Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

niedźwiadek
Razher
Gońka
MariaAntonina
Martyna SSS

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

niedźwiadek
Razher
Gońka
MariaAntonina
Martyna SSS

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Mieszkam w magicznej okolicy, która stanowi piękne tło dla rozkwitajacej miłości i gdzie właśnie kiełkowała moja miłość. Ojców, Pieskowa Skała - Bajkowa sceneria, zaczarowane lasy, piękny zamek rodem z bajki i ruiny drugiego nieopodal.
W takiej scenerii bardzo łatwo wyobrazić sobie, że jest się księżniczką, poczuć tę magię, dać się ponieść uczuciu. Pamiętam te romantyczne kolacje w klimatycznych restauracjach w sercu Ojcowa, w miejscu, w którym czas się zatrzymał, blask świec, stare fotografie drewniane domki osadzone naad rzeką. Nawet teraz szybciej bije mi serce, gdy o tym myślę - o spacerach w leśnej gestwinie, tańcu pod gołym niebem, świeżo upieczonym chlebie w chatce nad rzeką, spacerze po ogrodowym labiryncie zamku... Moc romantyzmu na wyciągnięcie ręki.

Mieszkam w magicznej okolicy, która stanowi piękne tło dla rozkwitajacej miłości i gdzie właśnie kiełkowała moja miłość. Ojców, Pieskowa Skała - Bajkowa sceneria, zaczarowane lasy, piękny zamek rodem z bajki i ruiny drugiego nieopodal.
W takiej scenerii bardzo łatwo wyobrazić sobie, że jest się księżniczką, poczuć tę magię, dać się ponieść uczuciu. Pamiętam te romantyczne...

Miało to być zwykłe spotkanie w gronie znajomych...Ktoś nie dotarł, komuś wypadło coś pilnego, koleżanka wpadła tylko na moment, żeby przeprosić, bo "może innym razem"...Zostaliśmy we dwoje. Tak naprawdę nic nie wróżyło romantycznego wieczoru. Wszystko działo się tak naturalnie i spontanicznie. Spacerowaliśmy po mieście, rozmawialiśmy, a że znaliśmy się krótko, to tematów nam nie brakowało. Nawet nie wiem ile godzin tak kręciliśmy się bez celu. Była późna jesień i dopiero chłód uświadomił mi, że chyba trzeba wracać do domu. Ale On zaproponował przejażdżkę samochodem. Zgodziłam się, może zbyt chętnie, ale wcale nie chciałam kończyć tego spotkania. Przez cały czas miałam ogromną ochotę wziąć go za rękę...ot tak, choćby udając, że to z zimna...ale nie odważyłam się. Jestem staroświecka, więc czekałam na jego pierwszy krok.
W samochodzie otuliło mnie przyjemne ciepło. Zaczęłam przeglądać płyty, sprawdzając jakiej muzyki lubi słuchać. Nie patrzyłam gdzie jedziemy. Tylko kątem oka widziałam ciemność za szybami. W końcu zatrzymaliśmy się, rozejrzałam się, ale nie miałam pojęcia, gdzie jesteśmy. Powiedział: "Popatrz", a przede mną rozpościerał się niesamowity widok panoramy Starego Miasta w świetle latarni. Od razu przypomniały mi się te wszystkie sceny w filmach romantycznych. Bo właśnie tak to wyglądało - my na wzgórzu, a pod naszymi stopami miasto w swej najpiękniejszej nocnej odsłonie.

Miało to być zwykłe spotkanie w gronie znajomych...Ktoś nie dotarł, komuś wypadło coś pilnego, koleżanka wpadła tylko na moment, żeby przeprosić, bo "może innym razem"...Zostaliśmy we dwoje. Tak naprawdę nic nie wróżyło romantycznego wieczoru. Wszystko działo się tak naturalnie i spontanicznie. Spacerowaliśmy po mieście, rozmawialiśmy, a że znaliśmy się krótko, to tematów...

Miałam okazję wypoczywać w Lizbonie, przepięknej stolicy Portugalii. To miasto nie tylko klimatycznych żółtych tramwajów, ale i zróżnicowanych architektonicznie dzielnic, licznych pałaców, muzeów, parków i ogrodów.
To tam rozegrała się akcja mojej ulubionej powieści, sagi rodzinnej „Bądź zdrowa Lizbono” Any Veloso. I tak jak w jej książce, tak w prawdziwym życiu Lizbona jest idealnym miejscem na miłość.
Z pewnością uroku Lizbonie dodaje położenie nad rzeką Tag, nad którą zauważyłam wiele par uwieczniających chwile na zdjęciach. Będąc nad rzeką można odnieść wrażenie, że jest się już nad oceanem, bo jest tak rozległa, choć do ujścia oceanu jest jeszcze kawałek drogi np. przez malowniczy most 25 kwietnia.
Woda naokoło stolicy koi zmysły, relaksuje, zmusza do zatrzymania się w czasie i zadumy.
Wąskie, urokliwe uliczki najstarszej dzielnicy miasta Alfamy prowokują do niespiesznych spacerów w poszukiwaniu detali i knajpek z kuchnią portugalską w towarzystwie tradycyjnej muzyki fado.
A wiele krętych ulic i imponujących pomników noszących nazwę Vasco Da Gamy, inspiruje do odkrywania swojej drogi, siebie nawzajem, cieszenia się życiem i realizacji wspólnych marzeń.

Miałam okazję wypoczywać w Lizbonie, przepięknej stolicy Portugalii. To miasto nie tylko klimatycznych żółtych tramwajów, ale i zróżnicowanych architektonicznie dzielnic, licznych pałaców, muzeów, parków i ogrodów.
To tam rozegrała się akcja mojej ulubionej powieści, sagi rodzinnej „Bądź zdrowa Lizbono” Any Veloso. I tak jak w jej książce, tak w prawdziwym życiu Lizbona...

Na pytanie, czy zdarzyło mi się zwiedzać lub wypoczywać w okolicy, która mogłaby być tłem wydarzeń opowieści miłosnej – odpowiadam twierdząco: TAK.
Będąc latem nad niewielkim jeziorem, w miejscowości mało zaludnionej, której nazwy dziś nie pamiętam, czułam jak powietrze pachnie miłością. Siadłam na wielkim kamieniu, który usadowiony był tuż przy brzegu jeziora, zamknęłam oczy i wyobrażałam sobie, że zaraz obok mnie przejdzie mężczyzna, mający na twarzy piękny, szeroki uśmiech, przypominający uśmiech Marcina Roznerskiego… Niebo było różowe, a pierzaste chmurki kształtem przypominały serca, dużo serc, małych i dużych. Woda w jeziorze była spokojna, zielonkawa, a wokół mnie panowała cisza, tylko w oddali było słychać śmiechy i krzyki dzieci, dobiegające z wioski. Czułam się szczęśliwa, oszołomiona pięknem krajobrazu – śmiałam się do siebie szczerym głośnym chichotem, jak zaczarowana. Marzyłam wtedy i do tej pory marzę o tym by zakochać się właśnie tam, by tam przeżyć moją wielką miłość...

Na pytanie, czy zdarzyło mi się zwiedzać lub wypoczywać w okolicy, która mogłaby być tłem wydarzeń opowieści miłosnej – odpowiadam twierdząco: TAK.
Będąc latem nad niewielkim jeziorem, w miejscowości mało zaludnionej, której nazwy dziś nie pamiętam, czułam jak powietrze pachnie miłością. Siadłam na wielkim kamieniu, który usadowiony był tuż przy brzegu jeziora, zamknęłam...

Miejscem idealnym na spotkanie miłości jest zdecydowanie Paryż.. W końcu miasto zakochanych ;)

Miejscem idealnym na spotkanie miłości jest zdecydowanie Paryż.. W końcu miasto zakochanych ;)

W tłumie turystów pod wieżą Eiffla, w zatłoczonym wejściu bazyliki Notre-Dame czy pod łukiem triumfalnym, który tonie ostatnio w żółtym morzu kamizelek. Czy Paryż wciąż jest miejscem idealnym na miłość?
Tak jak relacji z drugą osobą nie można sprowadzić do utartych zwyczajów (czekoladek, kwiatów, wina), tak Paryża nie można oceniać jedynie po jego spopularyzowanej powierzchowności. Miejsce idealne na miłość jest dla mnie przede wszystkim oryginalne, jedyne w swoim rodzaju. I chociaż minęłam wieżę Eiffla nie wjeżdżając na górę, a katedrę Notre-Dame nie wchodząc do środka, to było takie miejsce, które mnie nieodparcie pociągało. Na Loarze w centrum Paryża jest wyspa, która z lotu ptaka przypomina konturem statek. Można się na nią dostać przechodząc przez most. Szeroki kadłub wyspy-statku, wypełniony aż po burty budynkami, zwęża się tak, że u dziobu ma szerokość ledwie kilku metrów. Na tym końcu rośnie wierzba płacząca, zwieszająca swoje długie gałęzie aż do tafli wody. Zasłaniająca nimi niewielką przestrzeń wokół pnia. Miejsce, w którym można zjeść razem drugie śniadanie, w którym można usiąść i porozmawiać. Miejsce, które może służyć ciszą na ustach i kojącym pluskiem wody w uszach. Takie, w którym nogi kołyszą się rytmicznie nad krawędzią i plączą ze sobą. Nietypowe. Odwiedzane, ale nie oblegane. Pomyślałam sobie, że tam chciałabym kogoś pocałować.

W tłumie turystów pod wieżą Eiffla, w zatłoczonym wejściu bazyliki Notre-Dame czy pod łukiem triumfalnym, który tonie ostatnio w żółtym morzu kamizelek. Czy Paryż wciąż jest miejscem idealnym na miłość?
Tak jak relacji z drugą osobą nie można sprowadzić do utartych zwyczajów (czekoladek, kwiatów, wina), tak Paryża nie można oceniać jedynie po jego spopularyzowanej...

To małe nadmorskie miasteczko. Dzieli się na wschodnią i zachodnią część, a każda z nich ma własne molo. Na jednym brzegu strzeżona plaża, kiedy ryzykanci wolą sąsiedni brzeg bez czujnych oczu ratowników. Zawsze wyobrażałam sobie jedną scenę. Wielki wycieczkowy statek wpływa w zatoczkę. Turyści opuszczają most, aby kolos mógł przepłynąć zmieniając turystów. Na lewym brzegu stoi on, ale zupełnie nie patrzy na statek, bo jego wzrok zatrzymał się na niej. Turystka na prawym molo właśnie robiła zdjęcia przepływającemu statkowi wycieczkowemu, jednak zastygła w miejscu. Zobaczyła jak on na nią patrzy i sama nie mogła oderwać wzroku. Pomyślała, że śni, a kiedy statek przepłynie jego już nie będzie. Tak się stało. Załamana, nie wiedziała dlaczego, podążyła na molo z drugiej strony.
Obróciła się w stronę morza chcąc wykrzyczeć: "Dlaczego mi to robisz? Tak nie wolno!", lecz z jej ust nie wydobył się żaden dźwięk. Zaczęło się lekko ściemniać, a ona planowała obejrzeć zachód słońca, tylko zupełnie straciła na to ochotę. Odwróciła się, by odejść i... Stał tak blisko niej, że ich usta niemal się zetknęły. Właściwie jej usta prawie pocałowały jego podbródek, bo był kilka centymetrów wyższy.
Powiedział tylko: "Już się bałem, że jesteś wytworem mojej wyobraźni", a potem pocałował ją.
Miałam to przed oczami zawsze kiedy widziałam zachodzące słońce. Nieważne gdzie byłam, oczyma wyobraźni widziałam właśnie tą zatoczkę. Zmieniała się perspektywa, czasem z molo, czasem z przepływającego statku, a kiedy indziej z podnoszonego mostu, jednak reszta pozostawała bez zmian.

To małe nadmorskie miasteczko. Dzieli się na wschodnią i zachodnią część, a każda z nich ma własne molo. Na jednym brzegu strzeżona plaża, kiedy ryzykanci wolą sąsiedni brzeg bez czujnych oczu ratowników. Zawsze wyobrażałam sobie jedną scenę. Wielki wycieczkowy statek wpływa w zatoczkę. Turyści opuszczają most, aby kolos mógł przepłynąć zmieniając turystów. Na lewym brzegu...

Mam obraz idealnego miejsca na miłość w głowie. Jeszcze do niego nie trafiłam. To małe miasteczko na wzniesieniu. Z jedną lub dwiema głównymi drogami, przy których znajdują się małe sklepiki, piekarnia, kawiarnia i księgarnia. Przy bocznych wąskich uliczkach wybudowane są niskie domy bez ogrodzeń. Schodząc w dół miasteczka przechodzimy przez łąki z wysokimi trawami i polnymi kwiatami. Piaszczysta ścieżka prowadzi nas na dziką plażę.

Mam obraz idealnego miejsca na miłość w głowie. Jeszcze do niego nie trafiłam. To małe miasteczko na wzniesieniu. Z jedną lub dwiema głównymi drogami, przy których znajdują się małe sklepiki, piekarnia, kawiarnia i księgarnia. Przy bocznych wąskich uliczkach wybudowane są niskie domy bez ogrodzeń. Schodząc w dół miasteczka przechodzimy przez łąki z wysokimi trawami i...