Pierwszy tydzień samodzielnego, dorosłego życia nie mógł należeć dla najłatwiejszych.
Tuż po opuszczeniu pociągu zaczęły się pierwsze trudności. Gdzie w mieście kupić bilet na komunikacje miejską? Pierwszy sklep, drugi i trzeci. Wszędzie zamiast biletu otrzymałam pobłażliwe spojrzenia. W takim wypadku najlepszym wyjściem z sytuacji okazał się spacer. Czy wiecie, że na Google Maps wszystko wydaje się być bliżej niż w rzeczywistości?
Przez niespodziewany spacer spóźniłam się na wydawanie pościeli i pierwsze dwie bezsenne noce spędziłam pod swetrami. Nie przywykłam do hałasu samochodów i karetek. Leżałam, patrząc w okno i podziwiając nigdy nie zasypiające miasto. Jak bardzo różniło się od rodzinnej wsi, gdzie o godzinie dwudziestej trzeciej nie ma już żywej duszy.
Pierwsze zajęcia na uczelni też nie należały do przyjemnych. Jak można przyzwyczaić się do widoku ludzkich zwłok na zajęciach antomii? Okazuje się że, dość szybko, choć pierwszy szok jest obezwładniający i skłania ludzi do ucieczki. I uciekłam. Schodami w dół, do końca korytarza na lewo. Do damskiej łazienki, do małej kabiny, by przez telefon błagać rodziców o zabranie mnie stąd. Nie mogłam do nich zadzwonić i tak ich przestraszyć, więc jedynie pozwoliłam sobie na zamknięcie oczu i przeniesienie się na łąkę obok domu. Nic w dorosłym życiu nie może mnie przerosnąć, skoro mój rodzinny dom jest na wyciągnięcie dłoni, a raczej zamknięcie oczu.

Pierwszy tydzień samodzielnego, dorosłego życia nie mógł należeć dla najłatwiejszych.
Tuż po opuszczeniu pociągu zaczęły się pierwsze trudności. Gdzie w mieście kupić bilet na komunikacje miejską? Pierwszy sklep, drugi i trzeci. Wszędzie zamiast biletu otrzymałam pobłażliwe spojrzenia. W takim wypadku najlepszym wyjściem z sytuacji okazał się spacer. Czy wiecie, że na...

Moje wejście w dorosłość długo było odwlekane, a im więcej czasu mijało tym bardziej mi zależało by wyrwać się z domu. W końcu nadarzyła mi się niesamowita okazja na „ucieczkę”. Moi znajomi studiowali w Łodzi i jak co roku szukali nowych współlokatorów. W pasowałam się idealnie w ich poszukiwania. Powiedziałam mamie, że się wyprowadzam, a ona w żartach, bo oczywiście nie dała wiary moim słowom, kupiła mi pościel na drogę. Jakże była zdziwiona, gdy okazało się, że moje słowa nie były puszczone na wiatr. Po tygodniu odkrywałam po raz pierwszy miejską dżunglę. Byłam przeszczęśliwa, bo w końcu udało mi się wyrwać ze wsi. Na mieszkaniu byłyśmy we 4. Blondynka, ruda, czerwona i szatynka. Ekipa nie do pokonania. Razem mogłyśmy wszystko, codzienne wygłupy, wojny na poduszki. To był naprawdę wyjątkowy czas. Znalazłam pracę, mogłam sobie w końcu pozwolić na więcej. Byłam sama sobie panem. Nikt i nic mnie nie ograniczało. Ale niestety nie wszystko było takie proste. Jako dwudziestokilkulatka po raz pierwszy widziałam tramwaj, może to wydawać się śmieszne, ale dla osoby, która spędziła całe życie wypasając krowy w polu, samodzielna jazda była czymś przerażającym, ba, nawet zwykłe przejście na światłach wzbudzało we mnie strach. Było wiele sytuacji, które mnie przerażały lub najzwyczajniej robiłam z siebie głupka nie potrafiąc odnaleźć się w dużym mieście. Oczywiście z czasem się przyzwyczaiłam i dałam radę, początki jednak były dla mnie wielką traumą, ale nigdy się nie poddawałam.

Moje wejście w dorosłość długo było odwlekane, a im więcej czasu mijało tym bardziej mi zależało by wyrwać się z domu. W końcu nadarzyła mi się niesamowita okazja na „ucieczkę”. Moi znajomi studiowali w Łodzi i jak co roku szukali nowych współlokatorów. W pasowałam się idealnie w ich poszukiwania. Powiedziałam mamie, że się wyprowadzam, a ona w żartach, bo oczywiście nie...

Myślę, że zależy co kto rozumie dokładnie przez '' wejście w dorosłość ''. Czy mamy tu na myśli umowną granicę prawną- przed 18 rokiem życia i po nim, czyli tak zwana pełnoletność. Jeżeli już mówimy o pełnoletności i okresie poza nią ( 20, 21+ ), to w tym miejscu nie mam zbyt dużo do powiedzenia. Natomiast wracając do tematu. Wspominam okres, gdy miałem problem ze zdaniem pewnego przedmiotu na egzaminie dojrzałości ( bardzo długo to się za mną ciągnęło), a przyjaciele się ode mnie po kolei odsunęli. Zmieniłem szkołę, udało mi się poprawić dawne wyniki i poznałem wielu wartościowych ludzi, zawiązałem nowe przyjaźnie, zdobyłem zawód. Mimo tego, że rzeczywistość starała się i nadal stara '' wbić '' mnie w ziemię, a więc znokautować lewym sierpowym, to nadal jej się wyrywam. Obecnie mam 21 lat i idę naprzód, by jeszcze bardziej się rozwijać. Tamte doświadczenia wiele mnie nauczyły o tak zwanych przyjaciołach, szczerości i tego, że nie każdemu można ufać, że powinniśmy liczyć tylko i wyłącznie na siebie, a życie polega na pokochaniu samego siebie przede wszystkim. Wbrew pozorom należy być egoistą i dbać w pierwszej kolejności o siebie, a przyjaciół traktować z przymrużaniem oka ( dystansem) :)

Myślę, że zależy co kto rozumie dokładnie przez '' wejście w dorosłość ''. Czy mamy tu na myśli umowną granicę prawną- przed 18 rokiem życia i po nim, czyli tak zwana pełnoletność. Jeżeli już mówimy o pełnoletności i okresie poza nią ( 20, 21+ ), to w tym miejscu nie mam zbyt dużo do powiedzenia. Natomiast wracając do tematu. Wspominam okres, gdy miałem problem ze zdaniem...

Mieszanie w garnkach, szorowanie kibelka i prasowanie to pikuś. Człowiek jest zajęty, to nie myśli o głupotach. Ale kiedy mieszkanie już lśni i przychodzi chwila refleksji, bardzo brakuje kogoś bliskiego siedzącego obok na kanapie. Jasne, telefon i internet umożliwia kontakt z całym światem, ale nie zastąpi pogłaskania po buzi i przytulenia. Stąd też wygląd mojego mieszkania - jestem młodą, silną, niezależną kobietą, sama wkręcam żarówki i odkręcam słoiki, ale na kanapie siedzi u mnie pluszowy niedźwiedź wielkości malucha.

Mieszanie w garnkach, szorowanie kibelka i prasowanie to pikuś. Człowiek jest zajęty, to nie myśli o głupotach. Ale kiedy mieszkanie już lśni i przychodzi chwila refleksji, bardzo brakuje kogoś bliskiego siedzącego obok na kanapie. Jasne, telefon i internet umożliwia kontakt z całym światem, ale nie zastąpi pogłaskania po buzi i przytulenia. Stąd też wygląd mojego...

Byłam młoda, ale zdecydowana na "dom i dorosłość"
Pchałam dumnie wózek dziecięcy sprawdzając co jakiś czas, czy moje dziecko dalej ucina sobie popołudniową drzemkę. Zaplanowałam już, że gdy tylko wrócimy do domu z długiego spaceru przebiorę moją uroczą lalunię w nowe ciuszki i nakarmię, aby niczego jej nie brakowało...Później zajmowałam się obiadem żeby mąż nie był głodny, gdy styrany wróci z pracy. Siedziałam więc w piaskownicy i lepiłam babki z piasku wyobrażając sobie, że dorosłe życie na własny rachunek jest łatwe, proste i przyjemne jak ta zabawa sześcioletniej dziewczynki, która podchodziła do niej przecież bardzo poważnie się w nią angażując...

Dwadzieścia, a nawet prawie trzydzieści lat później okazało się, że łatwiej było bawić się w życie wtedy niż żyć teraz, pamiętając że życie to nie jest jednak sama zabawa...

Czy jestem znokautowana przez rzeczywistość?
Szczerze to tak, bo dorosłość jest trudna, a życie potrafi strzelić sierpowym prosto w pysk do takiego stopnia, że zamiast rosnąć to człowiek robi się coraz bardziej malutki i bezradny chociaż nie jest już przecież dzieckiem...

Wiele razy pomimo wieku doświadczałam czegoś takiego i jedyne o czym wtedy marzyłam, to ukryć się przed całym światem w ramionach ojca, zajadając całą "dorosłość" matczynym sernikiem.

Gdzie się podziała tamta "dorosła" dziewczynka z podwórka? Wydaje mi się, że postanowiła pobawić się ze mną w chowanego, więc chyba muszę ją znaleźć zanim będzie całkiem za późno...

Byłam młoda, ale zdecydowana na "dom i dorosłość"
Pchałam dumnie wózek dziecięcy sprawdzając co jakiś czas, czy moje dziecko dalej ucina sobie popołudniową drzemkę. Zaplanowałam już, że gdy tylko wrócimy do domu z długiego spaceru przebiorę moją uroczą lalunię w nowe ciuszki i nakarmię, aby niczego jej nie brakowało...Później zajmowałam się obiadem żeby mąż nie był głodny,...

Niedługo po maturze miałam już pierwszą poważną pracę. Nawet nie wiem jak opisać to jak bardzo żałuję tej decyzji. Chciałabym cofnąć czas i móc skorzystać z najdłuższych wakacji w swoim życiu. Jednak wszystko jest po coś, ponieważ pół roku później wyprowadziłam się od rodziców. Zanim się wyprowadziliśmy rodzice mówili, żeby przyjeżdżać i mówić jeśli będziemy czegoś potrzebować, oczywiście w odpowiedzi usłyszeli, żeby się nie martwić, poradzimy sobie sami. I tu zaczyna się prawdziwa "dorosłość". Przed wyprowadzką wraz z narzeczonym ustaliliśmy wszystkie koszty i wyszło nam ile będziemy mogli zaoszczędzić, a ile musieli wydać. W rzeczywistości okazało się to o stokroć bardziej skomplikowane niżeli na papierku z wyliczeniami. Absolutnie nie potrafiliśmy przestawić się na życie samemu. Rodzice mieli rację, jednak nam było głupio się przyznać, więc z niecierpliwością czekaliśmy na telefon od nich i z chęcią jeździliśmy do nich na obiady. Z biegiem czasu przestawiliśmy się i aktualnie dajemy radę. Myślę, że każdy z nas czegoś takiego doświadczy. Chcemy się usamodzielniać i być niezależnym, a tak naprawdę wypływamy na bardzo głęboką wodę.

Niedługo po maturze miałam już pierwszą poważną pracę. Nawet nie wiem jak opisać to jak bardzo żałuję tej decyzji. Chciałabym cofnąć czas i móc skorzystać z najdłuższych wakacji w swoim życiu. Jednak wszystko jest po coś, ponieważ pół roku później wyprowadziłam się od rodziców. Zanim się wyprowadziliśmy rodzice mówili, żeby przyjeżdżać i mówić jeśli będziemy czegoś...

U mnie wchodzenie w dorosłość odbywało się stopniowo. Nasza rodzina musiała się zmagać z tyloma problemami, że nie do pomyślenia było, żebyśmy nie stali się przez to bardziej poważni, żeby któreś z nas nie potrafiło się zająć sobą.
Mama zorganizowała dla mnie najlepszą osiemnastkę, jaka tylko mogła być: pojechałyśmy do galerii (pod pretekstem zakupu butów dla mamy - byłam przekonana, że jedziemy tylko po to), zjadłyśmy dwie porcje frytek, dostałam piękne kolczyki, siedem żółtych tulipanów. Po powrocie do domu we dwie "pokonałyśmy" ciasto cytrynowe;) Spędziłam ten dzień z moją mamą w taki rozkoszny, dziecinny sposób - tak wyglądało moje ostateczne przekroczenie granicy dorosłości.

U mnie wchodzenie w dorosłość odbywało się stopniowo. Nasza rodzina musiała się zmagać z tyloma problemami, że nie do pomyślenia było, żebyśmy nie stali się przez to bardziej poważni, żeby któreś z nas nie potrafiło się zająć sobą.
Mama zorganizowała dla mnie najlepszą osiemnastkę, jaka tylko mogła być: pojechałyśmy do galerii (pod pretekstem zakupu butów dla mamy - byłam...

Myślę, że postawiłam pierwsze kroki w moim życiu szybciej niż moi rówieśnicy. Kiedy chodziłam do trzeciej klasy gimnazjum, moi rodzice wyprowadzili się wraz z moim młodszym bratem. Zostawili mnie z prababcią, ze względu na dojazd do szkoły. Przyjeżdżałam do nich na każdy weekend i uwielbiałam te chwile. Rodzice myśleli, że babcia będzie się mną zajmować. Jednak było odwrotnie. Inaczej wyobrażałam sobie dorosłość. Chodziłam na zakupy, kupowałam leki dla babci, sprzątałam. Największym wyzwaniem okazało się gotowanie. Nigdy bym nie pomyślała, że zabiera ono tyle czasu, dlatego też lubiłam najbardziej te dni, gdy gotowała prababcia. Mimo wszystko nie raz zrobiłam coś nie tak jak powinno być, na przykład poszłam do urzędu, ale nie tego, co trzeba. Teraz wiem, że dorosłość to wyzwanie i trzeba do niego dojrzeć.

Myślę, że postawiłam pierwsze kroki w moim życiu szybciej niż moi rówieśnicy. Kiedy chodziłam do trzeciej klasy gimnazjum, moi rodzice wyprowadzili się wraz z moim młodszym bratem. Zostawili mnie z prababcią, ze względu na dojazd do szkoły. Przyjeżdżałam do nich na każdy weekend i uwielbiałam te chwile. Rodzice myśleli, że babcia będzie się mną zajmować. Jednak było...

Przeprowadziłam się na własne życzenie na drugi koniec Polski, byle jak najdalej od rodziców. Chciałam udowodnić im i sobie, że jestem niezależna i silna.Początki były trudne, bo praca w supermarkecie mnie nie uskrzydlała, a studia zaoczne w weekendy wysysały ze mnie resztki sił. Mimo to nie poddałam się choć często, siedząc w dzielonym z dwoma innymi osobami mieszkaniu, zastanawiałam się czy to, co robię, ma sens. Kiedy w końcu udało mi się zamieszkać w pojedynkę, wciąż w wynajmowanym mieszkaniu, ale jednak już bez współlokatorów, zaprosiłam do siebie mamę i brata. Byłam dumna z siebie, pokazując im moje miasto, gotując dla nich i udowadniając, że niczego mi nie brakuje. Wiem, że moja mama była wtedy również zadowolona, że mi się udało, chociaż do dziś nie powiedziała ani słowa na temat tamtego lokum z podniszczoną tapetą, szafkami ze sklejki i łazienką bez okna w jednym z wielu takich szarych bloków, na wielkim osiedlu z betonowej płyty. Mimo wszystko kochałam tamto mieszkanie i dobrze wspominam tamten czas, ponieważ stawiałam wtedy pierwsze kroki w dorosłość.

Przeprowadziłam się na własne życzenie na drugi koniec Polski, byle jak najdalej od rodziców. Chciałam udowodnić im i sobie, że jestem niezależna i silna.Początki były trudne, bo praca w supermarkecie mnie nie uskrzydlała, a studia zaoczne w weekendy wysysały ze mnie resztki sił. Mimo to nie poddałam się choć często, siedząc w dzielonym z dwoma innymi osobami mieszkaniu,...