Nie będę oryginalna,ale wzbudzają we mnie strach opuszczone domy.Kiedy jeszcze chodziłam do szkoły naprzeciwko stał opuszczony dom i między dzieciakami a dorosłymi narosło sporo spekulacji. Mówili o tym domu,że jest nawiedzony,śmiałkowie,którzy odważyli się wejść czuli się w nim osaczeni. Dziś po tym budynku już nie ma śladu jednak myślę,że jakieś ziarnko prawdy musiało być w tych domysłach. Sam wygląd domu wzbudzał przerażenie. Opuszczony,z powybijanymi oknami.

Nie będę oryginalna,ale wzbudzają we mnie strach opuszczone domy.Kiedy jeszcze chodziłam do szkoły naprzeciwko stał opuszczony dom i między dzieciakami a dorosłymi narosło sporo spekulacji. Mówili o tym domu,że jest nawiedzony,śmiałkowie,którzy odważyli się wejść czuli się w nim osaczeni. Dziś po tym budynku już nie ma śladu jednak myślę,że jakieś ziarnko prawdy musiało...

Może trudno to nazwać miejscem, ale we mnie paniczny lęk powoduje "duża woda", do której muszę wejść. Uwielbiam jeziora, przesiadywanie nad nimi i wpatrywanie się w słońce odbijające się na wodzie, ale czuję strach, kiedy nie widzę i nie czuję gruntu pod nogami. Jeśli wchodzę z brzegu i znam drogę powrotu, to czuję się bezpiecznie, ale schodzenie np. po drabince z molo na środek wody, to dla mnie ponad możliwości. Już taka moja natura, że lubię stać na twardym gruncie:)

Może trudno to nazwać miejscem, ale we mnie paniczny lęk powoduje "duża woda", do której muszę wejść. Uwielbiam jeziora, przesiadywanie nad nimi i wpatrywanie się w słońce odbijające się na wodzie, ale czuję strach, kiedy nie widzę i nie czuję gruntu pod nogami. Jeśli wchodzę z brzegu i znam drogę powrotu, to czuję się bezpiecznie, ale schodzenie np. po drabince z molo na...

Niedaleko mojej miejscowości jest mała wioska,a do niej prowadzi przez most kręta,asfaltowa droga. Uważam,że jest przeklęta.Zdarza się tam wiele śmiertelnych wypadków i to od wielu lat.Zginęła tam świeżo upieczona maturzystka,którą uczyłam. Zginęli rodzice dwóch uczennic mojej szkoły,a te młode dziewczyny wylądowały na wózkach inwalidzkich. Mnóstwo motocyklistów straciło tam życie. Jak tamtędy przejeżdżam,mam ciarki na plechach. Mój mąż codziennie jeździ tą trasą do pracy,ale jest dobrym kierowcą,zna złą sławę tego miejsca i jest ostrożny. Ja omijam ten most i ten zakręt i nie jadę tamtędy,jeśli nie muszę. Skąd ta zła energia na tym odcinku drogi? Licho wie i licho zbiera śmiertelne żniwo

Niedaleko mojej miejscowości jest mała wioska,a do niej prowadzi przez most kręta,asfaltowa droga. Uważam,że jest przeklęta.Zdarza się tam wiele śmiertelnych wypadków i to od wielu lat.Zginęła tam świeżo upieczona maturzystka,którą uczyłam. Zginęli rodzice dwóch uczennic mojej szkoły,a te młode dziewczyny wylądowały na wózkach inwalidzkich. Mnóstwo motocyklistów straciło...

Było takie miejsce w moim życiu. Związane ze szkołą. I nie chodzi tu oto, że należałem do tych osób, które unikały tego miejsca jak ideowiec Facebooka, bo uczyłem się w miarę dobrze, a na moim tyłku ślady paska pojawiały się naprawdę sporadycznie. Chodziło tylko o to jedno spędzając mi sen z oczu miejsce - zaszytą gdzieś w środku tego poniekąd nawet przyjaznego budynku salkę do biologii, gdzie obok kolorowych kwiatów, przyjaznych żyjątek, stał w zakurzonej gablocie przerażajacy kościuch. A ja już wcześniej miałem nie całkiem przyjemne przygody z jego podobnymi pobratyncami. Tak więc, żyłem sobie i dorastałem z taką oto świadomością, że kiedyś do licznej już listy przedmiotów dołączą mi takze biologię, a co za tym idzie czeka mnie konfrontacja z moim najgorszym wtedy koszmarem. Na szczęście wszystko rozeszło się po kościach, bo eksponat ten okazał się sympatycznym bo nazbyt plastikowym towarzyszem mojej nauki. Ale moim starszym siostrą, nigdy nie wybaczę, za to jak mnie tym niewinnym jegomościem straszyły.

Było takie miejsce w moim życiu. Związane ze szkołą. I nie chodzi tu oto, że należałem do tych osób, które unikały tego miejsca jak ideowiec Facebooka, bo uczyłem się w miarę dobrze, a na moim tyłku ślady paska pojawiały się naprawdę sporadycznie. Chodziło tylko o to jedno spędzając mi sen z oczu miejsce - zaszytą gdzieś w środku tego poniekąd nawet przyjaznego budynku...

Było takie miejsce w moim życiu. Związane ze szkołą. I nie chodzi tu oto, że należała do tych osób, które unikały tego miejsca jak ideowiec Facebooka, bo uczyłem się w miarę, żekłbym nawet, że na moim tyłku ślady paska pojawiały się naprawdę sporadycznie. Chodziło o jedno miejsce - zaszytą w środku tego szarego budynku salkę od biologii, gdzie obok kolorowych kwiatów, przyjaznych wyjątek, stał w zakurzonej gablocie przerażajacy kościuch. A ja przygody już wcześniej miałem z jego pobratyncami nieprzyjemne. Tak więc, żyłem sobie i dorastałem z taką świadomością, że kiedyś do licznej już listy przedmiotów dołączą mi również biologię, a co za tym idzie czeka mnie konfrontacja z moim najgorszym wtedy koszmarem. Na szczęście wszystko przeszło się po kościach, bo eksponat ten okazał się sympatycznym bo nazbyt plastikowym towarzyszem nauki. Ale moim starszym siostrą, nigdy nie zobaczę, za to jak mnie nim straszyły.

Było takie miejsce w moim życiu. Związane ze szkołą. I nie chodzi tu oto, że należała do tych osób, które unikały tego miejsca jak ideowiec Facebooka, bo uczyłem się w miarę, żekłbym nawet, że na moim tyłku ślady paska pojawiały się naprawdę sporadycznie. Chodziło o jedno miejsce - zaszytą w środku tego szarego budynku salkę od biologii, gdzie obok kolorowych kwiatów,...

Przeraża mnie dom, w którym mieszka babcia mojej dziewczyny. Wokół same walące się chatki i ludzie, z których co drugi jest alkoholikiem. Niekoszone trawniki, brakujące dachówki i ta świadomość, że coś tu nie gra. Ta sceneria idealnie nadaje się na kręcenie jakiegoś horroru tym bardziej, że niedawno doszło tam do tragedii - jeden z sąsiadów jadąc pijany autem przejechał grzybiarza, jadącego na rowerze, który umarł na miejscu. Zawsze bałem się miejsc, w których oprócz odpychającego otoczenia mieszkają jeszcze źli ludzie i to właśnie jest takie miejsce.

Przeraża mnie dom, w którym mieszka babcia mojej dziewczyny. Wokół same walące się chatki i ludzie, z których co drugi jest alkoholikiem. Niekoszone trawniki, brakujące dachówki i ta świadomość, że coś tu nie gra. Ta sceneria idealnie nadaje się na kręcenie jakiegoś horroru tym bardziej, że niedawno doszło tam do tragedii - jeden z sąsiadów jadąc pijany autem przejechał...

Najbardziej przerażają mnie...przejścia łączące wagony w pociągach. Nie mogę pojąć, jak ludzie mogą na spokojnie przez nie przechodzić nie stresując się i nie spiesząc. Jeśli tylko mogę podróż wzdłuż pociągu wykonuje na peronie, gdy jednak sytuacja zmusza mnie do tego, aby przejść przez to przeklęte miejsce, otwieram jedne i drugie drzwi i następnie przeskakuje znienawidzone przeze mnie połączenie, a jeśli jest to za daleko na jeden skok, robię wielkie i szybkie dwa kroki, leciutko tylko dotykając jedną stopą ruszającego się podłoża. Przyglądający się temu ludzie często łapią się za głowy, ponieważ mam już 25 lat. Pamiętam jednak, że nienawiść do tego metrowego przejścia pojawiła się u mnie już w przedszkolu i do dziś prześladują mnie dziwne obrazy ludzi rozczłonkowanych przez pociąg po tym, jak wagon się odłączył, w chwili, gdy przechodzili przez to przejście.

Najbardziej przerażają mnie...przejścia łączące wagony w pociągach. Nie mogę pojąć, jak ludzie mogą na spokojnie przez nie przechodzić nie stresując się i nie spiesząc. Jeśli tylko mogę podróż wzdłuż pociągu wykonuje na peronie, gdy jednak sytuacja zmusza mnie do tego, aby przejść przez to przeklęte miejsce, otwieram jedne i drugie drzwi i następnie przeskakuje...

Takim miejscem, zdecydowanie jest mój pokój po obejrzeniu dobrego horroru. Może właśnie dlatego ostatnio oglądam je za dnia, choć wtedy nie dostarczają takich wrażeń ;). Wyobraźnia w połączeniu ze strachem to nic dobrego. Każdy zarys w kącie i każdy szmer przyprawiąją mnie o zawał serca. Mój pokój nagle staje się obcym pomieszczeniem, a ja niczym ofiara w czterech ścianach czekam na swój koniec. I to poczucie, że ktoś nieustannie mnie obserwuje. Zamykam oczy i szczelnie chowam się pod kołdrą, tak aby nic nie zdołało mnie dorwać. Jak na domiar złego, po takim seansie najczęściej śnią mi się koszmary.
Mimo to, każda z tych rzeczy nie jest wystarczającym powodem na zaprzestanie oglądania filmów grozy. My ludzie chyba lubimy się bać ;)

Takim miejscem, zdecydowanie jest mój pokój po obejrzeniu dobrego horroru. Może właśnie dlatego ostatnio oglądam je za dnia, choć wtedy nie dostarczają takich wrażeń ;). Wyobraźnia w połączeniu ze strachem to nic dobrego. Każdy zarys w kącie i każdy szmer przyprawiąją mnie o zawał serca. Mój pokój nagle staje się obcym pomieszczeniem, a ja niczym ofiara w czterech ścianach...

Było takie miejsce.
Teraz - wspomnienie.

Lecz gdy myśl wraca...
rośnie ciśnienie.

Białe ściany, a na nich wzory.
Runy "królowej" - atakujące młodych ludzi głowy.

Czernią tablicy, zapachem kredy...
Była też "ona", wielka kapłanka "królewskiej" schedy.

Ławki, a w nich twarze.
Blade, zlęknione.

Domowe kary?
Czy odrobione?

To jeszcze nic.
Nie boli główka?

Ciąg dalszy horroru...
szybka kartkówka!

Żadne zombiaki,
wampiry czy inne wytwory ludzkiej fantastyki.

Po prostu nic grozą nie przebije....
LEKCJI MATEMATYKI;)

Było takie miejsce.
Teraz - wspomnienie.

Lecz gdy myśl wraca...
rośnie ciśnienie.

Białe ściany, a na nich wzory.
Runy "królowej" - atakujące młodych ludzi głowy.

Czernią tablicy, zapachem kredy...
Była też "ona", wielka kapłanka "królewskiej" schedy.

Ławki, a w nich twarze.
Blade, zlęknione.

Domowe kary?
Czy odrobione?

To jeszcze nic.
Nie boli główka?

Ciąg dalszy...

Jak byłam mała uwielbiałam eksploatować opuszczone budynki. Razem z koleżanką zagłębiałyśmy się w korytarze opuszczonych budowli, poznając ich tajemnice. Z dziecięcą radością i z dreszczykiem emocji odkrywałyśmy porzucone zabawki, pocztówki czy listy.

Do dziś został dreszczyk, ale grozy. Kiedy pomyślę o pustostanach i powodach dla których ich dawni mieszkańcy musieli je opuszczać, pozostawiając tak osobiste rzeczy jak listy... Przechodzą mnie ciarki, pojawia się gęsia skórka a włoski stają dęba. Teraz mam wrażenie, że duchy osób tam mieszkających i ich dawne wspomnienia przenikają ściany budynku nawiedzając ludzi, którzy znajdują się w nim.

Brr! Nigdy więcej takich wycieczek!

Jak byłam mała uwielbiałam eksploatować opuszczone budynki. Razem z koleżanką zagłębiałyśmy się w korytarze opuszczonych budowli, poznając ich tajemnice. Z dziecięcą radością i z dreszczykiem emocji odkrywałyśmy porzucone zabawki, pocztówki czy listy.

Do dziś został dreszczyk, ale grozy. Kiedy pomyślę o pustostanach i powodach dla których ich dawni mieszkańcy musieli je...