Piątek.
godz. 5:30 - Budzi mnie budzik. Czas się szykować do pracy.
godz. 6:50 - Jedzie autobus, wsiadam jako wyszykowany i gotowy do pracy zombie.
godz. 7:00 - Pracujemy do 15:00
godz. 15:06 - Powrót jako zombie do domu z pracy.
godz. 16:00 - Zjadam obiad.
godz. 16:30 - Planowanie weekendu i do godz. 20:00 czytanie książki, przeglądanie internetu oraz inne fajniejsze niż praca rzeczy,
godz. 20:00 - Film
godz. 22:00 - Zombie idzie spać, by obudzić się w sobotę jako wypoczęty człowiek.

Następny dzień.
Piątek
godz. 5:30 - Budzi mnie budzik. Czas się szykować do pracy... HEJ, CO JEST?!
...

Następny dzień.
Piątek
godz. 5:30 - Budzi mnie budzik. Czas się szykować do pracy...
Pierwsza myśl: Czy mogę coś w tym dniu zmienić? Spróbujmy go zmienić na lepsze:
godz. 7:00 - Zwolnienie się z pracy i realizacja własnych marzeń.

Następny dzień.
Sobota
godz. 9:00 - Uff, wystarczyło jedynie zrobić to, o czym się marzy. :)

Piątek.
godz. 5:30 - Budzi mnie budzik. Czas się szykować do pracy.
godz. 6:50 - Jedzie autobus, wsiadam jako wyszykowany i gotowy do pracy zombie.
godz. 7:00 - Pracujemy do 15:00
godz. 15:06 - Powrót jako zombie do domu z pracy.
godz. 16:00 - Zjadam obiad.
godz. 16:30 - Planowanie weekendu i do godz. 20:00 czytanie książki, przeglądanie internetu oraz inne fajniejsze niż...

- Halo, halo! Tu radio Set. Witaj kochana słuchaczko, masz szansę na pół miliona złotych!
- Yyy... ale to pomyłka, dzwoniliście do mnie wczoraj - podrapałam się po głowie, wspomijąc porażkę, gdy koło nosa przeleciała mi ogromna suma pieniędzy.
- Ktoś tu mocno zabalował w piątkowy wieczór - zażartował prowadzący - dziś sobota, a jak w każdą sobotę mamy do rozdania trochę gotówki. Musisz tyko wskazać odpowiednią bramkę, a potem poprawnie odpowiedzieć na pytanie.
Bramka numer siedem, pomyślałam i Paweł Pawlikowski. Sprawdzałam trzy razy po tym jak zawaliłam odpowiedź.
- Wybierz teraz numer bramki.
- Siódemka.
- Pod numerem siedem kryje się.... NAJWIEKSZA NARODA, BO PÓŁ MILIONA ZŁOTYCH! - wyryczał mi do ucha podniecony spiker.
- Co do cholery? - zamruczałam pod nosem skonsternowana. Spojrzałam na kalendarz w telefonie. Sobota.
- A teraz skup się, bo od twojej odpowiedzi zależy stan twojego konta. Kto wyreżyserował "Zimną wojne"? Masz trzy sekundy na udzielenie odpowiedzi.
- Paweł Pawlikowski - wyrecytowałam z biegu, po czym usłyszałam dźwięk fanfarów i ponowny krzyk prowadzącego.
- Jeeeest! Pół miliona jest twoje!
Zakręciło mi się w głowie.
Jeśli czas się zapętlił a ja jestem tego świadoma, to mogę bez konca grać o pieniądze, których nie zdążą mi przelać, albo od razu jechać gdzie mi się zamarzy, mając codziennie rano do wykorzystania swoje osiem tysięcy.
Gdy wszystko wróci do normy, wystarczy, że poczekam na przelew z radia.
Muszę tylko pamiętać o codziennym telefonie.
Bajka! Gdzie moja walizka?

- Halo, halo! Tu radio Set. Witaj kochana słuchaczko, masz szansę na pół miliona złotych!
- Yyy... ale to pomyłka, dzwoniliście do mnie wczoraj - podrapałam się po głowie, wspomijąc porażkę, gdy koło nosa przeleciała mi ogromna suma pieniędzy.
- Ktoś tu mocno zabalował w piątkowy wieczór - zażartował prowadzący - dziś sobota, a jak w każdą sobotę mamy do rozdania trochę...

Pobudka.

Śniadanie (czego jeszcze do tej pory nie próbowałam?).
Książka (a gdyby tak przeczytać wszystkie książki tego świata, które do tej pory napisała ludzkość?).
Obiad (poeskperymentujmy!).
Film (a gdyby tak obejrzeć wszystkie filmy tego świata, które do tej pory nakręciła ludzkość?).
Sport/Nauka/Języki - nauczymy się wszystkiego!
Kolacja (a gdyby tak każdego wieczoru z kimś innym zjeść kolację? zawsze lubiłam poznawać dużo ludzi)

Powtórz!

Pobudka.

Śniadanie (czego jeszcze do tej pory nie próbowałam?).
Książka (a gdyby tak przeczytać wszystkie książki tego świata, które do tej pory napisała ludzkość?).
Obiad (poeskperymentujmy!).
Film (a gdyby tak obejrzeć wszystkie filmy tego świata, które do tej pory nakręciła ludzkość?).
Sport/Nauka/Języki - nauczymy się wszystkiego!
Kolacja (a gdyby tak każdego...

Przy moim szczęściu, gdyby takie „cudowne” zapętlenie czasu miało miejsce i musiałabym przeżyć drugi raz ten sam dzień, na pewno trafiłoby na najgorszy, najbardziej paskudny i męczący dzień w ciągu roku (albo i dłużej). Jestem wręcz przekonana, że żaden miły dzień, jakiś fajny koncert, wypad za miasto, albo fajna impreza nie byłyby mi dane do powtórzenia  za to mega „zły dzień” szefostwa, czepianie o wszystko, nawał roboty, jakieś wynikłe błędy, milion ludzi, z których każdy czegoś chce na wczoraj i każdy ma pretensje, do tego tabun wybitnie, akurat dziś uciążliwych dzieciaków w pracy, po pracy awaria pociągu do domu, a w domu jakaś awanturka o nic – w taki scenariusz, który kazano by mi powtórzyć z dnia na dzień, jestem w stanie jak najbardziej uwierzyć.
Jak bym zatem sobie poradziła? Cóż, gdybym się zorientowała, ze czeka mnie powtórka rozrywki z wczoraj, to pobiegłabym z rana do lekarza, symulując jakaś ostrą jelitówkę (choć nigdy tego nie robię:)), a potem zaszyłabym się gdzieś z dala od wszystkiego, wyłączając przy okazji telefon, żeby ten wczorajszy dzień nie powtórzył się czasem przez telefon. Pewnie rozwiązanie słabe i wymijające, ale może jednorazowo skuteczne :)
Nie jest to może żadna historia, ale moje pierwsze skojarzenie z „ja i zapętlenie czasu” :)

Przy moim szczęściu, gdyby takie „cudowne” zapętlenie czasu miało miejsce i musiałabym przeżyć drugi raz ten sam dzień, na pewno trafiłoby na najgorszy, najbardziej paskudny i męczący dzień w ciągu roku (albo i dłużej). Jestem wręcz przekonana, że żaden miły dzień, jakiś fajny koncert, wypad za miasto, albo fajna impreza nie byłyby mi dane do powtórzenia  za to mega „zły...

Niech to szlak!–Wyrzuciłem z siebie może nawet i bardziej dosadnie, gdy mój ulubiony kubek wyślizgnął mi się z rąk, roztrzaskując się na setki kawałów, oblewając mnie gorącą i do tego strasznie brudzącą kawą. Nie dość, że musiałem się przebrać, to jeszcze straciłem mój głęboko sentymentalny przedmiot i to drugi dzień z rzędu… Chwila! – pomyślałem – Przecież kubek ten stłukłem wczoraj… Więc w jak…?! – Zajrzałem do kosza, gdzie jak sobie przypominam powinny leżeć jego szczątki. Nie było ich tam. Deja vu-bo w jaki sposób miałem wytłumaczyć sobie ten dziwny przypadek. Tyle, że takie urojenie to raczej chwilowe odczucie, a nie ciąg całodniowych wydarzeń. A ja po spotkaniu sąsiada, dobrze wiedziałem, że tej zgrabnej dziewczynie wiatr podwieję sukienkę, że biały SUV będzie musiał nagle zahamować, przed przebiegającymi mu przed maską dzieciakami, że szef zleci mi dokładnie tą samą robotę co wczoraj… I co właściwie z tego miałem? Z pomysłem przyszedł kolega „Zagraj w totolotka”. Tyle, że dzisiaj nie sprawdziłem wyników. Mecze tego dnia nie odbywały się wcale, więc postawić na „pewnego konia” też nie miałem szans. Ale przecież musiało być coś takiego co można było poprawić. Może miałem uratować komuś życie? A może zapobiec jakieś wielkiej katastrofie? Poza tajfunem gdzieś w odległej Tajlandii, nic sobie takiego nie przypominałem. Więc może należało zmienić coś w swoim własnym życiu. Tyle, że dzisiejszy dzień zapowiadał się na całkiem zwykle. I może tak właśnie być nie powinno?

Niech to szlak!–Wyrzuciłem z siebie może nawet i bardziej dosadnie, gdy mój ulubiony kubek wyślizgnął mi się z rąk, roztrzaskując się na setki kawałów, oblewając mnie gorącą i do tego strasznie brudzącą kawą. Nie dość, że musiałem się przebrać, to jeszcze straciłem mój głęboko sentymentalny przedmiot i to drugi dzień z rzędu… Chwila! – pomyślałem – Przecież kubek ten...

Pobudka, i znów o tej samej godzinie, i znów w tym samym przeklętym miałym jedno pokojowym mieszkanku, i znów zapomniałem zasłonić rolety, i słońce mi grzeje w pysk niemiłosiernie, suchota, smród całonocnego oddechu i gazów, oczy zalepione niekontrolowanym łzawieniem, pewnie znów śniłem tragedie poprzedniego dnia, szybki prysznic, zęby, żarcie w woreczek, na rower i do korpo. Za biurkiem od 7:30. Stos prowizorki do wklepania w komputer, wszystko powielone na papierze, w elektronice, i na kopiach zapasowych, stosy wydruków przygotowanych do podpisania, ten sam kat w garniturze podpytujący o możliwości zwiększenia wydajności w systemie, nigdy o samopoczucie, nigdy o stan zdrowia, zawsze o wyniki. Szybka przerwa, w palarni te same smutne ryje, nikt już o niczym nie gada, nikt już na nikogo nie patrzy, nawet sekretarka o tak bujnych cyckach już nie tak pociągająca, bo nawet oglądanie ulubionego pornusa dzień w dzień może doprowadzić do braku widocznego wzwodu. Po przerwie jeszcze więcej papierów do przerobienia, parę email-i z przesuniętymi terminami, nigdy na później, zawsze na wcześniej, kilka reklamacji do rozwiązania, kilka telefonów z pretensjami, które już bez emocji przegryzam bułką. Powrót do domu i kanapa, telewizor, potrzeba kompletnego odmóżdżenia, i tak połowa popołudnia ulatuje na bezsensownym oglądaniu programów pomiędzy blokami reklamowymi. Trzeba iść spać, z myślą że jutrzejszy dzień będzie wręcz identyczny, dołujący, bez większych obietnic na coś innego.
Pobudka, i znów o tej samej godzinie, i znów w tym samym przeklętym miałym jedno pokojowym mieszkanku, i znów zapomniałem zasłonić rolety, i słońce mi grzeje w pysk niemiłosiernie, suchota, smród cało nocnego oddechu i gazów, oczy zalepione niekontrolowanym łzawieniem......... na rower i do........ lasu, bez kasku, bez okularów chroniących przed wiatrem, na wyprawę wokoło jeziora, wiatr jest tak orzeźwiający, chłodny, ścieżka tak naturalna, tak idealnie przystosowana do przejażdżki, masa zakrętów, wzniesień i spadów, slalomów pomiędzy drzewami, czas mija powoli, każda sekunda relaksuje, mózg odżywia się świeżym powietrzem, woda ze strumienia smakuje tak dobrze..... dzwoni telefon, korpo, raz po raz, nie odpuszczają, odnaleźli jedno wolne miejsce przy szeregu biurek i starają się połączyć fakty, pewnie prócz numeru telefonu nie mają nawet pojęcia jak się nazywam... bożę ja juz prawie sam zatraciłem tą wiedzę. biorę rozmach, jak najsilniejszy i ciskam telefonem w środek jeziora, nikt go już nigdy nie odnajdzie, nie przejmuje się korpo, nie przejmuję się przyszłością i alternatywnym sposobem na życie, ja i tak już prawie że nie żyję, a jedyna szansę i nadzieję na odnalezienie celu w życiu dostałem z dzisiejszym porankiem.

Pobudka, i znów o tej samej godzinie, i znów w tym samym przeklętym miałym jedno pokojowym mieszkanku, i znów zapomniałem zasłonić rolety, i słońce mi grzeje w pysk niemiłosiernie, suchota, smród całonocnego oddechu i gazów, oczy zalepione niekontrolowanym łzawieniem, pewnie znów śniłem tragedie poprzedniego dnia, szybki prysznic, zęby, żarcie w woreczek, na rower i do...

Szukam pliku źródłowego i dopisuję do loop'a kolejny warunek, tym razem z opcją umożliwiającą wyjście.

Szukam pliku źródłowego i dopisuję do loop'a kolejny warunek, tym razem z opcją umożliwiającą wyjście.

23.03.2019 (po raz: 361-wszy)

Zgwałciłem kobietę. Nie oceniaj mnie z tego powodu negatywnie, drogi Czytelniku, bowiem łatwo jest sądzić, lecz zdecydowanie trudniej rozumieć.
Moja tułaczka po grafitowym, marcowym dniu, ciągnie się już niemal rok. Próbowałem każdej metody, aby się z niej oswobodzić – odczyniałem uroki, modliłem się, przeklinałem Boga (a później i Szatana), posunąłem się nawet do odebrania życia. Nie jednego. Na przeróżne sposoby, które wywołują we mnie atak torsji, gdy tylko przywołuję je w pamięci.
Nie myśl sobie, drogi Czytelniku, że się tym chwalę. W żadnym razie!
I nie osądzaj mnie, proszę, nie osądzaj zbyt pochopnie.
Być może postradałem zmysły – tak, to całkiem możliwe. Jak jednak nie popaść w obłęd, kiedy każdy dzień coraz głośniej, i głośniej, sugeruje (nie sugeruje, on krzyczy!), że świat umarł, a ta jego bezsensowna cząstka, której udało się utrzymać przy życiu, to ja i ten dzień – dwudziesty trzeci marca.
Wciąż to samo. Monotonna iluzja. Wariacje to tylko pozór swobody. Nie daję się im już zwodzić.
Nadzieja jednak nie umarła. Tli się w jednym czynie, który pchnąć mnie może ku kresowi dnia.
Nigdy nie pragnąłem śmierci, bardziej niż dzisiaj – i nigdy bardziej się jej nie bałem.
Martwiąc się o to, że jutro będę osądzony.

23.03.2019 (po raz: 361-wszy)

Zgwałciłem kobietę. Nie oceniaj mnie z tego powodu negatywnie, drogi Czytelniku, bowiem łatwo jest sądzić, lecz zdecydowanie trudniej rozumieć.
Moja tułaczka po grafitowym, marcowym dniu, ciągnie się już niemal rok. Próbowałem każdej metody, aby się z niej oswobodzić – odczyniałem uroki, modliłem się, przeklinałem Boga (a później i Szatana),...

Obudziłem się cały mokry. Zdziwiony, że żyję patrzyłem na świat. Przecież wczoraj zabił mnie obcy. On też trysnął krwią. Dokładnie obejrzałem swoje ciało i ani śladu rany. Nie było widać też żadnych plam po krwi ani na ciele ani na rzeczach. Nagle, włączyło się radio połączone z budzikiem. Zaraz, zaraz. Przecież to dokładnie te same wiadomości co wczoraj, a o naszej potyczce ani słychu.
Przerwałem te rozmyślania i poszedłem do pracy. Opowiedziałem o moich odczuciach kumplowi z pokoju.
- To przecież tak jak w tym filmie z Tomem Cruise. Zaraz, jak to on się nazywał „Jutro” czy jakoś tak – wykrzyknął po czym streścił mi cały film.
W tym filmie Ziemię zaatakowała nie tyle obca cywilizacja co połączony w jeden rozproszony organizm twór. Wśród tysięcy szeregowych wojowników było kilkudziesięciu dowódców zwanych Alfa takich, że śmierć jednego z nich wywoływała reakcję naczelnego wodza zwanego Omega. Omega cofał czas do poprzedniego dnia z tym, że on i dowódcy zachowywali pamięć tego co się zdarzyło. Szeregowi żołnierze i oczywiście wrogowie nie pamiętali nic, bo dla nich czas zwyczajnie się cofnął. W ten sposób Omega miała potężną moc zwyciężania każdego wroga pomimo początkowych porażek. Główny bohater tego filmu został zbryzgany krwią obcego typu Alfa, który w ten sposób przekazał mu swoją moc powiadania Omegi o swojej śmierci i wywoływania reakcji cofania czasu.
- Ależ to jest koszmar! - wykrzyknąłem.
- Nieprawda! To była szansa dzięki, której Cruise zabił Omegę i obcy przegrali.

Obudziłem się cały mokry. Zdziwiony, że żyję patrzyłem na świat. Przecież wczoraj zabił mnie obcy. On też trysnął krwią. Dokładnie obejrzałem swoje ciało i ani śladu rany. Nie było widać też żadnych plam po krwi ani na ciele ani na rzeczach. Nagle, włączyło się radio połączone z budzikiem. Zaraz, zaraz. Przecież to dokładnie te same wiadomości co wczoraj, a o naszej...