Sierpień,a za mną dwa i pół roku przygotowań do mistrzostw polski w kategoriach siłowych.Podczas rozmowy z rodzicami pomyśleliśmy,a może zamiast pracy dorobić sobie grając w piłkę nożną,ponieważ trenowałem to wcześniej 10 lat i dla żartó2 zadzwoniłem z wakacji do trenera klubu w miejscowości w której wypoczywałem.Następnego dnia stawiłem się na treningu na który przyszedł też prezes mnie zobaczyć.Po treningu poszedłem z nimi porozmawiać i zaproponowali mi,żebym reprezentował ich barwy i czy mogę podpisać już wszystkie dokumenty. W drużynie była świetna atmosfera,ale tak zaczął się mój koszmar.Pewnego dnia przyszedłem na trening i trener powiedział przy całej drużynie,że przyszła gwiazda.Wytłumaczył mi po mojej bulwersacji,że był to żart,ale później okazało się,że były to porachunki osobiste.Przez co nie wystawiał mnie w żadnym meczu.Pewnego dnia zobaczyłem jak rozmawiał przed treningiem z trzema zawodnikami.Musiał coś na mój temat mówić,ponieważ Oni nie byli już tacy do mnie jak wcześniej i w tym dniu na treningu przekreśliła się moja szansa na mistrzostwo polski w podciąganiu na drążku i dipach z ciężarami,ponieważ podczas meczu testowego pomiędzy sobą w stykowej sytuacji jeden z chłopaków,który rozmawiał z trenerem przed meczem, kopnął mnie celowo w kolanu,niestety do dzisiaj mam z nim problemy.Kiedy się wywróciłem oberwałem potężne kopnięcie wycelowane w mój łokieć.Okazało się,że łokieć jest złamany i niestety mistrzostwa polski przeszły mi obok nosa.

Sierpień,a za mną dwa i pół roku przygotowań do mistrzostw polski w kategoriach siłowych.Podczas rozmowy z rodzicami pomyśleliśmy,a może zamiast pracy dorobić sobie grając w piłkę nożną,ponieważ trenowałem to wcześniej 10 lat i dla żartó2 zadzwoniłem z wakacji do trenera klubu w miejscowości w której wypoczywałem.Następnego dnia stawiłem się na treningu na który przyszedł...

Moja droga przez mękę jeszcze trwa, nadziei z dnia na dzień mniej. Moją bronią jest papier i telefon. To 420 dzień mojej walki na kwitki, mapki, pieczątki, opinie, skargi, wnioski, ponaglenia, odwołania…z urzędnikami. Zachciało mi się małego białego domku, pod lasem, z ogrodem w którym między drzewami mogłabym powiesić hamak. Zamarzył mi się własny kąt, pachnąca świeżym chlebem kuchnia, ogień trzaskający w kominku gdy na dworze mróz. Powiedziałby ktoś, cóż to takiego, ot zwyczajne marzenie kobiety w pewnym wieku. Ja też tak myślałam, nawet udało się kupić cudowną działkę i podręczniki o budowie. W myślach już skręcałam druty na zbrojenie fundamentów i biegałam z taczką. Na mojej drodze jednak stoi i nie chce mnie przepuścić Pani w średnim wieku w przydużej sukience w czerwoną kratę i rogowych okularach. Ona ma władzę, ona mi pokaże, ona mi udowodni, że to co sobie wymarzyłam jest nierealne.

Moja droga przez mękę jeszcze trwa, nadziei z dnia na dzień mniej. Moją bronią jest papier i telefon. To 420 dzień mojej walki na kwitki, mapki, pieczątki, opinie, skargi, wnioski, ponaglenia, odwołania…z urzędnikami. Zachciało mi się małego białego domku, pod lasem, z ogrodem w którym między drzewami mogłabym powiesić hamak. Zamarzył mi się własny kąt, pachnąca świeżym...

Jedyne co przychodzi mi teraz do głowy, to zrezygnowanie ze wzięcia zwierzaka ze schroniska. Byłam zdecydowana i pewna, ale wystarczyło, że przeczytałam wpis jednej dziewczyny z pewnego forum, która odradzała wszystkim adoptowanie zwierzaków. Pisała, że pies, którego wzięła był bardzo agresywny, mimo że w schronisku machał jej ogonkiem na przywitanie i wprost dopraszał się o głaskanie. Wiele osób opisało podobne historie i potwierdzało, że lepiej kupić psa czy kota u hodowcy, niż wziąć "dzikusa" ze schroniska.

Nie ukrywam, bardzo mnie to zraziło i ostatecznie zrezygnowałam. Bałam się, że spotka mnie podobna sytuacja i będę na siebie zła, że w ogóle spróbowałam. Teraz wydaje mi się to głupie, ale wtedy, gdy byłam już gotowa przygarnąć kota, przestraszyłam się, że nie będzie to wyglądało tak, jak oczekiwałam, że nie dam sobie rady. Ostatecznie wzięłam kociaka od znajomej. Jest już ze mną ponad 5 lat i aktualnie intensywnie myślę o adoptowaniu kolejnego... właśnie ze schroniska. Myślę, że teraz, po tylu latach byłabym zdecydowana adoptować kolejnego kota i żadne posty z żadnego forum by mnie nie zniechęciły. Pokochałam mojego kota i jestem pewna, że pokochałabym również tego adoptowanego :)

Jedyne co przychodzi mi teraz do głowy, to zrezygnowanie ze wzięcia zwierzaka ze schroniska. Byłam zdecydowana i pewna, ale wystarczyło, że przeczytałam wpis jednej dziewczyny z pewnego forum, która odradzała wszystkim adoptowanie zwierzaków. Pisała, że pies, którego wzięła był bardzo agresywny, mimo że w schronisku machał jej ogonkiem na przywitanie i wprost dopraszał się...

Kiedy składałam dokumenty do szkół średnich zainteresowałam się kierunkiem językowym, jednak był pewien dylemat. Moje świadectwo nie było najlepsze, a o przyjęciu decydowały wyniki. Przekonana, że i tak się nie uda nie aplikowałam, czego żałuję. Dostałam się na profil socjalny, który okazał się kompletnie nie moim światem. Ten przykład mnie mimo wszystko czegoś nauczył. Nie warto rezygnować, zawsze trzeba spróbować nawet jeśli odniesie się porażkę. Mogę napisać, że nabrałam więcej motywacji do działania.

Kiedy składałam dokumenty do szkół średnich zainteresowałam się kierunkiem językowym, jednak był pewien dylemat. Moje świadectwo nie było najlepsze, a o przyjęciu decydowały wyniki. Przekonana, że i tak się nie uda nie aplikowałam, czego żałuję. Dostałam się na profil socjalny, który okazał się kompletnie nie moim światem. Ten przykład mnie mimo wszystko czegoś nauczył....

To było prawie dwa lata temu. Brak pomysłu na siebie, milion myśli w głowie co dalej i co najgorsze nadal brakowało tej drugiej połówki. Dlatego zdecydowałam się na zmianę o 180 stopni. Trochę czasu minęło i miałam już w dłoni wizę do tego lepszego świata, wymarzonego. Zostało tylko spakować walizkę, zakupić jakiś bilet w dobrej cenie i oczywiście pożegnać się z przyjaciółkami. Mój California dream miał się spełnić już niedługo. Ale nikt nie lubi się żegnać, więc nie obyło się bez mocniejszych koktajli. Takim sposobem spontanicznie znalazłyśmy się w klubie muzycznym. Większość imprezy spędziłyśmy w boksie na wspominkach i ploteczkach, w końcu wyszłyśmy na parkiet trochę potańczyć. I wtedy stało się.... Jak grom z jasnego nieba, poznałam chłopaka. Kto by pomyślał, że można nagle się zakochać i to w klubie. Sama bym w to nie uwierzyła,ale stało się. Mój plan wyjazdu do Stanów szybko poszedł w niepamięć. Chociaż może nie do końca, ponieważ teraz wspólnie planujemy zwiedzić moją wymarzoną Kalifornię.

To było prawie dwa lata temu. Brak pomysłu na siebie, milion myśli w głowie co dalej i co najgorsze nadal brakowało tej drugiej połówki. Dlatego zdecydowałam się na zmianę o 180 stopni. Trochę czasu minęło i miałam już w dłoni wizę do tego lepszego świata, wymarzonego. Zostało tylko spakować walizkę, zakupić jakiś bilet w dobrej cenie i oczywiście pożegnać się z...

Kiedyś byłam związana z pewnym chłopakiem. Nie mogłam zdecydować jednak, czy to jest "przyjaźń czy to jest kochanie". Czułam, że marnuję jego czas, wiedziałam o jego miłości. Wspominał o ślubie, dzieciach itd. Przerażało mnie to wtedy - miałam 19 lat, wydawało mi się, że jesteśmy tacy młodzi. Wiem jedno chyba nikt mnie tak nigdy nie kochał jak on.
A co ja zrobiłam? Ja nie wiedziałam, mówiłam, że "to tylko przyjaźń" - tylko raz pozwoliłam mu się pocałować, nie chciałam rozbudzać jego nadziei, nie chciała go krzywdzić. Jakiś czas później zakochałam się w jego przyjacielu... On wiedział o moim braku uczuć i tak nasze drogi się rozeszły. Po 2 latach znalazł dziewczynę, która obecnie jest jego żoną i matką jego córki. Codziennie mijam jego dom i zastanawiam się jak wyglądałoby moje życie, gdybym wtedy postąpiła inaczej. Czasem mam wrażenie, że to ja powinnam być na miejscu jego żony. Dziwnie się czuję, gdy o tym myślę, czasem nie umiem cieszyć się jego szczęściem. Kiedy się czasem, przypadkowo spotykamy iskierka chemii dalej przeskakuje między nami. Dlatego, na wszelki wypadek trzymam się z daleka cichutko zapewniając o mojej przyjaźni.

Kiedyś byłam związana z pewnym chłopakiem. Nie mogłam zdecydować jednak, czy to jest "przyjaźń czy to jest kochanie". Czułam, że marnuję jego czas, wiedziałam o jego miłości. Wspominał o ślubie, dzieciach itd. Przerażało mnie to wtedy - miałam 19 lat, wydawało mi się, że jesteśmy tacy młodzi. Wiem jedno chyba nikt mnie tak nigdy nie kochał jak on.
A co ja zrobiłam? Ja nie...

Moje życie głównie składa się z niezrealizowanych planów.
Od zawsze marzyłam i planowałam mieszkać w mieście. Chciałam żyć sobie w przytulnym mieszkanku, z którego wieczorami uciekałabym do kina, kawiarni, klubu. Tymczasem wylądowałam na wsi. Dlaczego? Bo mój mąż nie widzi siebie w mieście, poza tym ma dom, którego nie chce zamienić na rzecz małego mieszkania.
Miałam zostać także na studiach, mój profesor "opiekun" bardzo chciał, bym została wykładowcą, poszła w jego ślady. Miałam zaaranżowane szkolenia, seminaria, wykłady. Jednak z tych planów także wyszły nici, bo postanowiłam wyjechać z mężem do Irlandii w celu poprawy naszej sytuacji finansowej. Z obecnej perspektywy chyba tego niezrealizowanego planu najbardziej żałuję. I tego, że straciłam kontakt z owym profesorem - nie popierał mojej decyzji i nie do końca mi ją "wybaczył".
Miałam także iść na dziennikarstwo, dostałam się na ten kierunek na dobrą uczelnię. Nie poszłam jednak, bo na drodze stanęła mi odległość. Musiałabym dojeżdżać 3 godziny w jedną stronę, nie mogłam znaleźć pracy, by się przeprowadzić, a rodzice nie mogli zaoferować mi wsparcia. Kolejny wielki plan-marzenie przeszedł mi koło nosa.
Idąc na studia z kolei byłam tuż po wielkim rozstaniu - obiecałam sobie, że odtąd koniec z miłością i studia poświęcam całkowicie nauce, a chłopaka znajdę sobie po magistrze. Miesiąc później spotkałam mojego obecnego męża... i to jest chyba najlepszy niezrealizowany plan moim życiu:)

Moje życie głównie składa się z niezrealizowanych planów.
Od zawsze marzyłam i planowałam mieszkać w mieście. Chciałam żyć sobie w przytulnym mieszkanku, z którego wieczorami uciekałabym do kina, kawiarni, klubu. Tymczasem wylądowałam na wsi. Dlaczego? Bo mój mąż nie widzi siebie w mieście, poza tym ma dom, którego nie chce zamienić na rzecz małego mieszkania.
Miałam zostać...

To dziś miał nadejść ten dzień od tak dawna wyczekiwany. Zaplanowałam go w najdrobniejszych szczegółach. Wszystko sprawdziłam, o wszystkim pomyślałam i ułożyłam obszerny plan, a w nim mnóstwo punktów. Wielkie przygotowania zaczęłam już od tygodnia, spisywanie listy potrzebnych rzeczy, tak by o niczym nie zapomnieć, zakupy brakujących rzeczy. Wszystko zostało dopięte na ostatni guzik.
Dzwoni telefon i mam dziwne uczucie niepokuju. Zerkam na ekran, a tam wyświetla się numer koleżanki z pracy. Moje obawy rosną. Odpieram
-Słucham
-cześć Iwa_90,jesteś jeszcze w domu?
-właśnie miałam wyjeżdżać. Czemu pytasz? Coś się stało?
-bo wiesz co, właśnie złamałam nogę i jadę na izbę przyjęć. Musisz mnie zastąpić w pracy. Głupio mi, że muszę cię o to prosić.
- daj spokój,przecież to nie twoja wina. Zaraz przyjadę.
- dziękuję, jesteś kochana
I tak mój urlop trafił ****

To dziś miał nadejść ten dzień od tak dawna wyczekiwany. Zaplanowałam go w najdrobniejszych szczegółach. Wszystko sprawdziłam, o wszystkim pomyślałam i ułożyłam obszerny plan, a w nim mnóstwo punktów. Wielkie przygotowania zaczęłam już od tygodnia, spisywanie listy potrzebnych rzeczy, tak by o niczym nie zapomnieć, zakupy brakujących rzeczy. Wszystko zostało dopięte na...

To głupie, ale kiedy zastanawiam się cóż takiego od zawsze chciałam zrobić, a tego nie zrobiłam, to do głowy przychodzi mi tylko jedna myśl: przejażdżka na mechanicznym byku! Od wielu lat, na różnych festynach i imprezach plenerowych, za każdym razem gdy widzę obracający się mechanizm mam ochotę rzucić wszystko i spróbować swoich sił, jednak zawsze coś mnie powstrzymuje. Kiedy byłam dzieckiem, nie mogłam się przejechać na byku, bo byłam za mała. Jako nastolatka, nie decydowałam się na ten krok, ponieważ wstydziłam się upadku przy znajomych. Zwłaszcza przy kolegach. Jako dorosła kobieta pewnie też się nie przejadę… bo jakoś tak nie wypada? Co ludzie powiedzą? Kto wie, może w końcu uda mi się poskromić bestię jako babcia. Chociaż kto wie, może nie jest mi to pisane i gdy nadarzy się okazja, to znów w ostatniej chwili się cofnę. Zapewne wtedy będę się bała o swoje stare kości, albo najzwyczajniej w świecie zapomnę, że zawsze chciałam to zrobić.

To głupie, ale kiedy zastanawiam się cóż takiego od zawsze chciałam zrobić, a tego nie zrobiłam, to do głowy przychodzi mi tylko jedna myśl: przejażdżka na mechanicznym byku! Od wielu lat, na różnych festynach i imprezach plenerowych, za każdym razem gdy widzę obracający się mechanizm mam ochotę rzucić wszystko i spróbować swoich sił, jednak zawsze coś mnie powstrzymuje....

Założyłam bloga z opowiadaniem. Nie była to mostrzowska fabuła, bardziej nastoletnia moda na sukces. Grono czytelników miałam, ale jak to bywa pewnego dnia zakończyłam moją przygodę z pisarstwem internetowym. Po pewnym czasie miałam plan by do tego wrócić napisać coś nowego. Niestety pozostało to w sferze marzeń. Może moje opowiadanie byłoby sukcesem? Może potem wydałabym książkę. Nie wiem.

Założyłam bloga z opowiadaniem. Nie była to mostrzowska fabuła, bardziej nastoletnia moda na sukces. Grono czytelników miałam, ale jak to bywa pewnego dnia zakończyłam moją przygodę z pisarstwem internetowym. Po pewnym czasie miałam plan by do tego wrócić napisać coś nowego. Niestety pozostało to w sferze marzeń. Może moje opowiadanie byłoby sukcesem? Może potem wydałabym...