Po chwili osłupienia, sięgam ręką po pozostałości z książki, ostrożnie niczym saper rozbrajający minę. Podnosząc zauważam leżącą obok pocztówkę z Kościołem na tle portu. Odwracam ją i na chwile zamieram ...jak, skąd... mówię z zamkniętymi oczami oparty o ścianę osuwając się w dół.
Rozglądam się po pokoju. Jest! Podbiegam do stolika i podnoszę zegarek, 11:00. Mam jeszcze 10 godzin. W biegu się ubieram a pocztówkę upycham do tylnej kieszeni. Wybiegając z willi trącam panią z obsługi. Ta gestykulując przypomina sytuację z wczoraj którą widziałem.
Nie ma żadnej taksówki, cholera. Nie tracąc czasu, biegnę przed siebie slalomem mijając samochody co chwile spoglądając na zegarek. Skąd oni wiedzą, dlaczego... W ten z zamysłu wybudza mnie pisk opon i trąbienie auta, które zatrzymało się od nogi parę centymetrów - taksówka. Jakie szczęście. Kierowca macha rękoma jak oszalały. Wsiadam, do biblioteki mówię. Kierowca nie słucha mnie tylko się drze. Zaczynam się i ja drzeć. Zapada grobowa cisza. Spokojnym głosem mówię, biblioteka. Kierowca rusza bez słowa. Wyciąga mapę i pokazuje palcem drugi koniec miasta. Daleko, ale mamy czas. Gdy jesteśmy na miejscu, daję kierowcy stówę i każę mu czekać. Ten z uśmiechem na ustach całuje banknot.
Przeskakuję co dwa schody. W drzwiach mijam kobietę. W ten nasze oczy się spotkały, a ona jakby zatrzymała dla nas czas. Pozdrowiłem ją lekkim uśmiechem i ruszyłem dalej bijąc się w myślach dlaczego nie poczekałem na jej uśmiech.
Biblioteka. Ogromny budynek o gwieździstym sklepieniu, gdzie wszystko poukładane jest w okrąg. Podbiegam do komputera, wyciągam pocztówkę. Oglądam się, czy nikt nie podgląda. Nikt. Jestem sam.
Przeglądając archiwa napotykam informację o sieci kanałów, które łączą się pod... niemożliwe, pod Kościołem, to jest to!
Na zegarku już 20, jeszcze godzina. Jak z torpedy wypadam z biblioteki, siadam w taksówkę, pokazuję Kościół z kartki i na zegarek, taksówkarz z grymasem kręci głową. Daję mu jeszcze parę stówek i mocno stukam w kartkę. Kierowca z uśmiechem każe zapiąć pasy.
Na miejscu jestem chwile przed czasem. Przez ogromne drzwi Kościoła wchodzę do środka. Wolnym krokiem idę w stronę ołtarza mijając figurki świętych. Krętymi schodami schowanymi za ołtarzem schodzę niżej a stamtąd wąskim korytarzem w stronę światełka.
Drżąc łapię za klamkę i uchylam drzwi. Przed oczami mam grupę osób a w śród nich ...ona. W tym samym momencie drzwi się zatrzaskują a z głośników dobiega zniekształcony głos. Wszyscy już są, czas zacząć grę.

Po chwili osłupienia, sięgam ręką po pozostałości z książki, ostrożnie niczym saper rozbrajający minę. Podnosząc zauważam leżącą obok pocztówkę z Kościołem na tle portu. Odwracam ją i na chwile zamieram ...jak, skąd... mówię z zamkniętymi oczami oparty o ścianę osuwając się w dół.
Rozglądam się po pokoju. Jest! Podbiegam do stolika i podnoszę zegarek, 11:00. Mam jeszcze...

Wstaję i rozglądam się dookoła. Wszystko jest tak, jak kiedy kładłem się spać. Żadnych śladów dowodzących, że ktoś mógł przebywać w tym pokoju. Ale przecież co się mogło zmienić? Jednak… ktoś musiał tu być.
Chodzę po pokoju, próbując skojarzyć jakieś fakty, przyczepić się do szczegółów. Tak chyba robią detektywi, nie? Ja nigdy nie miałem zamiaru nim być, nie lubię nawet rozwiązywać zagadek. Ale nie, teraz, kiedy sobie spokojnie odpoczywam, a raczej odpoczywałem, musiało coś się stać. Bo komu innemu mogło się to przydarzyć? Chociaż każdy inny może nie przywiązał by takiej wagi do książki. Dobrze, że ja nie jestem jak każdy.
Siadam na łóżku, dokładnie przyglądając się „miejscu zbrodni”. Patrzę na poduszkę pożerającym wzrokiem, jakbym miał nadzieję, że zdradzi mi, kto za tym stoi. Żeby wszystko było takie proste…
Nagle, w momencie, gdy jakiś ptak zakłóca mój spokój swoim śpiewaniem, dostaję olśnienia. Przecież mijałem się z ludźmi, którzy już na pierwszy rzut oka mnie znienawidzili. To mogli być oni! Domyślili się, że muszę mieć coś cennego, poszli za mną i dokonali tej… zbrodni. Tak, to na pewno oni!
Ponownie podnoszę się z łóżka i zdaję sobie sprawę, że mój pomysł jest absurdalny. Jesteś głupi – myślę sobie. – Nikt tak nie robi.
Zrezygnowany osuwam się na ziemię, gdy nagle słyszę pukanie do drzwi. Mruczę „proszę”, po czym zauważam wysoką postać, która nie spiesząc się, przekracza próg pokoju.
- Przyszedłem zapytać – zaczyna mężczyzna w garniturze – jak się panu spało.
- Bardzo dobrze – odpowiadam.
- Cieszę się. Miałem wrażenie, że śniły się panu koszmarne rzeczy…
- Dlaczego?
- Cały czas krzyczał pan coś o jakiejś książce. A dzisiaj rano zauważyłem na trawie pod pańskim oknem powyrywane kartki…
- Nie… - powiedziałem, podbiegając do okna – to nie może być prawda…

Wstaję i rozglądam się dookoła. Wszystko jest tak, jak kiedy kładłem się spać. Żadnych śladów dowodzących, że ktoś mógł przebywać w tym pokoju. Ale przecież co się mogło zmienić? Jednak… ktoś musiał tu być.
Chodzę po pokoju, próbując skojarzyć jakieś fakty, przyczepić się do szczegółów. Tak chyba robią detektywi, nie? Ja nigdy nie miałem zamiaru nim być, nie lubię nawet...

- No niech to ślepy jeż opluje! – wyskoczyłam z łóżka jak oparzona. Grzbiet książki wyraźnie odcina się od pościeli. Czuję jak paznokcie wbijają mi się w dłonie. Tak mocno zacisnęłam pięści. Szczęki też zacisnęłam. Cała jestem sztywna. Ktoś był w moim pokoju, ktoś się nie bał i książkę sobie wziął. W dodatku nie całą. Tak być to nie będzie. Ze złości mam ochotę warczeć. Chwytam za telefon. Oczywiście, jak ja dzwonię, to nikt nie odbiera. No wreszcie. Przez zaciśnięte zęby wyduszam:
- Lukrecja. – Zostaję przełączona na inną linię.
- No dzień dobry, Maleństwo. Co tak wcześnie się zerwałaś? – Głos dziadka brzmi radośnie.
- Dla kogo dobry, dla tego dobry. Zgadnij, co leżało koło mnie na łóżku, kiedy się obudziłam.
- Mówiłem Ci, że nie podoba mi się ten Marco. To nie jest odpowiedni mężczyzna dla mojej jedynej wnuczki.
- Możesz nie błaznować? Twoja jedyna wnuczka nie lubi, gdy ktoś zakrada się do jej pokoju, kradnie książkę i zostawia oderwany grzbiet.
Zapada śmiertelna cisza.
- Dziadku, jesteś tam? – jeszcze tylko brakowało, żeby staruszek udaru dostał.
- Zostawili grzbiet? – głos dziadka dziwnie brzmi.
- Tak, zostawili grzbiet. Ci przeklęci Sycylijczycy zakradli się w nocy do mojego pokoju, ukradli książkę, a oderwany grzbiet zostawili na łóżku. – Słyszę, jak dziadek zaczyna rechotać. No super, że dla niego cała sytuacja jest zabawna. - Nie tak się umawialiśmy dziadku – teraz warczę. – Byli w moim pokoju, gdy spałam. Mogli mi coś zrobić. Nie pomyślałeś o tym?
- Lukrecjo, nie dramatyzuj. Nikt by ci nic nie zrobił, zależało im na książce. Nie mogli sobie pozwolić na trupa.
- I to ma mnie uspokoić?! Miałam tylko wystawić książkę na ich widok. Mieli ją sobie ukraść, jak mnie w pokoju nie będzie!
- Uspokój się, nie wszystko da się przewidzieć. Wyszło lepiej niż planowaliśmy. Frajerzy, sami na siebie ukręcili pętlę. Teraz podniosę larum, że napadnięto na moją jedyną wnuczkę i ukradziono jej książkę, którą samodzielnie wytropiła w antykwariacie. Lukrecjo, sama pomyśl.
Teraz na mojej twarzy rozkwita uśmiech, którego nie potrafię powstrzymać. Jednak dziadek ma łeb nie od parady.
- Wiesz dziadku, chyba jestem tak zdenerwowana, że zemdleję w recepcji.
- Oczywista oczywistość moje dziecko.
- To pa dziadku.
- Pa Lukrecjo. Tylko nie uderz się za mocno w główkę, jak będziesz mdlała.
Odkładam słuchawkę. Biorę głęboki wdech. Gdy biegnę z krzykiem po schodach, myślę sobie, że nikt nie zadziera bezkarnie z Antykwariuszami z Korsyki. Zwłaszcza Ci durni Sycylijczycy.

- No niech to ślepy jeż opluje! – wyskoczyłam z łóżka jak oparzona. Grzbiet książki wyraźnie odcina się od pościeli. Czuję jak paznokcie wbijają mi się w dłonie. Tak mocno zacisnęłam pięści. Szczęki też zacisnęłam. Cała jestem sztywna. Ktoś był w moim pokoju, ktoś się nie bał i książkę sobie wziął. W dodatku nie całą. Tak być to nie będzie. Ze złości mam ochotę warczeć....

Moim oczom ukazało się dwóch umięśnionych mężczyzn siedzących na kanapie pod oknem. Obaj uzbrojeni byli w pistolety. Mamrocząc coś dla mnie niezrozumiałego, założyli mi na głowę worek i skrępowali dłonie. Znieśli mnie po schodach i wrzucili do samochodu.
Leżąc na brzuchu starałem się porozumieć z nimi po angielsku, lecz moje próby zostały udaremnione ciosem w bok. Jęcząc z bólu starałem się ułożyć w wygodniejszej pozycji. Bez skutku.
W pewnym momencie samochód ostro skręcił i zatrzymał się z piskiem opon. Zostałem wypchnięty z pojazdu wprost na zimny beton. Moje nieosłonięte kolana piekły, a ręce zdrętwiały.
Zostałem pociągnięty za rękę. Ktoś posadził mnie na krześle i przywiązał do jego oparcia. Po zdjęciu worka oślepiło mnie ostre światło. Po chwili dostrzegłem szczupłą ciemnowłosą kobietę.
„Kim jesteś?” – spytała po angielsku. Niewinnym turystą z Polski porwanym przez sycylijskich zbirów? Taka odpowiedź chyba nie spotkałaby się z jej aprobatą. Postanowiłem więc milczeć.
„Skąd wiedziałeś o książce?” – odezwała się ponownie. - „Nie wiem, czy jesteś tego świadom, lecz pod grzbietem książki ukryta była bardzo rzadka odmiana marihuany. Jakimś cudem znikła. Chcieliśmy tylko zabrać co nasze, lecz sprawy trochę się skomplikowały. Liczymy na twoją pomoc.”
Dopiero po chwili dodarł do mnie sens jej słów. Nieświadomie stałem się ofiarą gangu.
„Dobrze” – odparłem. – „Co mam zrobić?”

Idąc do kramu, w którym nabyłem książkę, wciąż zaciskałem palce na pistolecie umieszczonym za paskiem spodni. Tak. Kazali mi go zabić. Nawet nie wiedziałem dlaczego.
Na miejscu okazało się, że sklepik jest zamknięty, a po mężczyźnie nie ma nawet śladu. Chociaż nie powinienem, ucieszyłem się, że go nie zastałem, bo co bym zrobił? Przecież nie skrzywdziłbym człowieka!
Nie wiedząc co ze sobą począć, udałem się do pokoju hotelowego. W środku panował bałagan, lecz na szczęście nic nie zginęło. Postanowiłem spakować rzeczy. Nie chciałem narażać się gangsterom, którzy rozzłoszczeni mogliby mnie zabić.
Opróżniając szafę z ubrań dostrzegłem, że fragment jednej z desek ma nieco inny odcień. Oderwałem kawałek i moim oczom ukazała się torebka z marihuaną!
Wyjąłem pakunek i położyłem go na łóżku. Złapałem walizkę i wybiegłem z hotelu. Pierwszą taksówką pojechałem na lotnisko.

Co zrobiłem z ziołem? Dobrze zainwestowałem. Obecnie jestem jednym z najbogatszych ludzi w Polsce. Zmieniłem nazwisko, a ochroniarze 24 godziny na dobę strzegą mojej posiadłości. Tutaj mafia mnie nie znajdzie...

Moim oczom ukazało się dwóch umięśnionych mężczyzn siedzących na kanapie pod oknem. Obaj uzbrojeni byli w pistolety. Mamrocząc coś dla mnie niezrozumiałego, założyli mi na głowę worek i skrępowali dłonie. Znieśli mnie po schodach i wrzucili do samochodu.
Leżąc na brzuchu starałem się porozumieć z nimi po angielsku, lecz moje próby zostały udaremnione ciosem w bok. Jęcząc z...

... stojąc nieruchomo, z bijącym jak oszalałe sercem, nasłuchuję kroków, rozmów, szukam wzrokiem faceta w kominiarce, który nie dostał jeszcze wszystkiego, czego chciał.
- Zawsze tak jest - zamiast stawić czoła niebezpieczeństwu, stoisz, nie próbując nawet wybrać nr alarmowego w komórce. Ba! Ty nie zamierzasz po nią nawet sięgnąć! - Byłabym mistrzynią świata w
"1, 2, 3 - Baba Jaga Patrzy".
Kiedy ogarnęłam już, że żadne niebezpieczeństwo mi nie grozi, no może poza przeziębieniem ("nieruchomość" trwała zbyt długo), zaczynam oglądać to, co zostało z jakże pasjonującej lektury poprzedniego wieczora. Odgryziona? Kto, albo raczej co, mogło to zrobić? I wtedy kątem oka (choć, jak mówi moja siostra, nomen omen okulistka, nie posiadam czegoś takiego) dostrzegam na podłodze stronę, przy której zdecydowałam wczoraj, że czas najwyższy na sen, a na niej wypisany ołówkiem, chyba grubości B12, nr telefonu...

... stojąc nieruchomo, z bijącym jak oszalałe sercem, nasłuchuję kroków, rozmów, szukam wzrokiem faceta w kominiarce, który nie dostał jeszcze wszystkiego, czego chciał.
- Zawsze tak jest - zamiast stawić czoła niebezpieczeństwu, stoisz, nie próbując nawet wybrać nr alarmowego w komórce. Ba! Ty nie zamierzasz po nią nawet sięgnąć! - Byłabym mistrzynią świata w
"1, 2, 3 -...

Szkoda, że tylko 2500 ;(

Więc...:

Wyskoczyłem z łóżka ciągnąc za sobą kołdre. Oparłem się plecami o ściane dysząc cieżko i wlepiłem wzrok w okładkę mojej nowej książki. Upłynęło tak kilka minut aż wreszcie się przełamałem i drżącą dłonią podniosłem okładkę z poduszki „Tak, to z mojej książki. Tylko po co ktoś to zrobił?” Zastanawiałem się. Odwróciłem okładkę i moim oczom ukazały się pochyłe litery.
-Padre Capi Cosa Nostra siciliana invia la copertina del libro, insieme con i saluti e chiede un incontro al caffè, dove abbiamo visto. Oggi alle ore 23 -Przeczytałem na głos nieporadnie „Nie dość, że nie znam włoskiego to jeszcze to pismo” Denerwowałem się lecz zaraz wróciłem do rozmyślania nad wiadomoscią –Libro. Czy to oni? Zdaje się, że tak... Ale skąd wiedzieli gdzie...? –Myślałem na głos. Po kilkunastu minutach dałem sobie spokój z dumaniem gdyż stwierdziłem, że na głodnego nic nie zdziałam. Była godzina dziewiąta rano więc hotelowa restauracja powinna być otwarta. Ubrałem się, wsadziłem okładkę do plecaka i zbiegłem na dół. Zamówiłem proste śniadanie: jajka, tosty i sok. Podczas posiłku nie wymyśliłem nic lepszego niż przetłumaczenie wiadomości więc opróżniłem talerz i wyruszyłem szukać księgarni gdzie mógłbym znaleźć słownik.
Znalazłem ją, nabyłem słownik i ruszyłem do pobliskiej lodziarni. Tam usiadłem przy stoliku i zabrałem się do tłumaczenia. Gdy ostatni wyraz został przetłumaczony wyprostowałem się i jeszcze raz przeczytałem tekst „Ojciec głowy sycylijska Cosa Nostra wysyła okładka książki, wraz z pozdrowieniami i zaproszenia do spotkania w kawiarni, gdzie widzieliśmy. Dzisiaj o 23” Serce we mnie zamarło „Cosa Nostra... Już po mnie... Czego chce ode mnie mafia?” Czułem jak krew odpływa z mojej twarzy a długopis wypada z ręki. Przed oczami zrobiło mi się ciemno. Uświadomiłem sobie, że wstrzymuje oddech. Ze świstem wypuściłem powietrze i zacząłem wrzucać przedmioty ze stolika do plecaka i dosłownie wybiegłem z lodziarni kierując się do hotelu.
Wpadłem do lobby i pobiegłem na drugie piętro do mojego pokoju chcąc zadzwonic. Ręcę tak mi drżały, że nie mogłem trafic kluczem do dziórki. Klnąc na zamek otworzyłem drzwi i ruszyłem do telefonu przy łóżku. Podniosłem słuchawkę, już wetknąłem palec w dziurkę na tarczy gdy uświadomiłem sobie, że nie wiem do kogo się zwrócić „Policja? Nie, oni nie pomogą jeśli to rzeczywiście mafia. Przyjaciele także" Nagle zacząłem się śmiać. Śmiech ten był pozbawiony wesołości „Jest jak w filmie” Myślałem. Odłożyłem słuchawkę i opadłem na fotel stojący obok.



(2500 znaów ze spacjami ;)

Szkoda, że tylko 2500 ;(

Więc...:

Wyskoczyłem z łóżka ciągnąc za sobą kołdre. Oparłem się plecami o ściane dysząc cieżko i wlepiłem wzrok w okładkę mojej nowej książki. Upłynęło tak kilka minut aż wreszcie się przełamałem i drżącą dłonią podniosłem okładkę z poduszki „Tak, to z mojej książki. Tylko po co ktoś to zrobił?” Zastanawiałem się. Odwróciłem okładkę i moim oczom...

Wpatrywałem się w pozostałości z byłej, świeżo nabytej książki. Dla upewnienia dotknąłem ich dłonią. Ale to nie był sen. Ktoś musiał wejść do pokoju, w którym spałem i zostawił to… A ja się nie zorientowałem. Pal licho pieniądze, które na nią wydałem. Rozejrzałem się wkoło. Okno było otwarte, a nie pamiętałem, żebym je otwierał. Biegiem pokonałem schody i korytarz, o mały włos nie tratując gosposi tej willi.
- Przepraszam, czy ktoś tutaj był? Ktoś wchodził do domu? Dziwnie się zachowywał?
Pulchna kobieta wymownie spojrzała na moje ubranie, a ja zdałem sobie sprawę, że nadal jestem w piżamie. Zawstydziłbym się, gdyby sytuacja nie była poważna.
- Tylko pani Maria wraz z mężem. A oprócz pana nikt się dziwnie nie zachowuje. Czy pan się dobrze czuje? Wie pan, która jest godzina? – i to mówiąc podążyła w stronę kuchni.
Nie wiedziałem czy się dobrze czuję, a tym bardziej nie obchodziła mnie godzina. Musiałem wiedzieć o co w tym chodzi. Przez głowę przemknęły mi różne teorie, poczynając od tej najgłupszej - zacząłem lunatykować i sam zepsułem książkę, ale szybko odrzuciłem ten idiotyzm. Po chwili przypomniałem sobie wczorajszą kłótnię dwóch mężczyzn. Czułem, że byli powiązani z dzisiejszym zamieszaniem. Odpaliłem laptopa, wklepując w Google słowo, które zdołałem zrozumieć z ich dialogu. „Libro” znaczy książka. Czyli te typy spod ciemnej gwiazdy interesowały się jakąś książką i byłem coraz bardziej pewny, że chodziło o moją. Dlaczego była taka ważna? Interesowałem się nią z punktu widzenia zwykłego czytelnika, kochającego rzadkie dzieła. A oni? Nie wyglądali na miłośników literatury. Możliwe, że chodziło o to konkretne wydanie. Czyżby coś się pod tym kryło? Może w filmach, powieściach. Ale to jest prawdziwe życie! I ostatnie nurtujące pytanie: dlaczego zostawili mi okładkę, skoro mogli ukraść całą książkę, nie wzbudzając podejrzeń? Musiałem się tego dowiedzieć. Już nie dla skradzionej rzeczy. Ktoś ośmielił się naruszyć granicę. Byłem przerażony, ale również dziwnie podekscytowany, że zwykłe wakacje przemieniły się w niezwykłą przygodę. Chyba działo się ze mną coś nienormalnego.
Wykonałem parę telefonów do „tutejszych” znajomych, wypytywałem się o tych facetów.
Byłem w antykwariacie.
Spacerowałem, tam gdzie po raz pierwszy zaczęła się ta historia w nadziei, że natrafię na ślad.
Jestem coraz bliżej rozwiązania zagadki i nie odpuszczę dopóki się nie dowiem prawdy, i może nie odzyskam książki, bo nie zdążyłem poznać zakończenia.

Wpatrywałem się w pozostałości z byłej, świeżo nabytej książki. Dla upewnienia dotknąłem ich dłonią. Ale to nie był sen. Ktoś musiał wejść do pokoju, w którym spałem i zostawił to… A ja się nie zorientowałem. Pal licho pieniądze, które na nią wydałem. Rozejrzałem się wkoło. Okno było otwarte, a nie pamiętałem, żebym je otwierał. Biegiem pokonałem schody i korytarz, o mały...

-Cholera! Co to ma być?! Nie możliwe, czy ktoś tu był? Nie to moja wyobraźnia, ale książka jest zniszczona. Hehe to zapewne Luigi, tak to szalony kot, ale nie tak mądry by oderwać tylko grzbiet. Aaaaa...
Będąc pogrążona obsesyjnymi myślami, powoli podszedł do mnie Luigi ocierając się o moje nogi i upominając się o jedzenie. Głęboko wzdychając nakarmiłam kota i postanowiłam zebrać w sobie wszystkie myśli. Nagle w głowie mignęła mi sytuacja z wczorajszego dnia i dwaj mężczyźni.
- Czy to oni mają z tym coś wspólnego? Gdybym tylko rozumiała cokolwiek z ich słów, wiedziałabym o czym rozmawiali. Ale przecież padło słowo libro, więc rozmawiali o książce. Ugh, czyżby o mojej? Pewnie wymieniali poglądy na temat książki,z którymi nie byli zgodni, więc nie muszę się o nic martwić.
Głęboko w duchu mając nadzieje, że to tylko temat książki ich tak poruszył, wyszłam do lokalnego sklepu by kupić dzisiejszą gazetę, a po drodze wstąpiłam do kawiarni, w której prawie codziennie jadłam śniadania. Przechadzając się powoli po wąskich uliczkach, miałam wrażenie, że ktoś mnie obserwuje.
Po półgodzinnym spacerze doszłam do celu mojej podróży. Z lekkim niepokojem powitałam staruszka, który przesiadywał każdego dnia w kawiarni i przysiadłam się do jego stolika. Starzec nazywał się Marco, był emerytem, który lubił rozmawiać z każdym. Był miły, a do tego pomocny, gdyż znał angielski i mogliśmy często wymieniać zdania, a także tłumaczył mi niektóre artykuły w gazecie.
Zamawiając typową Sycylijską pastę z parmezanem, troszeczkę się rozluźniłam zapominając o ogonie wędrującym za mną i zaczęłam codzienną konwersację ze starcem.
- Czy dobrze zaczęłaś swój dzień panienko? Nie wyglądasz najlepiej.- Z uśmiechem zapytał stary Marco.
- Dziadku, tak dobrze jak dzisiaj nie czułam się nigdy.- Odpowiedziałam z ironią w głosie. - Zamiast martwić się o mnie, weź no przeczytaj mi kilka wieści z wyspy.
- Hmmm... Co by cie tu zaciekawiło? Pogoda, targi rybne. A mam to może być ciekawe dla tak młodej damy jak ty.
''Przez ostatnie kilka dni lokalna policja znajduje ofiary dziwnych zabójstw. Ofiarami są zazwyczaj wpływowe osoby przebywające tu na wakacjach lub w celach służbowych. Policja ustaliła, że najprawdopodobniej jest to sprawka mafii, która poszukuje pewnej rzeczy należącej do niej. Policja apeluje do mieszkańców wyspy i turystów by uważali na siebie, a każdą podejrzaną sytuację zgłaszali na komisariat''.
- I to tyle? Co ominąłeś starcze?- Kończąc swoje śniadanie zapytałam z irytacją w głosie.
- Nie zrozum mnie źle panienko, ale nie chciałbym aby stała ci się krzywda, więc im mniej wiesz tym lepiej dla ciebie.
- Co masz na myśli? Czy coś mi grozi? Dlaczego ty tu wiesz o wszystkim?
Starzec śmiejąc się chytrze, nagle zmienił temat rozmowy.- Już nie ważne lepiej porozmawiajmy o tobie, bo chyba komuś się spodobałaś.-
Nerwowo rozglądając się po sali zapytałam Marco o co mu chodzi. Lekko pochylając się do mnie zaczął szeptem mówić.
- Jest tu pewien mężczyzna, który od samego początku patrzy na ciebie, choć stara się to ukryć to widać od razu, że ma na ciebie ochotę tehe.
- Marco dlaczego ty zawsze musisz być takim zbokiem, czy wszyscy mężczyźni w podeszłym wieku tak mają? A tak w ogóle, to który to?
- Siedzi za tobą. Może lepiej się nie odwracaj.
Moje myśli trzymały się tylko jednego. Czy to koleś, który mnie śledził? Jednak to nie było przeczucie. Co ja mam zrobić? Lekko odwracając głowę do tyłu starałam zobaczyć twarz mężczyzny. W przerażeniu szybko wróciłam do poprzedniej pozycji w jakiej siedziałam. Mężczyzna, który na mnie spoglądał to ten sam co kłócił się poprzedniego dania. Z początku nie chciałam w ogóle o tym myśleć, ale widząc jak był ubrany mój prześladowca od razu można się zorientować, że to mafia.
Będąc cała zdenerwowana, chciałam zapłacić za rachunek, ale starzec mnie powstrzymał.
- Dziś ja płacę za posiłek. Mam nadzieję, że jeszcze razem zjemy i się napijemy dobrego wina.
- Dzięki.- Rzuciłam szybkie spojrzenie i starałam się jak najszybciej wyjść, ale zanim zdążyłam to zrobić Marco dorzucił jeszcze jedno zdanie.
- Najlepiej będzie jak wyniesiesz się z tej wyspy jak najszybciej.
Na jego słowa rzuciłam się przed siebie. Biegnąc na ślepo i nie oglądając się za siebie dobiegłam przed swój apartament. Przypominając sobie o śledzącym mnie człowieku rozejrzałam się wokoło czy go nie ma. Było pusto. Wchodząc do przedpokoju spojrzałam na zegarek. W życiu nie przypuszczałam , że jest tak późna godzina.
Wchodząc do pokoju zauważyłam brak jakiegokolwiek życia, a przecież Luigi powinien mnie przywitać. Nieważne. Biorąc sobie do serca uwagi starca postanowiłam wyjechać jeszcze dzisiaj najbliższym samolotem do Rzymu.
Kończąc pakowanie walizek, złapałam tak ważną książkę dla mafii. Przeglądając ją powoli, usłyszałam dziwne dźwięki dochodzące z salonu.
Postanowiłam to sprawdzić. wtedy przede mną pojawił się mężczyzna, który mnie śledził.
-Ciao bella.- powiedział ze szczerym uśmiechem. Odwracając się od niego próbowałam uciec, lecz wpadłam na drugiego mężczyznę, który stał za mną. Dwaj mężczyźni różnili się od siebie. Jeden z nich był szczęśliwy, średniego wzrostu o kasztanowych włosach i wręcz złotych oczach, a drugi był wysokim, umięśnionym blondynem o zielonych oczach i poważnej postawie.
-Łapiąc mnie w talii, blondyn, lekko mnie uniósł i postawił przed jego wspólnikiem.
-Więc masz coś co należy do nas. Mój fratello będzie zły jeśli nie dostarczymy mu tej książki więc oddaj nam ją, a nic ci się nie stanie.
-Nigdy!- Uderzając mężczyznę zaczęłam biec z książką w ręku. Jednak daleko nie uciekłam, gdyż jeden z nich zdążył przestrzelić mi jedną z nóg.-Chciałem być miły, ale widzę że to nie możliwe.-Wyciągając nóż, złotooki mężczyzna wbił mi go w rękę, w której trzymałam książkę.
Puszczając książkę, mężczyzna przestrzelił mi plecy.Czując wielki ból, ze łzami w oczach zapytałam co zawiera ta książka.
-Zgadnij ragazza.- Z uśmiechem zaczął gruchać mi do ucha.
Wykrwawiając się, obserwowałam dwóch mężczyzn, którzy odeszli ze spokojem. Nie wiedząc co zawierała książka i na co był ten oderwany grzbiet, świat stawał się czarny.
Powoli odpływając z tego świata, ujrzałam sylwetkę jeszcze jednej osoby.Był to Marco.
-Wszyscy umieramy samotni panienko. Szkoda myślałem, że jeszcze się kiedyś razem napijemy tehe.-Rzucając papierosa obok ,wyszedł.
-Jednak samotnie nie umrę co Luigi?-To były ostatnie słowa jakie wypowiedziałam, gdy kot liżąc krew z mojego policzka, położył się obok mnie i zasnęliśmy snem wiecznym nie dostając żadnego wytłumaczenia.

-Cholera! Co to ma być?! Nie możliwe, czy ktoś tu był? Nie to moja wyobraźnia, ale książka jest zniszczona. Hehe to zapewne Luigi, tak to szalony kot, ale nie tak mądry by oderwać tylko grzbiet. Aaaaa...
Będąc pogrążona obsesyjnymi myślami, powoli podszedł do mnie Luigi ocierając się o moje nogi i upominając się o jedzenie. Głęboko wzdychając nakarmiłam kota i postanowiłam...

- Zwariuję! Wydałem na tą książkę tyle, że bez problemu mógłbym zostać tu jeszcze tydzień, a teraz co widzę? Potarganą książkę? - powiedział sam do siebie Jake, widząc oderwany grzbiet nowo zakupionej książki.
Warta wiele pieniędzy książka okazała się bezwartościowym zlepkiem kilku kartek, którego nawet nie mógł teraz podarować jako prezent.
- Totalna beznadzieja, co teraz robić? - lekko zmienił ton. - Przecież nie kupię kolejnej. - dodał.
Jake zasiadł na fotelu i zaczął zastanawiać się nad tym, co mogło być powodem tego, co się stało. Drzwi i okna hotelu były zamknięte. Myślał też nad jakimś zwierzęciem, ale w tym miejscu nie było to możliwe. Ingerencja żony również odpadała, sama cieszyła się z zakupu tej książki.
Po chwili Jake zmienił tok myślenia, wrócił myślami do dnia wczorajszego.
- "Libre." - Wczorajsza sytuacja. Czy to możliwe? - zaczął rozmyślać.
Szybko wstał i sięgnął po słownik, który był na stoliku.
- "Libre, libre." Mam! Książka! - powiedział na głos. - Co dalej? Może kłótnia tych dwóch osób ma coś w tym wspólnego? - dodał.
Jake wziął prysznic, ubrał się, spisał tytuł książki i z nadzieją odnalezienia odpowiedzi udał się w miejsce, gdzie wczoraj zakupił książkę.
W ciągu godziny był już na miejscu. Stoiska były otwarte mimo tego, że była niedziela. Już po kilku minutach odnalazł stragan. Ogromne było jego zaskoczenie, gdy okazało się, że jednym ze sprzedawców był mężczyzna, który uczestniczył we wczorajszej kłótni. Jake zmieszał się, przez chwilę nie wiedział, co robić. Podszedł do stoiska i zapytał o książkę.
- "Ho comprato un libro." - powiedział łamanym włoskim językiem i pokazał na kartce tytuł książki. - "è distrutto"- dodał.
Mężczyzna popatrzył na Jake'a trzymającego kartkę. Lekko pobladł, a jego wyraz twarzy się zmienił. Rozpoznał Jake'a z dnia wczorajszego.
- "Momento." - powiedział mężczyzna i zniknął gdzieś za stoiskiem.
Jake postanowił poczekać. Nie wiedział, czego oczekiwać.
Po kilku minutach mężczyzna wrócił z dwoma osobami. Wśród nich był sprzedawca oraz drugi uczestnik kłótni. Zaczął zadawać pytania.
- "Chi sei? Cosa stai facendo qui?" - pytał Jake'a.
Jake denerwował się, nie rozumiał pytań. Język włoski nie był jego silną stroną.
- "Vacanza. Polonia." - odpowiedział.
Mężczyźni bardzo się zdenerwowali. Sprzedawca nagle wyciągnął broń i skierował w jego stronę.
- "Penso che abbiamo bisogno di parlare di più" - powiedział groźnym tonem.
Jake zamarł. Jego wypad w celu odnalezienia odpowiedzi zamienił się w problem, którego się nie spodziewał...

- Zwariuję! Wydałem na tą książkę tyle, że bez problemu mógłbym zostać tu jeszcze tydzień, a teraz co widzę? Potarganą książkę? - powiedział sam do siebie Jake, widząc oderwany grzbiet nowo zakupionej książki.
Warta wiele pieniędzy książka okazała się bezwartościowym zlepkiem kilku kartek, którego nawet nie mógł teraz podarować jako prezent.
- Totalna beznadzieja, co teraz...