To jest moja największa bolączka:

- Przestań się zajmować tymi piedrółkami/głupotkami!

Zawsze, naprawdę zawsze reagowałam wtedy krzykiem. Nienawidzę tych dwóch słów, a moja babcia na przykład często ich używa. Później dziwiła się, że tak reagowałam... to ja płachta na byka. Za to w mojej rodzince słowo "dobrze" trzeba omijać (jak u Harry'ego Pottera z 2 części, ale u niego było "magiczny"), dosłownie krzyczą na mnie, żebym tak nie mówiła.

To jest moja największa bolączka:

- Przestań się zajmować tymi piedrółkami/głupotkami!

Zawsze, naprawdę zawsze reagowałam wtedy krzykiem. Nienawidzę tych dwóch słów, a moja babcia na przykład często ich używa. Później dziwiła się, że tak reagowałam... to ja płachta na byka. Za to w mojej rodzince słowo "dobrze" trzeba omijać (jak u Harry'ego Pottera z 2 części, ale u...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

We mnie największy sprzeciw budził fakt, iż będąc nastolatką, większość ludzi traktowało mnie jakbym była człowiekiem gorszej kategorii, która nie ma prawa do własnego zdania, a jeśli nawet ma prawo do wypowiedzenia swych myśli na głos, to na 100% nie ma racji. No bo przecież "nie znasz życia, za młoda jesteś". Denerwowało mnie też, że starsi często nie potrafili obdarzyć nas zaufaniem i po prostu nie pozwalali nam popełniać własnych błędów, za które sami ponosilibyśmy odpowiedzialność i zrobilibyśmy to nawet z głową uniesioną dumnie ku górze, bo czulibyśmy, że to są NASZE błędy. Jednak oczywiście inni zawsze wiedzą lepiej i ty jako osoba młoda nie masz prawa do pomyłek. Magiczną mocą, która by się przydała, byłaby zdolność perswazji, aby przekonać starszych, że nastolatkowie też mogą mieć rację i czasem warto im zaufać.

We mnie największy sprzeciw budził fakt, iż będąc nastolatką, większość ludzi traktowało mnie jakbym była człowiekiem gorszej kategorii, która nie ma prawa do własnego zdania, a jeśli nawet ma prawo do wypowiedzenia swych myśli na głos, to na 100% nie ma racji. No bo przecież "nie znasz życia, za młoda jesteś". Denerwowało mnie też, że starsi często nie potrafili obdarzyć...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nienawidziłam określenia poczekaj aż dorośniesz. Wszystko było zabronione, bo poczekaj aż dorośniesz. Nie wolno późno chodzić spać, jeść słodyczy i skakać po łóżko. Za to obowiązkowo brokuły, mycie zębów przed snem i imieniny u cioci, na którym i tak prawa głosu nie miałam. Poczekaj aż dorośniesz to film obejrzysz, zjesz lody kiedy chcesz, wrócisz kiedy będziesz chcieć i wiecie co. Dorosłam. I co z tego mam? rachunku, podatki, praca. I na co ja czekałam?

Nienawidziłam określenia poczekaj aż dorośniesz. Wszystko było zabronione, bo poczekaj aż dorośniesz. Nie wolno późno chodzić spać, jeść słodyczy i skakać po łóżko. Za to obowiązkowo brokuły, mycie zębów przed snem i imieniny u cioci, na którym i tak prawa głosu nie miałam. Poczekaj aż dorośniesz to film obejrzysz, zjesz lody kiedy chcesz, wrócisz kiedy będziesz chcieć i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ja byłam zbuntowaną, krnąbrną, małą Agatką . Czego najbardziej nie lubiłam? Wszystkiego tego, co nakazywał mi robić świat dorosłych. A według świata dorosłych musiałam się uczyć, iść wcześniej spać, sprzątać po sobie zabawki i tysiąc innych rzeczy, przed którymi nieskutecznie się wzbraniałam. Jako nastolatka, też musiałam dostosowywać się do woli rodziców. A każdy mój sprzeciw mógł być surowo ukarany. Nie było szansy o wygranej. Przeciwnik okazał się silniejszy. No cóż, trudno jest wytrwać w świecie mugoli. A ja obdarzona super mocą w swoim magicznym świecie za pomocą czarodziejskiej różdżki i magicznych zaklęć wyczarowywałabym swoje królestwo, gdzie byłabym władczynią swoich poranków i zmierzchów . W królestwie tym nie musiałabym się uczyć, ponieważ wiedza, poprzez magiczny sposób sama wchodziłaby mi do głowy. Mój czas spędzałabym jeżdżąc na rowerze, czytając książki, te które lubiłam. (nie nudne lektury szkolne). Oglądałabym do woli swoje ulubione programy w telewizji i spędzałabym mnóstwo czasu z przyjaciółmi wymyślając coraz to nowsze wybryki i przezywając mnóstwo młodzieńczych przygód. . Czy by to było udane dzieciństwo? Kto wie, ale na pewno byłoby mega magiczne.

Ja byłam zbuntowaną, krnąbrną, małą Agatką . Czego najbardziej nie lubiłam? Wszystkiego tego, co nakazywał mi robić świat dorosłych. A według świata dorosłych musiałam się uczyć, iść wcześniej spać, sprzątać po sobie zabawki i tysiąc innych rzeczy, przed którymi nieskutecznie się wzbraniałam. Jako nastolatka, też musiałam dostosowywać się do woli rodziców. A każdy mój...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Będąc jeszcze nastolatką bardzo się buntowałam na samą myśl o pracach jakimi obciążała mnie wciąż mama. Z racji tego,że mieliśmy wówczas dosyć dużą plantację truskawek, byłam zobowiązana do pomocy przy zbiorach lub przy plewieniu chwastów.Nie była to ani lekka, ani przyjemna, ani czysta praca. Mozolne przesuwanie się krok po kroku,powtarzanie przez cały dzień tych samych czynności doprowadzało mnie do szału.Wówczas marzyłam jako fanka Harrego Pottera,by mieć pelerynę niewidkę,aby mama mnie nie zauważała i nie obciążała tego typu zajęciami. Chociaż posiadanie różdżki i znajomość kilku przydanych zaklęć typu Confundus również było by pomocne, wtedy moja mama czułaby się zdezorientowana i myślała,że mam dużo zadań domowych do odrobienia,a to było już zdecydowanie lepszą opcją. Dopiero po latach zrozumiałam,że w ten sposób chciała nauczyć mnie szacunku do pracy i do pieniądza. Chociaż wtedy wydawało mi się to absurdalne i było powodem wielu kłótni to dzisiaj mogę śmiało powiedzieć,że jestem jej wdzięczna za tą prawdziwą lekcję życia.

Będąc jeszcze nastolatką bardzo się buntowałam na samą myśl o pracach jakimi obciążała mnie wciąż mama. Z racji tego,że mieliśmy wówczas dosyć dużą plantację truskawek, byłam zobowiązana do pomocy przy zbiorach lub przy plewieniu chwastów.Nie była to ani lekka, ani przyjemna, ani czysta praca. Mozolne przesuwanie się krok po kroku,powtarzanie przez cały dzień tych samych...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W szkole ciężko przychodziło mi zapamiętywanie i mój największy sprzeciw budziła nauka pamięciowa. Udało mi się troszkę rozkręcić moje zdolności pamięciowe kiedy zainteresowałem się muzyką rockową. Chcąc istnieć w towarzystwie musiałem zapamiętywać i błyskawicznie przywoływać nazwy zespołów i tytuły piosenek i albumów. Założyłem specjalny zeszyt, w którym skrupulatnie odnotowywałem zasłyszane z radia informacje i chcąc nie chcąc uczyłem się ich.

W szkole ciężko przychodziło mi zapamiętywanie i mój największy sprzeciw budziła nauka pamięciowa. Udało mi się troszkę rozkręcić moje zdolności pamięciowe kiedy zainteresowałem się muzyką rockową. Chcąc istnieć w towarzystwie musiałem zapamiętywać i błyskawicznie przywoływać nazwy zespołów i tytuły piosenek i albumów. Założyłem specjalny zeszyt, w którym skrupulatnie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Najgorszą zbrodnią dorosłych w moich nastoletnich czasach było "szufladkowanie", odbieranie wizerunku, zamykanie artystycznej duszy w klatce. Ciężko było być w pełni sobą, kiedy do szkoły musiałam wkładać codziennie granatowy mundurek. Zawsze miałam na siebie pomysł, który za wszelką cenę chciałam zrealizować, ale na mojej drodze stawała również mama, która zawsze głosiła swoje zakazy. "Nie możesz" skutkowało tym, że pragnełam tego jeszcze bardziej i robiłam wszystkim na przekór. Wzorowa córka? Nie! Buntowniczka z krwi i kości. Mój bunt rozbuchał się na tyle, że scięłam włosy na chłopaka i wymieniłam dziewczęca garderobę na kolor czarny, przyozdobiony trupimi czaszkami. Gdybym wtedy mogła mieć jakąś niezwykłą moc, było by to... latanie. Dlaczego? Żeby poczuć wolność, jaką mają ptaki szybujące na niebie.

Najgorszą zbrodnią dorosłych w moich nastoletnich czasach było "szufladkowanie", odbieranie wizerunku, zamykanie artystycznej duszy w klatce. Ciężko było być w pełni sobą, kiedy do szkoły musiałam wkładać codziennie granatowy mundurek. Zawsze miałam na siebie pomysł, który za wszelką cenę chciałam zrealizować, ale na mojej drodze stawała również mama, która zawsze głosiła...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kiedyś najbardziej denerwowało mnie to, gdy ktoś mówił mi co mam robić, jak mam się zachowywać. Dziś drażni mnie to, gdy komuś wydaje się, że wszystko wie najlepiej i wszyscy powinni go słuchać. Myślę, że te dwa irytujące zachowania są ze sobą poniekąd powiązane.
Chciałabym posiadać magiczną zdolność znikania i jednoczesnego przenoszenia się z miejsca, w którym aktualnie bym się znajdowała do miejsca zwanego idyllą (cudownego, wspaniałego, spokojnego i beztroskiego). Dzięki tej zdolności mogłabym w chwili zdenerwowania po prostu zniknąć, nie słuchać tego, co próbowaliby mi narzucać inni. Kiedy zaczęliby mnie pouczać, podejmować za mnie decyzje, narzucać swoje zdanie, wtedy ja bym się przenosiła do spokojnego miejsca, w którym wyciszałabym się i odpoczywała od ludzi, którym wydaje się, że są najmądrzejsi na świecie.

Kiedyś najbardziej denerwowało mnie to, gdy ktoś mówił mi co mam robić, jak mam się zachowywać. Dziś drażni mnie to, gdy komuś wydaje się, że wszystko wie najlepiej i wszyscy powinni go słuchać. Myślę, że te dwa irytujące zachowania są ze sobą poniekąd powiązane.
Chciałabym posiadać magiczną zdolność znikania i jednoczesnego przenoszenia się z miejsca, w którym aktualnie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mój sprzeciw budziło zabranianie mi różnych rzeczy oraz poganianie mnie i upominanie. Nie można było robić w pełni tego co się chciało. Trzeba było być posłusznym. Dorośli mieli fajnie, bo mogli robić wszystko, a nastolatka musiała słuchać rodziców, bo była na ich wychowaniu.
,,Wróć przed 22'',
,,Nie maluj się, bo idziesz do lekarza'',
,,Te buty będą za wysokie, płaski obcas jest idealny''
,,Odrobiłaś już lekcje?''

Idealną mocą byłaby możliwość kontrolowania czasu. Miałabym w ten sposób więcej przestrzeni dla znajomych. Zmieniałabym godzinę lub rozciągała ją tak, bym zdążyła nacieszyć się urokami życia nastolatki. Z perspektywy czasu wydaje mi się, że taka moc byłaby strzałem w dziesiątkę.
Drugą pomocną umiejętnością byłoby czytanie w myślach. Wiedziałabym czego oczekują ode mnie moi rodzice. Zrobiłabym to wcześniej, zaskoczyła ich a oni byliby ze mnie dumni i pozwoliliby mi na więcej. Sprytne, ale skuteczne.

Mój sprzeciw budziło zabranianie mi różnych rzeczy oraz poganianie mnie i upominanie. Nie można było robić w pełni tego co się chciało. Trzeba było być posłusznym. Dorośli mieli fajnie, bo mogli robić wszystko, a nastolatka musiała słuchać rodziców, bo była na ich wychowaniu.
,,Wróć przed 22'',
,,Nie maluj się, bo idziesz do lekarza'',
,,Te buty będą za wysokie, płaski...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ja buntowałam się na wszystko, najbardziej cieszy mnie to że jak mama zrobiła obiad i wołała Ania obiad, do brata mówiła obiad i wszyscy schodzili się do kuchni. W pewnym monecie podjęłam bunt na jedzenie i na mamę i sposób jej "zapraszania jej na obiad". Mama stwierdziła,że jak nie chcesz to nie jedz - w związku z czym mój bunt się nasilił.
Teraz się z tego śmieje ale moja córka zaczyna się buntować o to samo i o zajmowanie jej miejsca przy stole co dla mnie jest strasznie męczące.

Ja buntowałam się na wszystko, najbardziej cieszy mnie to że jak mama zrobiła obiad i wołała Ania obiad, do brata mówiła obiad i wszyscy schodzili się do kuchni. W pewnym monecie podjęłam bunt na jedzenie i na mamę i sposób jej "zapraszania jej na obiad". Mama stwierdziła,że jak nie chcesz to nie jedz - w związku z czym mój bunt się nasilił.
Teraz się z tego śmieje ale moja...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej