Ja miałam swoją małą grupę dziewczyn z dwóch bloków i z nimi bawiłam się całe lata w ' dom ' pod blokiem .

Ja miałam swoją małą grupę dziewczyn z dwóch bloków i z nimi bawiłam się całe lata w ' dom ' pod blokiem .

Jako dziecko, w piątej klasie podstawówki, bardzo chciałam należeć do pewnej zamkniętej grupki dziewczyn, jakie utworzyło się w mojej klasie. Miały one swoje tematy, w które nie wtajemniczały nikogo spoza swojego grona. Ja byłam wyrzutkiem, miałam tylko jedną przyjaciółkę, z którą rozmawiałam i kiedy nie było jej w szkole, to czułam się bardzo osamotniona. Pewnego dnia te dziewczyny, dzięki mojemu pomysłowi na zabawę, która okazała się dla nich bardzo interesująca, postanowiły zaprosić mnie do swojego zamkniętego grona. Okazało się jednak, że tematy, jakie poruszały na swoich "zebraniach" na trzepaku zamkniętego osiedla wcale nie były tak porywające, jak się spodziewałam. Najczęściej królowało wśród nich obgadywanie innych, wyśmiewanie się z biedniejszych i komentowania newsów z Bravo. To był pierwszy i ostatni raz, gdy byłam na ich "sabacie", po skończeniu podstawówki na szczęście straciłam kontakt z tymi czarownicami(niestety, doszły mnie jednak słuchy, iż nic się w tych kwestiach nie zmieniło).
Kiedy dorosłam, zapragnęłam dołączyć do fight clubu, ale chyba każdy, kto zna jego zasady wie, jak trudno do niego dołączyć ;)

Jako dziecko, w piątej klasie podstawówki, bardzo chciałam należeć do pewnej zamkniętej grupki dziewczyn, jakie utworzyło się w mojej klasie. Miały one swoje tematy, w które nie wtajemniczały nikogo spoza swojego grona. Ja byłam wyrzutkiem, miałam tylko jedną przyjaciółkę, z którą rozmawiałam i kiedy nie było jej w szkole, to czułam się bardzo osamotniona. Pewnego dnia te...

W dzieciństwie ma się mnóstwo dziwnych pomysłów. Pamiętam, że w podstawówce bardziej przyjaźniłam się z chłopcami, chociaż oni czasami nie traktowali mnie jako przyjaciółkę. Wiadomo jak to jest w tym wieku. Żeby zwrócić na siebie uwagę, wymyśliłam małą organizację, a może powinnam napisać – bandę. Razem z moimi kolegami wślizgiwaliśmy się do pustej klasy i łamaliśmy innym dzieciom kredki. Każde z nas łamało rysik kredki o określonym kolorze. Tak więc, każde z dzieci miało łamane cztery kredki. Nie wpadliśmy jednak na to, aby swoje też połamać i oddalić od siebie podejrzenia. Nasza kredkowa szajka szybko została zdekonspirowana (po dwóch dniach), a my musieliśmy strugać wszystkie połamane przez nas kredki, aż do pojawienia się odcisków na palcach. Ach, te dawne czasy…

W dzieciństwie ma się mnóstwo dziwnych pomysłów. Pamiętam, że w podstawówce bardziej przyjaźniłam się z chłopcami, chociaż oni czasami nie traktowali mnie jako przyjaciółkę. Wiadomo jak to jest w tym wieku. Żeby zwrócić na siebie uwagę, wymyśliłam małą organizację, a może powinnam napisać – bandę. Razem z moimi kolegami wślizgiwaliśmy się do pustej klasy i łamaliśmy innym...

Należałam do klubu jeźdźców. Jeździłyśmy razem do stajni aby tam spędzać całe dnie, pomagać, czasami wsiadać na konie, ale głównie przebywać wśród koni. Kiedy byliśmy w domu i nie było możliwości żeby pojechać to stajni to spotykaliśmy się w garderobie, oświecaliśmy wszystkie światła i robiliśmy wszystko co było związane z końmi. Rysowaliśmy, uczyliśmy się rżeć, biegaliśmy na czworakach, a nawet skakaliśmy przez przeszkody! Oglądaliśmy też różne filmy o koniach, bawiliśmy się zabawkami w kształcie koni, a także nadawaliśmy sobie końskie imiona. Nasze dzieciństwo było przepełnione końmi. Myśleliśmy, że nikt o tym nie wiedział, jednak rżenie grupowe w pokoju roznosiło się po całym osiedlu. Ale to jest jedno z najwspanialszych wspomnień mojego dzieciństwa.

Należałam do klubu jeźdźców. Jeździłyśmy razem do stajni aby tam spędzać całe dnie, pomagać, czasami wsiadać na konie, ale głównie przebywać wśród koni. Kiedy byliśmy w domu i nie było możliwości żeby pojechać to stajni to spotykaliśmy się w garderobie, oświecaliśmy wszystkie światła i robiliśmy wszystko co było związane z końmi. Rysowaliśmy, uczyliśmy się rżeć, biegaliśmy...

Ech... Owszem, było kiedyś takie towarzystwo, ale z założenia nie mogłam do niego należeć, bo założyła je moja zazdrosna koleżanka, a jego członkiniami mogły być tylko osoby, które zadeklarowały, że lubią ją bardziej niż mnie. No cóż, dzieci bywają okrutne, a ona chyba moim kosztem próbowała leczyć swoje kompleksy. Ale nie powiem, żeby mnie to jakoś strasznie obeszło, a teraz jak sobie po latach o tym przypomniałam, to wydaje mi się to nawet zabawne :D

Ech... Owszem, było kiedyś takie towarzystwo, ale z założenia nie mogłam do niego należeć, bo założyła je moja zazdrosna koleżanka, a jego członkiniami mogły być tylko osoby, które zadeklarowały, że lubią ją bardziej niż mnie. No cóż, dzieci bywają okrutne, a ona chyba moim kosztem próbowała leczyć swoje kompleksy. Ale nie powiem, żeby mnie to jakoś strasznie obeszło, a...

Jako, że byłam dość specyficznym, żeby nie powiedzieć dziwnym, i często wrednym dzieckiem, to sama wymyśliłam takie stowarzyszenie jeszcze w przedszkolu. Wybrałam kilka dziewczyn, które lubiłam i razem z nimi tworzyłam swój klub. Oprócz tego, że po prostu bawiłyśmy się razem, to moja dziecięca potrzeba władzy wymyślała różne dodatkowe rzeczy. Na przykład jednego dnia mówiłam mojemu klubowi, że jutro wszystkie przychodzimy ubrane na różowo lub że wszystkie będziemy miały warkoczyki. Chyba nie byłam zbyt łaskawa dla dziewczyn, które się nie przyporządkowały, bo przez cały dzień nie mogły się z nami bawić, nawet z nimi nie rozmawiałyśmy, poza tym często takie osoby zostały wyrzucane z klubu, czasami tylko dawałam im drugą szansę. Żadna z nas nie mówiła nikomu o naszym klubie, więc nie wiem jak to się stało, że po pewnym czasie zaczęły do mnie przychodzić dziewczynki, które chciały do nas dołączyć. Głównym kryterium było to, czy ja je polubię, więc wtedy usilnie próbowały mi się przypodobać. No cóż, byłam chyba dość niepokojącym dzieckiem.

Jako, że byłam dość specyficznym, żeby nie powiedzieć dziwnym, i często wrednym dzieckiem, to sama wymyśliłam takie stowarzyszenie jeszcze w przedszkolu. Wybrałam kilka dziewczyn, które lubiłam i razem z nimi tworzyłam swój klub. Oprócz tego, że po prostu bawiłyśmy się razem, to moja dziecięca potrzeba władzy wymyślała różne dodatkowe rzeczy. Na przykład jednego dnia...

Do tajnego bractwa nie należałam w dzieciństwie, jednak w harcerstwie byłam dość aktywna i właśnie tam często graliśmy w gry terenowe z udziałem tajnych wiadomości, które były zaszyfrowane. Zadania były różne od wysadzenia mostu po przekazanie paczki lub nadanie wiadomości przez polowy telefon. Był to czas wielkich emocji i dobrej zabawy, każdy dzieciak, który miał okazję spróbować tego dobrze wie, lub podejrzewa jak może działać tajne bractwo. Nie żałuję tego, że nigdy nie trafiłam do prawdziwego tajnego bractwa, gdyż to mogłoby być niebezpieczne, a tak wśród harcerzy pomimo rekonstrukcji drugiej wojny światowej, brudnych ubrań oraz drobnych ran od czołgania się po dnie leśnych ścieżek nie zagrażało mi nic.

Do tajnego bractwa nie należałam w dzieciństwie, jednak w harcerstwie byłam dość aktywna i właśnie tam często graliśmy w gry terenowe z udziałem tajnych wiadomości, które były zaszyfrowane. Zadania były różne od wysadzenia mostu po przekazanie paczki lub nadanie wiadomości przez polowy telefon. Był to czas wielkich emocji i dobrej zabawy, każdy dzieciak, który miał okazję...

Nigdy nie należałem do sekretnego bractwa - zawsze chciałem być raczej w centrum uwagi.
Jak byłem mały miałem "gang" z chłopakami z osiedla. Jak większość chłopaków jeździliśmy rowerami po okolicy, terroryzowaliśmy głównie gołębie i wiewiórki rzucając w nie kasztanami. Cała banda chłopaczków całe dnie przesiadująca na zewnątrz - zabawa w podchody po ciemku, akrobacje na rowerach, wycieczki po lesie.
I dalej jesteśmy przyjaciółmi - 20 lat później - bez żadnych sekretów i tajemnic. Gra w otwarte karty.

Nigdy nie należałem do sekretnego bractwa - zawsze chciałem być raczej w centrum uwagi.
Jak byłem mały miałem "gang" z chłopakami z osiedla. Jak większość chłopaków jeździliśmy rowerami po okolicy, terroryzowaliśmy głównie gołębie i wiewiórki rzucając w nie kasztanami. Cała banda chłopaczków całe dnie przesiadująca na zewnątrz - zabawa w podchody po ciemku, akrobacje na...

Zawsze chciałam należeć do bractwa studenckiego. Takiej typowej organizacji Phi Beta Kappa wyjętej prosto z czołowej komedii o collegu amerykańskim. Nic nie mogę poradzić na to, że zawsze marzyłam o zgranym, wielkim gronie sióstr, które są do rany przyłóż. Pomogą z każdym problemem, będą wspierać w nauce, pracy, a także poszukiwaniu miłości. Niestety, marzenie nie ziściło się, ponieważ w Polsce nie ma bractwa z prawdziwego zdarzenia, ale i tak założyłyśmy razem z kilkoma innymi koleżankami własną organizację do której nie miał wstępu nikt nie wtajemniczony. I teraz razem rozwiązujemy swoje problemy i zwierzamy się z sekretów.

Zawsze chciałam należeć do bractwa studenckiego. Takiej typowej organizacji Phi Beta Kappa wyjętej prosto z czołowej komedii o collegu amerykańskim. Nic nie mogę poradzić na to, że zawsze marzyłam o zgranym, wielkim gronie sióstr, które są do rany przyłóż. Pomogą z każdym problemem, będą wspierać w nauce, pracy, a także poszukiwaniu miłości. Niestety, marzenie nie ziściło...

ja z dzieciakami z osiedla mieliśmy "Gang osiedlowy" za placem zabaw w krzakach była nasza "baza" gdzie przynosiliśmy wysępione od mam, babć czy cioć słodycze i zajadaliśmy się nimi, wymienialiśmy się tam osiedlowymi plotkami, ukrywaliśmy skarby, zdradzaliśmy sobie tajemnice. To były takie cudowne i niewinne czasy...

ja z dzieciakami z osiedla mieliśmy "Gang osiedlowy" za placem zabaw w krzakach była nasza "baza" gdzie przynosiliśmy wysępione od mam, babć czy cioć słodycze i zajadaliśmy się nimi, wymienialiśmy się tam osiedlowymi plotkami, ukrywaliśmy skarby, zdradzaliśmy sobie tajemnice. To były takie cudowne i niewinne czasy...