Drogi Pamiętniczku,

ostatnio coraz bardziej doceniam czasy, w których żyjemy. Jak wiesz, jestem mieszańcem – mam dwunożną postawę ciała po mamie i okazałą głowę z mackami po tacie. Jest wiele mieszanych rodzin, takich jak nasza, a głowonogi od lat żyją na równi z ludźmi. Ostatnio na lekcji historii ewolucji dowiedzieliśmy się, że nie zawsze tak było.

Jeszcze kilkadziesiąt lat temu, kiedy głowonogi wyszły z mórz i oceanów, ludzie starali się je sobie podporządkować. Na głowonogach robiono eksperymenty, a bogatsi kupowali nas jako niewolników. Wszystko zmieniło się podczas Wielkiego Powstania Macek, kiedy to głowonogi postanowiły walczyć o swoje prawa. Weszła w życie emancypacja głowonogów, które zaczęły pełnić przeróżne funkcje w życiu społecznym. Niektórzy ludzie się buntowali, bo ich stanowiska były zabierane przez obywateli o większej ilości kończyn. Z czasem jednak wszystko się unormowało. Jest praca i dla ludzi, i dla głowonogów, a nasze dwie rasy żyją ze sobą w zgodzie.

Jestem bardzo wdzięczny, że nie cierpię prześladowań tak, jak moi przodkowie; że bez obaw wsiadam do autobusu kierowanego przez pana Zenka (człowieka); że na szkolnej stołówce, pani Abnoba (kałamarnica) jednocześnie podaje obiad mi, jak i kilku innym dzieciom, przez co wcale nie ma kolejek; że wracając ze szkoły, mijam Maxa, młodego ośmiornica, który dorabia jako wyprowadzacz psów. Jestem wdzięczny, że wszyscy żyjemy w zgodzie i harmonii. Na prawdę bardzo się z tego powodu cieszę.

Twój,
Davy

Drogi Pamiętniczku,

ostatnio coraz bardziej doceniam czasy, w których żyjemy. Jak wiesz, jestem mieszańcem – mam dwunożną postawę ciała po mamie i okazałą głowę z mackami po tacie. Jest wiele mieszanych rodzin, takich jak nasza, a głowonogi od lat żyją na równi z ludźmi. Ostatnio na lekcji historii ewolucji dowiedzieliśmy się, że nie zawsze tak było.

Jeszcze kilkadziesiąt...

Wód jest coraz więcej, ale ludzie twardo trzymają się lądu. Do wody nikt nie chce się zbliżać, bo kałamarnice Humboldta opanowały w nich każdy kąt agresywnie wypłaszając konkurencję. Kałamarnice zabiły mnóstwo nurków i poniekąd sami za to odpowiadamy. Jedyne stworzenia dzięki którym morskie stworzenia koegzystowały wyginęły z naszej winy. Ośmiornice świetnie dawały sobie radę, jednak przemysł kosmetyczny nie mógł zdzierżyć, że ich skóra właściwa to niemal sam kolagen, dlatego zaczęto je łapać.
Goniąc za ułudą kolagenu zapewniającego młodzieńczą cerę zmieniliśmy oceany, morza i jeziora w siedliska groźnych kałamarnic.
Na szczęście wciąż jest szansa, że wrócimy do "starych dobrych czasów". Oczywiście nie w pełni, bo wymarłych gatunków już nie ożywimy, jednak w wodach czasem udaje się spotkać jakąś ośmiornicę. Teraz przed nami uciekają chowając się w najciaśniejszych wnękach głębokich głębin lub upodabniają się do koralowców, by pozostać niezauważone, ale skoro przetrwały to jest szansa na ich ponowne odzyskanie spokoju we wszelkich oceanach, morzach, jeziorach, wodach świata.

Wód jest coraz więcej, ale ludzie twardo trzymają się lądu. Do wody nikt nie chce się zbliżać, bo kałamarnice Humboldta opanowały w nich każdy kąt agresywnie wypłaszając konkurencję. Kałamarnice zabiły mnóstwo nurków i poniekąd sami za to odpowiadamy. Jedyne stworzenia dzięki którym morskie stworzenia koegzystowały wyginęły z naszej winy. Ośmiornice świetnie dawały sobie...

Zadzwonił budzik. Siódma rano - czas wstawać. Usiadłem na skraju łóżka i przemyślałem swoją sytuację.
Dzień jak co dzień. Prysznic (he-he), śniadanie i trzeba iść do pracy. A gdyby tak zrobić sobie wolne?
Zrobić - nie wziąć urlop - bo przecież urlopów nie było. Jakie są szanse, że mnie znajdą?
Przecież z ich perspektywy wszyscy wyglądamy tak samo. Musiałbym dobrze się schować.. gdzieś, gdzie macki nie sięgną.
Albo raczej gdzieś, gdzie macki nie będą szukać. Każda z nich ma przecież własny mózg i porusza się niezależnie od pozostałych.
Wykiwanie siedmiu z nich nie wystarczy - jeśli ósma wyczuje, gdzie się ukrywam. Wszystko zależy od tego, ile głowonogów przyjdzie nas dziś oglądać.. jeśli jakaś kałamarnica nas wypatrzy, jest po mnie.. Przerobią mnie na wykwintne przystawki i będą sprzedawali po 15 muszli za sztukę.
Mądrze to sobie, swoją drogą, wykombinowały te głowonogi. Widać, inteligentne są i tylko czekały na ten moment, bo plan przejęcia kontroli nad światem miały opracowany do perfekcji.
Gdy poziom wody się podniósł, a pierwsze budynki i fabryki zostały zalane, wystarczyło je obudować wzmocnionym szkłem i wypompować wodę, ot - takie odwrócone akwarium.
Teraz siedzimy sobie tutaj i pracujemy dla nich, a zwiedzający mogą podpłynąć z każdej strony i nas pooglądać.
Przynajmniej tabliczkę mamy ładną: "gatunek zagrożony wyginięciem".

Zadzwonił budzik. Siódma rano - czas wstawać. Usiadłem na skraju łóżka i przemyślałem swoją sytuację.
Dzień jak co dzień. Prysznic (he-he), śniadanie i trzeba iść do pracy. A gdyby tak zrobić sobie wolne?
Zrobić - nie wziąć urlop - bo przecież urlopów nie było. Jakie są szanse, że mnie znajdą?
Przecież z ich perspektywy wszyscy wyglądamy tak samo. Musiałbym dobrze się...

Mój pan, Halaghog, spał smacznie, unosząc się w swym akwarium. Ostrożnie umieściłam misę z algami i narybkiem w jego kabinie, by mógł przekąsić coś, gdy wstanie, a potem cichutko wycofałam się na korytarz. Nasz statek kosmiczny, Zip2000, jechał na autopilocie, którego włączył Halaghog przed spoczynkiem. Wybieraliśmy się na planetę Yuhton w galaktyce U-302, gdzie żyła rodzina mojego pana. Specjalnie na tę okazję kupił nowy płyn do swego akwarium, który sprawiał, że skóra wydawała się bardziej błyszcząca i gładka. Mi za to podarował nowy uniform, aby pokazać krewnym, że stać go na przyzwoite utrzymanie służącej.
Zeszłam do kuchni, aby sobie też przyrządzić coś do zjedzenia. Krojąc chleb, spojrzałam za okno. Przestrzeń kosmiczna za szybą rozmyła się do jednostajnego błysku, gdyż podróżowaliśmy z prędkością pięciokrotnie większą od światła. Jechaliśmy na Yuhton, aby mój pan oficjalnie poinformował swych rodzicieli, że się zaręczył.
Westchnęłam, smarując chleb masłem. Jako służąca byłam zależna od mojego pana – to on decydował, czy i za kogo mnie wydać. Równie dobrze mogłam pracować u niego do śmierci, nigdy nie zaznawszy życia z ludzkim mężczyzną. Oczywiście taka opcja nie była wcale zła: Głowonogowie bardzo dobrze traktowali swych podwładnych i służba u nich była najlepszym, co mogło się przytrafić ludziom w Kosmosie. Dzięki swej inteligencji stali się dominującą rasą, co jednak nie znaczyło, że wszechświat nie jest pełny innych istot, które dążyły do wojny.

Mój pan, Halaghog, spał smacznie, unosząc się w swym akwarium. Ostrożnie umieściłam misę z algami i narybkiem w jego kabinie, by mógł przekąsić coś, gdy wstanie, a potem cichutko wycofałam się na korytarz. Nasz statek kosmiczny, Zip2000, jechał na autopilocie, którego włączył Halaghog przed spoczynkiem. Wybieraliśmy się na planetę Yuhton w galaktyce U-302, gdzie żyła...

W postapokaliptycznym świecie efekt cieplarniany spowodował gwałtowny wzrost temperatury mórz i oceanów. Niesprzyjające życiu warunki sprawiły, że morska fauna zaczęła obumierać. Mnożące się w wodach martwe organizmy spowodowały jeszcze większe zanieczyszczenie a co za tym idzie – życie pod powierzchnią wody przestało być możliwe. Jednak jednym wodnym stworzeniom udało się przetrwać – niezwykle rozwinięte głowonogi zaczęły wychodzić z wody. Ich wyjątkowa inteligencja pozwoliła im na przystosowanie się do warunków panujących na lądzie. Pierwotnie żyły w ukryciu, obserwując życie ludzi, ich zwyczaje i sposób w jaki wykorzystują stworzoną przez nich technologię, do dnia wielkiego ujawnienia, kiedy ośmiornice i kałamarnice przejęły kontrolę nad światem. Rozpoczęła się wojna światowa między głowonogami a ludźmi. Morskie stworzenia do perfekcji opanowały sztukę kamuflażu a siła ich odnóży była nieoceniona w walce. Fakt, że ilość ramion miały cztero- bądź pięciokrotnie większą niż ludzie też im nie przeszkadzała. Warunkiem przeżycia było całkowite poddanie się głowonogom, co było jednoznaczne z niewolnictwem. Głowonogi nie znosiły sprzeciwu a każda forma buntu karana była śmiercią. Teraz przetrwanie ludzkości leży w rękach garstki rebeliantów, którym udało się ukryć w schronach. Organizują się, by powtórnie przejąć władzę. Czas pokaże, czy ludzkość udowodni swoją wyższość nad resztą organizmów, czy ich panowanie skończy się raz na zawsze.

W postapokaliptycznym świecie efekt cieplarniany spowodował gwałtowny wzrost temperatury mórz i oceanów. Niesprzyjające życiu warunki sprawiły, że morska fauna zaczęła obumierać. Mnożące się w wodach martwe organizmy spowodowały jeszcze większe zanieczyszczenie a co za tym idzie – życie pod powierzchnią wody przestało być możliwe. Jednak jednym wodnym stworzeniom udało się...

Wracam do domu po ciężkim dniu. Szefowi nie podobał się dziś mój powolny tryb pracy i w przypływie emocji, podczas prawienia mi kazania, wymierzył mi siarczysty policzek długą oślizgłą macką.
Powinienem to gdzieś zgłosić, słyszę już o pierwszych strajkach uciskanych ludzi, którzy nie godzą się z tym, że głowonodzy władcy świata nie chcą PO LUDZKU wprowadzić praw pracowniczych. Ale czy oni się ugną? Mimo że era monarchii absolutnej dawno już uznana była za zakończoną,teraz powróciła na dobre w nowym znaczeniu. Bo to już nie człowiek rządzi człowiekiem, ale ośmiornica.
Po pracy byłem w osiedlowym sklepie, z niesmakiem szukając na półkach czegoś, co nie byłoby krewetkami, rakami, krabami czy rybami. Przejadły mi się te specjały, gdzie jest chleb, smalec, ziemniaki?
I teraz siedzę w pokoju, patrząc tępo w okno i przyglądając się małym głowonogom spacerującym z matkami i śmiejącym się, widząc dziwne, egzotyczne twarze mijanych ludzi.

Wracam do domu po ciężkim dniu. Szefowi nie podobał się dziś mój powolny tryb pracy i w przypływie emocji, podczas prawienia mi kazania, wymierzył mi siarczysty policzek długą oślizgłą macką.
Powinienem to gdzieś zgłosić, słyszę już o pierwszych strajkach uciskanych ludzi, którzy nie godzą się z tym, że głowonodzy władcy świata nie chcą PO LUDZKU wprowadzić praw...

Głowonogi pojawiły się jakieś 570 milionów lat temu i zaczęły bardzo szybko podbijać świat, pomimo tego, że ich naturalnym środowiskiem jest mocno zasolone morze. Dzięki temu, że posiadają tyle ramion, są w stanie wykonywać wiele czynności w tym samym czasie, dzięki czemu ich wydajność jest o wiele szybsza od innych gatunków. Z łatwością wytresowały różne gatunki z tych bardziej inteligentnych. Takich jak ludzie, małpy, orangutany oraz inne człekokształtne z w miarę sprawnymi dłońmi. Zmusiły te stworzenia do budowy specjalnych korytarzy wodnych, tak aby głowonogi bez problemu mogły poruszać się po całym świecie. Stworzenia człekokształtne trzymane były na małych przestrzeniach wraz z poletkiem i domem, gdzie mogły się rozmnażać i uprawiać jadalne rośliny. Stworzenia dwunożne nie mogły przedostać się ze swojego terenu na inny, gdyż odgradzały je korytarze wodne, w których żyły głowonogi. Złamanie tego zakazu kończyło się śmiercią. Mimo tych strasznych zasad wszyscy żyli we względnym pokoju, gdyż na niewielkiej przestrzeni, która była zamieszkana przez jeden gatunek, rzadko dochodziło do poważnych konfliktów. Głowonogi są tak potężne, że nikt nie jest w stanie zmienić panujących zasad.

Głowonogi pojawiły się jakieś 570 milionów lat temu i zaczęły bardzo szybko podbijać świat, pomimo tego, że ich naturalnym środowiskiem jest mocno zasolone morze. Dzięki temu, że posiadają tyle ramion, są w stanie wykonywać wiele czynności w tym samym czasie, dzięki czemu ich wydajność jest o wiele szybsza od innych gatunków. Z łatwością wytresowały różne gatunki z tych...

-Głowonogi wyszły z wody dawno temu. Odkąd ludzie zamieszkali w zamkniętych rezerwatach, nowi władcy świata żyli spokojnie, całymi dniami wylegując się na słońcu. Poza głowonogami w miastach żyją tylko psy i koty. Pozbawione swoich ludzi, dotąd chowały się w domach, polując na gryzonie i owady, ale głód zmusił zwierzęta do opuszczania kryjówek.
Kiedy głowonogi wyczuły zagrożenie, zaczęły wysyłać im sygnały ostrzegawcze. Posłuszne psy wstrzymywały się pomimo głodu i szczekały tylko z bezpiecznej odległości. Nie uznające zasad koty, wściekle rzuciły się na głowonogi, które naiwnie pozostały na miejscach, żeby odeprzeć atak.

Ludzie, coraz rzadziej widywali głowonogi, pilnujące rezerwatów. Niektórzy zaczęli nawet ostrożnie wykradać się na zwiady. Z czasem coraz dalej i dalej, docierając w końcu do dawnych domów. Odnajdywali koty i psy - nie wygłodzone, jak się spodziewali, ale wręcz nadmiernie zaokrąglone.
Ludzie przyjęli, że tęskniące za nimi psiaki, walczyły dzielnie, żeby uwolnić ich spod władzy głowonogów, dokarmiając przy okazji płochliwe koty.
Od tej pory, psy były traktowane lepiej, niż kiedykolwiek.

Kitek przeciągnął się na poduszce właściciela, który spojrzał na niego pytająco.
-A koty?
-Co koty? Nie gap się, tylko ugotuj mi rybę. Migiem głąbie.
Kitek zapadał w spokojną, przedobiednią drzemkę. Jego człowiek narzekał na "jaśniepana" w kuchni. Był bezpieczny. Kitek zamruczał i zasnął.

-Głowonogi wyszły z wody dawno temu. Odkąd ludzie zamieszkali w zamkniętych rezerwatach, nowi władcy świata żyli spokojnie, całymi dniami wylegując się na słońcu. Poza głowonogami w miastach żyją tylko psy i koty. Pozbawione swoich ludzi, dotąd chowały się w domach, polując na gryzonie i owady, ale głód zmusił zwierzęta do opuszczania kryjówek.
Kiedy głowonogi wyczuły...

Ośmiornice i kałamarnice ogarniając świat zmieniły swoje przyzwyczajenia i przystosowały się do życia poza wodą. Rozpełzły się po świecie do wszystkiego zaczęły się przyklejać i ten śluz był powszechny. A co na to ludzie? Nic brnęli w tym śluzie i poczęli sami być spychani do akwenów wodnych. Wszystko się odwróciło i do naprawdę to ludzie zaczęli żyć w wodzie. I kto wie może ta zamiana miała sens z punktu widzenia wszechświata pierwsi zajęli miejsce drugich a drudzy znaleźli się na miejscu pierwszych. I nastąpił absolut.

Ośmiornice i kałamarnice ogarniając świat zmieniły swoje przyzwyczajenia i przystosowały się do życia poza wodą. Rozpełzły się po świecie do wszystkiego zaczęły się przyklejać i ten śluz był powszechny. A co na to ludzie? Nic brnęli w tym śluzie i poczęli sami być spychani do akwenów wodnych. Wszystko się odwróciło i do naprawdę to ludzie zaczęli żyć w wodzie. I kto wie...

Ciszę, spowijającą mury Wydziału Lingwistyki i Antropologii Uniwersytetu Atlantydy, przerwała nagła kaskada zadziwiających dźwięków. Pracująca w skupieniu doktorantka zamarła i zbladła ze strachu. Bulgoty i odgłosy krztuszenia się dobiegały z gabinetu Profesora, któremu rano dostarczono skrzynię z dziełami literatury stworzonej przez drugi inteligentny gatunek na planecie. Zdobycie tych materiałów wymagało sporej dawki dyplomacji i sprytu, gdyż Ci drudzy byli bardzo drażliwi. Sytuacji nie ułatwiał fakt, że dopiero niedawno przekonali się, że nie Oni są Koroną Stworzenia. Ale w końcu udało się zdobyć pisane świadectwa tego, jak INNE UMYSŁY postrzegały Nas. Bulgoty powtórzyły się. Doktorantka rozbłysła kolorami niepokoju i ciekawości. Zdecydowała się interweniować, bo nie wiadomo co jeszcze mogło być w skrzyni i czy Uczonemu nie grozi niebezpieczeństwo. Płynnym ruchem wśliznęła się do gabinetu przez niewielki otwór. Ściany siedziby naukowca pokrywały dowody jego gustu – wykonany sepią portret matki, czule obejmującej mackami grono tysięcy potomków oraz artystyczne wizje Powierzchni Ziemi widzianej przez naszych odkrywców. Profesor unosił się nad otwartą skrzynią i wymachiwał książkami trzymanymi we wszystkich ośmiu mackach. Bystrooka studentka odszyfrowała kilka tytułów: 80 000 mil podmorskiej żeglugi, Polowanie na potwory morskie, Kraken, Człowiek zdobywa głębiny, Legendy morskie, Zew Cthulhu...
Mistrz Octopus odczytywał fragmenty tekstów i wprost zalewał się śmiechem...

Ciszę, spowijającą mury Wydziału Lingwistyki i Antropologii Uniwersytetu Atlantydy, przerwała nagła kaskada zadziwiających dźwięków. Pracująca w skupieniu doktorantka zamarła i zbladła ze strachu. Bulgoty i odgłosy krztuszenia się dobiegały z gabinetu Profesora, któremu rano dostarczono skrzynię z dziełami literatury stworzonej przez drugi inteligentny gatunek na planecie....