Mimo, że skończyłam dwa kierunki studiów, mam dosyć wysokie iq i mówię w 3 językach poza polskim usłyszałam raz z ust chłopaka pracującego na budowie (co absolutnie nie oznacza dla mnie braku inteligencji) z poważnymi brakami w edukacji (co z kolei w tej sytuacji ma już pewien wydźwięk), że "jestem bardzo mądra... jak na kobietę". Wygląda na to, że jest z nas nie tylko płeć słabsza, ale też głupsza.

Mimo, że skończyłam dwa kierunki studiów, mam dosyć wysokie iq i mówię w 3 językach poza polskim usłyszałam raz z ust chłopaka pracującego na budowie (co absolutnie nie oznacza dla mnie braku inteligencji) z poważnymi brakami w edukacji (co z kolei w tej sytuacji ma już pewien wydźwięk), że "jestem bardzo mądra... jak na kobietę". Wygląda na to, że jest z nas nie tylko płeć...

Byłam młodą mężatką. Obowiązki związane z domem, dzieckiem, mężem spadły na mnie nagle, gdyż po prostu zaliczyłam wpadkę.
W domu rodzinnym miałam szereg obowiązków związanych przede wszystkim ze sprzątaniem więc nie było to dla mnie nic dziwnego i nowego. Mama usiłowała wdrożyć mnie też w gotowanie ale dopóki byłam nastolatką, napotykała na opór w tej materii. Nigdy nie lubiłam stać przy garach. Do dziś nie lubię.
No więc wyszłam za mąż i nagle okazało się, że oprócz zwyczajowego sprzątania mam jeszcze na głowie gotowanie, pranie, mycie okien, zajmowanie się dzieckiem i oporządzanie męża. Mój mąż nie potrafił nic. Mial dwie lewe ręce. Po prostu w domu u mamusi nie miał żadnych obowiązków, w które teraz próbowałam go wdrożyć.
Jak grochem o ścianę.
Prowadziliśmy też firmę poligraficzno-reklamową więc od rana do 16.00 byliśmy w firmie a później on zasiadał przed telewizorem a ja zasuwałam jak perszing na wysokości lamperii przy obowiązkach domowych. Chcąc ogarnąć mieszkanie próbowałam scedować na niego opiekę nad córką. Opiekę, nie zabawę bo o tym nie było mowy.
Cóż kiedy za każdym razem słyszałam: TO TY JESTEŚ MATKĄ!!! TY SIĘ NIĄ ZAJMIJ!!!!
I nie robił kompletnie nic. Dziecko go wcale nie interesowało.
U niego po prostu działał stereotyp, że to kobieta jest od niańczenia dzieci a mężczyzna? Trudno powiedzieć od czego?
Do dziś gdy słyszę, że kobiety są od zajmowania się dziećmi, dostaję szału!
Nasz związek na szczęście się rozleciał po pięciu latach.
Pogoniłam lesera.
Dziś mam partnera, z którym dzielę się obowiązkami.

Byłam młodą mężatką. Obowiązki związane z domem, dzieckiem, mężem spadły na mnie nagle, gdyż po prostu zaliczyłam wpadkę.
W domu rodzinnym miałam szereg obowiązków związanych przede wszystkim ze sprzątaniem więc nie było to dla mnie nic dziwnego i nowego. Mama usiłowała wdrożyć mnie też w gotowanie ale dopóki byłam nastolatką, napotykała na opór w tej materii. Nigdy nie...

Podczas zdawania egzaminu na prawo jazdy egzaminator na siłę chciał udowodnić, ze słaba płeć nie nadaje się do jeżdżenia. Najpierw uszczypliwość czy sobie poradzę z otwarciem maski nie łamiąc paznokci, potem czy wyciągnę bagnet od oleju nie brudząc roczek, a na sam koniec zapytał do czego służy sprzęgło. Miał pecha, studiowałam wtedy na politechnice i byłam świeżo po zajęciach z maszynoznawstwa, Panu szczęka odpadła jak usłyszał wykład najpierw o rodzajach sprzęgieł, a potem do czego służą. Do końca egzaminu miałam już święty spokój,

Podczas zdawania egzaminu na prawo jazdy egzaminator na siłę chciał udowodnić, ze słaba płeć nie nadaje się do jeżdżenia. Najpierw uszczypliwość czy sobie poradzę z otwarciem maski nie łamiąc paznokci, potem czy wyciągnę bagnet od oleju nie brudząc roczek, a na sam koniec zapytał do czego służy sprzęgło. Miał pecha, studiowałam wtedy na politechnice i byłam świeżo po...

Niestety wciąż pokutuje taki stereotyp, że kobieta musi mieć męża.
Samotny mężczyzna w wieku 30+ jest 'zaradny i samodzielny'. Z samotną kobietą w tym samym wieku 'coś na pewno jest nie tak'.
Mimo, iż samodzielne kobiety pracują, zarabiają, często mogą żyć na wysokim poziomie i są samowystarczalne, społeczeństwo postrzega ich wartość przez pryzmat posiadania lub nie posiadania partnera. Uważam, że to bardzo krzywdzące, ponieważ niejedna kobieta singielka reprezentuje większą elokwencję w towarzystwie i można z nią porozmawiać na wiele tematów, niż z 10 parami, które by się pojawiły na jej miejsce. Z tą różnicą, że nie można jej przedstwić "A to żona Pana X.. z zawodu... ŻONA"

Niestety wciąż pokutuje taki stereotyp, że kobieta musi mieć męża.
Samotny mężczyzna w wieku 30+ jest 'zaradny i samodzielny'. Z samotną kobietą w tym samym wieku 'coś na pewno jest nie tak'.
Mimo, iż samodzielne kobiety pracują, zarabiają, często mogą żyć na wysokim poziomie i są samowystarczalne, społeczeństwo postrzega ich wartość przez pryzmat posiadania lub nie...

Na studiach mieliśmy wykłady, a potem egzamin ustny z profesorem starej daty - lat 77 czy coś koło tego. Profesor miał oczywiście niezbyt nowoczesne poglądy, również w temacie równości płci, ale czy to źle... Zależy dla kogo. Dla studentek zazwyczaj bywał łaskawszy, a spódnice i sukienki pomagały w zaliczeniu. Faceci mieli trudniej, aby zdać, naprawdę musieli popisać się wiedzą. Wiadomo było, że z takim samym poziomem umiejętności, student otrzymywał 3, a studentka 5 (i jeszcze pochwałę, że mądra i pracowita)...
Oczywiście sytuacja bardzo krzywdząca dla mężczyzn, ale co można było zrobić? Wykładowca był po prostu przekonany, że to faceci mają większy potencjał i to od nich należy wymagać, a kobietę można przepuścić dalej. Sama właśnie dzięki takiemu stereotypowi zdałam egzamin, do którego nie byłam za dobrze przygotowana. Czy byłam zła za to, że niesprawiedliwie mnie potraktowano? No pewnie że nie! A koledzy ze studiów? Może dziwne, ale stwierdzili, że nie przeszkadza im ta jawna niesprawiedliwość – bo wiedza i tak przyda się w życiu.
Zabawna sytuacja - po którymś egzaminie profesor wypadł z sali i stwierdził na środku korytarza: "ten sam materiał i facet się nauczy, a baba nie!". Ale to nieprawda. ;) Na egzamin były zapisy do różnych prowadzących i akurat tego profesora wybierali zawsze najlepiej przygotowani faceci i najsłabiej nauczone dziewczyny (z nadzieją, że chociaż sukienka pomoże).

Na studiach mieliśmy wykłady, a potem egzamin ustny z profesorem starej daty - lat 77 czy coś koło tego. Profesor miał oczywiście niezbyt nowoczesne poglądy, również w temacie równości płci, ale czy to źle... Zależy dla kogo. Dla studentek zazwyczaj bywał łaskawszy, a spódnice i sukienki pomagały w zaliczeniu. Faceci mieli trudniej, aby zdać, naprawdę musieli popisać się...

Od zawsze pasjonowałam się historią, co wydaje się zainteresowaniem typowo męskim. Gładko przeszłam przez wszystkie szkoły nigdy nie spotykając się z gorszym traktowaniem ze względu na płeć. A nie ukrywajmy, zakochana w historii miłośniczka języka niemieckiego musiała stanowić dobry materiał do żartów. Mimo to nieprzyjemności jakoś mnie omijały. Myślę, że właśnie przez brak takich doświadczeń myślałam, że nigdy nie dotkną mnie żadne stereotypy i śmiało rozpoczęłam studia na historycznym kierunku, a nawet zapisałam się do Polskiego Towarzystwa Historycznego i właśnie na jego pierwszym spotkaniu po raz pierwszy poczułam, że chyba historia to jednak mało kobieca dziedzina. Po części oficjalnej znalazłam się na spotkaniu przy kawie i ciastkach z innymi członkami towarzystwa. Rzut oka wystarczył by okazało się, że jestem jedyną kobietą przy stole. Co więcej byłam także około 20 lat młodsza od najmłodszego mężczyzny w towarzystwie. No i oczywiście wykształcenie. Ja - dumna studentka drugiego roku studiów licencjackich. Oni - w najgorszym wypadku doktorzy habilitowani. W pierwszej chwili ogarnęła mnie panika, która jednak szybko zamieniła się w euforię. Wszyscy traktowali mnie wspaniale, natychmiast okazało się, ze pomimo wszystkich różnic doskonale pasuje do towarzystwa i właśnie wtedy zrozumiałam, że przy odpowiednich ludziach stereotypy nie istnieją. Wiek, płeć, kolor skóry, wykształcenie - to wszystko przestaje się liczyć, jeśli masz szczęście znaleźć się w towarzystwie dobrych, uczynnych i wspaniałych ludzi. Od tamtej chwili minęło już kilka lat, a ja nadal nigdy nie spotkałam się z niesprawiedliwym traktowaniem i wiem, że śmiało mogę nazwać siebie szczęściarą. Właśnie takiego szczęścia w życiu życzę wszystkim kobietom.

Od zawsze pasjonowałam się historią, co wydaje się zainteresowaniem typowo męskim. Gładko przeszłam przez wszystkie szkoły nigdy nie spotykając się z gorszym traktowaniem ze względu na płeć. A nie ukrywajmy, zakochana w historii miłośniczka języka niemieckiego musiała stanowić dobry materiał do żartów. Mimo to nieprzyjemności jakoś mnie omijały. Myślę, że właśnie przez brak...

Krzywdzące jest dla mnie przekonanie, że kobieta nie powinna interesować się motoryzacją, że nie wypada jej uczestniczyć w zadaniach wymagających użycia siły, że nie wolno jej otwierać skrzynki z narzędziami, ani nawet wiedzieć, gdzie ona stoi! Jednak autentyczny bunt budzi się we mnie dopiero wtedy, gdy ktoś jest w swoich podłych przekonaniach zatwardziały i nawet nie stara się ukryć swojego uprzedzenia. Na moim miejscu wolałby zobaczyć mężczyznę. Albo chociaż chłopca. Nawet lepszy byłby pies. Byleby nie baba!
Spotkałam się z dziwną sytuacją, gdy wzięłam udział w zawodach strzeleckich. Było to wydarzenie lokalne, więc może dlatego organizatorzy nie zachowali poziomu profesjonalizmu, cechującego zawody o większym zasięgu.
Posiadam kilkuletnie doświadczenie w tym sporcie, więc chciałam wypróbować sił. Tymczasem realizatorzy traktowali mnie lekceważąco, nawet nie kryjąc się ze swoją nieufnością wobec umiejętności, które posiadam. Dosłownie każdy z prowadzących patrzył mi na ręce oraz pytał czy w ogóle umiem posługiwać się sprzętem, czy uniosę, czy mam siłę, czy wiem jak trzymać i czy jestem pewna, że chcę startować.
Początkowo myślałam, że to standard, wszak jest to sport, który wymaga restrykcyjnych zasad bezpieczeństwa, więc organizatorzy muszą być pewni, że udział wezmą tylko ci znający się na rzeczy. Jednak szybko zorientowałam się, że tylko wobec mnie i 2 pozostałych zawodniczek stosowano takie szczególne traktowanie, które nie miało nic wspólnego z Regulaminem Zawodów.

Krzywdzące jest dla mnie przekonanie, że kobieta nie powinna interesować się motoryzacją, że nie wypada jej uczestniczyć w zadaniach wymagających użycia siły, że nie wolno jej otwierać skrzynki z narzędziami, ani nawet wiedzieć, gdzie ona stoi! Jednak autentyczny bunt budzi się we mnie dopiero wtedy, gdy ktoś jest w swoich podłych przekonaniach zatwardziały i nawet nie...

Przypadków stereotypowego traktowania tak wiele było, że szkoda czas tracić na ich wymieniane. Szczególnie we wczesnym dzieciństwie, spędzonym w rodzinie tradycyjnej, w małej miejscowości, rządzącej się swoimi starymi zasadami. Sprzątać, harować, robić zakupy, opiekować się dziećmi, domem i mężczyzną musisz, BO JESTEŚ DZIEWCZYNKĄ. Krew zalewa na wspomnienie tych słów i tego traktowania. Bunt przeciw temu budziły we mnie książki, które pokazywały mi rzeczywistość inną od tej mi znanej. Próbkę tego doświadczyłam w dużym mieście, gdzie wszystko inaczej wygląda. Tu kobiety zachowywały się inaczej. Mogły robić, co chciały i nikogo ich niezależność nie dziwiło. W mieście zostałam, a czasami o traktowaniu kobiet myślę i się smucę. (Mężczyźni też są źle traktowania, tego nie podważam, ale jako kobieta w ich sprawie się wypowiem). Nie chcę się na ten temat rozowdzić, bo nic odkrywczego nie powiem. Poruszam jednak ten temat ze znajomymi, uświadamiam młodsze siostry i moje dzieci w przyszłości także będę. Jeśli nawet nie mam siły przebicia do dużej grupy, podyskutuję z bliskimi. Od siebie w zmienianiu świata najlepiej zacząć. Potem można resztę ciągnąć.

Przypadków stereotypowego traktowania tak wiele było, że szkoda czas tracić na ich wymieniane. Szczególnie we wczesnym dzieciństwie, spędzonym w rodzinie tradycyjnej, w małej miejscowości, rządzącej się swoimi starymi zasadami. Sprzątać, harować, robić zakupy, opiekować się dziećmi, domem i mężczyzną musisz, BO JESTEŚ DZIEWCZYNKĄ. Krew zalewa na wspomnienie tych słów i tego...

Studiuję filologię obcą. Jak przystało na ten kierunek jest pełno dziewcząt a chłopców jak na palcach jednej dłoni.
"Dziwnym" cudem zawsze odpadały od nas dziewczyny a chłopcy (nawet ci, którzy mają przeciętne oceny) bez problemu nie musieli powtarzać żadnego przedmiotu.

Studiuję filologię obcą. Jak przystało na ten kierunek jest pełno dziewcząt a chłopców jak na palcach jednej dłoni.
"Dziwnym" cudem zawsze odpadały od nas dziewczyny a chłopcy (nawet ci, którzy mają przeciętne oceny) bez problemu nie musieli powtarzać żadnego przedmiotu.

Z reguły mówi się, że piłka nożna to męski świat. Tak wyszło, że  ja , osoba płci żeńskiej należę do tego świata od kilku dobrych lat. Wiele razy spotykałam się z zaskoczeniem innych, podziwem lecz niestety również z brakiem akceptacji wśród panów. Bo przecież jak dziewczyna może znać się na piłce albo wiedzieć co to spalony? Widocznie może, ponieważ to ja zaciągam reszte rodziny przed telewizor gdy gra reprezentacja, to ja proponuje znajomym kupno biletów na mecz na stadion i to ja żywo z dyskutuje z kolegami na temat zaskakujących piłkarskich transferów. Dlatego stereotyp mówiący o tym, że tylko mężczyźni mogą znać się na piłce i nazywać się prawdziwymi kibicami jest dla mnie krzywdzący i niesprawiedliwy. Pamiętam wiele takich sytuacji, gdy ktoś nie chciał ze mną dyskutować na ten temat bo przecież jestem dziewczyną, nie znam się. Najpierw wymijające odpowiedzi a potem kompletna ignorancja. Na szczeście coraz więcej kobiet jest widywanych na stadionach i nie tylko. Mam nadzieję, że wkrótce panowie przyzwyczają się do tego widoku i będzie to dla nich norma.

Z reguły mówi się, że piłka nożna to męski świat. Tak wyszło, że  ja , osoba płci żeńskiej należę do tego świata od kilku dobrych lat. Wiele razy spotykałam się z zaskoczeniem innych, podziwem lecz niestety również z brakiem akceptacji wśród panów. Bo przecież jak dziewczyna może znać się na piłce albo wiedzieć co to spalony? Widocznie może, ponieważ to ja zaciągam reszte...