Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

xam123
myszka
Seconde
sloneczko89
Oła

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

xam123
myszka
Seconde
sloneczko89
Oła

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Godz 1.30 po północy.
Ze snu wybudziło mnie głośne pukanie do drzwi, a raczej uderzanie w nie pięścią jakby wybuchł pożar.
Gdy otworzyłam drzwi stała w nich Kalina.
"Znaleźli mnie!" Wyszeptała przerażona.
"Kto cię znakazł? O czym ty mówisz?"
"Boss". Gdy usłyszałam to słowo sen od razu mnie opuścił, a mózg w jednej sekundzie oprzytomniał.
"Jesteś pewna?"
"Tak, dostałam ostrzeżenie. No wiesz ten małolat z którym miałam romans. No nie żyje, a na jego ciele był wypalony znak FURII."
"O, k***a, on nas pozabija, za to że odeszłyśmy z FURII. Mówił, że z jego grupy można odejść tylko martwym".
"To co robimy?"
" Wejdź szybko do środka. Musimy wymyślić jak znowu zniknąć, tym razem tak by już nas nie znakazł"

Godz 1.30 po północy.
Ze snu wybudziło mnie głośne pukanie do drzwi, a raczej uderzanie w nie pięścią jakby wybuchł pożar.
Gdy otworzyłam drzwi stała w nich Kalina.
"Znaleźli mnie!" Wyszeptała przerażona.
"Kto cię znakazł? O czym ty mówisz?"
"Boss". Gdy usłyszałam to słowo sen od razu mnie opuścił, a mózg w jednej sekundzie oprzytomniał.
"Jesteś pewna?"
"Tak, dostałam...

Siedziałyśmy całe dnie w domku wynajętym pod fałszywym nazwiskiem. Żadna z nas nie miała odwagi wyjść, dlatego nuda zaczynała dobijać. Kalina z nerwów wypalała całą paczkę fajek dziennie, denerwowało mnie to. Rozmawiałyśmy tylko czasem, najczęściej ze strachu, niż dla przyjemności.
- Kalina? Opowiesz mi jeszcze raz jak to było? - znowu zapytałam, żeby uspokoić się trochę.
- No to... - zamyśliła się - wszystko zaczęło się od śmierci Sebastiana. Prokuratura twierdzi, że był to nieszczęśliwy wypadek, ale to oczywiste, że jest kupiona przez mafię. Nie jesteśmy bezpieczne. Przecież nie wiemy, która z nas może być następna... - zapadło niezręczne milczenie, które nie pozwoliło dokończyć historii, ale okazało się zbawienne dla naszego życia.
- Słyszysz to? - szępnęła przestraszonym głosem.
Byłyśmy przygotowane na atak ze strony mafii. Chwyciłam za broń, ale Kalina błyskawicznie doskoczyła do mnie i kazała uciekać. Podałam jej rewolwer i zaczęłam biec do tylnego wyjścia, to ona miała odwalić czarną robotę.
- Kalina, strzelaj! Strzelaj albo zginiemy!!! - wykrzyczałam.
Nie strzeliła, wsiadłyśmy do auta zaparkowanego za domem i odjechałyśmy z piskiem opon. Zapytałam ją o tę sytuację.
- Nie chciałam zabijać człowieka, nawet jeśli chodzi o pomszczenie Sebastiana. Nie jestem potworem. - powiedziała stanowczo.
Nie mogłam uwierzyć w to, co usłyszałam. To nie była Kalina sprzed 20 lat. Pseudonim ,,Furia" totalnie do niej nie pasował. Zaczęłam zastanawiać się czy współpraca z nią ma sens.

Siedziałyśmy całe dnie w domku wynajętym pod fałszywym nazwiskiem. Żadna z nas nie miała odwagi wyjść, dlatego nuda zaczynała dobijać. Kalina z nerwów wypalała całą paczkę fajek dziennie, denerwowało mnie to. Rozmawiałyśmy tylko czasem, najczęściej ze strachu, niż dla przyjemności.
- Kalina? Opowiesz mi jeszcze raz jak to było? - znowu zapytałam, żeby uspokoić się trochę.
-...

-Musimy uciekać!-jakaś przemoczona kobieta wpadła do mojego domu. To przecież Kalina!
-Jak to? Co ty tu robisz?!
-Nie słyszałaś o tych morderstwach w okolicy? Następne jesteśmy my, więc lepiej bierz dupę w troki i spadamy.
Po zabraniu pieniędzy z sejfu, pobiegłyśmy do auta.
- Cholera! Wszystkie opony przebite.
- Kalina... to pułapka. Oni już tu są. - dreszcze przeszły mi po plecach.
- I co, głupie? - usłyszałam głos - Myślałyście, że uciekniecie?
Później tylko strzał i krzyk. Czy to Kalina oberwała?! Chwila, to ten mafiozo leży i krwawi.
- Chodu! Zaraz inni się zbiegną! - krzyk mnie otrzeźwił.
Nie mam pojęcia, jak znalazłyśmy się w stodole.
- I co my mamy zrobić? Ubiją nas jak psy!
I wtedy usłyszałam rżenie konia. Przecież to Furia! Z nieba nam spadła. Gdzieś w oddali można było usłyszeć krzyki mężczyzn. Nie było czasu.
- Kalina, wsiadaj na konia! Zwiewamy stąd.
- Nie wsiądę na to paskudztwo, boję się!
- Oszalałaś?! Przed chwilą zabiłaś człowieka, a teraz konia się boisz?!
Po chwili galopowałyśmy. Oślepiły nas światła reflektorów. Po strzałach i krzykach można było z daleka domyśleć się, że to mafia. Koń zareagował instynktownie. Od razu skręcił w las. Przecież samochód tu nie wjedzie. Co za mądra bestia! Furia zręcznie przeskakiwała przepaści pomimo ciemności.
- Kurde, ile wzięłaś ze sobą tej forsy? Mam już pomysł na kolejny interes. - usłyszałam śmiech Kaliny.
Zacisnęłam zęby. Skupiłam się na drodze. Wiedziałam, że to jeszcze nie koniec.

-Musimy uciekać!-jakaś przemoczona kobieta wpadła do mojego domu. To przecież Kalina!
-Jak to? Co ty tu robisz?!
-Nie słyszałaś o tych morderstwach w okolicy? Następne jesteśmy my, więc lepiej bierz dupę w troki i spadamy.
Po zabraniu pieniędzy z sejfu, pobiegłyśmy do auta.
- Cholera! Wszystkie opony przebite.
- Kalina... to pułapka. Oni już tu są. - dreszcze przeszły mi...

- Słuchaj, co my tu w ogóle robimy? - zapytałam całkiem poważnie kiedy Kalina zatrzymała pojazd na czerwonym świetle.
- Chyba co ty tu robisz.. ja jestem właściwą osobą na właściwym miejscu - skręciła tak gwałtownie, że niemal wgniotłam się w drzwi czarnego BMW.
- Kalina ja się do tego nie nadaję, walka z gangiem, no proszę cię, chcę wysiąść.
- Nie gangiem, tylko mafią - odparła jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie - Nie wypuszczę cię, bo jesteś mi potrzebna.
- Teraz już rozumiem skąd ta FURIA, w którą wpadła nasza matka, gdy dowiedziała się, że wróciłaś do miasta.
- Nasza matka zawsze była przewrażliwiona.
- Czego właściwie ode mnie oczekujesz?
- Rozszyfrujesz mi parę kodów, a ja zajmę się resztą.
- Kalina, robię to pierwszy i ostatni raz i tylko dlatego, że mam wobec ciebie dług.
Nie byłam jednak świadoma tego, w co tak naprawdę się wpakowałam..

- Słuchaj, co my tu w ogóle robimy? - zapytałam całkiem poważnie kiedy Kalina zatrzymała pojazd na czerwonym świetle.
- Chyba co ty tu robisz.. ja jestem właściwą osobą na właściwym miejscu - skręciła tak gwałtownie, że niemal wgniotłam się w drzwi czarnego BMW.
- Kalina ja się do tego nie nadaję, walka z gangiem, no proszę cię, chcę wysiąść.
- Nie gangiem, tylko mafią -...

Wchodzę do swojego mieszkania. Ze strachem stwierdzam, że drzwi są otwarte. Szukam palcami lewej ręki włącznika światła, jednocześnie prawą ręką chwytam duży parasol wiszący tuż przy drzwiach.
- Jest tam kto? - krzyczę w ciemność.
- To tylko ja... - słyszę delikatny kobiecy głos dobiegający z mojego salonu.
- Kalina? Co tu robisz?
- Wiesz, oni znowu wrócili. Grożą, że wrobią mnie w to morderstwo Sebastiana. Nie wiem co robić.
- Kalina, spokojnie. Na pewno coś wymyślimy. W tej dziurze nie będą nami dyrygować jakieś łyse karki. Zadzwoń na policję. Sama bym ich rozszarpała, istna furia!
- Nie wiem czy warto... Okazało się, że chcą mnie wrobić w zabójstwo Sebastiana, że niby ja byłam świadkiem, być może oskarżą mnie wtedy o pomocnictwo...
Nie wiem co jej powiedzieć. Zbliżam się więc do mojej przyjaciółki, okrywam ją kocem i mocno przytulam.
-

Wchodzę do swojego mieszkania. Ze strachem stwierdzam, że drzwi są otwarte. Szukam palcami lewej ręki włącznika światła, jednocześnie prawą ręką chwytam duży parasol wiszący tuż przy drzwiach.
- Jest tam kto? - krzyczę w ciemność.
- To tylko ja... - słyszę delikatny kobiecy głos dobiegający z mojego salonu.
- Kalina? Co tu robisz?
- Wiesz, oni znowu wrócili. Grożą, że...

- Kalina?
Ewelina z niedowierzaniem patrzyła na swojego gościa. Wyglądała jakby zobaczyła samego diabła. Jej blada i przestraszona twarz uświadomiła Kalinie, że zrobiła błąd, ale na odwrót było już za późno.
- Cześć Ewka – powiedziała robiąc dobrą minę do złej gry – No co, nie patrz tak. Wiem, że minęło kilka lat, że się postarzałam, ale chyba aż tak źle nie wyglądam – nerwowy śmiech Kaliny wcale nie rozładował napięcia, które wisiało w powietrzu niczym siekiera wbita w pień drzewa. - Wpuścisz mnie, czy tak będziemy stać w drzwiach?
Ewelina odsunęła się na bok, tak by Kalina mogła wejść. Czuła się jakby ktoś uderzył ją obuchem w głowę. Tego się nie spodziewała. Nie spodziewała się, że po tylu latach i po tym co się wydarzyło, znów się spotkają.
- Co Ty tu u diabła robisz? - zapytała Ewelina z FURIĄ w głosie.
- Nie mam się do kogo zwrócić. - Nie chciała wtajemniczać obcych w swoje sprawy, nie chciała znów wyciągać demonów przeszłości, które Ewka doskonale znała. Tyle, że demony same się o nią upomniały. - Dostałam wiadomość. Błędy przeszłości nie dają o sobie zapomnieć.
- Wiedziałam, że tak będzie, gówno nie tak łatwo strzepnąć. Co zamierzasz Kalina?
- Zamierzam walczyć. Nie pozwolę, by zniszczyli moje nowe życie, które budowałam przez lata. Ale musisz mi w tym pomóc, sama nie dam rady. Zresztą dobrze wiesz, że jeśli mnie znaleźli, to i do Ciebie prędzej czy później dotrą.
Chwila milczenia zdawała się trwać wieczność. Pierwsza odezwała się Ewelina:
– Musimy się dobrze zastanowić jak to rozegrać. Chodź na początek napijemy się wina.
- Podoba mi się taki początek – odrzekła Kalina.

- Kalina?
Ewelina z niedowierzaniem patrzyła na swojego gościa. Wyglądała jakby zobaczyła samego diabła. Jej blada i przestraszona twarz uświadomiła Kalinie, że zrobiła błąd, ale na odwrót było już za późno.
- Cześć Ewka – powiedziała robiąc dobrą minę do złej gry – No co, nie patrz tak. Wiem, że minęło kilka lat, że się postarzałam, ale chyba aż tak źle nie wyglądam –...

Gdyby Kalina miała drugie imię, to z pewnością byłaby to Furia. Właśnie taką ją teraz widziałam, kiedy gnała przez miasto nocą. Przed nami był samochód z bossem mafii, a obstawa została daleko w tyle. Pewnie przez to, że Furia przestrzeliła im opony. Nigdy nie rozumiałam, dlaczego Kalina się w to wplątała. Najgorsze, że teraz ja też jestem w to zaangażowana i nie mam już odwrotu.

Gdyby Kalina miała drugie imię, to z pewnością byłaby to Furia. Właśnie taką ją teraz widziałam, kiedy gnała przez miasto nocą. Przed nami był samochód z bossem mafii, a obstawa została daleko w tyle. Pewnie przez to, że Furia przestrzeliła im opony. Nigdy nie rozumiałam, dlaczego Kalina się w to wplątała. Najgorsze, że teraz ja też jestem w to zaangażowana i nie mam już...

Mamy ogon! – rzuciła Kalina patrząc we wsteczne lusterko. Obejrzałam się przez ramię i zobaczyłam dwa czarne jeepy zbliżające się do nas. Zgubisz ich? – zapytałam. W tej dziurze i tym trupem, którego nazywasz samochodem? Nie ma opcji! – warknęła nasuwając ciemne okulary na oczy. Wcisnęła pedał gazu w podłogę ale auto tylko nieznacznie przyspieszyło. Przecisnęłam się na tylne siedzenie i otworzyłam torbę wyładowaną bronią. Wyciągnęłam mojego ulubionego Glocka. Szybciej FURIA, później go wypolerujesz – Kalina wyszczerzyła zęby w uśmiechu. Wywal szybę i strzelaj dziewczyno! Jeden z jeepów zbliżył się na tyle, że przez przyciemniane szyby mogłam dostrzec paskudną gębę kierującego nim łysola. Kalina wzięła ostry zakręt a wystrzelony przeze mnie pocisk jedynie drasnął karoserię. Łysol prawie wyrwał ze złości kierownicę. Ciesz się, że nie trafiłam w twój pusty łeb – krzyknęłam i ponownie wycelowałam. Tym razem miałam więcej szczęścia. Pocisk gładko wbił się w oponę, jeepem zarzuciło i kilka chwil później koziołkując wypadło z drogi. Nawet nie zdążyłam krzyknąć z radości gdy drugi z jeepów uderzył w nasz bok. Uderzenie było tak silne, że Kalina straciła panowanie nad samochodem. Jak przez mgłę widziałam dym wydobywający się spod maski i zakrwawioną twarz Kaliny pochylającą się nade mną. Nagle ktoś mocnym szarpnięciem wyciągnął ją z samochodu. Ostatkiem sił wyczołgałam się z samochodu ale już było po wszystkim. Osiłek leżał w kałuży krwi z nożem wbitym w pierś aż po samą rękojeść.

Mamy ogon! – rzuciła Kalina patrząc we wsteczne lusterko. Obejrzałam się przez ramię i zobaczyłam dwa czarne jeepy zbliżające się do nas. Zgubisz ich? – zapytałam. W tej dziurze i tym trupem, którego nazywasz samochodem? Nie ma opcji! – warknęła nasuwając ciemne okulary na oczy. Wcisnęła pedał gazu w podłogę ale auto tylko nieznacznie przyspieszyło. Przecisnęłam się na...