Jeśli mam wybrać jedną wskazowkę to po namyśle wybieram: piszę szczerze, z głębi duszy, z szacunkiem do odbiorcy. I staram się zawsze wyszukać coś dobrego, budującego - nawet jeśli opowieść dotyczy dramatycznych lub mało prawdopodobnych zdarzeń! A emocje jeśli dopuszczam do głosu to po dokładnym przemyśleniu i "przepracowaniu".

Jeśli mam wybrać jedną wskazowkę to po namyśle wybieram: piszę szczerze, z głębi duszy, z szacunkiem do odbiorcy. I staram się zawsze wyszukać coś dobrego, budującego - nawet jeśli opowieść dotyczy dramatycznych lub mało prawdopodobnych zdarzeń! A emocje jeśli dopuszczam do głosu to po dokładnym przemyśleniu i "przepracowaniu".

Wskazówką, którą zwykle kieruję się ja osobiście, jest najzwyklejsze pisanie tego, co myślę. Jest się wtedy szczerym i prawdopodobnym. Nie wiem czy to najlepsza wskazówka, skoro dzięki niej jeszcze niczego nie osiągnęłam, ale kieruję się nią zawsze i czuję się dobrze pisząc w taki sposób, a to najważniejsze.

Wskazówką, którą zwykle kieruję się ja osobiście, jest najzwyklejsze pisanie tego, co myślę. Jest się wtedy szczerym i prawdopodobnym. Nie wiem czy to najlepsza wskazówka, skoro dzięki niej jeszcze niczego nie osiągnęłam, ale kieruję się nią zawsze i czuję się dobrze pisząc w taki sposób, a to najważniejsze.

Uczucia - pisząc recenzję/biorąc udział w konkursie/biorąc udział w dyskusji zawsze kieruję się uczuciami, jakie wywołuje dany temat/tekst/książka. Jeśli coś nie robi na mnie wrażenia, nie zajmuję się tym, nie wypowiadam się w danej kwestii.

Uczucia - pisząc recenzję/biorąc udział w konkursie/biorąc udział w dyskusji zawsze kieruję się uczuciami, jakie wywołuje dany temat/tekst/książka. Jeśli coś nie robi na mnie wrażenia, nie zajmuję się tym, nie wypowiadam się w danej kwestii.

Moją wskazówką jest trzymanie się dozwolonej liczby 1500 znaków ze spacjami! (Czasem to naprawdę wyczyn, gdy się rozpiszę, a potem uświadamiam sobie, że muszę tak sprytnie skrócić swą wypowiedź, by mieściła się w tym limicie – skracanie zwykle zajmuje mi nawet więcej czasu, niż ułożenie całego tekstu).

Moją wskazówką jest trzymanie się dozwolonej liczby 1500 znaków ze spacjami! (Czasem to naprawdę wyczyn, gdy się rozpiszę, a potem uświadamiam sobie, że muszę tak sprytnie skrócić swą wypowiedź, by mieściła się w tym limicie – skracanie zwykle zajmuje mi nawet więcej czasu, niż ułożenie całego tekstu).

Dajcie się ponieść.
Warsztat można nabyć, ale jeżeli nie będziemy potrafili zaangażować się w to co piszemy całym sobą, to może być to nawet najlepszy pod względem kunsztu tekst, ale nudny jak flaki z olejem. Słowa powinny mieć duszę. Czytając, powinniśmy czuć się pochłonięci do reszty, zapominać o całym świecie. Wtedy dopiero możemy mówić o dobrym teksie.

Dajcie się ponieść.
Warsztat można nabyć, ale jeżeli nie będziemy potrafili zaangażować się w to co piszemy całym sobą, to może być to nawet najlepszy pod względem kunsztu tekst, ale nudny jak flaki z olejem. Słowa powinny mieć duszę. Czytając, powinniśmy czuć się pochłonięci do reszty, zapominać o całym świecie. Wtedy dopiero możemy mówić o dobrym teksie.

Na pewno trzeba mieć pomysł, zamysł, myśl przewodnią, coś konkretnego do przekazania.

Od razu widać, kto zastanowił się przed napisaniem, a kto pisał byle jak, bez pomysłu, gdzie efekt końcowy wygląda jakby go pisano w kolejce w sklepie. ;)

Ja bardzo sobie cenię te teksty, w ktorych widać, że autor poświęcił chwilę na zastanowienie się, wypowiedź jest sensowna, spójna, a do tego jeszcze zawiera jakąś orygnalną myśl zamiast powielenia tego, co napisały inne osoby. Doceniam świeże spojrzenie i osobiste przemyślenia.

Jeśli chodzi o dłuższe formy pisarskie, to dochodzi wiele elementów, które muszą razem "zagrać", podobnie jak wiele instrumentów wspólnie tworzy harmonijną melodię.
Wszyscy znamy książki, w których coś "nie zagrało", znamy też takie, które trzymały nas w napięciu od pierwszej do ostatniej strony. To duża sztuka tak operować napięciem i emocjami czytelnika, żeby utrzymać jego uwagę od początku do końca, coś w nim poruszyć, czymś zaciekawić, przykuć uwagę już na samym początku i utrzymać ją aż do końca.
Ale podstawą, zarówno w krótkiej jak i długiej formie pisarskiej, jest jednak dobrze przemyślany, dobrze skomponowany tekst. Sensowny, z jakąś myślą przewodnią.

Na pewno trzeba mieć pomysł, zamysł, myśl przewodnią, coś konkretnego do przekazania.

Od razu widać, kto zastanowił się przed napisaniem, a kto pisał byle jak, bez pomysłu, gdzie efekt końcowy wygląda jakby go pisano w kolejce w sklepie. ;)

Ja bardzo sobie cenię te teksty, w ktorych widać, że autor poświęcił chwilę na zastanowienie się, wypowiedź jest sensowna, spójna, a...

Pierwsza myśl. Nie ma co się zastanawiać po dziesięć razy, gdyż to właśnie pierwsza myśl moim zdaniem jest najlepsza i najprawdziwsza. Pisanie tego, co w duszy gra. Pierwsza myśl, zawsze jest szczera.

Pierwsza myśl. Nie ma co się zastanawiać po dziesięć razy, gdyż to właśnie pierwsza myśl moim zdaniem jest najlepsza i najprawdziwsza. Pisanie tego, co w duszy gra. Pierwsza myśl, zawsze jest szczera.

Kluczem jest coś, co już na starcie zaintryguje i sprawi, że czytelnik bez wahania poświeci chwilę na cały tekst. Może to być krótka myśl, która w ostateczności pozostawi po sobie niedosyt, albo coś dłuższego, co zaowocuje przemyśleniami i chęcią zgłębienia tematu.

Kluczem jest coś, co już na starcie zaintryguje i sprawi, że czytelnik bez wahania poświeci chwilę na cały tekst. Może to być krótka myśl, która w ostateczności pozostawi po sobie niedosyt, albo coś dłuższego, co zaowocuje przemyśleniami i chęcią zgłębienia tematu.

Na co dzień kolekcjonuje różne emocje. Wynikają one z moich doświadczeń jak i ludzi mnie otaczających. Nigdy nie wypowiadam się na tematy z którymi się nie zetknęłam. Nie posiadam również wyobraźni jaką mają pisarze fantastyczni. Jednak jestem nosicielką dużej empatii i potrafię szeroko współodczuwać. Czasami nazbiera się tyle tego, że tylko pisanie daje temu upust. Uwielbiam słuchać opowieści starszych ludzi, bo dla kolejnego pokolenia historia to tylko suche fakty. Jednak gdy podróżujesz po niej oczami innego człowieka wszystko staje się wyraźne. Także słuchanie ludzi, którzy przeżyli coś strasznego jak i pięknego pozwala mi wchodzić w różne światy. Uważam, że dobry pisarz powinien mieć artystyczną duszę czyli słyszeć więcej, widzieć wyraźniej, doświadczać mocniej , kochać bardziej.

Na co dzień kolekcjonuje różne emocje. Wynikają one z moich doświadczeń jak i ludzi mnie otaczających. Nigdy nie wypowiadam się na tematy z którymi się nie zetknęłam. Nie posiadam również wyobraźni jaką mają pisarze fantastyczni. Jednak jestem nosicielką dużej empatii i potrafię szeroko współodczuwać. Czasami nazbiera się tyle tego, że tylko pisanie daje temu upust....