Mówię wam. On zaraz się pojawi. Sam przecież nas tutaj zaprosił. powiedział anioł, który miał szaty w kolorze morskim. Na to wtrącił się drugi jego towarzysz: W sumie to masz rację, wiecznie zagoniony, a wręcz zalatany. W końcu włada powietrzem. w tym momencie trzeci, który miał krwisto czerwony płaszcz usiadł wygodnie na fotelu ze szklanką whiskey i zaczął swój wywód na temat nieobecności czwartego anioła. Biadolicie od rzeczy panowie. Mało mnie to interesuje że jest zajęty. Sami przecież mamy swoje obowiązki, no i też przyjemności. Z uśmiechem przechylił szklanice, opróżniając ją do dna. Wiecie co, czekam jeszcze pięć minut i się ulatniam że tak powiem. Mieliśmy mieć wszyscy dzień wolny i się zabawić jak za dawnych lat. Anioły wody i ziemi, może z niechęcią, ale mu przytaknęli. Jesteś w gorącej wodzie kąpany. Odezwał się anioł wody. A ja znam się na rzeczy jeżeli chodzi o wodę. Poczekamy ile trzeba będzie na niego, a jak się zjawimy to spełnimy Twój plan ogniku, by bawić się do rana, aż nie spadniemy z dywanu na podłogę. Może być? No dobra. zgadzam się. A Ty ziemia? co Ty na to? No ja też mam zamiar mieć Saharę w ustach jutrzejszego poranka, to już możemy zacząć delektować się? Powietrze się nie obrazi przecież. w tym momencie, okno się uchyliło, firana się wywinęła i wszyscy obrócili się w tym samym kierunku. Lecz głos dobiegł z okolicy kominka. Witam panowie, widzę że się nie nudziliście podczas mojej nieobecności? wskazał skinięciem poopróżniane butelki. No wiesz, jakoś musieliśmy zabić czas. Ogień się palił by już pić, bo czasu braknie, ale dużo Ciebie nie ominęło. Najmocniej chciałem was przeprosić że się spóźniłem, ale nie myślałem że tak ciężko latać ze skrzynką wódki. Na początek chyba tyle wystarczy, co nie? Miny jakie zobaczył powietrze u swoich przyjaciół były komiczne. Dosłownie wyglądali jak dzieci, którym się daję kosz cukierków.
No to się częstujcie. A własnie.. odkryłem też nową zabawę w którą się ludzie bawią. Nazywa się karty. Jak na to patrzyłem to mi się to strasznie spodobało. Wziąłem talie i można spróbować się nauczyć, co wy na to? Lecz gdy się obrócił, wszyscy już leżeli nieprzytomni. a krata którą dosłownie przed chwilą z trudem przytachał była pusta. No cóż, zawsze to samo...

Mówię wam. On zaraz się pojawi. Sam przecież nas tutaj zaprosił. powiedział anioł, który miał szaty w kolorze morskim. Na to wtrącił się drugi jego towarzysz: W sumie to masz rację, wiecznie zagoniony, a wręcz zalatany. W końcu włada powietrzem. w tym momencie trzeci, który miał krwisto czerwony płaszcz usiadł wygodnie na fotelu ze szklanką whiskey i zaczął swój wywód na...

Samolot zniżał lot coraz bardziej. Przerażeni ludzie wpadli w panikę. Taric pobiegł do kabiny pilota, jednak nie został wpuszczony do środka. Odwrócił się i zobaczył, że z żarówek zaczynają sypać się iskry. Po chwili w samolocie zapadła ciemność. Podszedł do bezpieczników i instynktownie potarł dłonie, w których powstała iskra. Padła ona na wiszące tam kable, coś zaiskrzyło, po czym w maszynie rozbłysły na nowo wszystkie światła. Zaskoczony wrócił na pokład i zobaczył za oknami ogień, buchający z silników. Laya, jedna z pasażerek, widząc to, zapragnęła deszczu, który mógłby ugasić ogień. Poczuła, że to pragnienie wypełnia ją i jest bliskie spełnienia. Po chwili niebo zaciągnęło się chmurami, z których spadł obfity deszcz. Wkrótce silniki przestały płonąć. W tym samym czasie Alisa starała się uspokajać pasażerów, jednak przeżywała dziwne emocje. Czuła się tak, jakby potrafiła latać i jakby umiała komunikować się z wiatrem. Poczuła, że jest wiatrem, który unosi samolot, czuła jego nacisk. Zebrała w sobie wszystkie siły i, oczyma wyobraźni, zaczęła unosić samolot. Pasażerowie mogli odczuć jak maszyna traci prędkość i nie spada tak szybko. Jednak już po chwili dało się zobaczyć pierwsze czubki drzew. Malgar spojrzał przez okno i pomyślał, że może wykorzystać umiejętność, jaką ostatnio u siebie odkrył. Skupił się i już po chwili poczuł, że pod samolotem pojawiają się drzewa i rośliny, tworzące miękki baldachim. Za kilka sekund było już po wszystkim. Samolot wylądował. Cała czwórka, nagle spostrzegła, że wszyscy inni pasażerowie zniknęli. Zaczęli rozglądać się wkoło i spojrzeli na siebie zdumieni. Wybiegli z samolotu i obejrzeli się, a zamiast latającej maszyny zobaczyli mały domek, przed którym siedział stary człowiek, palący fajkę.
- Nie bójcie się, to po prostu iluzja. Zdaliście egzamin. Witajcie, nowi Aniołowie Ognia, Wody, Powietrza i Ziemi. – rzekł, spoglądając kolejno na Tarica, Layę, Alisę i Malgara. – Od dzisiaj to Wy będziecie strzegli porządku na Ziemi.

Samolot zniżał lot coraz bardziej. Przerażeni ludzie wpadli w panikę. Taric pobiegł do kabiny pilota, jednak nie został wpuszczony do środka. Odwrócił się i zobaczył, że z żarówek zaczynają sypać się iskry. Po chwili w samolocie zapadła ciemność. Podszedł do bezpieczników i instynktownie potarł dłonie, w których powstała iskra. Padła ona na wiszące tam kable, coś...

Cztery postacie jednocześnie pojawiły się w ciemnej grocie w której można było usłyszeć kapanie wody. Od każdej biły dziwny blask który rozświetlił mrok jaskini. Jedna z nich której odzienie było śnieżnobiałe zaczął:
-Witajcie bracia… - gdy pozostałą trójka skinęła mu głową dodał- wiecie czemu się tu zbieramy…?
-Upadli coś knują nieprawdaż Aniele Powietrza …? – mruknęła osoba odziana w błękitną suknie wpatrując się w tego który przemówił.
Anioł przytakną z posępną miną. Przez kila minut panowała cisza przerywana miarowym dźwiękiem rozpryskujących się o podłoże kropel wody. Przerwał ją Anioł odziany w czerwoną suknię zwracają się do zebranych podniesionym głosem.
-Musimy natychmiast coś z tym zrobić! Nie pozwólmy Upadłym na zrealizowanie swoich niecnych planów!
-Uspokój się Aniele Ognia… Musimy być rozważni…
Na te słowa postać w bieli spojrzała w górę i rzekła spokojnym tonem:
-Brat Wody ma racje… Nie możemy działać zbyt pochopnie… Każdy z nas jest odpowiedzialny za równowagę między czterema żywiołami a przez to za porządek na świecie… Póki co musimy dowiedzieć się co chcą osiągnąć potem będziemy wiedzieć co robić...
W odpowiedzi Anioł w brązowej szacie mrukną:
-To prawda… Roześlijmy anioły nam podległe na zwiady.
Gdy pozostała trójka wyraziła zgodę w grocie na sekundę rozbłysło niesamowite światło a gdy zgasło po czterech postaciach nie było śladu a czarna obleśna postać znajdująca się na sklepieniu jaskini wykrzywiła usta w szyderczym uśmiechy.

Cztery postacie jednocześnie pojawiły się w ciemnej grocie w której można było usłyszeć kapanie wody. Od każdej biły dziwny blask który rozświetlił mrok jaskini. Jedna z nich której odzienie było śnieżnobiałe zaczął:
-Witajcie bracia… - gdy pozostałą trójka skinęła mu głową dodał- wiecie czemu się tu zbieramy…?
-Upadli coś knują nieprawdaż Aniele Powietrza …? – mruknęła...

Mała Jocinda ukryła się w krzakach borówek i czekała. Dziewczynka nie była na tyle mała jak mówi się na zwykłe, ziemskie dziewczynki. Mimo tego, iż na razie nie przejawiała żadnych mocy. Jednak znajdowała się w Anielskim ogrodzie, gdzie wszystko miało monstrualne rozmiary.
Zza borówki wielkości jej głowy, miała dobry widok na niewielką polanę, otoczoną lasem. Gdzieś dalej płynęła rzeka Śmierci, a po drugiej stronie wystawały góry Życia.
Jocinda pamiętała opowieści jej matki... "-Dawno, dawno temu, kiedy to Anioł Isechiel miał jedyną i największą władzę, toczone były wojny tak okrutne jak nigdy przedtem. Ziemi groziło przeludnienie. Anioł nie zważał na ten problem. Wskrzeszał, uśmiercał... Jak się mu żywnie podobało. Jednak nie podobało się to jego dzieciom, które wiedziały, że ojciec dąży do zagłady.
Dzieci zaś było czworo.
Iria, Aquos, Korian i Tamaria.
Przy narodzinach każdego z nich Isechiel dał każdemu dziecku prezent. I tak Iria dostała władzę nad ogniem, Aquos nad wodą, Korian opanował ziemię, a Tamaria powietrze.
Pewnego dnia zabiły go, w rajskim ogrodzie - ówczesnym domu swym i swego ojca. Kochały go bardzo, jednak nie potrafili mu wybaczyć tego jak krzywdził swym postępowaniem wiele istnień.
Zaraz po jego unicestwieniu rodzeństwo podjęło środki, aby Życie pozostawało życiem, a Śmierć śmiercią.
Z jednej strony ogrodu Iria wypaliła bardzo długi i szeroki pas w ziemi, Aquos wypełnił go wodą i tak powstała rzeka Śmierci. Tam Pan Śmierć zaprowadzał w odpowiednim czasie dusze i pilnował, aby żadna się nie wydostała.
Za to drugą stroną zajęła się Korian i Tamaria. Uformowali góry, które nazwano górami Życia. W tychże górach siedziała Pani Życie, która formowała Życie, a jej małe pomocnice rozsyłały je na cały świat.
Pomiędzy tym, na Anielskiej polanie co kilka set lat spotykały się cztery żywioły na spotkaniach. Rozmawiali o problemach świata i rozwiązywali je jak tylko mogli..."
-Jednak teraz nikt już w nich nie wierzy. - Ziewnęła dziewczynka, starając się nie zamykać oczu do snu. - Żaden elf w mojej wiosce nie wierzy. Krasnoludy, trolle i czarownice podobno też. Ja im udowodnię... - Ucichła, wpatrując się w polanę. I nagle ich zobaczyła. Młodzi i piękni jakby nie mieli kilku tysięcy lat, jednak zdradzały ich zmęczone i zatroskane oczy.
-Zaczynamy? - odezwała się Pani Ognia.
-Zaczynamy - odpowiedziało chórem rodzeństwo, zasiedli na trawie jak małe dzieci i zaczęli rozmawiać. Lecz nie rozmawiali o problemach. Opowiadali o sobie, swoich przyjaźniach i przygodach. Jak rodzeństwo. I mimo tego, iż się różnili to ich nie dzieliło. Ponieważ ogień nie może istnieć bez powietrza, a wszystkie przeciwności powinny być załagadzane - nie niszczone. Chyba, że w ostateczności.

Mała Jocinda ukryła się w krzakach borówek i czekała. Dziewczynka nie była na tyle mała jak mówi się na zwykłe, ziemskie dziewczynki. Mimo tego, iż na razie nie przejawiała żadnych mocy. Jednak znajdowała się w Anielskim ogrodzie, gdzie wszystko miało monstrualne rozmiary.
Zza borówki wielkości jej głowy, miała dobry widok na niewielką polanę, otoczoną lasem. Gdzieś dalej...

Na ośnieżonej polanie w środku lasu na zboczu wysokiej góry rosło wielkie drzewo, którego żaden z żywiołów nie mógł pokonać. Do pokonania go potrzebne są wszystkie cztery żywioły jednocześnie, a żeby je przewrócić potrzebna była czwórka rodzeństwa. Aniołowie władający żywiołami. Rodzeństwo nie utrzymywało ze sobą żadnych kontaktów od wieków, za sprawą konfliktu, który narodził się między nimi podczas wielkiej wojny przeciwko siłom ciemności.
Drzewo to nazywano Drzewem Jomala, dlatego, że przywódca sił ciemności nosił imię Jomal, i to on czerpał z niego siłę, którą następnie mógł przekazać wszystkim poddanym.
Po kolejnej nieudanej próbie zniszczenia drzewa anioł władający ogniem - Ty postanowił zaczekać na swojego brata anioła ziemi - Paul'a, aby mimo konfliktu dojść do jakiegoś porozumienia w sprawie drzewa.
Gdy zjawił się anioł ziemi i także nie dał rady, razem z bratem uzgodnili, że zaczekają na siostry, władającą powietrzem - Amy i władającą wodą - Ally.
Gdy na polanę wbiegła Amy spojrzała zdziwiona na braci. Siedzieli po przeciwnych stronach polany. Po lewo umięśniony brunet- Ty, a po prawo drobny blondyn- Paul. Rudowłosa bez słowa zajęła miejsce w odległym końcu polanki. Następnego dnia do rodzeństwa dołączyła Ally, jej długie brązowe włosy spadały na ramiona, a na ustach gościł szeroki uśmiech, który zniknął na widok reszty rodzeństwa. Kiedyś tak bliscy sobie ludzie teraz nie chcieli nawet widzieć się na oczy, a to wszystko za sprawą wojny.
Początkowo rozmowa nie przynosiła efektów, ale po kłótniach, postanowili spróbować pokonać je razem.
Mimo, że nie pogodzili się udało im się pokonać drzewo, ale to tylko spotęgowało gniew Jomala, który wraz ze swoją armią wyszedł z podziemi chcąc ukarać tych, którzy zniszczyli drzewo.
Aniołowie wiedząc co się dzieje postanowili się ukryć na jakiś czas i spróbować jakoś pokonać siły ciemności, wiedzieli, że wkrótce ich siły nieco osłabną i będą mogli wyjść z ukrycia, ale póki co to oni będą musieli żyć w podziemiach.

Na ośnieżonej polanie w środku lasu na zboczu wysokiej góry rosło wielkie drzewo, którego żaden z żywiołów nie mógł pokonać. Do pokonania go potrzebne są wszystkie cztery żywioły jednocześnie, a żeby je przewrócić potrzebna była czwórka rodzeństwa. Aniołowie władający żywiołami. Rodzeństwo nie utrzymywało ze sobą żadnych kontaktów od wieków, za sprawą konfliktu, który...

-Jak to koniec świata? Zgromadziłeś nas tutaj z tego powodu?- Wypytywał się anioł władający wodą.
-Tak, musimy uratować ziemię przed zagładą.- Mówił anioł ziemi.
-Dlaczego właśnie my?- Wtrącił się do rozmowy anioł powietrza.
-Dlatego, że tutaj w niebie nasza moc się marnuje. Gdzie będziemy władać, jeśli naszego imperium już nie będzie? Co o tym wszystkim sądzisz?- Spytał anioł ziemi, anioła ognia.
-Szczerze, nie obchodzi mnie to. Ludzie i tak nie szanują potęgi ognia. Bawią się nim, a później opłakują straty, jakie ponieśli.- Odpowiedział sucho.
-Nigdy nas nie szanowali jak należy, to fakt, ale ziemia to nasze królestwo, którym władamy.-Powiedział anioł ziemi.
-Dlaczego świat się kończy?- Zapytał anioł powietrza.
-Ludzie wykończyli swój świat przez technologie i wojny z coraz to potężniejszymi broniami.-Rzekł znów anioł ziemi.
-Jeśli tak to, w jaki sposób mamy ich uratować?- Spytał anioł ognia.
-Zlikwidować źródło problemu.- Powiedział anioł powietrza.
-Ludzi?- Spytała cała reszta chórem.
-Nie. Bronie, jakich używają i postępy technologii. Zostawmy ziemię i ludzi takimi, jakimi stworzył ich Nasz Pan.- Powiedział po chwili namysłu anioł wody.
-Musimy połączyć nasze moce.- Powiedział anioł ziemi.
-Dlaczego ja mam łączyć swoją moc z nimi?!- Mówił niezadowolony anioł ognia.
-Dlatego, że bez twojej pomocy nie uda zrealizować naszego planu.- Odezwał się anioł powietrza.
Po chwili sprzeczności doszli do porozumienia i złapali się za ręce.
Nagle przed nimi pojawi się wielka kula światła i spadła na ziemię.
Następne dnia spotkali się razem i spojrzeli na ziemię. Teraz wyglądała jak prawdziwy raj, ale ludzie nie byli zadowoleni i dobrzy. Wybuchła kolejna wojna, ale tym razem bez użycia silnej broni, tylko tego, co mieli pod ręką.
Zobaczywszy to anioł ziemi rzekł do pozostałych.
-No cóż. Potężne bronie i technologie możemy unicestwić, ale żaden z nas nie może pozbyć się okrucieństwa i nienawiści wśród ludzi.

-Jak to koniec świata? Zgromadziłeś nas tutaj z tego powodu?- Wypytywał się anioł władający wodą.
-Tak, musimy uratować ziemię przed zagładą.- Mówił anioł ziemi.
-Dlaczego właśnie my?- Wtrącił się do rozmowy anioł powietrza.
-Dlatego, że tutaj w niebie nasza moc się marnuje. Gdzie będziemy władać, jeśli naszego imperium już nie będzie? Co o tym wszystkim sądzisz?- Spytał...

- Kolejne nudne szkolenie! Nienawidzę szkoleń! Mnóstwo dzieci, bałagan i jeszcze musimy z siebie robić idiotów.. – Ognista przewróciła oczami.

- Cicho siedź! – odparł Powietrzny z uśmiechem – zaczynamy pokaz!
W tym momencie cztery piękne anioły stanęły w kręgu. Zostały otoczone przez małe, urocze i zachwycone aniołki czekające na pokaz, a później szkolenie.

- Jestem Aniołem Ognia! – krzyknęła piękna i zgrabna anielica tworząc wysokie i czerwone płomienie pośrodku okręgu.

- Jestem Aniołem Wody! – zagrzmiał wysoki brunet i zaczął podrzucać okrągłe, wodne kule i trafiać nimi w wyprodukowane wcześniej płomienie, które tak długo malały, aż zgasły.

- Jestem Aniołem Ziemi – powiedział dobrze zbudowany brunet i jednym pstryknięciem palców stworzył wysokie i

- Jestem Aniołem Powietrza – odparł niski i pulchny anioł o okrągłej twarzy. Zrzuciwszy z drzewa wszystkie liście zwichrzył fryzury zaskoczonych dzieci i roześmiał się głośno widząc ich miny.

- To tylko mały procent tego, co potrafimy robić. Jak wiecie nasza praca jest wyjątkowo odpowiedzialna! Nie używamy naszych umiejętności dla zabawy i musicie o tym pamiętać… Teraz pogrupujcie się według wybranych specjalizacji i zaczynamy szkolenie – powiedziała bezbarwnym tonem Ognista.

Dzieci wymachując swoimi maleńkimi skrzydełkami ustawiły się w kolejkach do każdego z aniołów i z szeroko otwartymi oczyma oczekiwały poleceń.

- Ja już umiem robić ogień, ja już umieeem – krzyknęła dziewczynka o płomiennorudych włosach i przez nadmierne podniecenie podpaliła włosy koleżance.

- Zawsze to samo – krzyknął Wodny zalewając dziewczynkę wodą i przewracając z irytacją oczami.

Jedynym roześmianym aniołem był Powietrzny. Wiedział, że dzieci poświęcą się z radością do swojej pracy. Był również pewien, że żaden z jego kursantów go nie podpali ani nie zmoczy – najwyżej będzie rozczochrany.

- Kolejne nudne szkolenie! Nienawidzę szkoleń! Mnóstwo dzieci, bałagan i jeszcze musimy z siebie robić idiotów.. – Ognista przewróciła oczami.

- Cicho siedź! – odparł Powietrzny z uśmiechem – zaczynamy pokaz!
W tym momencie cztery piękne anioły stanęły w kręgu. Zostały otoczone przez małe, urocze i zachwycone aniołki czekające na pokaz, a później szkolenie.

- Jestem...

Marie biegła przed siebie mając w pamięci zakrwawioną twarz mamy i tatę leżącego bezwładnie obok w kałuży krwi. Biegła ile miała sił w małych nóżkach i zatrzymała się dopiero wtedy, kiedy nie mogła już złapać oddechu. Usiadła zapłakana opierając plecy o pień wielkiej brzozy. Zamknęła oczy i ukryła twarz w dłoniach próbując się chociaż trochę uspokoić. Miała dopiero 5 lat i nic nie rozumiała z tego, co właśnie się stało. Rozumiała tylko, że została na świecie zupełnie sama. Jak przez mgłę słyszała kłótnię czterech osób. Znała ten las na pamięć i wiedziała, że nikt nie ma do niego dostępu – tylko ona zna tajemne przejście.
- Ja z nią porozmawiam!
- Nie, Ty nie umiesz być delikatny… Zostawmy to Rudej.
- Mnie? Oooo nie! Ja nie umiem rozmawiać z dziećmi.
- Zostawcie do mnie – odezwał się czwarty głos.
Marysia poczuła delikatny dotyk na swoim ramieniu. Podniosła zapłakane oczy i spojrzała prosto w twarz jednego z… aniołów? Tuż przed dziewczynką stały cztery uskrzydlone anioły i przyglądały się jej z uśmiechami na twarzach.
- Nie płacz, Maleństwo. Teraz już wszystko dobrze! Nie musisz się niczego bać… - odparł Anioł o krótkich zwichrzonych włosach.
- Kim jesteście? – zapytała zaintrygowana Marie.
Nie bała się. Przyglądała się jedynie tym dziwnym osobom szeroko otwartymi oczami i zastanawiała się, czy nie jest to po prostu jakiś straszny i dziwny sen.
- Jestem Aniołem Powietrza i czuwałem nad tobą, kiedy jechałaś na wakacje.
- Ja jestem Aniołem Ognia i dbałem, żeby było ci ciepło zimą – odparła ruda anielica o miłym uśmiechu.
- Ja natomiast jestem Aniołem Wody – pilnuję wszystkich wodnych istot, opiekuję się roślinami i sprowadzam deszcz.
- Na mnie mówią Ziemia, bo to o nią dbam. Staram się, żeby każdy był na niej szczęśliwy i mógł znaleźć swoją kryjówkę. Pokazałem ci to miejsce kiedy byłaś mała.
Aniołowie wymienili spojrzenia, uśmiechnęli się i odparli równocześnie:
- A teraz zabierzemy cię do nieba, gdzie będziesz znów szczęśliwa razem z rodzicami!

Marie biegła przed siebie mając w pamięci zakrwawioną twarz mamy i tatę leżącego bezwładnie obok w kałuży krwi. Biegła ile miała sił w małych nóżkach i zatrzymała się dopiero wtedy, kiedy nie mogła już złapać oddechu. Usiadła zapłakana opierając plecy o pień wielkiej brzozy. Zamknęła oczy i ukryła twarz w dłoniach próbując się chociaż trochę uspokoić. Miała dopiero 5 lat i...

Płomienie strzelały na wszystkie strony, by wywalczyć przewagę nad zalewającymi je, wysokimi na kilkanaście metrów falami wzburzonego oceanu. Anioł powietrza widział, że ten pierwszy nie ma szans i oszczędzał siły właśnie na ten moment. Rozpętał niesamowitą wichurę, pchając płomienie dalej w ląd. Lecz wraz z wiatrem wzbiły się w górę kłęby ziemi, tumany kurzu, które przygasiły ogień, a wodę zmieniły w błoto. Wszystkie cztery - zależne od siebie, a przewaga to jedynie chwilowy fart, złudzenie, które ulatuje zastąpione kolejnym.
- Koniec rundy! Wszystkie anioły do mnie! - wykrzyknęła Natura. - Po małym poczęstunku panicz Ekosystem ogłosi wyniki zawodów! Zwycięska drużyna otrzyma dyspensę na najbliższy kataklizm!

Płomienie strzelały na wszystkie strony, by wywalczyć przewagę nad zalewającymi je, wysokimi na kilkanaście metrów falami wzburzonego oceanu. Anioł powietrza widział, że ten pierwszy nie ma szans i oszczędzał siły właśnie na ten moment. Rozpętał niesamowitą wichurę, pchając płomienie dalej w ląd. Lecz wraz z wiatrem wzbiły się w górę kłęby ziemi, tumany kurzu, które...

To była bardzo burzliwa noc. Nikt nie przypuszczał, że kataklizmy, które działy się w różnych miejscach świata nie były dziełami natury. To nie było częste zjawisko. Zdarzało się raz na równe tysiąc lat. Nigdy wcześniej i nigdy później. Zawsze ten sam miesiąc. Ten sam dzień. Ta sama godzina ...
Cztery anioły żywiołów - czterej strażnicy nieba, jak co tysiąc lat mieli stoczyć ze sobą bitwę, która decydowała o tym, który żywioł będzie panował, przez kolejne tysiąc lat. Dobrze wiedzieli, jakie ta bitwa będzie mieć konsekwencje. Przerabiali je już nie raz. Jednak pomimo swoich braterskich więzów krwi nie potrafili się ze sobą pogodzić. Każdy chciał rządzić.
Anioły stanęły równo na wzgórzu, pod ciemną kopułą nieba zasłoniętą przez szare, smętne chmury. Pierwsze zaatakowało powietrze. W końcu było najszybsze. Trąba powietrzna przemknęła po równinie spychając anioły w różne zakątki równiny. Lecz pomknęła dalej, a nie miał kto się nią zająć. W końcu anioł powietrza był zajęty... Drugi atak nastąpił ze strony ziemi. Ta się rozstąpiła. Anioły powpadały do środka, do szczeliny, która ciągnęła się nie wiadomo jak daleko powodując liczne trzęsienia ziemi. Atak jednak nie pozostał bez odpowiedzi. Anioł ognia zaczął podgrzewać ziemie. Ona parzyła. Każdy, który zdążył wzbić się w powietrze został zepchnięty ogromną falą tsunami w głąb lądu. To anioł wody przygotował niespodziankę. Również on za chwilę usłyszał głosy potwierdzające jego władzę w tym tysiącleciu. Wygrał.
Musicie jednak wiedzieć, że anioły nie są wcale takie dobre. Są mściwe. A przedewszystkim bardzo zazdrosne. Zazdroszczą nam ludziom, tego że możemy żyć tutaj na ziemi, kochać, odczuwać ból i smutek lub radość i szczęście. Zazdroszczą nam tego, że możemy mieć rodziny i być zadowolonymi z życia. One tego nie mogą. Radziłabym więc trzymać się w tym tysiącleciu z dala od wody ...

To była bardzo burzliwa noc. Nikt nie przypuszczał, że kataklizmy, które działy się w różnych miejscach świata nie były dziełami natury. To nie było częste zjawisko. Zdarzało się raz na równe tysiąc lat. Nigdy wcześniej i nigdy później. Zawsze ten sam miesiąc. Ten sam dzień. Ta sama godzina ...
Cztery anioły żywiołów - czterej strażnicy nieba, jak co tysiąc lat mieli...