aktualnie - 15 lat po zakończeniu liceum - nie utrzymuję z nikim kontaktu. Przez kilka lat spotykałam się z dwoma koleżankami. Jedna wyprowadziła się do innego miasta i kontakt się urwał. Druga wyszła za mąż za "dziwnego" mężczyznę i ciągnęła go zawsze ze sobą na nasze babskie spotkania, więc ja tak jakoś nie miałam ochoty ciągnąć tej znajomości...

aktualnie - 15 lat po zakończeniu liceum - nie utrzymuję z nikim kontaktu. Przez kilka lat spotykałam się z dwoma koleżankami. Jedna wyprowadziła się do innego miasta i kontakt się urwał. Druga wyszła za mąż za "dziwnego" mężczyznę i ciągnęła go zawsze ze sobą na nasze babskie spotkania, więc ja tak jakoś nie miałam ochoty ciągnąć tej znajomości...

W średniej szkole miałyśmy swoją paczkę, trzymałyśmy się razem całe 4 lata. Jednak tylko z jedną przyjaźń przetrwała, może dlatego że gdy ktoś ma kłopoty mam odruch pomagania? Kiedy Kaśka miała kłopoty w szkole naturalne było że jej pomogłam. Wcześniej nie byłyśmy "wielkimi przyjaciółkami", ale w tym trudnym czasie mało osób chciało jej pomóc. Zbliżyłyśmy się do siebie. Jeździłam do nie po szkole zawoziłam lekcje, kiedy była w szpitalu odwiedzałam ją. Pisząc pracę dyplomową (to było technikum) praktycznie zamieszkała u mnie. Potem razem uczyłyśmy się do matury, a moi rodzice opiekowali się wtedy jej córką. Ach, nie napisałam jej "kłopoty" to ciąża. Były to czasy gdy dziewczyny w tym stanie przenosili do "wieczorówek". Ona uparła się że da radę, a ja jej pomagałam. Jej mąż też się jeszcze uczył, a rodzice obojga pracowali. Nie było im lekko. Ale dałyśmy radę, obie obroniłyśmy pracę dyplomową na 5 i obie zdałyśmy maturę.
Ja poszłam na studia ona została w domu z dzieckiem, potem poszła do pracy. Jak wracałam do domu zawsze ją odwiedzałam, mimo to trochę nam się drogi rozeszły. Jednak przetrwałyśmy, choć dziś mieszka daleko (w Belgii) to nadal się odwiedzamy, jej córka to już dorosła kobieta. Nadal potrafimy spędzać godziny na rozmowach i tematy nigdy nam się nie kończą.
To moja jednak trwalsze przyjaźnie są z przedszkola. Mam dwie przyjaciółki,które poznałam w przedszkolu potem razem w podstawówce, szkoła średnia to różne losy ale po szkole czy w weekendy zawsze razem. Wiadomo studia, praca, rodzina, to wszytko zmienia. A my nadal jesteśmy blisko, rozmawiamy codziennie, na imprezy razem, wakacje razem, nasi mężowie twierdzą, że z rodziną nie jesteśmy tak blisko.

W średniej szkole miałyśmy swoją paczkę, trzymałyśmy się razem całe 4 lata. Jednak tylko z jedną przyjaźń przetrwała, może dlatego że gdy ktoś ma kłopoty mam odruch pomagania? Kiedy Kaśka miała kłopoty w szkole naturalne było że jej pomogłam. Wcześniej nie byłyśmy "wielkimi przyjaciółkami", ale w tym trudnym czasie mało osób chciało jej pomóc. Zbliżyłyśmy się do siebie....

Aśkę poznałam w zawodówce. Doszła do klasy po tygodniu od rozpoczęcia szkoły. Wpadła do klasy na języku niemieckim i usiadła obok mnie. To sprawiło, że stałyśmy się przyjaciółkami. Zaskoczeniem było to, że mamy wspólną datę urodzin. Bardzo się różniłyśmy, jak ogień i woda - ona szalona, zwariowana, uśmiechnięta, z poczuciem humoru, ja - wieczny mruk, nieśmiała, zamknięta w sobie. Dzięki niej wyszłam ze swojej skorupy i dzięki temu nie miałam nudnej szkoły. Wariowałyśmy, śmiałyśmy się. Czułam, że odnalazłam osobę, dzięki której mogę być sobą, która mnie nie oceni za wygląd czy charakter. Po skończeniu szkoły nadal się spotykałyśmy, choć mieszkałyśmy w innych miejscowościach, ale niedaleko. Kontakt urwał się, gdy ona wyjechała za granicę. Szkoda, bo brakuje mi rozmów i możliwości wygadania się. Ona była taka swojska, z podobnymi problemami, wadami.

Aśkę poznałam w zawodówce. Doszła do klasy po tygodniu od rozpoczęcia szkoły. Wpadła do klasy na języku niemieckim i usiadła obok mnie. To sprawiło, że stałyśmy się przyjaciółkami. Zaskoczeniem było to, że mamy wspólną datę urodzin. Bardzo się różniłyśmy, jak ogień i woda - ona szalona, zwariowana, uśmiechnięta, z poczuciem humoru, ja - wieczny mruk, nieśmiała, zamknięta w...

Jeśli mam być szczera, to nigdy nie udało mi się nawiązać niezrywalnych nici przyjaźni, ani w liceum, ani w podstawówce, ani później. Moi przyjaciele przychodzili i odchodzili. Dlaczego? Może dlatego, że jestem typem samotnika, kierującym się własnym zdaniem? Może dlatego, że nie jestem na siłę przebojowa i rozrywkowa? A może dlatego, że nigdy na siłę nie narzucałam swojej osoby innym? Czy mi z tym źle? Ogólnie nie, bo zawsze miałam koło siebie ludzi, na których mogłam polegać. Życie jednak nie oszczędziło nam rozstań. Jedni odchodzili, następni przychodzili. A życie toczy się dalej...

Jeśli mam być szczera, to nigdy nie udało mi się nawiązać niezrywalnych nici przyjaźni, ani w liceum, ani w podstawówce, ani później. Moi przyjaciele przychodzili i odchodzili. Dlaczego? Może dlatego, że jestem typem samotnika, kierującym się własnym zdaniem? Może dlatego, że nie jestem na siłę przebojowa i rozrywkowa? A może dlatego, że nigdy na siłę nie narzucałam swojej...

Mam taką osobę, a nawet i 3! Siedziałyśmy parami w dwóch ławkach, mówili na nas "loża szyderców", wszystkie w trampkach albo glanach, z nadmiernym trądzikiem, wszystkie obwiązane rzemykami z góry na dół jak mumie i wszystkie regularnie nadużywające czarnej kredki. Ale uwaga - niech nie zmylą Was pozory, byłyśmy w miarę grzecznymi dziewczynkami i nawet w 3/4 składu chodziłśmy... na oazę! Obecnie, prawie 15 lat później, glany zostały wyparte przez buty na obcasie, po rzemykach nie ma ani śladu, zaliczyłyśmy po kolei swoje wszystkie śluby, dorobiłyśmy się łącznie czterech mężów, szóstki dzieci (w tym bliźniaczek) i dwóch psów. Z loży szyderców zrobiła się nam zgraja szyderców małych i dużych, nie jest łatwo, ale staramy się regularnie spotykać i być zawsze w kontakcie, choćby tylko telefonicznym :)

Mam taką osobę, a nawet i 3! Siedziałyśmy parami w dwóch ławkach, mówili na nas "loża szyderców", wszystkie w trampkach albo glanach, z nadmiernym trądzikiem, wszystkie obwiązane rzemykami z góry na dół jak mumie i wszystkie regularnie nadużywające czarnej kredki. Ale uwaga - niech nie zmylą Was pozory, byłyśmy w miarę grzecznymi dziewczynkami i nawet w 3/4 składu...

Do liceum poszłam jako jedyna z mojej klasy z podstawówki. Bałam się, że z nikim się nie zakoleguję i będę odizolowana. Większość mojej nowej klasy znała się między sobą. Jednak mimo ciężkich początków odnalazłam bratnie dusze w klasie. Do swojego grona przyjęły mnie Alicja, Agnieszka, Ania i Asia. Dziewczyny znały się z podstawówki i były sąsiadkami. Każda z nas była w pewien sposób indywidualistką, i w sumie różniłyśmy się pod wieloma względami. To chyba sprawiało, że nasza znajomość była taka ciekawa, wesoła, szalona i nietypowa.
Alicja - najrozsądniejsza, najodpowiedzialniejsza z nas i najlepsza uczennica. Sprowadzała nas na ziemie, kiedy nasza fantazja stawała się zbyt ryzykowana. Podciągała nas też w nauce na zasadzie zdrowej rywalizacji. Miałam zaszczyt być świadkową na jej ślubie. Do dnia dzisiejszego utrzymuję z nią kontakt i cenie sobie jej znajomość.
Agnieszka - najbardziej buntownicza, niezależna, zawzięta. Dziewczyna, która nigdy się nie poddaje i walczy na maxa. Typ, który nie uznaje przegranej. Zawsze podkręcała atmosferę. Żartobliwie nazywałyśmy ja naszym pitbulem. To typ osoby, którą lepiej mieć po swojej stronie. Obecnie jest częścią mojej rodziny, bo skutecznie zawalczyła o serce mojego brata.
Ania - typowa romantyczka fruwająca w chmurach. Wiecznie zakochana. Jej miłostki dały nam dużo frajdy i zabawy. Scenariusze jak zwrócić na siebie uwagę, były częstym tematem naszych rozmów. Niestety kontakt z nią się urwał w niedługim okresie po zakończeniu liceum.
Asia - najspokojniejsza z nas. Wyciszona, grzeczna, poukładana, zawsze zadowolona i bezproblemowa. Nikt z taką gracja jak ona nie przegrywał w naszych mini zawodach. Obecnie mama niepełnosprawnej córeczki i najsilniejsza psychicznie z nas wszystkich. Jej optymizm i radość w trudach dnia codziennego jest godny podziwu. Oczywiście cały czas mamy kontakt, tylko wbrew temu co można myśleć w jej sytuacji życiowej, to ja potrzebuje Asi w moim życiu bardziej niż ona mnie. Z całej naszej paczki przyjaźń z nią cenie sobie najbardziej.
Każda z nich czegoś mnie nauczyła i odegrała ważną rolę w ukształtowaniu mojej osoby. Cieszę się, że na nie trafiłam.

Do liceum poszłam jako jedyna z mojej klasy z podstawówki. Bałam się, że z nikim się nie zakoleguję i będę odizolowana. Większość mojej nowej klasy znała się między sobą. Jednak mimo ciężkich początków odnalazłam bratnie dusze w klasie. Do swojego grona przyjęły mnie Alicja, Agnieszka, Ania i Asia. Dziewczyny znały się z podstawówki i były sąsiadkami. Każda z nas była w...

Moja najlepsza przyjaciółka, to właśnie dziewczyna z klasy licealnej. Nie od razu zaczęłyśmy się przyjaźnić. Mniej więcej w połowie nauki w liceum Jola - bo tak ma na imię moja przyjaciółka, rozstała się po czterech latach Związku ze swoim chłopakiem. Bardzo to przeżyła, a z pocieszeniem przybył jeden z chłopaków z naszej klasy. Na jej nieszczęście pewna dziewczyna z naszej klasy była w nim szaleńczo zakochana. Gdy tylko Jola powiedziała, że chce się z nim przyjaźnić, niemniej jednak nie chce być z nim, n wraz z tą dziewczyną zaczęli niemiłosiernie zatruwać jej życie. Nie potrafiła sobie z tym poradzić. Właśnie w tym momencie bardzo się do siebie zbliżyłyśmy, zaczęłam jej pomagać i nasza znajomość nabrała wymiaru przyjaźni. Od tej pory zawsze możemy wzajemnie na siebie liczyć. To właśnie Jola była pocieszała mnie po złamanych sercach, a ja ją. Razem się uczyłyśmy i imprezowałyśmy i to ona była świadkiem na moim ślubie. Do dziś mamy świetny kontakt, pomimo dużej odległości, która nas teraz dzieli. Bardzo często ze sobą piszemy, rozmawiamy, a nawet się odwiedzamy!

Moja najlepsza przyjaciółka, to właśnie dziewczyna z klasy licealnej. Nie od razu zaczęłyśmy się przyjaźnić. Mniej więcej w połowie nauki w liceum Jola - bo tak ma na imię moja przyjaciółka, rozstała się po czterech latach Związku ze swoim chłopakiem. Bardzo to przeżyła, a z pocieszeniem przybył jeden z chłopaków z naszej klasy. Na jej nieszczęście pewna dziewczyna z naszej...

Do liceum poszłam z najlepszą przyjaciółką z dzieciństwa jednak ukończyłam go przyjaźniąc się z całkiem inną dziewczyną. Zaczęło się od tego, że jestem szczera, mam poczucie humoru i dystans do siebie który inne dziewczęta w klasie traktowały jako bycie "chamską"oprócz Ady. Była ona wtedy koleżanką z ławki dziewczyny którą bardzo nie lubiłam, w sumie w tej kwestii nic się nie zmieniło. Czując się dobrze w swoim towarzystwie na początku podświadomie spotykałyśmy się na przerwach, dzielić się anegdotkami z życia aby następnie powierzać sobie najskrytsze sekrety.Pomimo niechęci naszej klasy jakoś razem przeszłyśmy pół żartem pół serio przez tę 3 letnią wyprawę przygotowującą nas do wejścia w dorosłość. Na zakończeniu ja i Ada postanowiłyśmy, że pójdziemy o krok dalej i wyrwiemy się z tego małego miasteczka do wielkiego miasta, na drugi koniec polski. Nie powiem, że nie byłam rozdarta pomiędzy przyjaźnią z dzieciństwa a nabytą w szkole średniej ale doszłam do wniosku, że to naturalna kolej rzeczy i nie ma co się oszukiwać. Zawsze wolałam być szczera jak już wcześniej wspominałam. Teraz studiując odwiedzamy się często, pomimo nowych paczek znajomych wciąż noszę miano jej najlepszej przyjaciółki. Dzisiaj kiedy własnie spędzamy wakacje w rodzinnym miasteczku byłyśmy razem na koncercie, jestem bardzo dumna z naszej relacji, nikt niczego nie udaje, nie ukrywa. Każdy zasługuje na taką osobę w swoim życiu.

Do liceum poszłam z najlepszą przyjaciółką z dzieciństwa jednak ukończyłam go przyjaźniąc się z całkiem inną dziewczyną. Zaczęło się od tego, że jestem szczera, mam poczucie humoru i dystans do siebie który inne dziewczęta w klasie traktowały jako bycie "chamską"oprócz Ady. Była ona wtedy koleżanką z ławki dziewczyny którą bardzo nie lubiłam, w sumie w tej kwestii nic się...

Moja licealna przyjaźń okazała się dosłownie "licealną", bo trwała całe cztery lata ogólniaka.
Z Asią znałyśmy się już w podstawówce, chodziłyśmy do jednej klasy, ale wtedy jakoś nie byłyśmy ze sobą blisko. Dopiero w wakacje po ósmej klasie, kiedy wszystkie nasze koleżanki wyjechały na wczasy a my dwie zostałyśmy w naszym smutnym miasteczku, zaczęłyśmy się spotykać. Okazało się, że wybrałyśmy nie tylko to samo liceum, ale i ten sam profil. Tak to się zaczęło - mogłyśmy gadać ze sobą godzinami, nigdy nie miałyśmy dosyć.Ubierałyśmy się podobnie bez wcześniejszej konsultacji, dokańczałyśmy za siebie zdania. Jak papużki nierozłączki. Po liceum niestety nasze drogi się rozeszły. Jej rodzina się wyprowadziła, a ona wyjechała na studia i już nie miała po co wracać do naszego miasteczka. Początkowe nieudolne próby utrzymania tej przyjaźni tylko pokazały, że już się od siebie oddaliłyśmy. Myślę, że po części z mojej winy, może nawet bardzo z mojej. Patrząc na to z dystansu, chciałabym odnowić tą znajomość. Móc się spotkać i przegadać z nią cały wieczór... Nie wiem jednak, gdzie jest i co się z nią teraz dzieje.

Moja licealna przyjaźń okazała się dosłownie "licealną", bo trwała całe cztery lata ogólniaka.
Z Asią znałyśmy się już w podstawówce, chodziłyśmy do jednej klasy, ale wtedy jakoś nie byłyśmy ze sobą blisko. Dopiero w wakacje po ósmej klasie, kiedy wszystkie nasze koleżanki wyjechały na wczasy a my dwie zostałyśmy w naszym smutnym miasteczku, zaczęłyśmy się spotykać. Okazało...

Zmieniłam szkołę w drugim semestrze. Liceum.
Koszmarny stres na pierwszych lekcjach, na dodatek nie zaznajomiłam
się z nikim. Uczniowie byli zupełnie obojętni, a ja, byłam
zbyt przestraszona i mało wyluzowana, żeby choć próbować znaleźć
bratnią duszę. Pamiętam Twoje ukradkowe spojrzenia.
Nauczyciele jednoznacznie stwierdzili,że muszę zaliczyć cały
rok w jeden semestr, taka była rola osoby,która zmieniła szkołę w trakcie.
Jeśli bym nie zdała, to by mnie wyrzucili!
No dokładniej powtarzałabym klasę, ale to prawie to samo.
Znów przyszedł stres i powątpiewanie, bałam się o każdy sprawdzian
oraz zaliczenia. Klasa obojętna, nie mam przyjaciół ani nawet znajomych.

Wszystko zmieniło się w drugie klasie.
Gdy poznałam Ciebie Aniu. Byłaś dla mnie i wciąż jesteś najtwardszą opoką
i oparciem. W szkole wyrwałaś mnie z kajdan samotności oraz smutku.
Zmieniłaś moje nastawienie do otaczającej mnie rzeczywistości, nauczyłaś
przyjaźni, przywiązania.
Gdy wspominam szkolne chwile, łezki wzruszenia się w oczku kręcą.
Bez ciebie nie dałabym rady, kocham Cię, przyjaciółko.

Zmieniłam szkołę w drugim semestrze. Liceum.
Koszmarny stres na pierwszych lekcjach, na dodatek nie zaznajomiłam
się z nikim. Uczniowie byli zupełnie obojętni, a ja, byłam
zbyt przestraszona i mało wyluzowana, żeby choć próbować znaleźć
bratnią duszę. Pamiętam Twoje ukradkowe spojrzenia.
Nauczyciele jednoznacznie stwierdzili,że muszę zaliczyć cały
rok w jeden semestr, taka...