- Nieee!!! - tylko tyle zdążyłem zrobić zanim Cook rzucił się pod pociąg. Mój bezradny krzyk poniósł się po czubkach świerków rosnących wokoło.
- Umówmy się w pobliżu torów - powiedział mi dzisiaj przez telefon - pokażę ci coś niesamowitego, po czym przestaniesz wątpić w to, że On jest.
Zaintrygował mnie, nie powiem, od dłuższego czasu nad czymś pracował. Dziś miałem się dowiedzieć o co chodzi.
Teraz walczę z wymiotami, pocierając twarz drżącymi dłońmi.
Jeszcze jeden wdech dla pewności, otwieram oczy by przygotować się na widok jego zmasakrowanego ciała.
Ciała które nagle... wyparowało.
Ani kropli krwi, żadnych śladów po tym, że ktoś tu przed chwilą postradał zmysły. Nic.
Tylko pociąg, który wciąż hamuje.
- Sponsorem dzisiejszego dnia jest schizofrenia - nerwowo zaśmiałem się pod nosem, dla dodania sobie otuchy.
- Sponsorem dzisiejszego dnia jest zmartwychwstanie - usłyszałem za plecami głos Cook'a. Zamarłem.
Gdy stanąłem z nim twarzą w twarz, nic nie wskazywało na to, że przed chwilą zmasakrowało go kilkadziesiąt ton rozpędzonego żelastwa.
- Co jest Hunter, ducha zobaczyłeś? To ja, z krwi i kości - rzekł doktor - Napisane jest przecież "Kto we mnie wierzy nie umrze, ale..."
- ... będzie się tłumaczył przed maszynistą - wtrąciłem i wskazałem głową na zszokowanego mężczyznę, który zbliżał się do nas od strony lokomotywy.
Doskonale wiedziałem jak brzmiał koniec cytatu, ale w tej chwili wolałem iść w stronę świerków, póki mój mózg zechce zaakceptować tego, co oczy ujrzały.

- Nieee!!! - tylko tyle zdążyłem zrobić zanim Cook rzucił się pod pociąg. Mój bezradny krzyk poniósł się po czubkach świerków rosnących wokoło.
- Umówmy się w pobliżu torów - powiedział mi dzisiaj przez telefon - pokażę ci coś niesamowitego, po czym przestaniesz wątpić w to, że On jest.
Zaintrygował mnie, nie powiem, od dłuższego czasu nad czymś pracował. Dziś miałem się...

Samotna chata na skraju lasu. Zapukałem. Cisza. Drugi raz. Cisza. Trzeci raz...
-Czego Pan tu szuka?
Zza pleców, donośnym aczkolwiek schorowanym już głosem upomniał mnie starzec z kruczoczarnymi włosami. Farbowany świr - przemknęło mi od razu przez myśl.
-Szukam dr Coocka, dzwonił dziś do mnie z ciekawymi informacjami, przyjechałem żeby się z nim umówić, adres przyznam się wyśledziłem.. czy to Pan?
-„Czy to Pan” - powtórzył zirytowany starzec. Ludzie w tych czasach na prawdę nie mają za grosz rozumu. Są tacy głupi ah jacy głupi.
-Nie bardzo rozumiem... czy Pan Coock tu mieszka? Czy mogę z nim porozmawiac? Jest Pan jego ojcem?;
starzec zaczął mruczeć pod nosem jakby wypowiadał zaklęcia, uslyszalem tylko coś co brzmiało „ojcem was wszystkich”.
Nagle poczułem się nieswojo, przeszło mi przez myśl, że ta rozmowa ciąży mi jak moje nieudane dzieciństwo, pojawiły się wyrzuty sumienia a przed oczami stanęły mi wszystkie niewykorzystane szanse, moja zmarła córeczka, człowiek, którego zabiłem w obronie własnej.. przez ten krótki moment poczułem się jakbym żywcem trafił do piekła.
Nagle starzec zaczął biec w stronę lasu a obok mnie stanął młody przystojny mężczyzna, który z usmiechem przedstawil sie jako dr Coock.
-Podobno ma pan dowód na istnienie Boga; wykrzyczałem jakby przestraszony.
-mam, odparł spokojnie Pan Coock, a nawet więcej niż dowód.. co jest mi pan w zamian zaoferowac panie Hunter?
-do diabła, nawet własną dusze, jeśli dowód okaże się prawdziwy.;
Zachowywałem się irracjonalnie. Nie rozumiałem dlaczego.
-a wiec jestesmy dogadani; Skwitował z uśmiechem mężczyzna.
-Dowód ucieka wlasnie w stronę lasu, powiedziałbym nawet - dowód we własnej osobie, Bóg któremu odebrałem moce, Bóg, który w tym momencie zachowuje się jak jego głupi ludzie. Ucieka, bo myśli, że jest dokąd. A tak nawiasem mówiąc.. przyjaciele mówią na mnie Mastema, Satanael lub zwyczajnie Szatan. Zapraszam na kieliszek bourbonu, świat się kończy panie śledczy, czas się troche zabawić.

Samotna chata na skraju lasu. Zapukałem. Cisza. Drugi raz. Cisza. Trzeci raz...
-Czego Pan tu szuka?
Zza pleców, donośnym aczkolwiek schorowanym już głosem upomniał mnie starzec z kruczoczarnymi włosami. Farbowany świr - przemknęło mi od razu przez myśl.
-Szukam dr Coocka, dzwonił dziś do mnie z ciekawymi informacjami, przyjechałem żeby się z nim umówić, adres przyznam...

„Błagam…”- pomyślał Hunter próbując sobie przypomnieć ulubione powiedzenie swojego ojca, że głupich nie trzeba siać, czy jakoś tak.
Na stoliku nocnym leżał jego notatnik, w którym zapisał datę i miejsce spotkania. Umówił się z doktorem Harrym F. Cookiem w uniwersyteckiej bibliotece, choć czuł, że to będzie zmarnowane popołudnie. Przynajmniej, jeśli facet nie będzie miał nic sensownego do powiedzenia a cała historia okaże się farsą, będzie mógł wypożyczyć materiały do kolejnego tematu. I tak przecież musi to zrobić.
- Dzień dobry, panie Ross- doktor kłania się lekko, a kosmyk grzywki opada na oko. Jest wysoki, krzepki i trzeba przyznać, przystojny. Ma w sobie coś z eleganckiego sportowca, tancerza na przykład.
- Witam- odpowiada Hunter zdziwiony, bo spodziewał się raczej gościa pod osiemdziesiątkę- i cóż, nie mogę się doczekać aż pokaże mi pan ten dowód, o którym rozmawialiśmy. Pan wybaczy, że tak wprost…-
- Więc proszę mi się dobrze przyjrzeć.- doktor siada naprzeciwko i wyjmuje zza poły marynarki dwie szare koperty. Jedna niemal rozkleja się na brzegach, jest tak wypchana. Druga wygląda na pustą. – Proszę, niech pan przestudiuje te papiery.
Wyniki badań sprzed półtora roku nie pozostawiają złudzeń: najostrzejszy nowotwór trzustki, nieoperacyjny, nieuleczalny, pacjent w stanie letalnym. Są też zdjęcia, na których twarz Cooka jest bardziej szara niż koperty, skóra naciągnięta na kości.
Wyniki z wczoraj… skwitowane jednym wyrazem: zdrowy.
-I jak Pan to wytłumaczy, Panie Hunter?

„Błagam…”- pomyślał Hunter próbując sobie przypomnieć ulubione powiedzenie swojego ojca, że głupich nie trzeba siać, czy jakoś tak.
Na stoliku nocnym leżał jego notatnik, w którym zapisał datę i miejsce spotkania. Umówił się z doktorem Harrym F. Cookiem w uniwersyteckiej bibliotece, choć czuł, że to będzie zmarnowane popołudnie. Przynajmniej, jeśli facet nie będzie miał...

Pogoda była parszywa przez cały tydzień; mgła zawisła złowieszczo nad miastem, dodając do tej chorej sytuacji jeszcze więcej dramaturgii. Wszystko zaczęło się komplikować, kiedy doszedłem na miejsce i z mgły wyłoniła się sylwetka mężczyzny trzymającego za rękę dziecko. Była to dziewczynka, na oko 10-letnia; jej bystre, zmęczone oczy wpatrywały się we mnie znad szalika.
- Co to ma znaczyć? Co tu robi to dziecko?! - zapytałem, nie kryjąc irytacji.
Doktor wyglądał na skonsternowanego.
- Muszę panu coś pokazać. To sprawa najwyższej wagi. Muszę to pokazać, inaczej nigdy mi pan nie uwierzy. Możemy pójść w jakieś bezpieczne miejsce?
W powietrzu czuć było napięcie. Pod wpływem presji zaproponowałem własne mieszkanie.

***

Doktor długo nie zwlekał; kiedy tylko zrzuciliśmy z siebie płaszcze, polecił dziewczynce, aby się rozebrała. Zrobiło mi się niedobrze na myśl, że dziecko miałoby się rozbierać w moim salonie. Już miałem zaprotestować, kiedy dziewczynka obróciła się tyłem i pewnym ruchem ściągnęła koszulkę. Wtedy je zobaczyłem - na całej długości pleców widniały dwie długie szramy rozpoczynające się na wysokości łopatek.
- W porządku, nie bój się – zachęcał doktor.
Dziewczynka skinęła głową. Powietrze zrobiło się ciężkie, a czas jakby się zatrzymał; po chwili, całkowicie znikąd, na miejscu blizn dziewczynki pojawiły się wielkie czarne skrzydła. Pod wpływem szoku ledwo usłyszałem słowa doktora:
- A teraz opowiedz nam skąd przybywasz i kto cię do nas przysyła.

Pogoda była parszywa przez cały tydzień; mgła zawisła złowieszczo nad miastem, dodając do tej chorej sytuacji jeszcze więcej dramaturgii. Wszystko zaczęło się komplikować, kiedy doszedłem na miejsce i z mgły wyłoniła się sylwetka mężczyzny trzymającego za rękę dziecko. Była to dziewczynka, na oko 10-letnia; jej bystre, zmęczone oczy wpatrywały się we mnie znad szalika.
- Co...

To jesteśmy umówieni - klasnąłem w dłonie i z uśmiechem pełnym powątpiewania w posiadanie niezbitych dowodów na istnienie Boga przez doktorka, zacząłem przygotowywać się do spotkania. Zaproponowałem stary,drewniany kościół, by dodać powagi tej sytuacji.

Punkt 18-sta dzwony zaczęły bić, doktor Cook w długim płaszczu i niewielkim kapeluszu wpadł zdyszany do kościoła.
-Przepraszam za spóźnienie - klapnął na obitej materiałem ławce.
-Nic nie szkodzi panie doktorze, nie traćmy czasu - odkaszlnąłem i patrzyłem na stosy dokumentów, które Harry wyjmował ze swojej teczki.
-Otóż, Bóg istnieje i mam na to dowody - przyznam,że wyglądał na całkiem przekonującego.
-Zamieniam się w słuch.
-Panie Hunter mówię o tym tylko dlatego,bo potrzebuję pańskiej pomocy.
-Rozumiem, co to za papiery? - wskazałem na pożółkłe kartki przewiązane sznurkiem.
-Tu jest odpowiedź na wszystkie pytania - nachylił się nade mną,choć w kościele byliśmy sami - tu jest tajemnica skrywana ponad dwa tysiące lat.
-Zaraz,zaraz, skąd pan to ma?
-Z Watykanu, skradzione, jeśli ktoś mnie złapie, to nie dożyję jutra.
-Co w nich jest?
-Historie, o których nie wie świat, wydarzenia, które miały miejsce z udziałem Boga, których nie dałoby się wyjaśnić w żaden logiczny sposób. Bóg istnieje. Proszę mi wierzyć.
-Chcę przeczytać jakąś historię.
-Proszę,tylko szybko - podał mi jedną z kartek. Przeszły mnie ciarki, zupełnie jakby sam papier miał jakąś moc. Zacząłem czytać, nie wiedząc co ze sobą począć,to nie mogło być kłamstwo..

To jesteśmy umówieni - klasnąłem w dłonie i z uśmiechem pełnym powątpiewania w posiadanie niezbitych dowodów na istnienie Boga przez doktorka, zacząłem przygotowywać się do spotkania. Zaproponowałem stary,drewniany kościół, by dodać powagi tej sytuacji.

Punkt 18-sta dzwony zaczęły bić, doktor Cook w długim płaszczu i niewielkim kapeluszu wpadł zdyszany do kościoła.
...

Mimo wszystko postanowiłem spotkać się z Doktorem Cookiem, wątpię by to było jego prawdziwe nazwisko, poszperałem w bazach danych i nic o nim nie znalazłem. Nie wierzyłbym również gdyby chodziło o poszlakę lub maniakalny wywód. Cook obiecał, że dostanę dowód. Umówiliśmy się w jego laboratoriom, to tam znajduje się szkielet. Jeśli jego teoria okaże się nieprawdziwa, to przynajmniej będziemy mieli niezidentyfikowanego trupa.

Kości były przeraźliwie białe, co było nienaturalne, nieboszczyk musiałbyś świeży, nawet mięsa należałoby się pozbyć w miarę szybko by uzyskać taką biel. Ewentualnie pokryto czymś jego kości.

- Zna pan biblię?
- Mniej więcej.
- Więc zapewne pan wie, że Bóg stworzył świat z niczego. Tylko kobieta została stworzona z czegoś.
- Z żebra Adama.
- Tak, z żebra człowieka, który leży na tym stole.
- Słucham.
- Szkielet wygląda świeżo, zapewne pierwszy człowiek był prawie niezniszczalny, ale datowanie radiowęglowe nie pozostawia wątpliwości. Na dodatek żebro usunięto na sposób niemożliwy nawet przy obecnej technologii.
- Więc to jest Adam?
- We własnej kościstej osobie.

Mimo wszystko postanowiłem spotkać się z Doktorem Cookiem, wątpię by to było jego prawdziwe nazwisko, poszperałem w bazach danych i nic o nim nie znalazłem. Nie wierzyłbym również gdyby chodziło o poszlakę lub maniakalny wywód. Cook obiecał, że dostanę dowód. Umówiliśmy się w jego laboratoriom, to tam znajduje się szkielet. Jeśli jego teoria okaże się nieprawdziwa, to...

- Ha ha ha więc interesuje pana tylko dowód?
- Od niego właściwie wszystko zależy.
- W sumie ma pan rację. Dowodu nie da się ukryć ale z jego okazaniem też jest niewielki problem.
- Jaki?
- No cóż znajduje się mniej więcej tu na 38 stopniu szerokości północnej i 19 stopniu długości wschodniej.
- Ale to morze Jońskie.
- Właśnie. Teraz musi pan odnaleźć głębie Calypso na której dnie znajduje się obiekt. Przypięliśmy do niego boje radiową, podam panu częstotliwość i sygnał jaki trzeba nadać aby boja odpowiedziała.
- Dlaczego go nie wydobyliście?
- Myśli pan, że nie próbowaliśmy? Obiekt ma blisko 60 metrów długości, trzy metry średnicy i 12 metrów szerokości w najszerszym miejscu. Przyczepiliśmy do niego dwanaście worków wypornościowych bez najmniejszego efektu. Dla Jumbo jeta wystarczyło sześć. Podejrzewam, że masa artefaktu może oscylować w okolicy masy Księżyca. I tu następna zagwozdka, bo obiekt nie powoduje żadnych anomalii grawitacyjnych. Wiem o co pan spyta, tak próbowaliśmy uszczknąć kawałek ale nie ma na tej planecie narzędzia, które by tego dokonało. Obiekt nie emituje żadnego promieniowania, za to pochłania każde bez jakiejkolwiek reakcji. Wiertła, tarcze, piły diamentowe, korundowe, tytanowe tylko się ładnie wygładzały na nim. Nic nie mogliśmy zdziałać.
- Okej, ale co to jest!?
- Jak to co, trójząb.

- Ha ha ha więc interesuje pana tylko dowód?
- Od niego właściwie wszystko zależy.
- W sumie ma pan rację. Dowodu nie da się ukryć ale z jego okazaniem też jest niewielki problem.
- Jaki?
- No cóż znajduje się mniej więcej tu na 38 stopniu szerokości północnej i 19 stopniu długości wschodniej.
- Ale to morze Jońskie.
- Właśnie. Teraz musi pan odnaleźć głębie Calypso na...

Och Doktorze! Niby odkrył Pan wielką rzecz, niby każdy chciałby zobaczyć, wiedzieć, mieć pewność. Dowcip polega na tym, że mi jest absolutnie obojętne czy ten ktoś u góry, zwany Bogiem istnieje.
Natomiast ciekawość mnie zjada od środka, bo jestem ciekawa czy okaże się Pan największym odkrywcą w historii i będzie Pana wspominało każde pokolenie.
Chciałabym się z Panem spotkać, Doktorze. Może zechciałby Pan ze mną porozmawiać w pana laboratorium lub innym zamkniętym, niedostępnym dla świata zewnętrznego pomieszczeniu? Obiecuję nie robić zdjęć, nie nagrywać i nie ma znaczenia godzina. Jeśli Pan woli, może być po zmroku, co by nas nikt razem nie widział.
To tylko kwestia zaspokojenia mojej ciekawości. Aczkolwiek nie pogardziłabym Pana podpisem na pierwszej stronie Biblii. Profanacja? Niech Pan sam oceni.
Na mojej półce stałaby po raz pierwszy Biblia! Na honorowym miejscu z podpisem jednego z największych odkrywców świata. Bez względu na to, czy to dowód na istnienie czy nieistnienie siły wyższej. To nadal potężne odkrycie.
Niesamowicie zazdroszczę, że mógł Pan już zaspokoić swoją ciekawość. Mam nadzieję, że zgodzi się Pan i moją zadowolić.
Będę wyczekiwać odpowiedzi.
Z pozdrowieniami.
P.

Och Doktorze! Niby odkrył Pan wielką rzecz, niby każdy chciałby zobaczyć, wiedzieć, mieć pewność. Dowcip polega na tym, że mi jest absolutnie obojętne czy ten ktoś u góry, zwany Bogiem istnieje.
Natomiast ciekawość mnie zjada od środka, bo jestem ciekawa czy okaże się Pan największym odkrywcą w historii i będzie Pana wspominało każde pokolenie.
Chciałabym się z Panem...

Najpierw pomyślałem, że to wariat, jakich wielu – jeden z tych, którzy wystają na rogach ulic i głoszą rychłą apokalipsę. Jednak coś w jego głosie spowodowało, że nie odłożyłem wcale słuchawki.
- Mam dowód, panie Ross. – powtórzył doktor Cook, a ja poczułem, jak budzi się mój instynkt reportera śledczego.
- Spotkajmy się dziś o zmierzchu przy końcu Old Mills Road, tam, gdzie rośnie stary dąb. – rzuciłem.
Chwilę trwało, nim na to przystał, próbując wykręcić się problemem z dojazdem i odległością. Wolałem jednak, aby spotkanie odbyło się na moich warunkach, a co najważniejsze – z dala od wścibskich oczu.
Wsiadłem w auto i pognałem na miejsce. Był to odosobniony zakątek, otoczony przez rozległe pola. W oddali świeciły się okna kilku gospodarstw.
Doktor spóźnił się nieco, a ja podczas czekania zdążyłem trochę zmarznąć.
- Nie wiem, czy to bezpieczne. – rzekł na powitanie, rozglądając się podejrzliwie. – Nie ufam panu aż tak bardzo.
- To pan sam do mnie zadzwonił. – przypomniałem. – Przejdźmy zatem do rzeczy.
Cook zmierzył mnie uważnym spojrzeniem i po chwili wahania wyciągnął zza pazuchy czarną teczkę.
Z rosnącą ekscytacją otworzyłem ją i ku swemu rozczarowaniu zobaczyłem w środku tylko kartki ze skomplikowanymi wykresami i obliczeniami.
- Co to ma niby być? – zapytałem z niedowierzaniem.
- Równanie, nad którym pracowałem przez pięćdziesiąt lat. – odparł posępnie doktor. – Dowód na istnienie Boga.

Najpierw pomyślałem, że to wariat, jakich wielu – jeden z tych, którzy wystają na rogach ulic i głoszą rychłą apokalipsę. Jednak coś w jego głosie spowodowało, że nie odłożyłem wcale słuchawki.
- Mam dowód, panie Ross. – powtórzył doktor Cook, a ja poczułem, jak budzi się mój instynkt reportera śledczego.
- Spotkajmy się dziś o zmierzchu przy końcu Old Mills Road, tam,...