Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Dejziaczek
Dominika Pawelec
Samanta
Holden_Caulfield
ANowak

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Dejziaczek
Dominika Pawelec
Samanta
Holden_Caulfield
ANowak

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

– Komenda Powiatowa Policji w Lublinie, aspirant Jerzy Budzyński, słucham.
W ustach mi zaschło, w uszach zaszumiało, a nogi zmiękły. Dobrze, że nie próbowałam konfidencić na stojąco. Mocniej ścisnęłam słuchawkę i zaczęłam opowiadać.
O tym jak mój jedyny przyjaciel zniknął w progu zawodówki. O tym jak mefedron stał się ciekawszy od pójścia ze mną na spacer. O tym jak kodeina stała się ważniejsza od moich urodzin. O tym jak bardzo jestem zazdrosna o trawkę. Bądź co bądź nielegalną.
Aspirant Budzyński nieco niezręcznie ale szczerze kazał mi się uspokoić i przestać płakać. Polecił również udanie się do szkoły. Podziękowałam, po czym po raz setny poprosiłam o zachowanie mojej anonimowości. Planowałam wrócić z tej szkoły bez kosy w żebrach i z kompletnym uzębieniem.

– Komenda Powiatowa Policji w Lublinie, aspirant Jerzy Budzyński, słucham.
W ustach mi zaschło, w uszach zaszumiało, a nogi zmiękły. Dobrze, że nie próbowałam konfidencić na stojąco. Mocniej ścisnęłam słuchawkę i zaczęłam opowiadać.
O tym jak mój jedyny przyjaciel zniknął w progu zawodówki. O tym jak mefedron stał się ciekawszy od pójścia ze mną na spacer. O tym jak kodeina...

Mogłabym napisać, że skok na bungee był aktem odwagi z mojej strony. Jednak opiszę coś innego. Coś prostszego, ale jednocześnie bardziej trudnego. Bo każdego poniedziałku zmagam się sama ze sobą. Każdej środy sytuacja się powtarza. Każdej soboty mam ochotę płakać i krzyczeć. Powód? Zajęcia taneczne. Bo wiesz co to za uczucie zawsze stać w cieniu ładniejszych, szczuplejszych, bardziej utalentowanych? Być wskazywanym palcem i wyśmiewanym? Widzieć we wzroku instruktorów tylko złość, gdy coś ci nie wychodzi? Mieć świadomość, że nigdy im nie dorównasz? Że zawsze będziesz gorszy? Że jesteś tylko obciążeniem? Wiesz co to za uczucie, gdy twoja pasja sprawia Ci tak ogromny ból? Ja wiem i bynajmniej nie jest to coś, czego życzę innym. Jednak trzy razy w tygodniu próbuję. Próbuję być lepsza. Próbuję udowodnić sobie i innym, że dam radę, że stać mnie na więcej. Próbuję się  uśmiechać, gdy chce mi się płakać. Jednak nie zawsze się to udaje. Tyle razy pojawiło się już zwątpienie. Jednak staram się zamknąć oczy i pomyśleć, że robię to dla siebie i swojej satysfakcji. Że dzięki treningom będę miała szczuplejszą sylwetkę i będę zdrowsza. To pomaga. Dlatego też uśmiecham się i staram się być odważna. Odważnie unieść głowę i iść przed siebie. Odważnie pokazywać swoje "ja" w tańcu i wyrazić swoje emocje ruchami. Po prostu staram się być odważna.

Mogłabym napisać, że skok na bungee był aktem odwagi z mojej strony. Jednak opiszę coś innego. Coś prostszego, ale jednocześnie bardziej trudnego. Bo każdego poniedziałku zmagam się sama ze sobą. Każdej środy sytuacja się powtarza. Każdej soboty mam ochotę płakać i krzyczeć. Powód? Zajęcia taneczne. Bo wiesz co to za uczucie zawsze stać w cieniu ładniejszych,...

Dla mnie musze wykazywać się pewnym rodzajem odwagi prawie codziennie. Mam duży problem jeśli chodzi o kontakty z innymi ludzi i dlatego każda rozmowa, czy to z przypadkowo spotkaną osobą na uniwersytecie, czy to z przechodniem pytającym o drogę lub godzinę, nawet rozmowa z lekarzem czy panią w sklepie, takie z pozoru proste czynności są dla mnie straszne, ręce mi się pocą, serce wali a głos drży. Staram się jak mogę przezwyciężyć swój strach, wiec każda rozmowa jest dla mnie małym sukcesem. Unikam jak mogę rozmów telefonicznych, a przy kontaktach przez smsy czy Facebooka, wielokrotnie czytam wiadomości przed wysłaniem, czasem musze cały dzień zbierać się na odwagę żeby taką pozornie nic nie znaczącą wiadomość wysłać. Może się to wydawać śmieszne ale takie właśnie sytuacje wymagają ode mnie największej odwagi. Podziwiam ludzi, którzy są strażakami, żołnierzami czy spełniają inne ważne zadania ryzykując życiem, ich odwaga jest wielokrotnie większą niż moja. Wierzę, że zdążę przezwyciężyć chociaż część moich lęków, takich, które utrudniają mi normalne funkcjonowanie, że nie zniszczą one całego mojego życia.

Dla mnie musze wykazywać się pewnym rodzajem odwagi prawie codziennie. Mam duży problem jeśli chodzi o kontakty z innymi ludzi i dlatego każda rozmowa, czy to z przypadkowo spotkaną osobą na uniwersytecie, czy to z przechodniem pytającym o drogę lub godzinę, nawet rozmowa z lekarzem czy panią w sklepie, takie z pozoru proste czynności są dla mnie straszne, ręce mi się pocą,...

Pamiętacie czasy, kiedy popularne było przebywanie na czatach internetowych?
Dopadło i mnie. W regionalnym pokoju spędzałam długie godziny, rozmawiają, żartując, sporadycznie umawiając się z kimś na piwo, albo na jakąś kawę. Z czasem zyskałam nawet sporą grupę znajomych z którymi spotykałam się regularnie i z którymi kontakt utrzymujemy do dzisiaj. Któregoś dnia pojawił się jednak zupełnie ktoś nowy. Swoim poczuciem humoru, żartami i ciekawymi opowieściami szybko zyskał sobie przychylność i sympatię nawet starszych bywalców tego miejsca. Któregoś wieczoru, kiedy miałam w planach pójście do łóżka i położenie się spać, wysłał do mnie wiadomość prywatną. Myślałam, że może chce o coś zapytać lub wkręcić się w nasze cykliczne spotkania, ale chyba bardziej był zainteresowany mną. Chwila rozmowy, później kolejna. Żegnałam się z nim chyba z 10 razy, a finalnie rozmawialiśmy do rana. Tym sposobem straciłam kilka nocy. Rozmowy szybko przeszły na smsy, a spotkanie wydawało się być tylko kwestią czasu. Nastąpił dzień ,,zero''. Ja w jednej ze swoich najlepszych sukienek, a on z wielkim bukietem róż. Cudowny koncert, pyszna kolacja i jedna myśl w mojej głowie: Gdzieś go już widziałam. Głupio mi było pytać o to, czy możemy się znać, więc postanowiłam znaleźć odpowiedź drogą dedukcji. Niestety przypomniałam sobie i bez problemu wyszukałam zdjęcie na którym stał obok mojej koleżanki z liceum z dwójką uroczych dzieci. Napisanie do niej i opowiedzenie o tym było wielkim aktem odwagi.

Pamiętacie czasy, kiedy popularne było przebywanie na czatach internetowych?
Dopadło i mnie. W regionalnym pokoju spędzałam długie godziny, rozmawiają, żartując, sporadycznie umawiając się z kimś na piwo, albo na jakąś kawę. Z czasem zyskałam nawet sporą grupę znajomych z którymi spotykałam się regularnie i z którymi kontakt utrzymujemy do dzisiaj. Któregoś dnia pojawił się...

Ostatnio na religii, prezentowaliśmy swoje autorytety. Zadanie mogło wydawać się banalne, ale dla mnie znaczyło dość dużo. Znalazłam się w nowej szkole, wśród obcych ludzi i stanęłam przed wyborem ujawnienia mojego prawdziwego wzorca, czy wybraniem oklepanej wersji.
Bałam się tak bardzo ze względu na to, że moim autorytetem jest Lily Collins, która tak jak ja zmagała się z zaburzeniami odżywiania. Dzielenie się mrocznymi zakamarkami duszy nigdy nie jest proste, ale zaryzykowałam i wybrałam prawdę ponad strach.

Ostatnio na religii, prezentowaliśmy swoje autorytety. Zadanie mogło wydawać się banalne, ale dla mnie znaczyło dość dużo. Znalazłam się w nowej szkole, wśród obcych ludzi i stanęłam przed wyborem ujawnienia mojego prawdziwego wzorca, czy wybraniem oklepanej wersji.
Bałam się tak bardzo ze względu na to, że moim autorytetem jest Lily Collins, która tak jak ja zmagała się z...

Aktem odwagi wykazałam się wybierając kierunek studiów.
W liceum byłam bardzo cicha i zamknięta w sobie. Miałam trudności z nawiązywaniem nowych relacji. Panicznie bałam się zacząć z kimś rozmowę, nigdy nie wiedziałam co mam powiedzieć tak by nie zabrzmiało to głupio. I ja, taka cicha i wycofana szara myszka jaki kierunek studiów wybrałam?! Pielęgniarstwo. Jak wiadomo praca pielęgniarki polaga na pomaganiu drugiemu człowiekowi, wspieraniu go, towarzyszeniu mu. I jak ja miałam się odnaleźć w takim zawodzie? Nawet jedna z nauczycielek powiedziała mi, że jakoś mnie nie widzi w takiej pracy, bo wszystkie pielęgniarki jakie zna są otwarte, żywiołowe. Ale nie poddałam się. Na studiach stałam się odważniejsza, bardziej otwarta i w końcu przełamałam strach przed zaczynaniem rozmowy z obcymi osobami.
Tak jedna odważna decyzja wpłynęła na całe moje życie.

Aktem odwagi wykazałam się wybierając kierunek studiów.
W liceum byłam bardzo cicha i zamknięta w sobie. Miałam trudności z nawiązywaniem nowych relacji. Panicznie bałam się zacząć z kimś rozmowę, nigdy nie wiedziałam co mam powiedzieć tak by nie zabrzmiało to głupio. I ja, taka cicha i wycofana szara myszka jaki kierunek studiów wybrałam?! Pielęgniarstwo. Jak wiadomo...

Sytuacja jest prosta. Czytając opis książki Bella i tekst zadania konkursowego, nie mógłbym wpaść na nic innego. Najodważniejszym czynem w moim życiu było przyznanie się mamie do mojej odmienności seksualnej. Namówił mnie do tego kolega ze studiów. Pamiętam, że był to czas, gdy chodziłem mocno zdenerwowany, inny niż zawsze. Mama to zauważyła. Co się stało? – takie pytanie musiało paść z jej ust. Gdy nie potrafiłem przekazać tego, co chciałem, zaczęła zgadywać. Zgubiłeś portfel? Pokłóciłeś się z kimś? Jesteś zakochany? Zaczęło się od błahych pytań. W kolejnych dniach pojawiały się poważniejsze. Dziewczyna jest w ciąży?! Dalej milczałem, mówiąc, że chodzi o coś innego. Aż w końcu po meczu piłki nożnej, zostaliśmy sami w salonie i nagle zapytała: Podobają ci się chłopacy? Cóż, gdybym skłamał, dalej żyłbym w strachu. Skinąłem głową. Nie widziałem wyrazu jej twarzy. Było ciemno i na nią nie patrzyłem. Słyszałem wtedy jej głos, poważny, inny od głosu kobiety, z którą zawsze żartowaliśmy na wiele tematów. Jednak wciąż głos matki. Drżałem wtedy jak osika i zapamiętałem niewiele z tej rozmowy. W głowie utkwiło mi ważne zdanie: „Dobrze. Potrzeba zmian w tym domu”. Minął rok od tamtego kluczowego momentu w moim życiu i przyszedł czas na kolejny – rozmowę z ojcem. On jest nieprzewidywalny, ale obiecałem mamie, że kiedyś powiem mu prawdę. Moje doświadczenia sprawiają, że książka Bella dotyczy i mnie. Czasem trzeba zdobyć się na brawurowy czyn, by ułatwić sobie życie i cieszyć się nim.

Sytuacja jest prosta. Czytając opis książki Bella i tekst zadania konkursowego, nie mógłbym wpaść na nic innego. Najodważniejszym czynem w moim życiu było przyznanie się mamie do mojej odmienności seksualnej. Namówił mnie do tego kolega ze studiów. Pamiętam, że był to czas, gdy chodziłem mocno zdenerwowany, inny niż zawsze. Mama to zauważyła. Co się stało? – takie pytanie...

Serce biło mi głośno w piersi, gdy siedząc na sali przygotowywałam odpowiedź na pytanie finałowe. W głowie miałam pustkę, a spocone dłonie pozostawiały na kartkach ślady. Rozejrzałam się dookoła, jakby poszukując drogi ucieczki. Jest! Drzwi z drugiej strony sali, które prowadziły bezpośrednio na korytarz. Gdybym nimi wyszła, nie zobaczyłby mnie nikt z jury, ani widowni konkursu. Potem schodami szybko na pater, na dwór nie przejmując się temperaturą poniżej zera i potem już tylko biec do akademika. Szybko na ósme piętro i pod kołdrę. I nie wychodzić już do końca świata. Nie skończyć studiów, nie wrócić do domu, tylko tak do końca życia. Pod kołdrą.
Skup się! Wróciłam myślami do pytań, szukając w zakamarkach głowy odpowiedzi. Jezu, czemu to zawsze muszę być ja. Jak to możliwe, że ja do finału, kiedy tyle osób jest lepszych. Gdybym wcześniej się pomyliła, czegoś nie widziała, to teraz nie siedziałabym na tym cholernym finale, tylko na widowni, śmiejąc się z pytań, albo googlując pytania..
-Mogę jeszcze zrezygnować?-zapytałam pilnującego mnie organizatora.
-Nie. Musisz przedstawić odpowiedzi.
Jezu. Umrę. Zemdleję na 100%. Przed tymi wszystkimi profesorami, doktorami i magistrami po prostu padnę jak kłoda na podłogę i umrę. Jeszcze trzeba im powiedzieć czemu tak, a czemu nie. A jak będą dopytywać? O Jezu.
-Daj spokój. Wydajesz się być odważna. Idź i ich pokonaj- dopowiedział organizator.
Wmawiają sobie, że jestem odważna poszłam, powiedziałam i przegrałam. Ale nie zemdlałam.

Serce biło mi głośno w piersi, gdy siedząc na sali przygotowywałam odpowiedź na pytanie finałowe. W głowie miałam pustkę, a spocone dłonie pozostawiały na kartkach ślady. Rozejrzałam się dookoła, jakby poszukując drogi ucieczki. Jest! Drzwi z drugiej strony sali, które prowadziły bezpośrednio na korytarz. Gdybym nimi wyszła, nie zobaczyłby mnie nikt z jury, ani widowni...