- Haloooo, słucham... Kto mówi?

- No cześć maleńka...Nie mogę przestać myśleć o tym jak wczoraj było nam dobrze...tęskniłaś za mną?

- Przepraszam bardzo, ale coś się nie zgadza. Musiał Pan pomylić numery...

- Skarbie, odłóż żarty na bok. Nie mogę dodzwonić się na Twoją komórkę to zaryzykowałem na stacjonarny... W tym czasie Twój mąż przecież w pracy, a córka w szkole więc możemy być swobodni... Chciałem tak bardzo usłyszeć znów Twój głos kochanie... Rozładowała Ci się komórka czy zgubiłaś może, gdy ode mnie wracałaś? Ja też jestem teraz roztargniony, ale to wszystko przez Ciebie, bo tak bardzo się w Tobie zabujałem...

- O BOŻE... Tak się składa, że mama wyszła do sklepu i nie wzięła komórki, a ja nie poszłam dziś do szkoły, bo dopadła mnie grypa...ale czuję, że teraz to bierze mnie i cholera! Czy Pan jest kochankiem mojej matki?!?

-Myślałem, że to Ona...Rany macie takie podobne głosy. Przepraszam...

Rzucam słuchawką i wybiegam z domu. W głowie pojawia się milion pytań. Kim on jest? Co z naszą rodziną? Kiedy to się zaczęło i jak długo trwa?dlaczego w ogóle to zrobiła?
Mijamy się na chodniku i pyta zaskoczona co mi się stało...
Co się stało? Jesteś zwyczajną k****! To się stało!
Wykrzykuję jej w twarz i nie zauważam nawet kiedy wbiegam pod rozpędzony samochód wyjeżdżający zza zakrętu...

- Haloooo, słucham... Kto mówi?

- No cześć maleńka...Nie mogę przestać myśleć o tym jak wczoraj było nam dobrze...tęskniłaś za mną?

- Przepraszam bardzo, ale coś się nie zgadza. Musiał Pan pomylić numery...

- Skarbie, odłóż żarty na bok. Nie mogę dodzwonić się na Twoją komórkę to zaryzykowałem na stacjonarny... W tym czasie Twój mąż przecież w pracy, a córka w szkole...

Myślałam, że może jednak się uda, ale czego ja głupia się spodziewałam? Nigdy nie wyrwę się z tej wsi zabitej dechami. Całe życie będę wstawać o czwartej rano i doić krowy.
(pięć godzin później)
Trrrrr...
- słucham?
- dzień dobry, czy rozmawiam z panią Moniką Wiejską?
- tak
- dzwonię z Akademii Sztuk Pięknych, chciałam poinformować panią, że zaszła pomyłka i że jest pani przyjęta na studia. Stosowny list wyślemy w tym tygodniu.
- naprawdę?
- tak, przepraszamy i zapraszamy od października
- dziękuję bardzo, to cudowna wiadomość
Nie wierzę, nie wierzę!!! Dostałam się! Krówki kochane, wybaczcie, ale muszę iść się pakować. Muszę też poszukać jakiejś stancji, no i oczywiście udać się na zakupy. Jeju tyle rzeczy muszę zrobić. Moje życie właśnie wywraca się do góry nogami. Ja to jednak jestem zdolna...

Myślałam, że może jednak się uda, ale czego ja głupia się spodziewałam? Nigdy nie wyrwę się z tej wsi zabitej dechami. Całe życie będę wstawać o czwartej rano i doić krowy.
(pięć godzin później)
Trrrrr...
- słucham?
- dzień dobry, czy rozmawiam z panią Moniką Wiejską?
- tak
- dzwonię z Akademii Sztuk Pięknych, chciałam poinformować panią, że zaszła pomyłka i że jest pani...

Eliza wyczekiwała, kiedy jej córeczka wróci ze szkoły. Melissa powinna być już od godziny w domu. Czasami po szkole odwiedzała swoje koleżanki, ale zawsze zawiadamiała o tym swoją mamę.
Tymczasem w miejscu oddalonym od jej rodzinnego domu rozgrywało się coś, co nie miało prawa w ogóle zaistnieć.
- Cześć mała. - powiedział do niej próbując wzbudzić zaufanie. Jak ci na imię?
- Sonja- skłamała mała.
- Ja mam na imię Robert, ale mówią na mnie Bodo.
Bodo, jak z tego słynnego kryminału. Coś niedobrego się święci. - przemknęło jej przez głowę.
- Pamiętasz, jak jeździłaś w odwiedziny do wujka? Wiesz może, gdzie mieszka twój ulubiony wujek i jak ma na imię?
- Tak, pamiętam dobrze. Wujek Stefan mieszka w Hamburgu. Często go odwiedzałam. - kolejne kłamstwo przeszło jej przez usta. Przecież tego nauczyła jej mama.
- Jakby twoi rodzice kontaktowali się z tobą, to jesteś teraz w Hamburgu u wujka Stefana. I masz się dobrze. Jutro skontaktuje się z twoją mamą.
Eliza niepokoiła się o swoją córeczkę. Cóż mogło jej się przytrafić? Postanowiła do niej zadzwonić. Melissa ucieszyła się, kiedy mama do niej zadzwoniła.
- Córeczko kochanie , czekam na ciebie w domu. Długo cie nie ma. Zrobiłam twoje ulubione naleśniki z kremem truskawkowym. Mam nadzieję, że nic ci się nie stało.
- Mamo, nic mi nie jest. Twoja córeczka Sonja jest u wujka Stefana w Hamburgu. - powiedziała Melissa. Wujek powiedział, że się z tobą jutro skontaktuje.
Po tych słowach Eliza zorientowała się, że coś jest nie tak. Obydwie dobrze wiedziały, że nie mają żadnego wujka Stefana, a wujek Manfred mieszka w Schenefeld. Eliza wiedziała, że musi działać.
- Mamo - szepnęła Melissa, ale mama już się rozłączyła.
Po twarzy rodzicielki zaczęły kapać łzy. Któż mógłby oprowadzić jej córkę i dlaczego?

Eliza wyczekiwała, kiedy jej córeczka wróci ze szkoły. Melissa powinna być już od godziny w domu. Czasami po szkole odwiedzała swoje koleżanki, ale zawsze zawiadamiała o tym swoją mamę.
Tymczasem w miejscu oddalonym od jej rodzinnego domu rozgrywało się coś, co nie miało prawa w ogóle zaistnieć.
- Cześć mała. - powiedział do niej próbując wzbudzić zaufanie. Jak ci na imię?...

Rozmowa telefoniczna - pamiętam - odebrałem - usłyszałem - "Z tej strony komornik sądowy Wacław R" - normalnie ciarki na plecach poczułem - prawie jak extaza

Rozmowa telefoniczna - pamiętam - odebrałem - usłyszałem - "Z tej strony komornik sądowy Wacław R" - normalnie ciarki na plecach poczułem - prawie jak extaza

Od kilku dni mieszkali już w swoim nowym, wymarzonym domu. Na jego wykończenie wydali już wszystkie pieniądze. W kuchni brakowało jeszcze porządnego ekspresu do kawy, a w ich sypialni wciąż leżał napompowany materac zamiast wygodnego, małżeńskiego łóżka.
Kamila była jeszcze w szlafroku, wyszła na ich wielki taras i usiadła w wiklinowym fotelu. Spojrzała na las, który miała przed sobą i przeciągnęła się. Bez wątpienia, te poranki należały do jej ulubionych. Piotr miał wrócić z trasy dziś wieczorem, i to właśnie dziś, w ich nowym domu, przy kolacji powie mu, że jest w ciąży, że te dwa lata starań w końcu zaowocowały. Cieszyła się na tą myśl, wiedziała, że teraz wszystko będzie dobrze. Koniec zmartwień i wylanych łez, gdy co chwilę dowiadywała się o ciąży którejś z jej koleżanek. Oto zaczynają nowe życie, w nowym miejscu.
Te przyjemne myśli zalały ją całą. Było jeszcze dosyć wcześnie, więc postanowiła, że zanim pojedzie na zakupy, pójdzie się jeszcze położyć. Ze snu wyrwał ją telefon, przeraźliwy, głośny sygnał połączenia przerwał jej piękny sen.
- Halo? - powiedziała odrobinę zaspana
- Kamila, tu Marcin. - Marcin był wspólnikiem Piotra, obaj prowadzili firmę transportową. - Posłuchaj, zdarzyło się coś strasznego
- O Boże! Co się stało, coś z Piotrem?
- Ja... nie wiem jak ci to powiedzieć, Piotr nie żyje. Na stacji napadł go jakiś facet... zadał mu kilka ciosów nożem. Tak mi przykro, nie wiem co powiedzieć. Kamila!? jesteś tam?

Od kilku dni mieszkali już w swoim nowym, wymarzonym domu. Na jego wykończenie wydali już wszystkie pieniądze. W kuchni brakowało jeszcze porządnego ekspresu do kawy, a w ich sypialni wciąż leżał napompowany materac zamiast wygodnego, małżeńskiego łóżka.
Kamila była jeszcze w szlafroku, wyszła na ich wielki taras i usiadła w wiklinowym fotelu. Spojrzała na las, który...

Świat jest niesprawiedliwy, tak bardzo niesprawiedliwy. Ojciec, którego nawet nie znaliśmy uciekł po tym, gdy tylko dowiedział się, że mama jest z nami w ciąży. Nikt nie wie gdzie, jakby rozpłynął się w powietrzu. Mama została sama. Chciała usunąć bliźniaczą ciążę. Nie zrobiła jednak tego dzięki pomocy cioci Ann. Ciąża i poród przebiegły bez komplikacji. Dwa małe aniołki przyszły na świat, ale tylko jedno było darzone szczególną opieką i miłością przez mamę. Po porodzie okazało się, że mój braciszek Tom ma bardzo zdeformowane ciałko przez liczne złamania kości. Cierpiał na wrodzoną łamliwość kości. Mama od razu go odrzuciła. Tylko ciotka Ann zajmowała się jak swoim własnym dzieckiem, którego nigdy nie miała. Mamy w ogóle nie obchodziło co się z nim dzieje i jak cierpi. Przechodziła koło niego jakby nie istniał. Udawała, że go nie widzi, nawet kiedy prosił, żeby wzięła go na ręce. Po 18 latach naszego życia ciocia Ann zmarła. Dom, w którym zawsze panował porządek wyglądał jak pobojowisko. Pewnego dnia Tom złamał trzy żebra. Jedno z nich przebiło płuco. Trafił do szpitala w stanie krytycznym. Minął już miesiąc, a mama nie odwiedziła go ani razu. Tylko ja każdego dnia siedziałam przy jego łóżku i patrzyłam na jego bladą spokojną twarz modląc się, żeby aparatura medyczna nie przestała pikać. Nagle usłyszałam dzwonek mojego telefonu. Bez namysłu odebrałam i usłyszałam od szeryfa, że znaleziono ciało mojej mamy pod domem. Zmarła na skutek przedawkowania alkoholu. Zostaliśmy sami...

Świat jest niesprawiedliwy, tak bardzo niesprawiedliwy. Ojciec, którego nawet nie znaliśmy uciekł po tym, gdy tylko dowiedział się, że mama jest z nami w ciąży. Nikt nie wie gdzie, jakby rozpłynął się w powietrzu. Mama została sama. Chciała usunąć bliźniaczą ciążę. Nie zrobiła jednak tego dzięki pomocy cioci Ann. Ciąża i poród przebiegły bez komplikacji. Dwa małe aniołki...

Ania to kobieta, której życie legło w gruzach. Kochała Tomka ponad życie. Planowali wspólną przyszłość, miał być ślub i mieli być szczęśliwą rodziną. Niespełna miesiąc przed ślubem Tomek jednak oznajmił dziewczynie, że musi wyjechać. Nie chce brać z nią ślubu, zmienił zdanie i dodał, aby nie miała do niego pretensji. Bez szczegółowych wyjaśnień, powiedział tylko, że nie ma nowej kobiety. Ania długo nie mogła się pozbierać. Teraz spotkała cudownego chłopaka Marcina, który kocha ją nad życie, a jej było z nim dobrze, chociaż nie czuła do niego tego, co do Tomka.
Marcin poprosił Anię o rękę, która się zgodziła. Gdy obwieścili wszystkim radosną nowinę Ania odebrała telefon z nieznajomego numeru:
-Halo?
-Witaj Ani. Chciałem pogratulować zaręczyn i od razu wyjaśnić moje wcześniejsze zniknięcie.
-Tomek?
-Tak to ja. Bardzo przepraszam za to jak wtedy postąpiłem. Wyobrażam sobie jak musiałaś się czuć. Ale na miesiąc przed ślubem usłyszałem diagnozę nowotwór płuca. Nie wiedziałem czy przeżyję, a nie chciałem umierać i zostawić Cię rok po ślubie. Dlatego wybrałem takie rozwiązanie. Postanowiłem zniknąć. Wyjechałem na innowacyjne leczenie do Stanów.
-Tomek o czym Ty mówisz.
-Dlatego zniknąłem. Już wracam do pełni sił, mam usunięte jedno płuco. Za dwa miesiące wracam do kraju.
-Ale, czy Ty do mnie chcesz wrócić?
-O niczym bardziej nie marzę, ale nie chcę burzyć Twojego szczęścia, które do tej pory zbudowałaś. Nie mam do tego prawa.
-Tylko, że ja o Tobie nigdy nie zapomniałam.

Ania to kobieta, której życie legło w gruzach. Kochała Tomka ponad życie. Planowali wspólną przyszłość, miał być ślub i mieli być szczęśliwą rodziną. Niespełna miesiąc przed ślubem Tomek jednak oznajmił dziewczynie, że musi wyjechać. Nie chce brać z nią ślubu, zmienił zdanie i dodał, aby nie miała do niego pretensji. Bez szczegółowych wyjaśnień, powiedział tylko, że nie ma...

Zapach starego papieru i kurzu objął moje nozdrza. Cicho, nie chcąc zepsuć tajemniczej atmosfery antykwariatu, weszłam do środka. Lada była pusta. Weszłam w wąski korytarzyk zrobiony z wysokich półek i włożyłam nos pomiędzy stare tomiska, wdychając historie unoszące się w powietrzu. Czując spadający na mój nos kurz, sięgnęłam po jedną księgę. Jakaś kartka była wciśniętą w sam środek grubego tomiska. Wyciągnęłam papier i ujrzałam..samą siebie. Serce podskoczyło mi do gardła.Zobaczyłam, że obrazek się rusza. Wąskie linie niewidzialnego ołowka zaczęły rysować przerażająca postać w łachmanach stojącą po drugiej stronie ołowkowej półki. Odwróciłam się, sięgając ręką żeby uchylić jedną książkę. Przed moimi oczyma mignął cień. Spojrzałam na rysunek. Postać szła w moją stronę. Nagle zgasło światło. Zapanowała ciemność. Tylko ta jedna kartka biła lekką poświatą blasku. Narysowana postać podeszła do telefonu i prawie niedosłyszalnie szepnęła,co usłyszałam już naprawdę oprócz narysowanego dymku,''I kill you''. Poczwara wydała chrapliwy rechot. Zadałam najgłupsze pytanie:''Who are you?". Przerażona, czekałam na odpowiedź. Jeszcze przed ogłuszającym trzasku w moją czaszkę czymś bardzo ciężkim, do mojego mózgu zdążyły dotrzeć słowa:I am your killer.
Wystarczyła ta jedna chwila, ta krótka, potrójna dokładnie, wymiana zdań, jak w ogóle można to tak nazwać, żebym wiedziała, że jeżeli ten ktoś nie zabije mnie teraz w opuszczonym antykwariacie, będzie starał się to zrobić przez całe moje życie.

Zapach starego papieru i kurzu objął moje nozdrza. Cicho, nie chcąc zepsuć tajemniczej atmosfery antykwariatu, weszłam do środka. Lada była pusta. Weszłam w wąski korytarzyk zrobiony z wysokich półek i włożyłam nos pomiędzy stare tomiska, wdychając historie unoszące się w powietrzu. Czując spadający na mój nos kurz, sięgnęłam po jedną księgę. Jakaś kartka była wciśniętą w...

Mimo tego, że miała piękny dom, pracę marzeń i cudownego męża, brakowało jej potwierdzenia kobiecości. Mimo 35-ciu lat, wciąż czuła się jak uszkodzona maszyna, której funkcje na pierwszy rzut oka działały bez zarzutu, ale w środku jeden trybik nie stykał się z drugim, ciągnąc za sobą okropne konsekwencje. Pogrążona w myślach o beznadziejności swojego bytu, wzięła do ręki wazon z tulipanami i poszła do kuchni. Bukiet wymagał wymiany wody. Był wyjątkowy, nie zwiądł jak jego poprzednicy, co budziło w niej nadzieję. Gdy wkroczyła do kuchni, na blacie zawibrował telefon. Poczuła rosnące napięcie. Przesunęła placem ikonę zielonej słuchawki.

- Halo? – zapytała drżącym ze zdenerwowania głosem.
- Pani Hanna Wilk? Dzwonię z kliniki In vitro – odezwał się życzliwy głos pielęgniarki. Kobieta, nie czekając na odpowiedź kontynuowała – Nie powinnam przekazywać tego telefonicznie, ale znamy się tak długo… Udało się. Mamy dodatnie odczyty. Chciałam potwierdzić jutrzejszą wizytę.

Nie była w stanie wykrztusić ani słowa. Wazon, który trzymała w ręku wysunął się z ręki i runął o podłogę, obsypując jej stopy, mokrymi fragmentami szkła. Potłuczony kryształ zdobił teraz podłogę, ale nie miało to żadnego znaczenia.

- Pani Haniu, jest pani tam?
-Tak, tak, jestem – odparła, przesuwając palcami wolnej dłoni po podbrzuszu. Udało się, naprawdę się udało. Po kilkunastu zabiegach, wszystkich lekach, zastrzykach, modlitwach i wylanych łzach, w końcu zostanie mamą. W końcu będzie pełnowartościowa.

Mimo tego, że miała piękny dom, pracę marzeń i cudownego męża, brakowało jej potwierdzenia kobiecości. Mimo 35-ciu lat, wciąż czuła się jak uszkodzona maszyna, której funkcje na pierwszy rzut oka działały bez zarzutu, ale w środku jeden trybik nie stykał się z drugim, ciągnąc za sobą okropne konsekwencje. Pogrążona w myślach o beznadziejności swojego bytu, wzięła do ręki...