Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Agunia
Stefcia14
zakladka
Gosia
Pat

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Agunia
Stefcia14
zakladka
Gosia
Pat

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Droga babciu!
Piszę ten list, gdyż wyjeżdżam w poszukiwaniu pewnej osoby. Otóż ciekawi Cię kogo będę szukać. Babuniu, obie skrywałyśmy przed sobą tajemnice i ja swoją Ci w tym liście wyjawię. Pamiętasz jak jeszcze mieszkałyśmy w pięknej, malowniczej kamienicy na obrzeżach miasta? W kartonie, w szafie schowany był album ze zdjęciami. Często je przeglądałyśmy. Na jednym z nich była dziewczyna z warkoczami. Mówiłaś, że to ja. Wiedziałam, że mnie okłamujesz w dobrej wierze. Ale teraz muszę Ci się do czegoś przyznać. Odkąd byłam pewna, że to nie ja jestem na zdjęciu rozpoczęłam poszukiwania mojej żyjącej matki. Chyba udało mi się ją znaleźć i będę kontynuować poszukiwania. Jest to dla mnie bardzo ważne Babciu, bo nareszcie odrodziła się we mnie nadzieja. Przepraszam za to, że Cię oszukiwałam, gdy nagle znikałam. Robiłam to dla Twojego dobra, tak jak Ty mówiłaś, że ja jestem dziewczynką ze zdjęcia. Jak tylko odnajdę mamę to ją do Ciebie przywiozę. Z podekscytowania i strachu o przyszłość mam straszny bałagan myśli. Ręka mi się trzęsie jak piszę ten list. Przepraszam Cię jeszcze raz bardzo mocno i do zobaczenia wkrótce! Twoja wnusia.

Droga babciu!
Piszę ten list, gdyż wyjeżdżam w poszukiwaniu pewnej osoby. Otóż ciekawi Cię kogo będę szukać. Babuniu, obie skrywałyśmy przed sobą tajemnice i ja swoją Ci w tym liście wyjawię. Pamiętasz jak jeszcze mieszkałyśmy w pięknej, malowniczej kamienicy na obrzeżach miasta? W kartonie, w szafie schowany był album ze zdjęciami. Często je przeglądałyśmy. Na jednym z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

25 marzec 1971
Droga córko!
Całe życie wmawiano mi, że Boga nie ma. Udawałam, że w to wierzę. Nie chciałam dać im powodów do tego, żeby skupiali na mnie swoją uwagę. Pragnęłam być anonimowa, ot, zwykła dziewczyna z warkoczami. Codziennie jednak modliłam się do tego, którego imienia nie można mi było głośno wymawiać. Modliłam się w tajemnicy również po moim ślubie, tak, żeby Twój ojciec nie usłyszał. On im by napewno doniósł. A wtedy mnie też zabraliby do tej malowniczej kamienicy, której się tak strasznie bałam...
Kiedy dokonałaś swojego wyboru ojciec zabronił mi sie z Tobą kontaktować, powiedział, że nigdy nie mieliśmy córki i dla nas, Ty nigdy się nie urodziłaś. Teraz, kiedy on nie żyje, pisze do Ciebie moje dziecko, a właściwie siostro Małgorzato. Chcę, żebyś wiedziała, że Twoja matka, na pozór zagorzała ateistka, jest tak naprawde wierzącą chrześcijanką. Wiem, że popełniłam wiele błędów...Wiedz, ze jestem z Ciebie bardzo dumna i gratuluje Ci obrania takiej drogi życiowej.
Wybacz mi córko i Ty Boże, że nigdy nie umiałam powiedzieć głośno: przecież moje dziecko żyje, przecież Bóg istnieje! Całe życie się bałam.
Wiem, że jestem tchórzem, ale nawet tchórz ma prawo prosić o wybaczenie.
Twoja kochająca matka

25 marzec 1971
Droga córko!
Całe życie wmawiano mi, że Boga nie ma. Udawałam, że w to wierzę. Nie chciałam dać im powodów do tego, żeby skupiali na mnie swoją uwagę. Pragnęłam być anonimowa, ot, zwykła dziewczyna z warkoczami. Codziennie jednak modliłam się do tego, którego imienia nie można mi było głośno wymawiać. Modliłam się w tajemnicy również po moim ślubie, tak, żeby...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kochany Wnuczku!
Skoro czytasz ten list to znaczy, że ja nie żyję, Ty dziedziczysz po mnie wszystko,, a reszta rodziny jest wściekła na nas oboje. Ale tylko Ty zasługujesz na bycie spadkobiercą i poznanie mojej, powiedzmy to, słodkiej tajemnicy. Zacznę jednak od początku, a nie jest on zbyt przyjemny. W kamienicy którą odziedziczyłeś straszy. Podejrzewam, że ma to związek z mieszkającą na poddaszu panną Bolesiuk i prowadzoną przez nią fabryką aniołków. Więcej o tym pisała nie będę, bo i czasu szkoda, a i sprawa trąci koszmarem. Dodam jednak, że duchy to zaledwie przystawka. Zatem teraz czas na danie główne. Pewnie oglądając stare rodzinne fotografie natknąłeś się na zdjęcia dziewczyny z warkoczami. To ja oczywiście za swoich młodych pięknych czasów. Nieskromnie powiem, że miałam powodzenie. Mój pierwszy mąż, obrzydliwie bogaty i kilka dekad starszy ode mnie, hrabia Złotnicki kupił mi tę kamienicę w prezencie ślubnym. Niestety szczęście pana hrabiego nie trwało zbyt długo. Zszedł na zawał podczas próby konsumpcji naszego małżeństwa. Drugi z moich wybranków był przeciwieństwem pierwszego. Młody, przystojny i biedny jak mysz kościelna. Właśnie on jest Twoim dziadkiem. Tego zgubiły kobiety. Męża trzeciego, gdyby nie wódka, awansowanoby na generała. Kolejnych mieć nie chciałam. Pomaganie w przejściu na tamten świat mężczyznom, którzy mnie zawiedli przestało mi sprawiać przyjemność. Na deser dodam, że moim zdaniem Twój tatuś też nie odszedł z tego świata w naturalny sposób. Widać jaka matka, taka córka. Bądź zdrów i uważaj na kobiety.
Czuwająca nad Tobą babcia

Kochany Wnuczku!
Skoro czytasz ten list to znaczy, że ja nie żyję, Ty dziedziczysz po mnie wszystko,, a reszta rodziny jest wściekła na nas oboje. Ale tylko Ty zasługujesz na bycie spadkobiercą i poznanie mojej, powiedzmy to, słodkiej tajemnicy. Zacznę jednak od początku, a nie jest on zbyt przyjemny. W kamienicy którą odziedziczyłeś straszy. Podejrzewam, że ma to związek z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Drogi Przyjacielu,

Przez wiele lat skrywam przed Tobą moje drugie ja.
Pewnie przeżyjesz szok dowiadując się, że DZIEWCZYNA Z WARKOCZAMI, którą widywałeś na mieście moje imię ma.
Po co kamuflaż, na co tajemnice? Cóż, podążając wzdłuż krętych uliczek czasem wygodniej jest być niewidzialną. Inną, wesołą, może bardziej fajną?
Na Przaśnej 40 stoi MALOWNICZA KAMIENICA, której nikt nie docenia pięknego oblicza. Dlatego codziennie od tylu lat sama, bez innych - odnawiam jej świat. Pokładam nadzieję, że już niebawem centrum kultury miasta się stanie.
Lecz moje obawy, że ludzie wyszydzą, odrzucą pomysł i zechcą, by prysnął, zmusiły mnie do pozostania incognito. Jednak już dłużej nie chcę iść ulicą nie w swojej skórze, choć swoją okolicą.

Dlatego piszę do Ciebie. Wyznaję, abyś mi pomógł już nie bać się wcale.
Przyłącz się proszę do mojego pomysłu. Rozświetlmy kamienicą smutną rzeczywistość.

Jeżeli odpowiesz, wdzięczna Ci będę. Bez względu na to - czy zganisz, czy wesprzeć mnie zechcesz.

Emilia

Drogi Przyjacielu,

Przez wiele lat skrywam przed Tobą moje drugie ja.
Pewnie przeżyjesz szok dowiadując się, że DZIEWCZYNA Z WARKOCZAMI, którą widywałeś na mieście moje imię ma.
Po co kamuflaż, na co tajemnice? Cóż, podążając wzdłuż krętych uliczek czasem wygodniej jest być niewidzialną. Inną, wesołą, może bardziej fajną?
Na Przaśnej 40 stoi MALOWNICZA KAMIENICA, której...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kochany synku,
skoro czytasz ten list to znaczy, że nie ma mnie już na świecie. Chciałabym Ci jeszcze tyle powiedzieć i tylu rzeczy Cię nauczyć, ale nie będzie mi to dane. Wiedz, że bardzo Cię kocham i starałam się zapewnić Ci godne życie. Jednak nigdy nie opowiadałam Ci historii jak poznałam twojego tatę i jak pojawiłeś się na świecie, choć często mnie o to prosiłeś. Uważam jednak, że powinieneś poznać prawdę. Jak miałam 18 lat uciekłam z domu i wyjechałam do Hiszpanii, zamieszkałam w malowniczej kamienicy. Pewnego dnia, gdy wyszłam na spacer przyczepił się do mnie mały piesek i przez kilka kolejnych dni widziałam go czekającego pod moimi drzwiami, więc postanowiłam go przygarnąć. Niestety po kilku dniach zobaczyłam ogłoszenie na którym było jego zdjęcie, tak więc postanowiłam skontaktować się z jego autorem. Odwiozłam psiaka do jego właściciela, którym był naprawdę przystojny mężczyzna. Potem spotkaliśmy się kilka razy, dopóki nie dowiedziałam się, że ma rodzinę. Razy spotkałam jego córeczkę, była to mała dziewczynka z pięknymi, długimi, ciemnymi warkoczami. Nie potrafiłam rozbić rodziny temu niewinnemu dziecku, więc postanowiłam wrócić do kraju. Dopiero po przyjeździe zorientowałam się, że spodziewam się dziecka. Nie pamiętam ile już razy zabierałam się za napisanie do niego listu z informacją, że ma syna, ale nigdy nie mogłam znaleźć odpowiednich słów. Ostatnio wynajęłam detektywa, aby odnalazł go, gdybyś jednak chciał się z nim skontaktować. Jego dane i adres znajdziesz na drugiej kartce znajdującej się w kopercie. Mam nadzieję, że kiedyś wybaczysz mi to, że ci nic nie powiedziałam.
Wybacz mi.
Twoja kochająca mama.

Kochany synku,
skoro czytasz ten list to znaczy, że nie ma mnie już na świecie. Chciałabym Ci jeszcze tyle powiedzieć i tylu rzeczy Cię nauczyć, ale nie będzie mi to dane. Wiedz, że bardzo Cię kocham i starałam się zapewnić Ci godne życie. Jednak nigdy nie opowiadałam Ci historii jak poznałam twojego tatę i jak pojawiłeś się na świecie, choć często mnie o to prosiłeś....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Cześć syneczku,

Co u Ciebie? Bardzo za Tobą tęsknimy z Tatą. Mam nadzieję, że wszystko u Was dobrze. Jak wiesz albo po prostu Ci przypomnę, od dwóch tygodni jestem na emeryturze. Człowiek całe życie czeka na ten czas dla siebie. A to jest szaleństwo! Nawet nie wiem, ile zakamarków posprzątałam. Koszmar. Myślimy przyjechać do Was, no bo co mamy robić? Co o tym myślisz? Pomożemy Wam z dziećmi i odetchniemy trochę innym powietrzem..

Sprzątałam Twój pokój, wśród całej galerii zdjęć Twoich byłych dziewczyn znalazłam zdjęcie małej Kai. Naszej sąsiadki, kiedy mieszkaliśmy na Wiślańskiej, w tej malowniczej kamienicy. Pamiętasz? Mała, urocza, piegowata, łobuzowata dziewczyna z dwoma warkoczami. Straszne robiliście kłopoty.. Drugim koszmarem emerytury jest nagła chęć podzielenia się ze światem wszystkimi sekretami. Więc, kochany synu, pewnie pamiętasz to, jak przez mgłę. Tę małą Kaję, byliście tak blisko... Kłóciliśmy się jak kot z psem, gdy zabroniłam Ci się z nią widzieć. Pamiętam, jaki byłeś przybity, gdy nasi sąsiedzi wyjechali. Chciałam Ci powiedzieć, ale Tata nalegał, a czas zaleczył chyba Twoje rany. Skarbie, Kaja trzy miesiące później umarła w szpitalu. Była śmiertelnie chora, a jej rodzice wiedzieli o tym od samego początku. Sama maleńka nie chciała się z nikim spotykać już pod koniec. Biedna dziewczyna. Bardzo smutna historia. Kiedy znalazłam to zdjęcie, akurat w tym pudełku, pomyślałam, może do dziś jest to dla Ciebie niewyjaśniona sytuacja.. No nic, duży jesteś, zasługujesz na prawdę. To tyle kochany. Kochamy Cię i tęsknimy. Ucałuj całą swoją rodzinę ode mnie.

M.

Cześć syneczku,

Co u Ciebie? Bardzo za Tobą tęsknimy z Tatą. Mam nadzieję, że wszystko u Was dobrze. Jak wiesz albo po prostu Ci przypomnę, od dwóch tygodni jestem na emeryturze. Człowiek całe życie czeka na ten czas dla siebie. A to jest szaleństwo! Nawet nie wiem, ile zakamarków posprzątałam. Koszmar. Myślimy przyjechać do Was, no bo co mamy robić? Co o tym myślisz?...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Najlepszy przyjacielu ,

Wczoraj się spotkaliśmy w kawiarni , w tej malowniczej kamienicy na Szewskiej , poznałeś Natalię , dziewczynę z warkoczami , fajna , nie ? Nie miałam odwagi Ci o tym powiedzieć wczoraj ani nigdy wcześniej , Natalia jest naszą córką .

Najlepszy przyjacielu ,

Wczoraj się spotkaliśmy w kawiarni , w tej malowniczej kamienicy na Szewskiej , poznałeś Natalię , dziewczynę z warkoczami , fajna , nie ? Nie miałam odwagi Ci o tym powiedzieć wczoraj ani nigdy wcześniej , Natalia jest naszą córką .

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Witaj Olu!
Muszę ci coś wyznać. Coś, co nie daje mi spokoju.
Czy pamiętasz jeszcze tą malowaną kamienicę na starym mieście w Olsztynie, gdzie nasze rodziny się poznały? Czuję, jakby to wszystko nie wydarzyło się dwadzieścia lat temu, a wczoraj... Pamiętam, jak dziś, moment, kiedy zobaczyłam biegnącą dziewczynę w warkoczami związanymi piękną, czerwoną wstążką powiewającą na wietrze za nią. Stanęłam jak wryta na widok tej ślicznej wstążki unoszącej się za Tobą, Olu. I kiedy zobaczyłam, jak zatrzymujesz się przed drzwiami naszej kamienicy, postanowiłam zdobyć za wszelką cenę ten skrawek materiału.
Poszłam za Tobą z postanowieniem zaznajomienia się. Udało się, ponieważ tego dnia zaprosiłaś mnie do siebie na Twoje jutrzejsze urodziny. To właśnie wtedy zabrałam ci Twoją śliczną wstążeczkę.
Kiedy jednak ja ukradłam ci kawałek materiału, ty ukradłaś moje serce. I potem bałam się, że Cię stracę, dlatego też nigdy nie przyznałam Ci się do mojego uczynku, mimo łez, które wylałaś za ozdobą spoczywającą w moim pudełku ze skarbami pod łóżkiem.
Kiedy przeglądałam ostatnio swoje rzeczy z dzieciństwa na strychu, znalazłam to pudełko i wstążkę, którą powinnam Ci zwrócić wiele lat temu, a zwracam dopiero teraz.
Wybacz, Kochana, za błędy dziecka.
Napisz jak najszybciej.
Twoja
Łucja

Witaj Olu!
Muszę ci coś wyznać. Coś, co nie daje mi spokoju.
Czy pamiętasz jeszcze tą malowaną kamienicę na starym mieście w Olsztynie, gdzie nasze rodziny się poznały? Czuję, jakby to wszystko nie wydarzyło się dwadzieścia lat temu, a wczoraj... Pamiętam, jak dziś, moment, kiedy zobaczyłam biegnącą dziewczynę w warkoczami związanymi piękną, czerwoną wstążką powiewającą na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nieznajomy,
piszę ten list, ponieważ każda inna forma mogłaby sprawić, że poczułbyś się osaczony.
To…Chyba nie jest najlepszy początek, prawda?
(Tutaj wzdycham ciężko, choć oczywiście nie możesz tego zobaczyć.)
Czy możemy po prostu skreślić pierwsze linijki i przejść dalej?

Czy kojarzysz malowniczą kamienicę częściowo porośniętą bluszczem? Właśnie tam mieszkam. Dokładnie naprzeciwko Ciebie.
W tym właśnie momencie zaczyna się najtrudniejsza część mojego listu. Wyznanie tajemnicy.
Lubię na Ciebie patrzeć, gdy wstajesz rano i pojawiasz się w kuchni. Zaspany, z nieułożonymi włosami, z jednodniowym zarostem. Taki, jakim nikt Cię nie widzi.
Lubię na Ciebie patrzeć, gdy wracasz z pracy. Nawet zmęczony, zdenerwowany. Luzujesz wtedy krawat i siadasz na kanapie, przymykając oczy i odchylając głowę w tył.
Lubię na Ciebie patrzeć wieczorem, gdy zakładasz luźne, dresowe spodnie i w skupieniu składasz model okrętów, oglądasz mecz albo trenujesz.
Wiem, że brzmi to przerażająco, ale... To silniejsze ode mnie. I za każdym razem moje serce bije szybciej.
Widziałeś mnie może kilka razy. Dziewczyna z warkoczami kupująca ptysie w osiedlowej cukierni, ta na parkowej ławce w żółtym kapeluszu i z małym szkicownikiem. Zapytałeś mnie, co rysuję, a ja nie odezwałam się do Ciebie ani słowem. Pewnie pomyślałeś, że jestem nieuprzejma lub wyniosła. Prawda była jednak zgoła inna..
Już wtedy Cię znałam, już wtedy wodziłam wzrokiem po tłumie w tramwaju w nadziei, że wypatrzę Twoje zielone oczy. Dlatego zabrakło mi śmiałości.
Już wtedy Cię kochałam.
To wszystko...chciałam tylko, żebyś wiedział.
A.

Nieznajomy,
piszę ten list, ponieważ każda inna forma mogłaby sprawić, że poczułbyś się osaczony.
To…Chyba nie jest najlepszy początek, prawda?
(Tutaj wzdycham ciężko, choć oczywiście nie możesz tego zobaczyć.)
Czy możemy po prostu skreślić pierwsze linijki i przejść dalej?

Czy kojarzysz malowniczą kamienicę częściowo porośniętą bluszczem? Właśnie tam mieszkam. Dokładnie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej