi mi raczej drugi atak angina pectoris.
-Czy udało się pani spotkać doktora Gerhardta?
-O tak, odwiedziłam go kilka razy w Królewcu. Wciąż podkreślał, że mam być pogodną i dużo się uśmiechać. Późno pojęłam, że to jest konieczne do życia. Ale cóż, to Kuncewiczowa narzuciła mi taki ton, musiałam być gniewna, apodyktyczna, zadręczałam wszystkich. Biedny ten mój Adam, ciężkie miał ze mną życie. Jednak nie mogłam zapomnieć o Michale Bądskim, mej pierwszej miłości i o jego zdradzie.
-A co z nim?
-Zdarzyło nam się spotkać kilka razy, porozmawialiśmy o muzyce, starych czasach. Nie chciałam, aby wyjaśniał mi powody swej zdrady. Nic by to nie zmieniło. Postanowiłam oddać się muzyce. Dużo gram na skrzypcach. Śpiewam rzadko, toż moja Marcia robi to tak pięknie.
-Czy dalej mówią o pani cudzoziemka?
-Zdarza się, wciąż mówię z akcentem i dalej szukam swego miejsca w świecie.
-Ciekawa jestem, czy udało się pani obejrzeć film, w którym Ewa Wiśniewska zagrała panią?
-Widziałam, podobało mi się, jak ona mnie udawała, o tak, bardzo ładnie. Choć szczerze powiem, że bardziej odpowiadała mi Halina Mikołajska. Przyjemnie nam się rozmawia, ale na mnie już pora. Dziękuję za herbatę.
-Było mi bardzo miło. Pani jest jedną z moich ulubionych postaci literackich.
-Dziękuję, ale nie naśladuj mnie moja droga i nie czytaj wciąż „Cudzoziemki”, przecież znasz ją prawie na pamięć. Gdzież chustka babci Anastazji? A, jest. Do zobaczenia.
Zniknęła. Dopiłam herbatę. Zamknęłam „Cudzoziemkę”.

Zaparzyłam herbatę, wzięłam filiżankę Rosenthala. Nagle usłyszałam, jak ktoś nuci „Ich grolle nicht” Schumanna, a za chwilę padły słowa wypowiedziane z rosyjskim akcentem: „Ot, z takiej filiżanki i ja chętnie czaju się napiję”. Wiedziałam od razu, że to może być tylko Róża. „Nie będzie łatwo”–pomyślałam-charakterek to ona ma. Wytwornie ubrana pani usiadła na fotelu, nalałam...