Najbardziej pamiętam historię opowiedzianą mi przez mojego teścia,który jako młody chłopak był w niewoli niemieckiej.Razem ze swoim bratem uciekali z aresztu niemieckiego,błąkali się po górach,lasach.Myśleli,że zdołali uciec ,niestety nie, ponieważ natknęli się na patrol niemiecki.Znów zaczęli uciekać.Wskoczyli do rowu pełnego wody.Brat zdążył nakryć teścia różnymi roślinami wodnymi a sam wyskoczył i pobiegł dalej.Teść usłyszał tylko jeden strzał.Potem tupot nóg,drugi strzał i głucha cisza...Z rowu wyszedł kiedy było zupełnie ciemno.Odnalazł ciało brata.Po tym wydarzeniu osiwiał w ciągu jednej nocy.

Najbardziej pamiętam historię opowiedzianą mi przez mojego teścia,który jako młody chłopak był w niewoli niemieckiej.Razem ze swoim bratem uciekali z aresztu niemieckiego,błąkali się po górach,lasach.Myśleli,że zdołali uciec ,niestety nie, ponieważ natknęli się na patrol niemiecki.Znów zaczęli uciekać.Wskoczyli do rowu pełnego wody.Brat zdążył nakryć teścia różnymi...

Jaga urodziła się brzydka. Bardzo brzydka. Nie lubimy tego co brzydkie, zdeformowane. Takie musi być niezdrowe, odrzucamy takie. To nie jest tak, że cierpienie uszlachetnia, więc Jaga nie wyrosła na miłą osobę. I społeczność odrzuciła Jagę. Jaga porzuca więc swoją społeczność i wyrusza w świat, żeby znaleźć lepsze miejsce dla siebie oraz żeby dowiedzieć się dlaczego taka jest, dlaczego taka została stworzona. Potem jest droga trudna i męcząca, ale Jaga i tak nie ma gdzie wracać. Desperacja idzie w parze z determinacją. Spotyka w końcu smutnego lecz współczującego boga księżyca. Z jego pomocą dociera do potężnego władcy podziemia. To potężny bóg ale Jaga nie ma nic do stracenia, a niechby ja zabił nawet, skończą się męki. Bóg nie zabija Jagi, jest nią zaciekawiony, współczuje jej. Brzydoty jej nie odbiera ale daje jej wiedzę. I tak Jaga staje się pierwszą Wiedźmą.
Historia opisana w "Mitologii słowiańskiej" przez Jakuba Bobrowskiego i Mateusza Wronę zajmuje tylko kilka stron. Ja chciałabym zanurzyć się w tej opowieści przynajmniej na kilkaset stron.

Jaga urodziła się brzydka. Bardzo brzydka. Nie lubimy tego co brzydkie, zdeformowane. Takie musi być niezdrowe, odrzucamy takie. To nie jest tak, że cierpienie uszlachetnia, więc Jaga nie wyrosła na miłą osobę. I społeczność odrzuciła Jagę. Jaga porzuca więc swoją społeczność i wyrusza w świat, żeby znaleźć lepsze miejsce dla siebie oraz żeby dowiedzieć się dlaczego taka...

Bardzo lubiłam, gdy babcia czytałam mi na dobranoc, bądź opowiadała ciekawe historie. Dzięki niej dowiedziałam się o Nilsie Holgerssonie, który był chłopcem nieposłusznym, nielubiącym chodzić do kościoła, który dręczył zwierzęta i płatał różne figle. Za karę został zamieniony w krasnoludka i musiał przemierzać świat ze stadem dzikich gęsi. Ta opowieść, mi jako małemu dziecku, dała do myślenia, że nie należy psocić, oraz słuchać się rodziców. I żeby reagować, gdy inne dzieci dręczą drugie, albo dokuczają zwierzakom. Mój brat cioteczny był takim małym diabełkiem i powtarzałam mu, żeby nie dokazywał, bo skończy jak Nils z "Cudownej podróży" ;)

Bardzo lubiłam, gdy babcia czytałam mi na dobranoc, bądź opowiadała ciekawe historie. Dzięki niej dowiedziałam się o Nilsie Holgerssonie, który był chłopcem nieposłusznym, nielubiącym chodzić do kościoła, który dręczył zwierzęta i płatał różne figle. Za karę został zamieniony w krasnoludka i musiał przemierzać świat ze stadem dzikich gęsi. Ta opowieść, mi jako małemu...

Jest taka jedna piosenka. Zupełnie nieodpowiednia dla kilkulatki. Śpiewała mi ją babcia kiedy byłam mała, nie przed snem tylko zawsze kiedy poprosiłam. Do dziś pamiętam ten smutny, spokojny głos, gładzenie po włoskach, dziecięce strachy i smutki kiedy słyszałam słowa.
"Cztery mile za Warszawą
Mam ja siostrę tam wydaną.
Wydali ją za Henryka
za strasznego rozbójnika
On po górach on po lasach
a ja sama w tych szałasach.
Raz jej przyniósł chustę białą
całą we krwi umazaną.
Ona prała i płakała
chustę brata poznawała..."
Tak, wtedy moja wyobraźnia szalała.

Jest taka jedna piosenka. Zupełnie nieodpowiednia dla kilkulatki. Śpiewała mi ją babcia kiedy byłam mała, nie przed snem tylko zawsze kiedy poprosiłam. Do dziś pamiętam ten smutny, spokojny głos, gładzenie po włoskach, dziecięce strachy i smutki kiedy słyszałam słowa.
"Cztery mile za Warszawą
Mam ja siostrę tam wydaną.
Wydali ją za Henryka
za strasznego rozbójnika
On po...

Historię Pana Twardowskiego znamy chyba wszyscy. Jednak prawdziwym zaszczytem było poznanie tej opowieści z ust mojego wujka. W jego wersji pojawiał się cały wachlarz emocji. Był oczywiście strach i przerażenie bo jego diabeł był bardzo obrazowy. Razem z tymi emocjami wiązała się także zabawa. Wujek zawsze opowiadał mi oraz innym kuzynom, że wystarczy wyjść w bezchmurną noc podczas pełni Księżyca a na pewno ujrzymy przechadzającego się Twardowskiego po Srebrnym Globie. Najlepsze było jednak kiedy zaczął z nami planować złapanie i porwanie nieszczęśnika. Tylko jak to zrobić? Wujek nalał wody do wiadra, postawił na trawie i powiedział, że wystarczy poczekać aż Księżyc się odbije w tafli wody i Twardowski będzie nasz. Siedzieliśmy pół nocy na dworze. Do dziś nie wiem jak mogliśmy się na to nabrać. Z Twardowskim była połączona jeszcze jedna opowieść. Wujek mieszka pod Węgrowem, a tam w jednym z kościołów znajduje się Lustro Twardowskiego. Wujek naopowiadał nam takich rzeczy, że mieliśmy niecny plan chociaż przez chwilę spojrzeć na to Lustro (ach ta dziecięca ciekawość).

Historię Pana Twardowskiego znamy chyba wszyscy. Jednak prawdziwym zaszczytem było poznanie tej opowieści z ust mojego wujka. W jego wersji pojawiał się cały wachlarz emocji. Był oczywiście strach i przerażenie bo jego diabeł był bardzo obrazowy. Razem z tymi emocjami wiązała się także zabawa. Wujek zawsze opowiadał mi oraz innym kuzynom, że wystarczy wyjść w bezchmurną noc...

Siwy włos rzekł: "Przyszedłem i nie odejdę już". Gdy poznałam to abisyńskie przysłowie przypomniała mi się opowieść o człowieku, który w zastraszająco krótkim czasie osiwiał. Ludzie mówili, że w ciągu jednej nocy. Nie wiem, czy to możliwe, ale wiem, że jest miłość rodzicielska tak ogromna, tak silna, szczera i bezwarunkowa, że utrata dziecka w tragicznych okolicznościach (morderstwo), sprawia ból potworny, ból największy. Ten człowiek, mężczyzna, ojciec czegoś takiego doznał. A mnie jego historia ujęła, wzruszyła i jednocześnie zasmuciła. Chyba nie muszę pisać -dlaczego?

Siwy włos rzekł: "Przyszedłem i nie odejdę już". Gdy poznałam to abisyńskie przysłowie przypomniała mi się opowieść o człowieku, który w zastraszająco krótkim czasie osiwiał. Ludzie mówili, że w ciągu jednej nocy. Nie wiem, czy to możliwe, ale wiem, że jest miłość rodzicielska tak ogromna, tak silna, szczera i bezwarunkowa, że utrata dziecka w tragicznych okolicznościach...

Najbardziej poruszyła mnie pewna historia, która zdarzyła się naprawdę dość dawno, parę lat temu. Pamiętam jak ta informacja pojawiła się w wiadomościach w telewizji i najróżniejszych artykułach.
Ośmioletni chłopiec Oskar, zachował się wtedy jak bohater. Gdy jego mama zasłabła na jego oczach, on bez chwili zwłoki złapał za telefon i zadzwonił na pogotowie, tym samym ratując swoją mamę od możliwe, najgorszego scenariuszu. Wydawałoby się, że to nic, ale ile razy zdarza się by takie małe dziecko, zachowało się jak nie jeden dorosły człowiek, by nie zareagował od razu? Do tej pory ta historia tkwi mi w pamięci, bo tak mały chłopiec, był w stanie zachować się jak dorosły. Tym samym pokazał, iż nigdy nie należy się wahać, tylko działać. Bo niby taka mała rzecz, jak wykręcenie trzycyfrowego numeru, może uratować czyjeś życie. A Oskar, już w tak młodym wieku pokazał że nie wiele trzeba by komuś pomóc.

Najbardziej poruszyła mnie pewna historia, która zdarzyła się naprawdę dość dawno, parę lat temu. Pamiętam jak ta informacja pojawiła się w wiadomościach w telewizji i najróżniejszych artykułach.
Ośmioletni chłopiec Oskar, zachował się wtedy jak bohater. Gdy jego mama zasłabła na jego oczach, on bez chwili zwłoki złapał za telefon i zadzwonił na pogotowie, tym samym ratując...

Moją wyobraźnię bardzo pobudziła nowela ,,Janko muzykant'' Henryka Sienkiewicza. Najbardziej poruszyła mnie kwestia, gdy znachorka poleciła, by włożyć jego chorą siostrę na trzy zdrowaśki do pieca. Miało to stawić kres chorobie, ale efekt był odwrotny - dziecko zmarło. Pamiętam, że było to dla mnie strasznie poruszające i zadziwiające, że ludzie mogli kiedyś korzystać z tak niebezpiecznych i drastycznych rozwiązań. Wywołało to falę przemyśleń i skłoniło do wielu refleksji nad życiem i pobudziło wyobraźnię. Zaczęłam zastanawiać się nad tym jak ciężko musiała mieć tamta rodzina i jak mogłabym im pomóc gdybym tylko żyła w tamtych czasach. Ta pozycja literacka nauczyła mnie pokory, empatii i ukazała kruchość życia. Mimo, iż czytałam ją tak wiele lat temu była dla mnie cenną lekcją.

Moją wyobraźnię bardzo pobudziła nowela ,,Janko muzykant'' Henryka Sienkiewicza. Najbardziej poruszyła mnie kwestia, gdy znachorka poleciła, by włożyć jego chorą siostrę na trzy zdrowaśki do pieca. Miało to stawić kres chorobie, ale efekt był odwrotny - dziecko zmarło. Pamiętam, że było to dla mnie strasznie poruszające i zadziwiające, że ludzie mogli kiedyś korzystać z tak...

Kiedy byłam dzieckiem nie potrafiącym jeszcze mówić, mama każdego wieczora czytała mi baśnie Andersena. Dziewczynka z zapałkami tak bardzo mi się spodoba, że gdy nauczyłam się mówić, opowiadałam wszystkim tą bajkę z pamięci. Za każdym razem pytałam mamy, dlaczego nikt nie pomógł tej dziewczynce? I tak za każdym razem płakałam, słuchając jak dziewczynka odpala kolejną zapałkę symbolizującą jej pragnienia, a potem umiera.
Przyznam szczerze, że baść ta otworzyła mi oczy, umysł i serce na osoby potrzebujące. Staram się nigdy nikogo nie zostawiać w potrzebie, bo nigdy nie wiemy czy kiedyś sami nie będziemy potrzebowali pomocy. Baśń tę mam zamiar czytać również swoim dzieciom, aby rozbudziła w nich dobroć i empatię!

Kiedy byłam dzieckiem nie potrafiącym jeszcze mówić, mama każdego wieczora czytała mi baśnie Andersena. Dziewczynka z zapałkami tak bardzo mi się spodoba, że gdy nauczyłam się mówić, opowiadałam wszystkim tą bajkę z pamięci. Za każdym razem pytałam mamy, dlaczego nikt nie pomógł tej dziewczynce? I tak za każdym razem płakałam, słuchając jak dziewczynka odpala kolejną...

Dziadek opowiadał mi kiedyś historię rodem z piek... tzn z wioski, z której pochodził. W pobliżu drogi, na końcu wsi stał posąg św. Filipa. Któregoś wieczoru podpita młodzież zaczęła dokazywać. Przeklinali, kopali figurkę, rozbijali o nią butelki. W pewnym momencie z figury zeskoczyć miał demon. Zło w czystej postaci. Nikt nie umiał go opisać, w zeznaniach zgadzało się tylko, że miał przeogromne, wściekłe czerwone oczy. Młodzież rozpierzchła się gubiąc po drodze wszystko co możliwe. Został tylko najbardziej wcięty chłopak o imieniu Bronek. Kolejnego dnia Bronek nie reagował już na swoje imię, stracił słuch i nigdy więcej nie powiedział słowa. Tyle głosi opowieść. Faktem jest, że Bronka, widywałam na oczy już w wersji starszego pana, zawsze był jakiś "nieobecny". Nie wiem co tam naprawdę się stało, nie rozumiem, dlaczego demon miałby się wściekać o bezczeszczenie świętej figurki. Więcej pytań niż odpowiedzi, ale faktem jest, że do tej pory czuję dreszcze na myśl o tej opowieści. Nigdy nie wybrałam się na skraj wsi, żeby chociaż popatrzeć na tę figurkę. Nie umiem racjonalnie wytłumaczyć strachu, który siedzi we mnie odkąd tylko poznałam tę historię, a przecież opowieści o duchach itp na wsi docierało do mnie zawsze bardzo dużo.

Dziadek opowiadał mi kiedyś historię rodem z piek... tzn z wioski, z której pochodził. W pobliżu drogi, na końcu wsi stał posąg św. Filipa. Któregoś wieczoru podpita młodzież zaczęła dokazywać. Przeklinali, kopali figurkę, rozbijali o nią butelki. W pewnym momencie z figury zeskoczyć miał demon. Zło w czystej postaci. Nikt nie umiał go opisać, w zeznaniach zgadzało się...