"Otwieram oczy, patrzę na telefon, środa. Najgorszy dzień tygodnia, sam środek nawału pracy i zmęczenia. Cóż, mogło być gorzej, w końcu to dopiero trzecia środa z rzędu, może dzisiaj ten koszmar się zakończy. Chociaż jak tak o tym myślę, mogłabym nie iść do pracy, mogłabym rzucić wszystko i jechać w Bieszczady..albo nad morze! Jutro kolejny dzień, kolejna środa już czyha za rogiem. Tak, dokładnie to zrobię, jadę w nieznane, bez pieniędzy i planu, w końcu i tak jutro obudzę się ponownie w swoim łóżku, w samym środku tygodnia." - to sobie myślałam wczoraj, kiedy wsiadłam do pierwszego lepszego pociągu i pojechałam w siną dal. Dzisiaj natomiast z zadowoleniem otworzyłam oczy planując kolejne wariactwa i przekonując się, że czwartkowy poranek zaczynam na plaży, owinięta w koc, w miejscu, w którym wczoraj zasnęłam.

"Otwieram oczy, patrzę na telefon, środa. Najgorszy dzień tygodnia, sam środek nawału pracy i zmęczenia. Cóż, mogło być gorzej, w końcu to dopiero trzecia środa z rzędu, może dzisiaj ten koszmar się zakończy. Chociaż jak tak o tym myślę, mogłabym nie iść do pracy, mogłabym rzucić wszystko i jechać w Bieszczady..albo nad morze! Jutro kolejny dzień, kolejna środa już czyha za...

To już trzynasty? Taaak... Już trzynaście razy przesuwałem plastikowe okienko mojego kalendarza z widokami Mazur na datę dwudziesty szósty luty 2019. Tyle samo powtórzeń porannego przeglądania tvn24.pl, a na nim newsa o „jedynkach” Koalicji Obywatelskiej. Ekspres od pierwszej próby, aż do bieżącego podejścia nie uległ samo naprawie, i zmuszony byłem pić przepalone espresso, śmierdzące gorzkim zapachem ziarna, które przeszło niezasłużoną saunę. Dalej, osiem godzin w korpo. Osiem godzin istniej męki, z połową działu na L4 przez durną infekcję, która niczym ninja atakuje znienacka, wskakując z klimatyzacji do zaskoczonych nozdrzy.
Wracam szybko do domu, na szczęście jadę w przeciwną stronę niż reszta miasta i już przed osiemnastą bawię się z ukochaną córeczką. Ten stan, to paradoksalne spełnienie marzeń setek rodziców, którzy chcieliby żeby ich dziecko nigdy nie dorastało i na wieki pozostało słodkie i niewinne.
Zbliża się dwudziesta. Uruchamiam laptopa, trzynasty raz wyrażam swoją dżentelmeńską opinię odnośnie tempa działania systemu, a potem zostaje już tylko edytor tekstu. Trzynaście razy tysiąc pięćset daje dziewiętnaście tysięcy pięćset znaków. Całkiem sporo, byłoby z tego już niezłe opowiadanie, może nawet na jakiś konkurs literacki? Ale to może kiedy indziej. Teraz muszę napisać coś naprawdę dobrego, intrygującego, coś, co porwie odbiorcę. W końcu jeżeli nie wygram tego cholernego konkursu na LubimyCzytać to pozostanę dziś na zawszę.

To już trzynasty? Taaak... Już trzynaście razy przesuwałem plastikowe okienko mojego kalendarza z widokami Mazur na datę dwudziesty szósty luty 2019. Tyle samo powtórzeń porannego przeglądania tvn24.pl, a na nim newsa o „jedynkach” Koalicji Obywatelskiej. Ekspres od pierwszej próby, aż do bieżącego podejścia nie uległ samo naprawie, i zmuszony byłem pić przepalone espresso,...

Dzwonek do drzwi. „Otworzę” – słyszę z kuchni. Z powrotem zamykam oczy. Przypominam sobie koszmar wczorajszego dnia. Nie mogę bezczynnie leżeć cały dzień.
Zdecydowanym ruchem odrzucam kołdrę. Podnoszę dłoń na wysokość oczu, spodziewając się ujrzeć zaschniętą krew za paznokciami. „Dziwne” – myślę – „Czyżbym była wczoraj tak zmęczona, że nawet nie pamiętam, jak wzięłam prysznic?”. Pocieram oczy, jestem zbyt zdezorientowana, żeby myśleć.
Powoli wstaję i podchodzę do biurka. Odpalam komputer i sprawdzam wiadomości – od wczoraj nie wydarzyło się nic znaczącego. Słyszę kroki na korytarzu, a potem delikatne skrzypienie drzwi. To Michał, wiem to, ale nic nie poradzę na to, że zaczynam oddychać szybciej w obawie, że to jednak nie on.
- Poczta - odzywa się. Ulga – znam ten głos.
- Mhm – mamroczę pod nosem.
- Jest wtorek. Listonosz przychodzi w poniedziałki.
- Co? -Niecierpliwie przewraca oczami.
- Jest wtorek, przyszedł list…
- Pewnie coś ważnego.
- Tylko, że…
- Co jest?
- Sama popatrz.
Podaje mi kopertę. Na śnieżnobiałym papierze widnieje moje nazwisko. Pismo należy do mojej babci. Unoszę brew – wczoraj też dostałam od niej list. Rozrywam kopertę, zaczynam czytać. Coś jest nie tak. Wiadomość ma identyczną treść co wczoraj. Sięgam po telefon, sprawdzam datę.
- Niemożliwe – szepczę.
- Wszystko na to wskazuje. Czas się jakby… nie wiem. Zapętlił?
- To znaczy, że będę musiała…
- Zabić go jeszcze raz.
***
Stoję w mroku nocy. W ręku trzymam nóż. Michał dotyka mojego ramienia.
- Dasz radę.

Dzwonek do drzwi. „Otworzę” – słyszę z kuchni. Z powrotem zamykam oczy. Przypominam sobie koszmar wczorajszego dnia. Nie mogę bezczynnie leżeć cały dzień.
Zdecydowanym ruchem odrzucam kołdrę. Podnoszę dłoń na wysokość oczu, spodziewając się ujrzeć zaschniętą krew za paznokciami. „Dziwne” – myślę – „Czyżbym była wczoraj tak zmęczona, że nawet nie pamiętam, jak wzięłam...

Słyszę dźwięk budzika, wciskam przycisk drzemki z nadzieją, że nie spóźnię się do pracy. Po chwili wybudzam się, by dowiedzieć się, że nie zdążę zjeść śniadania. Pospiesznie ubieram się, zabieram aktówkę i biegnę do samochodu. Dojazd do firmy, praca, przerwa, praca, samochód, codzienność. Stojąc w korku patrzę przez lewe okno myśląc jak jutro spędzę wolny dzień. Widzę pięcioletniego chłopca wywracającego się na rowerze. Jego opiekunka podbiega i zaczyna go przytulać objaśniając, że nic się nie stało. Zaczyna pojawiać się dziwne uczucie w głowie, kolory stają się bledsze, czuję że coś jest nie tak i nachodzi mnie myśl, że gdzieś w przeszłości doświadczyłem tego zdarzenia, dokładnie ta chwila już się wydarzyła. Kiedy? Wczoraj? Który to już raz? Trąbiący z tyłu samochód daje mi do zrozumienia, że stoję na zielonym świetle. Ruszam tłumacząc sobie, że przeżyłem deja vu. W domu jem posiłek, do późnego wieczora wykonuję papierkową robotę i kładę się spać. Doświadczam snu o wężu wgryzającym się we własny ogoń. Słyszę dźwięk budzika, wciskam przycisk drzemki z nadzieją, że nie spóźnię się do pracy. Po chwili wybudzam się, by dowiedzieć się, że nie zdążę zjeść śniadania. Pospiesznie ubieram się, zabieram aktówkę i biegnę do samochodu...

Słyszę dźwięk budzika, wciskam przycisk drzemki z nadzieją, że nie spóźnię się do pracy. Po chwili wybudzam się, by dowiedzieć się, że nie zdążę zjeść śniadania. Pospiesznie ubieram się, zabieram aktówkę i biegnę do samochodu. Dojazd do firmy, praca, przerwa, praca, samochód, codzienność. Stojąc w korku patrzę przez lewe okno myśląc jak jutro spędzę wolny dzień. Widzę...

Czas zapętla się w wiecznym powtórzeniu, więc miałabym szansę uczyć się języków obcych, przeczytać mnóstwo książek, zwiedzić nowe miejsca... Mogłabym również spróbować przeżyć ten dzień jak najlepiej (w filmach to rozwiązanie zwykle działa), wypełnić go dobrymi uczynkami, takimi jak skomplementowanie szefowej lub obdarowanie pieniędzmi mężczyzny w potrzebie, którego spotykam codziennie na dworcu (swoją drogą, sądzę, że jego dzień również się zapętlił, każdego dnia zostaje okradziony z portfela i usiłuje zebrać fundusze na bilet powrotny). Najpierw jednak:
1. Zmieniłabym kolor włosów (jestem bardzo ciekawa jak wyglądałabym w blondzie)
2. Wydałabym wszystkie pieniądze (mam nadzieje, że zapętlonym dniem byłby dzień wypłaty, bo gdyby okazał się nim dzień, który właśnie trwa, miałabym do dyspozycji 45 zł i bon na zestaw obiadowy.)
3. Wyznałabym pewnemu chłopakowi, że mi się podoba
4. Zadawałabym ludziom pytania, które mnie nurtują, ale są krępujące

Czas zapętla się w wiecznym powtórzeniu, więc miałabym szansę uczyć się języków obcych, przeczytać mnóstwo książek, zwiedzić nowe miejsca... Mogłabym również spróbować przeżyć ten dzień jak najlepiej (w filmach to rozwiązanie zwykle działa), wypełnić go dobrymi uczynkami, takimi jak skomplementowanie szefowej lub obdarowanie pieniędzmi mężczyzny w potrzebie, którego...

„Baśka miała fajny biust…” – zagrało z komórki żeby wyrwać Jacka ze snu. Nie przepadał za tą piosenką ale „biust” rzucał na jego twarz durny uśmiech. Wychodząc spotkał sąsiadkę. Skromną blondynkę o delikatnej urodzie i łagodnym usposobieniu. Cmoknął, rzucił obślizgłe „hej bejbe” i ruszył na parking gdzie trafił go szlag. Żarówki świateł mijania wymienione wczoraj znowu nie działały. O dziwo wciąż miał zapas mimo że go nie uzupełnił. „Deżawu!”. Wymiana i do roboty. Po chwili drogę zajechał mu dostawczak. „Ten sam co wczoraj” wymamrotał. Dał gazu i jego dopieszczony 300-konny benzyniak szybko zajechał drogę dostawcy. Nagle naszła go myśl, że powtórek z dnia poprzedniego jest zbyt wiele. W biurze upewnił go widok kuriera, który przy wejściu upadł dokładnie tak samo jak wczoraj. Postanowił to sprawdzić i zmienić swoje zachowanie: nie podrywał koleżanek i odpuścił sobie gadki o seksie. Wieczorem, pod klubem do którego uczęszczał, „wczorajsza” grupka pijanych agresorów zaczepiała szczupłego geja. Jacek kazał im wypie*dalać, niczym Linda. Przed snem spojrzał w sufit i błagał w myślach aby wszystko wróciło do normalności.
Obudziło go walenie w drzwi. Stała w nich sąsiadka, piękna jak zwykle, inna niż zawsze. Czarna skóra, rude włosy, kask w ręku. „Ziomek, przeparkuj swojego zasranego diesla…”. W jego głowie zabrzmiał terkot silnika, przed oczami zobaczył kłęby dymu z wydechu i zemdlał. Komórka znowu uruchomiła budzik. Znane dźwięki i Wilki zawyły: „Andrzej miał cudowny tors…”

„Baśka miała fajny biust…” – zagrało z komórki żeby wyrwać Jacka ze snu. Nie przepadał za tą piosenką ale „biust” rzucał na jego twarz durny uśmiech. Wychodząc spotkał sąsiadkę. Skromną blondynkę o delikatnej urodzie i łagodnym usposobieniu. Cmoknął, rzucił obślizgłe „hej bejbe” i ruszył na parking gdzie trafił go szlag. Żarówki świateł mijania wymienione wczoraj znowu nie...

Na szczęście to dzień wolny od pracy. Każdy mimo, że ten sam zamierzam przeżyć inaczej. Przede wszystkim z każdym dniem znajdę czas dla bliskich i dla siebie. Przestanę marnować go na rzeczy zbędne, a upływający czas postaram wykorzystać się do maksimum doprowadzając dzień do perfekcji!

Na szczęście to dzień wolny od pracy. Każdy mimo, że ten sam zamierzam przeżyć inaczej. Przede wszystkim z każdym dniem znajdę czas dla bliskich i dla siebie. Przestanę marnować go na rzeczy zbędne, a upływający czas postaram wykorzystać się do maksimum doprowadzając dzień do perfekcji!

14.02.2019
- "Walentynki, psia mać. Chrzanię to." Powiedział 35 letni Paweł nalewając sobie kawy.
- "Chyba muszę skoczyć po bułki. Nie napiszę żadnego artykułu na głodzie."
Dzień się dłużył. Śnieg wolno topniał w ostrym słońcu, ulice były puste, ławki wolne. - "Hm, nawet psom nie chce się wyjść dziś z kartonów..."
- Na litość boską! Jak pan chodzisz? Nie mówię że ten płaszcz to Dolce Gabbana, ale chyba można patrzeć przed siebie i nie oblewać ludzi... właśnie, czym?! To jakaś śmierdząca zupa!
- Przepraszam, taka szkoda z mojego powodu! Dawno nie jadłem nic ciepłego. Wracam z kościoła, o tam, dawali ciepłe jedzenie, nie chciałem pana urazić. Proszę, to moje ostatnie pieniądze, nie pokryją strat, ale może będzie się pan mniej złościł.

Zrobiło mi się niewymownie głupio. Pewnie dlatego nie mam dziewczyny. Jestem zwyczajnym dupkiem. Przeprosiłbym tego pana, gdyby nie uciekł w pośpiechu pozbawiony godności. To mi powinno być wstyd. Jestem potwornym człowiekiem.

_______________________________________________________

14.02.2019
- "Walentynki? Niemożliwe. Coś mi się musiało pobełtać w głowie. No nic, idę po bułki."
- Przepraszam, taka szkoda z mojego powodu! Dawno nie jadłem nic ciepłego. Wracam z kościoła, o tam, dawali ciepłe jedzenie, nie chciałem...
- Proszę pana, spokojnie, to nie Dolce Gabbana żeby musiał się pan tak stresować. Idę właśnie po coś do jedzenia, mogę pana zabrać na obiad?

Kiedy bezdomny wyszedł z restauracji szczęśliwy jak nigdy wpadła na mnie pewna dziewczyna.
- Płaszcz już bardziej nie będzie brudny. Raz zalany czy dwa, proszę się nie przejmować.
- Co ja narobiłam! Tak mi głupio! Pozwoli pan że...
- Umówi się pani ze mną?
- A przyjmie pan przeprosiny?
- Tylko przy kawie.

14.02.2019
- "Walentynki, psia mać. Chrzanię to." Powiedział 35 letni Paweł nalewając sobie kawy.
- "Chyba muszę skoczyć po bułki. Nie napiszę żadnego artykułu na głodzie."
Dzień się dłużył. Śnieg wolno topniał w ostrym słońcu, ulice były puste, ławki wolne. - "Hm, nawet psom nie chce się wyjść dziś z kartonów..."
- Na litość boską! Jak pan chodzisz? Nie mówię że ten...

Biip, biip, biip...
6:45 Ciekawe czemu nie wyłączyłam budzika, skoro dziś wolna sobota?
6:50 Nie mogę zasnąć! Może coś poczytam?
7:50 Niech ktoś nakarmi kota, ja to śpię (dobra ściema pół sukcesu!)!!!
8:00 Dobra, dobra, dam mu karmy… Jak tam, Panda, nie możesz spać jak każdy normalny kot? Marcowania się zachciało?
8:05 No dobra, a co ja zjem na śniadanie? <krótki rekonesans po półkach w lodówce> Ok, będzie kanapka z dżemem, jak co dzień. No i jakaś książka do śniadania.
9:45 Cholera, ale ten weekend leci! Trzeba zrobić pranie, posprzątać, wynieść śmieci…
10:50 … iść na zakupy…
11:34 … włożyć wszystko do lodówki…
11:45 … zrobić obiad…
12:35 … zjeść obiad. I co dalej? Może jakiś maratonik? Ale ja nie lubię biegać. Zostaje… maraton z książką!
15:00 Kawa! Gdzie moja kawa! Królestwo za kawę!
15:37 Czas zabrać się do roboty <słychać dźwięk trzaskających kości wyginanych w górę rąk> Od czego by tu zacząć… przeglądnę papiery… może je poukładam? PIT rozliczę? Napiszę zaległy tekst?
18:00 Cholera, znowu coś mi w liczeniu nie wyszło! Gdzie moja czekolada?
18:18 Bez sensu, takie małe te tabliczki robią i tak mało w nich orzechów. Czas na kolację. Piętrowa kanapka, to jest to!
19:00 Nie mogę się ruszyć! Objadłam się! Ta oliwka na szczycie kanapki to już było za dużo! Kto poda ostatnią szklankę wody? Kto poda książkę w ostatnich chwilach życia? Widzę światło… w sumie dobrze, bo po ciemku bym nie czytała… hue, hue, hue
20:00 hrrrrrrrr

Biip, biip, biip...
6:45 Ciekawe czemu nie wyłączyłam budzika, skoro dziś wolna sobota? Sobota!?

Biip, biip, biip...
6:45 Ciekawe czemu nie wyłączyłam budzika, skoro dziś wolna sobota?
6:50 Nie mogę zasnąć! Może coś poczytam?
7:50 Niech ktoś nakarmi kota, ja to śpię (dobra ściema pół sukcesu!)!!!
8:00 Dobra, dobra, dam mu karmy… Jak tam, Panda, nie możesz spać jak każdy normalny kot? Marcowania się zachciało?
8:05 No dobra, a co ja zjem na śniadanie? <krótki rekonesans...

Piękna złotowłosa i długonoga bogini pochylała swe wdzięki nade mną kusząco zagryzając usta. Płynąłem niesiony prądem doznań i wyciągnąłem rękę by dotknąć jej nieskazitelnego policzka.
-Zaraz zaślinisz pościel, jeśli będziesz tak dalej otwierał paszczę. -dotarł do mnie nieprzyjemny zgrzyt jakim był znany mi głos.
Poczułem jak przysłowiowy kubeł zimnej wody opada na mą głowę. Tuż obok mnie stało znienawidzone stworzenie. Skulony starzec z twarzą dobrze zachowanego trupa pochylał się nade mną uśmiechając odrażająco. Odskoczyłem jak oparzony wycierając ze wstrętem ślinę mego prześladowcy z policzka. Z jego ust dochodziło ciche tykanie. Płachta na jego plecach była utkana z dziwnych metalowych pręcików. To wskazówki zegara, pomyślałem.
-Zwą mnie Czas.-przedstawił się.
Wiedziałem, że tym razem wpadłem.
-Nie mam czasu-zaśmiał się parszywie -więc powiem krótko. Co rano spotykasz mnie tu, a ja co rano mówię ci to samo. Czy do cholery jasnej zamkniesz w końcu pętlę czasową? Jestem zmęczony twym codziennym widokiem. -westchnął co przypominało cichy trel kukułki.
Zrozumiałem natychmiast. Ostatnio kombinowałem z pętlami. Najwidoczniej za bardzo podkręciłem turbinę, że Czas miał problem z odwróceniem biegu.
-Zaraz przyprowadzę tu Sekundę, a ona nie jest tak miła jak ja -pogroził mi starczym paluchem.
Nie chciałem mieć do czynienia z psem obronnym Czasu, ta dziwna istota znała wiele nietypowych metod tortur.
-Sam to naprawię-westchnął po raz kolejny i zdzielił mnie budzikiem w głowę.

Piękna złotowłosa i długonoga bogini pochylała swe wdzięki nade mną kusząco zagryzając usta. Płynąłem niesiony prądem doznań i wyciągnąłem rękę by dotknąć jej nieskazitelnego policzka.
-Zaraz zaślinisz pościel, jeśli będziesz tak dalej otwierał paszczę. -dotarł do mnie nieprzyjemny zgrzyt jakim był znany mi głos.
Poczułem jak przysłowiowy kubeł zimnej wody opada na mą...