Promienie słoneczne łaskotały mnie po twarzy,budząc mnie ze snu. Przeciągnęłam się zastanawiając sie jak spędzę kolejny dzień urlopu,na który pracowałam w tym roku w pocie czoła. Czym dzisiaj zauroczym nie gwarne,kolorowe Palerm? Odwróciłam siena drugi bok i natychmiast zerwałam sie na nogi jednocześnie wściekła i przerażona.Na poduszce obok leżał oderwany grzbiet moich kochanych "Nędzników" z 1862 r.! Mój skarb wygrzebany w jednym zt utejszych antykwariatów.Kto? W jakim celu? Czyżby ci dwaj kłócący sie kilka dnitddmu mężczyźni mielixx tym cos wspólnego? Dziwnie zacichli na mój widok,a przecież dyskutowalinm jakiejś książce!Starsi państwo,u których wynajmowałam pojój,uśmiechali się jedynie i potakiwali głowami nic nie rozumiejącxx mojej polskiej mowy. Usiadłam i z bezsilności rozpłakałam sie. Ze łzam w oczach wróciłam do pokoju,schowałam książkę i poszłam szukać introligatora.Dwieulice dalej, w brudnej pracowni przygarbiony karzel dal mi kartke-wuj Tomasz. to 6n?

Promienie słoneczne łaskotały mnie po twarzy,budząc mnie ze snu. Przeciągnęłam się zastanawiając sie jak spędzę kolejny dzień urlopu,na który pracowałam w tym roku w pocie czoła. Czym dzisiaj zauroczym nie gwarne,kolorowe Palerm? Odwróciłam siena drugi bok i natychmiast zerwałam sie na nogi jednocześnie wściekła i przerażona.Na poduszce obok leżał oderwany grzbiet moich...

Nie ma to jak odpoczynek w miejscu, gdzie od jakiegoś czasu chciało się wybrać. Pozostało teraz cieszyć się urokami Sycylii.Trzeba skorzystać sobie z uroków pięknych miasteczek i pozwiedzać ciekawe budynki.
Tak jak wspomniałam i postanowiłam swoje plany zrealizować.
W ciągu tygodnia byłam w upragnionym miejscu i zrealizowałam swoje zamierzenia. Przyszedł czas na odpoczynek w moim ulubionym miejscu czyli antykwariat.Byłam zadowolona bo znajdowały książki których nie ma w księgarniach.Zainteresowała mnie mnie jedna książka pt "Potęga miłości". Ucieszona wróciłam do hotelu,aby zostawić zakup,a następnie udałam się na spacer. Po jakimś czasie zaniepokoiły mnie krzyki pochodzące z oddala.Słyszałam,że tylko dotyczącą słowa "libro",a to słowo oznacza książkę.Zastanawiałam o jakiej książce tak dyskutują.Zauważyli mnie niestety miałam pecha,ale ze spokojem zmyliłam ich trop na szczęście i skierowałam się w kierunku hotelu.Zmęczona całym dniem udałam się spać.Rano kiedy się obudziłam zobaczyłam tylko grzbiet okładki. Początkowo myślałam,że to tylko sen, ale zobaczyłam ,że to nieszczęsna prawda. Zapytałam się w recepcji czy ktoś nie wchodził. Obsługa mówiła,ze ktoś się kręcił.Nie czekałam na obrót sprawy i w ostatniej chwili wybiegłam i zobaczyłam tych dwoje ludzi.Zapytałam się ich.

Czy ta książka to nie powinna należeć do mnie?
A oni na to,że nie.Pytam:Dlaczego? Pani nie powinna nigdy czytać tej książki, bo nie zazna Pani prawdziwego szczęścia w miłości.
No dobrze skoro nie zaznam to weźcie sobie ją i mi dajcie spokojnie odpocząć podczas wakacji.
Nie ma sprawy.Jeśli oddasz ją nam. To taka nasz klątwa sycylijska.Wybór padł na tą książkę, przykro nam,że akurat na Ciebie.Podarujemy Ci inną książkę- bez klątwy sycylijskiej.
Odpoczynek za książkę- pomyślałam.Korzyść pozytywna wymienna za tą moją książkę podczas tej wyprawy.
Za rok również udam się na Sycylię, ale mam nadzieję,że natrafię na inną książkę-bez sycylijskiej klątwy.

Praca zawiera 2025 znaków.

Nie ma to jak odpoczynek w miejscu, gdzie od jakiegoś czasu chciało się wybrać. Pozostało teraz cieszyć się urokami Sycylii.Trzeba skorzystać sobie z uroków pięknych miasteczek i pozwiedzać ciekawe budynki.
Tak jak wspomniałam i postanowiłam swoje plany zrealizować.
W ciągu tygodnia byłam w upragnionym miejscu i zrealizowałam swoje zamierzenia. Przyszedł czas na...

Promienie słoneczne łaskotały mnie po twarzy,budząc mnie ze snu. Przeciągnęłam się zastanawiając sie jak spędzę kolejny dzień urlopu,na który pracowałam w tym roku w pocie czoła. Czym dzisiaj zauroczym nie gwarne,kolorowe Palerm? Odwróciłam siena drugi bok i natychmiast zerwałam sie na nogi jednocześnie wściekła i przerażona.Na poduszce obok leżał oderwany grzbiet moich kochanych "Nędzników" z 1862 r.! Mój skarb wygrzebany w jednym zt utejszych antykwariatów.Kto? W jakim celu? Czyżby ci dwaj kłócący sie kilka dnitddmu mężczyźni mielixx tym cos wspólnego? Dziwnie zacichli na mój widok,a przecież dyskutowalinm jakiejś książce!Starsi państwo,u których wynajmowałam pojój,uśmiechali się jedynie i potakiwali głowami nic nie rozumiejącxx mojej polskiej mowy. Usiadłam i z bezsilności rozpłakałam sie. Ze łzam w oczach wróciłam do pokoju,schowałam książkę i poszłam szukać introligatora.Dwieulice dalej, w brudnej pracowni przygarbiony karzel dal mi kartke-wuj Tomasz. to 6n?

Promienie słoneczne łaskotały mnie po twarzy,budząc mnie ze snu. Przeciągnęłam się zastanawiając sie jak spędzę kolejny dzień urlopu,na który pracowałam w tym roku w pocie czoła. Czym dzisiaj zauroczym nie gwarne,kolorowe Palerm? Odwróciłam siena drugi bok i natychmiast zerwałam sie na nogi jednocześnie wściekła i przerażona.Na poduszce obok leżał oderwany grzbiet moich...

Możecie powiedzieć, że to przesadzona reakcja, ja jednak jednak urodzonym paranoikiem, co oznacza, że wyśmienicie łączę ze sobąluźne fakty, by sprawić sobie poczucie zagrożenia. Często czymś naprawdę absurdalnym, wliczając porwanie bez żadnego celu, jakbym zapomniał, że czasy wojennych łapanek przeminęły, zanim się urodziłem.
Nic dziwnego, że natychmiast przypomniałem sobie tamtą rozmowę. Co z tego, że nie znam włoskiego, mojej wyobraźni to wystarczy, by krzyczeć głośno: „Mafia!”. Nie wiem nawet dokładnie, jak działa ta słynna organizacja. Jakoś nigdy nie obejrzałem nawet „Ojca chrzestnego”, chociaż może w przypadku nałogowego czytelnika lepiej by było wspomnieć o braku mojej znajomości z Mario Puzo. Widziałem jednak, że całkiem nieźle włamują się ludziom do apartamentów – trochę się na tym znam… w ramach paranoicznej ostrożności. A to oznacza groźnego i bezwzględnego przeciwnika. Cóż, jakieś pojęcie o słynnej sycylijskiej mafii posiadam i nie chciałem ryzykować.
Obudziłem żonę i wyjaśniłem jej sytuację. Nie podzielała mojego przerażenia – na szczęście ktoś w tym związku posiada odrobinę zdrowego rozsądku – jednakże fakt zniszczenia książki był sam w sobie argumentem wystarczającym, by opuścić okolicę.”Pierwszy i ostatni raz zdecydowaliśmy się na wakacje w cieplejszym miejscu”, pomyślałem. Jakiś czas później mknęliśmy już taksówką – nigdy nie nauczyłem się prowadzić, za bardzo się bałem – w stronę lotniska. Przez jakiś czas moje myśli zapomniały o mafii i swobodnie wędrowały po archiwach pamięci tyczących się katastrof lotniczych.
Pytacie więc, gdzie ta mafia, o której obiecałem opowiedzieć? Owszem, nie spotkałem się z jej członkami twarzą w twarz. Zrozumiałem ostrzeżenie, jakie mi dano i nie próbowałem ingerować w podejrzane sprawy. Nie odważyłem się nawet sprawdzić w Internecie wiadomości z tamtego okresu. Pewne sytuacje wymagają podjęcia ryzyka. Ja się go nie podjąłem i chociaż może poskutkowało to zanudzeniem kilku osób zupełnie bezbarwną historią – nie żałuję.

Możecie powiedzieć, że to przesadzona reakcja, ja jednak jednak urodzonym paranoikiem, co oznacza, że wyśmienicie łączę ze sobąluźne fakty, by sprawić sobie poczucie zagrożenia. Często czymś naprawdę absurdalnym, wliczając porwanie bez żadnego celu, jakbym zapomniał, że czasy wojennych łapanek przeminęły, zanim się urodziłem.
Nic dziwnego, że natychmiast przypomniałem...

… i pędzę boso, w piżamie do sejfu w szafie. Sejf wygląda na nienaruszony, ale kiedy w końcu po kilku pomyłkach udaje mi się go otworzyć, sejf okazuje się pusty. To niemożliwe! Tylko ja znałam kombinację. Biegnę obejrzeć dokładnie drzwi wejściowe. Nic. Wszystko w jak najlepszym porządku. Pędzę na półpiętro sprawdzić drzwi na taras.
Wybiegam zza winkla i … staję jak wryta. Tam gdzie niegdyś były szklane drzwi, teraz „parkowało” czerwone lamborghini. Nie znam się na samochodach, ale to z pewnością pod warstwą pyłu, odłamków i uszkodzeń wyglądało na drogie – BARDZO drogie. Normalnie bałabym się dotknąć taki samochód, w obawie, że go uszkodzę. Widocznie ktoś inny nie miał takich oporów. Kiedy już obeszłam cały dom, przycupnęłam na ostatnim pozostałym schodku na taras i zaczęłam rozmyślać.

Po pierwsze, ktoś z ogromną prędkością musiał zjechać z drogi dojazdowej i uderzyć w bok domu. Z takim impetem, że rozbił drzwi, ścianę i schodki. W dodatku na półpiętrze!

Po drugie, nie zginęło nic innego, tylko mój cenny, nowo nabyty skarb, o którym wiedzieliśmy tylko ja i antykwariusz. Cała biżuteria, która leżała na wierzchu pozostała nietknięta.

Po trzecie, na Boga! Ktoś rozwalił drogi samochód, aby ukraść jedną rzecz, która jest wartościowa owszem, ale raczej dla kolekcjonera. Zresztą, po co ktoś zadał obie tyle trudu, aby w końcowym efekcie oderwać grzbiet książki, tym samym czyniąc ją praktycznie bezwartościową?
I do cholery, jakim cudem nic nie usłyszałam?! To przecież niemożliwe, nic tu nie gra!

Wtem w odległym końcu tarasu, wśród zieleni i fioletu kwiatów bugenwilli ujrzałam pojedynczy biały skrawek. Spomiędzy liści wyciągnęłam zmiętą kartkę. Była to strona tytułowa mojej książki. Przy próbie rozprostowania wyleciał maleńki niebieski kwiatek. A żeby było jeszcze dziwniej, z drugiej strony ktoś napisał drukowanymi literami tylko jedno zdanie:

„TO JESZCZE NIE KONIEC, TO DOPIERO POCZĄTEK…”

Wtedy zrozumiałam, że mogę nie dożyć odnalezienia prologu…

… i pędzę boso, w piżamie do sejfu w szafie. Sejf wygląda na nienaruszony, ale kiedy w końcu po kilku pomyłkach udaje mi się go otworzyć, sejf okazuje się pusty. To niemożliwe! Tylko ja znałam kombinację. Biegnę obejrzeć dokładnie drzwi wejściowe. Nic. Wszystko w jak najlepszym porządku. Pędzę na półpiętro sprawdzić drzwi na taras.
Wybiegam zza winkla i … staję jak wryta....

Co jest to jasnej Anielki?! Spoglądam na otwarte okno... zaraz przecież jestem w ciemnej piwnicy - na nic innego nie było mnie stać. Ta książka w pigułę dużo kosztowała! A teraz pozostał z niej tylko wywichrowany grzbiet... niech ja tylko dorwę tych co to zrobili, och popamiętają pyrdki siłę mojej zemsty! W moich oczach pojawiają się czerwone błyski. Mięśnie napinają się do granic możliwości. Patrzę najpierw na biceps prawej ręki (Edzio) potem lewej (Fredzio) i uśmiecham się okrutnie na myśl o czekającej mnie jatce. Sięgam po telefon, w tym samym czasie dostrzegam kartkę pozostawioną przez oprawców mojego skarbu: "Nie zadzieraj z mafią ciemnych bibliofilów". Wybucham śmiechem, wykręcając numer telefonu. Jak śmią mi grozić!? Naprawdę nie wiedza z kim zadarli...
Odbiera Czacha - znany w świecie haker i zabijaka. Czacha zbiera ekipę. Przyjeżdżają. Opowiadam im co wczoraj zaszło, po dwóch godzinach już ich mamy. Siedzą w mieszkaniu na uboczu miasta.

Wpadamy z pałkami, maczetami i tym co chłopaki mięli pod ręką.
- Witam Panów, zdaje się, że pożyczyliście sobie moją własność.

Mówię patrząc na każdego po kolei. Jeden z nich śmie wybuchnąć śmiechem patrząc na moją niską, kobieca sylwetkę. Widać nigdy nie groziła mu laska z ośmioma wyrokami za zabójstwo (powód: kradzież książek, jak widać jestem przeklęta).

- Spokój synek, bo moi koledzy zaraz poprawią Ci tę piękna buźkę - studzę wybuch jego wesołości.
- Póki co jestem miła. Oddajcie książkę, a zachowacie swoje życie, za zdrowie nie ręczę, aby nie być gołosłowną pozwolę sobie zaprezentować sposób w jaki każdy z was będzie skłaniany do podzielenia się informacją, gdzie znajduje się ta cenna lektura... Fistaszek pokaż panom dlaczego się ze mną nie zadziera...

Pół godziny później każdy z nich srał portkami,każdy poza tym, którego sprzątnął Fistaszek.

Po godzinie odzyskałam książkę. Ojciec chrzestny tej rodziny osobiście mi ją przyniósł.

Co jest to jasnej Anielki?! Spoglądam na otwarte okno... zaraz przecież jestem w ciemnej piwnicy - na nic innego nie było mnie stać. Ta książka w pigułę dużo kosztowała! A teraz pozostał z niej tylko wywichrowany grzbiet... niech ja tylko dorwę tych co to zrobili, och popamiętają pyrdki siłę mojej zemsty! W moich oczach pojawiają się czerwone błyski. Mięśnie napinają się do...

Budze sie po pieknym i fantastyczny snie. Caly wypoczety i zrelaksowany.Eh zycie na wakacjach, miodzio...
Ale zaraz, co jest. Co to ma byc? Gdzie jest reszta tego czehos co zostalo tutaj na lozku???
Nie nie to nie mozliwe, ktos ja ukradl? Dobre sobie. Stara, nudna ksiazke, ktora probowalem czytac ale tego nie dalo sie czytac.
Ludzie sa dziwni, naprawde.
Szkoda tylko, ze obiecalem komus ze mu ja przywioze. No coz bedzie musial obejsc sie tym co z niej zostalo.
Ale kto mogl to zrobic...moze ci dwaj co wczoraj tak dyskutowali libro libro verde, cos gestykulowali, cos krzyczeli.
A moze ta urocza dama ktora poznalem w barze??? Nie to urocze dziewcze nie wygladalo na taka co lubi podczytywac. Nie to nie ona.
No coz ale nie zamierzam zmarnowac urlopu przez jakas staro ksiazke, w dodatku nudna jak diabli...Puk puk
-Panie Johnson prosze otworzyc, sniadanie!
-Juz chwila, chwilunia. Juz otwieram.
Ale tu balagan, wpakowalem okladke do torby i otworzylem.
-Prosze nam ja oddac!
-Ale co? Mialo byc sniadanie..
-Sniadania nie bedzie, i w ogole malo juz bedzie jesli Pan jej nie odda.
-Czego do cholery? Malo mam ale prosze. Ta torbe , te kapcie czy czego Pan chce.
-Libro verde Panie Johnson?
-Ta nudna stara ksiazke??
-O widze, ze sie rozumiemy.
-Ale ja jej nie mam, ktos mi ja ukradl. Prosze to jest to co z niej zostalo.
-Okladka? I to obdarta? cholera.
Jak ten jego mosc wyszedl to sie zastanowilem co jest z ta ksiazka ze ma takie branie.
Zadzwonie do goscia co prosil o nia i zapytam. Co to za cudowna powiesc ze wszyscy chca ja czytac.
-Szefie tu Johnson, tak, tak mam ksiazke.A wlasciwie to co niej zostalo.
Tak okladka jest, uszkodzona ale w calosci.
Co? Wracac? Jakim prezesem? Znaczy sie ze w Pana firmie? I ten Merol tez bedzie moj? Za ta paskudna stara okladke? Oczywiscie, ze moge natychmiast.
Ci co buchneli ksiazke to jacys idioci, ale moj szef to tez niezly psychol. Mowi ze za ta okladke odda mi firme i merola.
A zadzwonie i zapytam czy reke corki tez dorzuci skoro ma taki dobry humor..

Budze sie po pieknym i fantastyczny snie. Caly wypoczety i zrelaksowany.Eh zycie na wakacjach, miodzio...
Ale zaraz, co jest. Co to ma byc? Gdzie jest reszta tego czehos co zostalo tutaj na lozku???
Nie nie to nie mozliwe, ktos ja ukradl? Dobre sobie. Stara, nudna ksiazke, ktora probowalem czytac ale tego nie dalo sie czytac.
Ludzie sa dziwni, naprawde.
Szkoda tylko, ze...

Sześć lat wcześniej
Samochód stoczył się z drogi, uderzając lewym bokiem o wystającą skałę. Jechał stanowczo za szybko, nie wyrobił na zakręcie. Po kilkunastu minutach do wraku przybyli pierwsi strażacy.
- Ona żyje!- wykrzyknął ktoś i zaczął wydobywać dziewczynę z fotela pasażera. Przez cały czas półgłosem mamrotała: Adam...
- Co z kierowcą- spytał ratownik wskazując na zupełnie zmiażdżony z tej strony wrak samochodu.
- Nie miał najmniejszych szans. Nie żyje.

Obecnie, w chwilę po kradzieży

- To niemożliwe! Przecież to miał być prezent, dla niej. Dla tej jedynej i cudownej. Od zawsze wspominała, że chce mieć ten tytuł i gdy w końcu udało mi się spełnić jej marzenie, coś tak idiotycznego? Na policję nie ma co iść, wyśmieją mnie... Ech... Rozejrzę się jeszcze dzisiaj, odlot mam o 15.00 może znajdę taką samą książkę?

Nie znalazłem, smętnym krokiem powlokłem się do samolotu, na miejscu byłem po dwóch godzinach. Przebrałem się, rozpakowałem i pognałem do niej. Nie widziałem jej od dwóch tygodni. Dobrze, że nie wspomniałem przez telefon o książce. Wsiadłem w samochód i pojechałem na miejsce.

Otworzyła mi drzwi, z promiennym uśmiechem wprowadzając do salonu.
- Witaj Tomku! Nie uwierzysz jakie szczęście mnie spotkało! Zobacz co mam!- To mówiąc zdjęła z regału znajomo wyglądający wolumin. To była moja książka, więc to ona...
- Nic nie mówisz skarbie, choć pokażę ci coś.
Chwyciła mnie za rękę i poprowadziła do piwnicy. Na podłodze wyrysowane były dziwne symbole, a w centralnym miejscu pentagramu stało wielkie łoże z baldachimem. Zaprowadziła mnie do niego i choć coś wewnątrz mnie krzyczało, nie słuchałem tego głosu, objąłem ją, po tych dwóch tygodniach pragnąłem jej jeszcze bardziej. Padliśmy oboje na miękkie, czerwone prześcieradło, wciąż mnie całując ulokowała się na moich biodrach. Nie wiem kiedy przykuła mnie do metalowego stelażu. Zsunęła się ze mnie i sięgnęła po knebel, nie wiedziałem, że lubi bawić się w ten sposób. Nie protestowałem, gdy mnie kneblowała.
Zeszła ze mnie, poprawiła suknię, śledziłem ją z zainteresowaniem, a moje podniecenie powoli słabło. wyszła z pokoju, by po chwili wrócić z książką i wiklinowym koszem pełnym czarnych świec. Rozstawiła je w wierzchołkach pentagramu, zapaliła, wyjęła nóż...
- Nie bierz tego do siebie, ale dzięki Tobie wróci do mnie Adam, żegnaj...
Byłem przerażony, próbowałem krzyczeć i tylko podświadomość płatała mi figla: kim u diabła jest Adam?

Sześć lat wcześniej
Samochód stoczył się z drogi, uderzając lewym bokiem o wystającą skałę. Jechał stanowczo za szybko, nie wyrobił na zakręcie. Po kilkunastu minutach do wraku przybyli pierwsi strażacy.
- Ona żyje!- wykrzyknął ktoś i zaczął wydobywać dziewczynę z fotela pasażera. Przez cały czas półgłosem mamrotała: Adam...
- Co z kierowcą- spytał ratownik wskazując na...

Obudziły mnie jasne promienie słoneczne, wpadające przez duże okno. Przeciągnęłam się, obróciłam i pierwsze co zauważyłam to oderwany grzbiet zakupionej przeze mnie książki, leżący na poduszce tuż obok. Przerażona wyskoczyłam z łóżka, zastanawiając się co robić. Jak ktoś tutaj wszedł? Czy był tutaj nadal? Czemu zniszczył tak drogą książkę? Krążyłam po pokoju, próbując się uspokoić, nagle przypomniały mi się twarze kłócących się mężczyzn, rzucających mi złowrogie spojrzenia. O czym mówili? Libro, libro to książka, mówili o książce. Ale czemu akurat moja książka? Co było w niej takiego cennego? Takich książek było całe mnóstwo. Nagle coś sobie przypomniałam. Wyciągnęłam z walizki laptopa, włączyłam go i zączełam szperać w moich emailach. Przez ostatnie kilka dni zamieniłam ich kilka z moim narzeczonym, który musiał zostać w domu bo nie dostał urlopu. Wreszcie znalazłam email, z przed dwóch dni, ten, którego szukałam.
'' Kochanie, książka jest niesamowita. Wyobraź sobie, że na pierwszej stronie było napisane długopisem ''Cerca nel mezzo, troverete la chiave che vi condurrà ad un luogo.''. Oczywiście od razu to przetłumaczyłam i wyszło szukaj w środku, tam znajdziesz klucz, który doprowadzi Cię do miejsca. No więc od razu otworzyłam książkę na samym środku i nie uwierzysz. Była tam wetknięta malutka koperta z kartką na której było napisane ''Cercare lì, dove l'ombra ha paura di guardare.'' A to znaczy - szukaj tam, gdzie cień boi się zaglądać. Trochę nad tym główkowałam i chyba wiem o jakie miejsce chodzi autorowi. Jest takie jedno miejsce w Sycylii, właściwie to niedaleko stąd, otoczone ogromnym murem, właściwie to prawie nie wpuszcza do środka światła.To miejsce turystyczne, ludzie tam chodzą żeby wypłakiwać swoje żale, przychodzą się tam pomodlić za swoich najbliższych, zmarłych. Kiedyś zginęło tam całe mnóstwo osób przez epidemię - ludzie wierzą w to, że zabrakło im tam cennego słońca, światła i dlatego robili się tak mizerni a później umierali. Muszę koniecznie się tam jutro udać! Przygodo nadchodzę!'' Zamknęłam laptopa i zrobiłam się zupełnie blada. Wiedziałam po co przyszli, wiedziałam czego szukali. Miałam to. Otworzyłam szufladę i z pudełka ukrytego na jej dnie, wyciągnęłam klucz i mapę, z zaznaczonym czerwonym krzyżykiem miejscem. Na samym dole ktoś napisał na czerwono słowo ''morte'' co znaczyło śmierć. Czułam jak po czole spływają mi kropelki potu, byłam w niebezpieczeństwie, miałam coś co należało do mafii, wiedziałam że jeszcze po to wrócą.

Obudziły mnie jasne promienie słoneczne, wpadające przez duże okno. Przeciągnęłam się, obróciłam i pierwsze co zauważyłam to oderwany grzbiet zakupionej przeze mnie książki, leżący na poduszce tuż obok. Przerażona wyskoczyłam z łóżka, zastanawiając się co robić. Jak ktoś tutaj wszedł? Czy był tutaj nadal? Czemu zniszczył tak drogą książkę? Krążyłam po pokoju, próbując się...

wyskakuje z łóżka i szukam sprawcy tego strasznego czynu. Jestem pewna że to strzeżenie, ale przed czym? Gorączkowo sobie przypominam ostatnie dni i wszystko co się mogło wydarzyć i wtedy dostaje olśnienia. Tych dwóch ludzi kłóciło się o książkę i pewnie myśleli że ich podsłuchuje. Zimny pot spływa mi strużkami po plecach. Sama nie wiem co zrobić, wiedzą gdzie mieszkam i mogę skończyć jak ta książka. Szybko pakuje swoje rzeczy, ale nie mam gdzie się udać. A może antykwariusz mi pomoże i wyjaśni tą całą sytuacje. Niezwłocznie udaję się do niego. Całe szczęście sklep jest już otwarty. Wchodzę i się witam z Caravagio i opowiadam mu całą historie, on z powagą wysłuchuje wszystkiego co powiedziałam. Po chwili wstaje i przynosi mi starą książkę oprawioną w skórę z łacińskim tytułem. I wtedy on zaczyna swoją historię o tym jak był młodym człowiekiem i też przypadkowo usłyszał taką kłótnie a wtedy nie wiedział czego ona dotyczyła. A chodziło o zaginioną księgę o światach pomiędzy nami a Bogiem. Takiej drabinie, która pozwala dojść do Boga. Tylko z tą księgą można przejść wszystkie światy i dojść całym i zdrowym do nieba. Podobnoś średniowieczni mnisi korzystali z niej ale po 1 wojnie światowej księga zniknęła. Ostatnio krążą słuchy że jest ona na Sycylii w rękach mafii. A to co trzymał antykwariusz w rekach to traktat potwierdzający istnienie księgi. Przeraziłam się że ci ludzie chcą mnie zabić bo ich zadaniem za dużo wiem. Zebrałam swoje manatki i wyjechałam tego samego dnia z Sycylii. Po tygodniu w Polsce dostałam z warszawy paczkę a w niej porwaną na strzępy stara księgę antykwariusz i zrozumiała dwie rzeczy. Antykwariusz nie żyje i że mnie znaleźli. Zapewne mnie czeka ten sam koniec bo za dużo wiem. Ale nie poddam się bez walki już ja się przygotuje na ich wizytę. Ach pomyśleć że to wszystko przez jedną głupią rozmowę na Sycylii....

wyskakuje z łóżka i szukam sprawcy tego strasznego czynu. Jestem pewna że to strzeżenie, ale przed czym? Gorączkowo sobie przypominam ostatnie dni i wszystko co się mogło wydarzyć i wtedy dostaje olśnienia. Tych dwóch ludzi kłóciło się o książkę i pewnie myśleli że ich podsłuchuje. Zimny pot spływa mi strużkami po plecach. Sama nie wiem co zrobić, wiedzą gdzie mieszkam i...