Wróciłam do swojej wioski, a tu szok! Fanfary, wiwaty, ludzie wychodzą z gospodarstw, machają, pokazują mnie dzieciom. Wioska też jakaś inna, kiedyś bruk-dziś piękna dwujezdniowa asfaltówka, kiedyś drewniane chałupy - dziś otynkowane, ocieplone rezydencje, kiedyś krowy, kaczki, kury w zagrodach - dziś rabaty, a na pięknie przystrzyżonym trawniku ogrodnicy.

Dziękujemy za trafienie 6 w Lotku! Altruistka!

OMG! Jak to się stało?>

Wróciłam do swojej wioski, a tu szok! Fanfary, wiwaty, ludzie wychodzą z gospodarstw, machają, pokazują mnie dzieciom. Wioska też jakaś inna, kiedyś bruk-dziś piękna dwujezdniowa asfaltówka, kiedyś drewniane chałupy - dziś otynkowane, ocieplone rezydencje, kiedyś krowy, kaczki, kury w zagrodach - dziś rabaty, a na pięknie przystrzyżonym trawniku ogrodnicy.

Dziękujemy za...

Wracam do domu ,który porzuciłam , do ludzi ,którzy wytykali mnie palcami. A teraz wracam sławna, jestem "KOBIETĄ Z BRODĄ"i wreszcie się tego nie wstydzę , występowałam w cyrkach na całym świecie gdzie mnie pokazywano,dorobiłam się pieniędzy, za które zrobiłam kurs golibrody we Francji. Goliłam największe znakomitości. Jednak zawsze coś ciągnęło mnie do domu, dlatego oto jestem....właśnie wróciłam...

Wracam do domu ,który porzuciłam , do ludzi ,którzy wytykali mnie palcami. A teraz wracam sławna, jestem "KOBIETĄ Z BRODĄ"i wreszcie się tego nie wstydzę , występowałam w cyrkach na całym świecie gdzie mnie pokazywano,dorobiłam się pieniędzy, za które zrobiłam kurs golibrody we Francji. Goliłam największe znakomitości. Jednak zawsze coś ciągnęło mnie do domu, dlatego oto...

-O, to ta, która z każdej pierdoły moze zrobić awanturę. I zarobiła na tym miliony szkoląc kobiety.

-O, to ta, która z każdej pierdoły moze zrobić awanturę. I zarobiła na tym miliony szkoląc kobiety.

Patrzcie to ta, która umarła!! Ci się z nią stało? Tu Bóg pomógł! Przecież dzwony dzwoniły ostatnio, myślałam razem z Grażynką, że to ona umarła. Takie to proroctwa słyszałam w drodze do sklepu, a dlaczego? Było ze mną źle chorowałam ( chociaż nie wiem czy tak to można nazwać) często byłam w szpitalu niejednokrotnie przyjeżdżała zabierała mnie karetka, kilka razy helikopter przyleciał! Wyobrażacie sobie jakie to było wydarzenie? Każdy przybiegł, nawet babcie co przy balkonikacg chodzą odrazu zyskały siły i były w stanie przyjść. Kilka razy pytam pochowana, kilka razy miałam wycinane guzy. Niejednokrotnie składali kondolencje moim rodzicom, a wszystko przez to, ze ciekawość ludzka nie zna granic. Tak oto stałam się znana w całym powiecie. Jest to historia moja prawdziwa i ja jestem jej główna bohaterką chociaż nie wiem czy mogę tak siebie nazwać.

Patrzcie to ta, która umarła!! Ci się z nią stało? Tu Bóg pomógł! Przecież dzwony dzwoniły ostatnio, myślałam razem z Grażynką, że to ona umarła. Takie to proroctwa słyszałam w drodze do sklepu, a dlaczego? Było ze mną źle chorowałam ( chociaż nie wiem czy tak to można nazwać) często byłam w szpitalu niejednokrotnie przyjeżdżała zabierała mnie karetka, kilka razy helikopter...

Wreszcie jestem. Po 10 latach wracam do domu. Ze stresu nie mogę usiedzieć w podwożącej mnie furgonetce. Rozmawiam dość swobodnie z rodziną, która wzięła mnie na stopa. Są bardzo mili.

Moje z rzadka pisane do domu wiadomości były krótkie i pełne ukrywanej rozpaczy. Wyruszyłam, żeby odnaleźć młodszą siostrę, która została porwana, a sama zniknęłam na 10 lat. Odnalazłam ją jednak. Moją małą Anikę i jeszcze 3 inne dziewczyny z mojej wioski oraz dziesiątki innych. Większość nie chciała wracać. Uzależnione od narkotyków, luksusu lub innych rzeczy stały się kimś innym. Bały się mnie. W końcu byłam ich strażniczką i zabawką szefa. Dzięki temu udawało mi się ukryć zniknięcia dziewczyn. Czym są 4 dziewczyny, skoro ma się ich dziesiątki? Czasem się nie udawało.

Po tym jak wysłałam Anikę i 3 inne dziewczyny do domu zostałam jeszcze 6 lat, aby zniszczyć tego potwora. Nigdy nie dowiedziałam się czy dotarła ona do domu. A jeśli nie, to gdzie jest? Czy on ją znalazł? Zabił?

Wjeżdżamy do miasteczko. Jest niedzielne popołudnie. Na ulicy nie ma nikogo. Czuję w uszach bicie własnego serca. Pokazuję na jedyny sklep, aby tam mnie wysadzili. Wysiadam ze ściśniętym gardłem, dziękuję i ruszam w stronę domu. Zza firanek domu naprzeciwko ukradkiem przygląda mi się znajoma twarz. Później szybko znika. Za chwilę ze wszystkich domów zaczynają wychodzić dobrze mi znani ludzie. Klaszczą, podchodzą i przytulają. Czuję zaskoczenie. I ulgę. Wróciły. Udało im się.

Wreszcie jestem. Po 10 latach wracam do domu. Ze stresu nie mogę usiedzieć w podwożącej mnie furgonetce. Rozmawiam dość swobodnie z rodziną, która wzięła mnie na stopa. Są bardzo mili.

Moje z rzadka pisane do domu wiadomości były krótkie i pełne ukrywanej rozpaczy. Wyruszyłam, żeby odnaleźć młodszą siostrę, która została porwana, a sama zniknęłam na 10 lat. Odnalazłam ją...

Mijając mieszkańców mojego rodzinnego miasteczka, czułam na sobie ich wzrok. Początkowo wprawiło mnie to w zakłopotanie, nie wiedziałam bowiem co tak bardzo przykuło ich uwagę. "Czy jestem gdzieś brudna?" - zastanawiałam się. "Coś stało się z moimi włosami? Twarzą? Czemu oni tak na mnie patrzą?"
Przypatrzyłam się ich oczom i po chwili zdałam sobie sprawę z tego, iż wyrażają one same pozytywne, ciepłe uczucia.
Jakaś kobieta podbiegła do mnie i uścisnęła moją dłoń.
- Jak dobrze, że jesteś! Jak dobrze, że przyjechałaś! - Kobieta odwróciła się i krzyknęła do wszystkich wokół. - To ona! Przyjechała do nas! To naprawdę ona!
Twarze mieszkańców rozpromieniły się. Nie mogłam przypomnieć sobie kiedy widziałam ich tak szczęśliwych. Czy w ogóle kiedykolwiek wcześniej widziałam ich uśmiechniętych?
Kobieta wyciągnęła z kieszeni dziwnie znajomy notatnik.
- Znaleźliśmy to i przeczytaliśmy, a wtedy wszystko się zmieniło. Odeszły smutki, odeszły spory. Połączył nas śmiech. Wspólny śmiech. To wszystko dzięki tobie! Twoje poczucie humoru nas uleczyło! Teraz już nigdy nie będziemy smutni!
To był notatnik, w którym zapisywałam wymyślone skecze i monologi humorystyczne, marząc o tym, aby rozbawić ludzi, usłyszeć w końcu ich śmiech. Bo wszyscy ciągle wyglądali na smutnych.
Zgubiłam notatnik kilka lat wcześniej i byłam przekonana, że przepadł jak kamień w wodę. Ale najwyraźniej w przyrodzie nic nie ginie.

Mijając mieszkańców mojego rodzinnego miasteczka, czułam na sobie ich wzrok. Początkowo wprawiło mnie to w zakłopotanie, nie wiedziałam bowiem co tak bardzo przykuło ich uwagę. "Czy jestem gdzieś brudna?" - zastanawiałam się. "Coś stało się z moimi włosami? Twarzą? Czemu oni tak na mnie patrzą?"
Przypatrzyłam się ich oczom i po chwili zdałam sobie sprawę z tego, iż wyrażają...

Opowieść oparta na faktach.

Tak się złożyło, że jeszcze przed zmianą prawa na gorsze (niestety) moim ulubionym hobby było poszukiwanie "skarbów" z wykorzystaniem detektora metali. Pewnego pięknego dna, gdy przeszukiwałem kolejne pole obok niedużej miejscowości, natrafiłem na bardzo dobrze zachowaną siekierkę z brązu. Schowałem to narzędzie mające bez mała 3000 lat do torby i dnia następnego udałem się do zaprzyjaźnionego archeologa, który miał pieczę nad stacją archeologiczną oddaloną od pola na którym znalazłem artefakt o około 40km.
Dwa lata później chodzę sobie po polu w tej samej miejscowości co poprzednio i podjeżdża do mnie zarośnięty facet i po uściśnięciu dłoni rozpoczął monolog - Panie. Pan tu nic nie znajdzie. Tu już kiedyś jeden taki chodził i wie Pan co nawet siekierę z brązu znalazł. O tam - tu, o dziwo, wskazał paluchem prawie dokładne miejsce znalezienia - Wszyscy o tym w mieście do dzisiaj gadają. Nawet wczoraj w barze znowu o tym rozmawialiśmy.
- Panie, to ja znalazłem - wtrąciłem się w słowo - Poważnie, nie kłamię. Tak, to ja. Ale powiedz mi Pan skąd w ogóle wiecie, gdzie co i kto odnalazł. Przecież ja nikomu z tutejszych nie mówiłem nic? - Zapytałem. Jedyne co usłyszałem w odpowiedzi, to że ktoś chyba w barze coś kiedyś mówił, ale skąd to wiedział to już tego nikt nie wie.

I tak oto zostałem osobą z legendy przekazywanej z ust do ust przy piwku.

Opowieść oparta na faktach.

Tak się złożyło, że jeszcze przed zmianą prawa na gorsze (niestety) moim ulubionym hobby było poszukiwanie "skarbów" z wykorzystaniem detektora metali. Pewnego pięknego dna, gdy przeszukiwałem kolejne pole obok niedużej miejscowości, natrafiłem na bardzo dobrze zachowaną siekierkę z brązu. Schowałem to narzędzie mające bez mała 3000 lat do torby...

- Heej! To serio ty???
- My się znamy?
- No jak! Wszyscy cię tu znają!
- Że co?
- No wszyscy! Wszyscy już wiedzą, że byłaś zarejestrowana w urzędzie pracy i przeżyłaś, i z tego wyszłaś! Podobno nawet znalazłaś niezłą robotę! I te wszystkie składki na NFZ i ZUS! Matki z podziwem opowiadają swoim dzieciom o tobie wieczorami, choć zawsze będą istnieć niedowiarki, które twierdzą, że to niemożliwe. Ale ja tam w ciebie wierzę. Chcesz ciastko? Nie, nie za wypłatę. NFZ kosztowałby mnie więcej niż wypłata - mama mi dała, ale tak po cichu, żeby zasiłku nie zabrali.

- Heej! To serio ty???
- My się znamy?
- No jak! Wszyscy cię tu znają!
- Że co?
- No wszyscy! Wszyscy już wiedzą, że byłaś zarejestrowana w urzędzie pracy i przeżyłaś, i z tego wyszłaś! Podobno nawet znalazłaś niezłą robotę! I te wszystkie składki na NFZ i ZUS! Matki z podziwem opowiadają swoim dzieciom o tobie wieczorami, choć zawsze będą istnieć niedowiarki, które...

- Podobno dziś ma przyjechać córka Z. i R.
- To ta co uratowała jakiegoś człowieka na Mount Rushmore. Podobno jakaś kobieta prawie spadła ale została złapana przez nią w ostatniej chwili.
- To chyba nie było do końca tak. To było Mount Blanc i ratowała mężczyznę, który złamał nogę na samym szczycie.
- Wy nic nie wiecie. To nie żadne Rushmore ani Blanc tylko sam Mount Everest. Zeszła lawina na wysokości 8 000 m i O. gołymi rękami wykopała człowieka spod śniegu. Następnie sprowadziła go na dół.
- Z tą różnicą, że nie był to jeden człowiek ale pięciu ludzi i transportowała ich na sankach zrobionych z lodu do samej bazy...


No i jak tu powiedzieć, że to była Mount Gubałówka, a jedyną poszkodowaną byłam ja sama kiedy skręciłam nogę potykając się na prostej drodze.

- Podobno dziś ma przyjechać córka Z. i R.
- To ta co uratowała jakiegoś człowieka na Mount Rushmore. Podobno jakaś kobieta prawie spadła ale została złapana przez nią w ostatniej chwili.
- To chyba nie było do końca tak. To było Mount Blanc i ratowała mężczyznę, który złamał nogę na samym szczycie.
- Wy nic nie wiecie. To nie żadne Rushmore ani Blanc tylko sam Mount...

Po prawie całym dniu jazdy pociągiem wreszcie wysiadłam na swoim przystanku. Od razu gdy postawiłam stopę na peronie nastała idealna cisza. Gdziekolwiek spojrzałam wszyscy odwracali głowy. Według instrukcji ciocia miała czekać na mnie na parkingu, przeszłam tam odprowadzana zerknięciam postronnych. Jadąc samochodem włączyłam radio" Z ostatniej chwili! Dowiedziałem się, że w naszym miasteczku pojawiła się pewna osoba, którą wszyscy bardzo dobrze znamy..." Chciałam posłuchać dalej, ale ciocia szybko przyłączyła stację. Już chciałam spytać się o co wszystkim chodzi ale przejeżdżając przez ryneczek zauważyłam billboard z napisem " Drogi Koniku twoja skrzynka z pamiętnikami została znaleziona w lesie. Wszyscy podziwiamy cię za odwagę w ratowaniu czekolady na festynie"

Po prawie całym dniu jazdy pociągiem wreszcie wysiadłam na swoim przystanku. Od razu gdy postawiłam stopę na peronie nastała idealna cisza. Gdziekolwiek spojrzałam wszyscy odwracali głowy. Według instrukcji ciocia miała czekać na mnie na parkingu, przeszłam tam odprowadzana zerknięciam postronnych. Jadąc samochodem włączyłam radio" Z ostatniej chwili! Dowiedziałem się, że w...