Gratulacje ;)

Gratulacje ;)

serdecznie gratuluję!

serdecznie gratuluję!

Gratulacje ;)

Gratulacje ;)

Zwyciężyli:


nieidentyczna
Kali
trixie
zniesmaczona
Aneta

Gratulujemy!

Zwyciężyli:


nieidentyczna
Kali
trixie
zniesmaczona
Aneta

Gratulujemy!

Konkurs zakończony.
Wyniki zostaną ogłoszone najpóźniej do 24 czerwca.

Konkurs zakończony.
Wyniki zostaną ogłoszone najpóźniej do 24 czerwca.

Chciałabym móc połączyć brzydotę z pięknem. I choć wbrew pozorom nie jest to aż tak nieosiągalne, jak mogłoby się wydawać, to ja chciałabym czynić to powszechnie i rozrzutnie. Tak by stare, zmarszczone dłonie błyskały powabem, niezgrabna sylwetka gracją, nie-idealne dzieci -słodkością, a złośliwy towarzysz ciepłem. Połączenie szczególne, bo dokonane w umysłach, a nie w rzeczywistości. Rzeczywistość wszak, dawno już sobie z tym poradziła. Jeden dzień, jedna chwila, i niby bez zmian widocznych, o jednak zmiana najważniejsza dokonana. W nas, nie w ludzkich niezasłużonych winach.

Chciałabym móc połączyć brzydotę z pięknem. I choć wbrew pozorom nie jest to aż tak nieosiągalne, jak mogłoby się wydawać, to ja chciałabym czynić to powszechnie i rozrzutnie. Tak by stare, zmarszczone dłonie błyskały powabem, niezgrabna sylwetka gracją, nie-idealne dzieci -słodkością, a złośliwy towarzysz ciepłem. Połączenie szczególne, bo dokonane w umysłach, a nie w...

Zawsze odrzucał ją brak kreatywności. Im starsza była, tym boleśniej uświadamiała sobie, jak wielu dorosłych dobrowolnie odrzuca dziecięcą naiwność, tak ważną gdy trzeba dostrzec świat w pełnej jego okazałości. By ujrzeć wszystkie jego kolory - te jasne, radosne, przyciągające wzrok, ale też te szare, ponure, pokazujące brutalną codzienność. Zawsze wydawało jej się śmieszne, że nie sposób zrównoważyć tych dwóch sposobów odbierania rzeczywistości. Dzieci nie widzą zła, starsi natomiast znacznie ograniczają swój zakres widzenia rzeczy dobrych. Ulegają i biorą na barki cały smutek, niejednokrotnie mu się poddając. Gdyby tylko mogła to zatrzymać, gdyby tylko mogła coś z tym zrobić...
Najchętniej połączyłaby umysł dorosłego i dziecka. Pozwoliłaby młodzieży na zrozumienie pewnych procesów, dałaby im możliwość umiejętnego ocenienia sytuacji. I nic poza tym. Dzieci same w sobie nie potrzebowały specjalnych modyfikacji, ich zadaniem było poznawać, bawić się i przez to zdobywać swoje pierwsze doświadczenia życiowe. Może ewentualnie dodałaby im odrobinę roztropności, ale wydawało jej się, że to zniszczyłoby ich wesołą naturę. A nie chciała tego psuć.
Więcej zmieniłaby u dorosłych. Tak, oni zdecydowanie potrzebowali pomocy! Obdarowałaby ich dziecięcą kreatywnością. By mogli przez całe życie marzyć (wielu z nich okaleczało swoją duszę, zaprzestając snucia wizji na etapie wchodzenia w dorosłość). Nie zapominając o zdrowym rozsądku, dorzuciłaby odrobinę naiwności, która w dzieciństwie pozwalała bez obaw poznawać nowych ludzi i natychmiast traktować ich niczym najbliższych sercu towarzyszy. Zniknęłaby niepewność, strach przed innymi i zażenowanie spowodowane wygłupieniem się. Tak bywa, dzieci popełniają między sobą błędy i prędzej czy później o nich zapominają - kolejna zaleta, którą należałoby dać ludziom dojrzałym. Zaraz po tym przeniosłaby od dzieci nieco odwagi, której w dorosłym życiu wielu osobom brakuje. Boją się stracić pracę, dom, rodzinę, znajomych i nie ryzykują, tkwią w miejscu - pozwalają sobie na spoczynek, zamiast się rozwijać, przeć do przodu ku wyższym celom! Gdyby przekazać im jeszcze zdolność do szybkiej nauki i przyswajania informacji, co wiązało się z chłonnym, młodzieńczym umysłem, to możliwe, że świat wyglądałby teraz inaczej. Byłby bardziej kolorowy, niespójny, a jednak tworzący całość, pełen ludzi oryginalnych i tolerancyjnych na bliźnich. Nikt nie bałby się zmieniać pracy, bo i przyuczanie się do kolejnych zawodów byłoby traktowane jako coś zupełnie naturalnego - człowiek zmieniający się, uczący na swoich błędach, robiący krok naprzód i szukający właściwego powołania nie byłby określany mianem obłąkańca. Wręcz przeciwnie, państwo ułatwiałoby swoim obywatelom podejmowanie takich decyzji. W końcu mając w posiadaniu wiedzę na temat paru zawodów z całą pewnością człowiek ten poradziłby sobie w wielu sytuacjach!
Wizja świata ze społeczeństwem kreatywnym, gotowym do ciągłego doskonalenia swych umiejętności wywoływała w niej tęskne westchnienie.
Gdyby tylko mogła tak zrobić! Gdyby pstryknięcie palcem mogło zmienić zasady rządzące światem!
Może nie siedziałaby wtedy w ławce, wysłuchując przemowy nauczyciela na temat odpowiedzialności, stabilności i przymusu nauki, który w przyszłości zapewniłby jej możliwość pracy. Nie chciała już teraz wybierać sobie zajęcia na całe życie. Pragnęła próbować, rozsmakowywać się w każdej chwili i poddać się poszukiwaniom ważnego dla niej celu. Drażniła ją bezsilność, nacisk na intelekt, a małe poparcie dla artystów-amatorów, którym tak ciężko było się wybić.
A jednak jedyne, co mogła zrobić, to oderwać się duszą od ciała i wybyć gdzieś tam tysiące kilometrów dalej. Byleby nie słuchać już tych przygnębiających słów.

Zawsze odrzucał ją brak kreatywności. Im starsza była, tym boleśniej uświadamiała sobie, jak wielu dorosłych dobrowolnie odrzuca dziecięcą naiwność, tak ważną gdy trzeba dostrzec świat w pełnej jego okazałości. By ujrzeć wszystkie jego kolory - te jasne, radosne, przyciągające wzrok, ale też te szare, ponure, pokazujące brutalną codzienność. Zawsze wydawało jej się...

Tak poza konkursem;
Garcia, takie uprzedzenia mają tylko ludzie, którzy za wszelką cenę pokazać chcą, że są lepsi od innych. Humanista - umysł ścisły - każdy ma na swoim koncie bardzo wielkie zasługi dla ludzkości i oczywiście żaden z nich nie jest w 100% humanistą, ani w 100% ścisłowcem. Ludzie nie są tak podzieleni. To tak jakby powiedzieć, że są osoby dobre i złe. Osobiście znam i także uważam się za człowieka, którego można określić słowami "Umysł ścisły, dusza artysty" :D
Jeżeli ktoś uważa się 100% za ścisłowca, niech nie chodzi do kina (bo to przecież ludzie (eeem, pewnie humaniści) piszą scenariusze), a jeżeli ktoś jest przekonany, że jest całkowitym humanistą, niech odłoży swój telefon komórkowy, bo dlaczego miałby używać czegoś, co wymyślili jego wrogowie - ścisłowcy.
Oh, jakże ja nienawidzę tych ludzkich uprzedzeń i stereotypów.

Tak poza konkursem;
Garcia, takie uprzedzenia mają tylko ludzie, którzy za wszelką cenę pokazać chcą, że są lepsi od innych. Humanista - umysł ścisły - każdy ma na swoim koncie bardzo wielkie zasługi dla ludzkości i oczywiście żaden z nich nie jest w 100% humanistą, ani w 100% ścisłowcem. Ludzie nie są tak podzieleni. To tak jakby powiedzieć, że są osoby dobre i złe....

Gdybym dostała moc pogodzenia dwóch kontrastowych światów chciałabym żeby do ładu ze sobą nawzajem doszli stereotypowi "ścisłowcy" i "humaniści". Może dla wielu ludzi byłoby to zmarnowanie życzenia, bo to w końcu banał, ale dla mnie, uczennicy, byłoby to bardzo istotne. Od zawsze wolałam języki obce, język polski czy historię niż matematykę czy fizykę. Tak już jest i tak zawsze będzie. Już jako dzieciak z pierwszych klas podstawówki nie radziłam sobie z zadaniami rachunkowymi i mimowolnie zostałam zakwalifikowana do obozu humanistów. Bardzo często spotykam się z opinią, że humaniści to po prostu nieuki, którym nie chce się posiedzieć nad trudniejszymi przedmiotami i zasłaniają się brakiem zdolności. Wbrew opinii prawdziwych humanistów, którzy naprawdę mają talent to interpretacji utworów literackich, swobodnie poruszają się w świecie książek także poza kanonem lektur i mają tak zwane "lekkie pióro" jest niewielu. Nie wiem zbyt dobrze jak to jest być umysłem ścisłym, więc nie będę polemizować z tym tematem, ale jestem pewna, że te dwa z pozoru skrajne światy można połączyć. Przecież gdyby nie kooperacja umysłów ścisłych i humanistycznych świat nie posuwałby się na przód. Pomimo tego przymusu wiele dzieli te dwie grupy, co jest tak naprawdę winą ich członków. Wielkie Wrota nauczyłyby ludzi jak żyć tolerancyjnie i wyrozumiale dla błędów drugich, które nam wydają się banalne, bo należą do zakresu naszych umiejętności. Nauczyłoby to humanistów, że do przedmiotów ścisłych nie trzeba podchodzić najeżonym i z góry skazywać się na porażkę, ale także to iż by nazywać siebie humanistą trzeba systematycznej nauki i pogłębiania wiedzy. Może dzięki Wrotom umysły ścisłe z mniejszą niechęcią spojrzałyby na ludzi, którzy po prostu nie rozumieją.

Gdybym dostała moc pogodzenia dwóch kontrastowych światów chciałabym żeby do ładu ze sobą nawzajem doszli stereotypowi "ścisłowcy" i "humaniści". Może dla wielu ludzi byłoby to zmarnowanie życzenia, bo to w końcu banał, ale dla mnie, uczennicy, byłoby to bardzo istotne. Od zawsze wolałam języki obce, język polski czy historię niż matematykę czy fizykę. Tak już jest i tak...

Ja połączyłabym to, co istnieje z nieistniejącym. Przez wrota przeszłyby do naszego świata przeróżne brakujące ogniwa, zaginione arki, krasnoludki, południce i zapomniane wydarzenia z przeszłości. Tylko chwilkę zajmowałoby rysowanie kwadratowego koła, a nigdy nie kończyło się opowiadanie baśni bez końca. Ogrody zapełniłyby się gadającymi roślinami, które musiałyby bronić swoich liści przed żarłocznymi dinozaurami. Na kuchennej szafce stałby nigdy nie wysadzający korków czajnik a obok niego niestygnąca herbata... Zniknęłyby za to nadpsute truskawki i mole z szafy. Nie byłoby już przyciasnych butów ani żadnych ostatnich odcinków ulubionych seriali...
Marzenia...

Ja połączyłabym to, co istnieje z nieistniejącym. Przez wrota przeszłyby do naszego świata przeróżne brakujące ogniwa, zaginione arki, krasnoludki, południce i zapomniane wydarzenia z przeszłości. Tylko chwilkę zajmowałoby rysowanie kwadratowego koła, a nigdy nie kończyło się opowiadanie baśni bez końca. Ogrody zapełniłyby się gadającymi roślinami, które musiałyby bronić...