Dziekuje bardzo :)

Dziekuje bardzo :)

gratulacje :)

gratulacje :)

Dziękuję, dziękuję i gratuluję pozostałym ;)

Dziękuję, dziękuję i gratuluję pozostałym ;)

Bardzo dziękuję i gratuluję wszystkim, którzy wzięli udział w konkursie, wszystkie prace były wspaniałe :)

Bardzo dziękuję i gratuluję wszystkim, którzy wzięli udział w konkursie, wszystkie prace były wspaniałe :)

gratulacje ! ;D

gratulacje ! ;D

Zwyciężyli:

okruszek
Vendere
czarna marchewka

Gratulacje!

Zwyciężyli:

okruszek
Vendere
czarna marchewka

Gratulacje!

Konkurs zakończony.
Wyniki wkrótce.

Konkurs zakończony.
Wyniki wkrótce.

Wola życia jest ogromnym psychicznym wyzwaniem każdego człowieka.Dlatego tak bardzo życia bronimy w skrajnych sytuacjach.My żyjemy w czasach pokoju i względnego spokoju.Nasze pokolenie nie musi walczyć o przetrwanie z wrogim ,który chce doprowadzić na do unicestwienia.Nasze dziadkowie i rodzice jednak ,którzy żyli w strasznych czasach codziennie musieli zastanawiać się,co zrobić by prztrwać,Sybiracy,więżniowie obozów koncentracyjnych czy wreszcie zwykli żołnierze na wszystkich frontach świata.Gdy czytałam Pianistę nie mogłam uwierzyć,że jeden człowiek z wielką wolą przetrwania jest w stanie tyle znieść.W dzisiejszych czasach dość często dochodzi do kidnapingu.ludzie porwanie czekając na uwolnienie mają różne myśli.Na pewno jedną z nich i podstawową jest myśl czy przetrwają i nadzieja,ze ktoś ich uwolni.Jednak mimo wszystko przez cały czas myślą jak się uwolnić i uratować.Człowiek w obliczu zagrożenia i widma śmierci potrafi wyzwolić w sobie takie pokłady energii i woli życia,o których nawet w normalnych warunkach nie miał pojęcia,że istnieją.

Wola życia jest ogromnym psychicznym wyzwaniem każdego człowieka.Dlatego tak bardzo życia bronimy w skrajnych sytuacjach.My żyjemy w czasach pokoju i względnego spokoju.Nasze pokolenie nie musi walczyć o przetrwanie z wrogim ,który chce doprowadzić na do unicestwienia.Nasze dziadkowie i rodzice jednak ,którzy żyli w strasznych czasach codziennie musieli zastanawiać się,co...

Ciężko mówić o woli życia i możliwościach do przetrwania najgorszych tortur, gdy nigdy nie było się w takiej sytuacji. Wprost nie znoszę patosu jakim otacza się ludzi, którzy przeżyli taką tragedię. Czasami zastanawiam się, czy rozdrapywanie ran i stawianie ich na piedestale przypadkiem nie jest chwilami bardziej bolesne niż same tortury. Skąd w końcu my, szczęśliwi ludzie, którzy nigdy nie doświadczyli prawdziwego bólu, możemy wiedzieć, co zrodziło się w ich głowach? Ile razy skrycie pragnęli, by ich życie dobiegło końca lub nawet w przeraźliwym krzyku bądź niezrozumiałym bełkocie dzielili się tym pragnieniem z własnym prześladowcą? Czy nie czują obecnie wstydu z powodu tego wywyższenia? Nie mają wyrzutów sumienia zdając sobie sprawę, że we własnych głowach przegrali walkę o swoją godność? Może wstydzą się wyznać jak było naprawdę? Boją się, że wtedy ludzie odtrącą ich jako jednostki słabe i niegodne życia w społeczeństwie?

Czy to właśnie nam wypada to oceniać?

Zdaję sobie sprawę, że to, co piszę może być kontrowersyjne, uważam jednak, że w znacznej większości przypadków wola życia jest tylko odsetkiem prawdziwych powodów, dla których osoba poddana torturom przeżyła. Sądzę bowiem, że największą decyzyjność ma tutaj podmiot sprawczy, jakim jest torturujący. Czym bowiem byłaby wola życia wobec faktu zbyt długiego trzymania głowy pod wodą, uczucia duszenia się, świadomości, że woda zalewa płuca i w końcu utonięcia? Na ile zda się chęć przetrwania najgorszych tortur, gdy z uszu zaczynają wylatywać kłęby dymu, a torturowany czuje jak gotuje się jego mózg, a krew ścina w żyłach?

Pięknie jest mówić, że osoba przetrwała tortury, okazała się wystarczająco silna i może nawet wyszła z tego bez szwanku, ale czy aby na pewno? Nie jestem w stanie uwierzyć, by nawet po zagojeniu zewnętrznych blizn, zniknęły te, które poharatały duszę i umysł torturowanego. Wszystkie te przeżycia na zawsze odmieniłyby każdego człowieka i nie powinno to nikogo dziwić. Psychika ludzka jest w stanie bardzo wiele znieść, choć niewiele spośród tego zapomina. Wystarczy wspomnieć ofiary II Wojny Światowej, ludzi, którzy niejednokrotnie nie poradzili sobie z wojenną traumą. Nie szukając daleko ani wśród wybitnie brutalnych przykładów mogę napisać o mojej babci, która ma męża z niemieckim pochodzeniem oraz siostrę mieszkającą na stałe w Niemczech i mimo że doskonale rozumie język niemiecki nie powie ani słowa w tym języku, uważa bowiem, że wszystkie krzywdy, które spotkały ją w dzieciństwie są sprawką Niemców.

Oczywiście zawsze możemy mówić o chęci przetrwania i woli życia, bez względu na przyczyny, powody i konsekwencje, ocenę pozostawiłabym jednak osobom, które naprawdę miałyby coś do powiedzenia w tej kwestii...

Ciężko mówić o woli życia i możliwościach do przetrwania najgorszych tortur, gdy nigdy nie było się w takiej sytuacji. Wprost nie znoszę patosu jakim otacza się ludzi, którzy przeżyli taką tragedię. Czasami zastanawiam się, czy rozdrapywanie ran i stawianie ich na piedestale przypadkiem nie jest chwilami bardziej bolesne niż same tortury. Skąd w końcu my, szczęśliwi ludzie,...

Co Wy sądzicie o woli życia człowieka i jego ogromnych możliwościach do przetrwania najgorszych tortur? Czy znacie podobne przypadki?
____________________________________________________________________

Jestem mięczakiem. Przyznaję to szczerze. Dla mnie tortura to ogromny upał w słoneczne dni, paraliżujący mróz na zewnątrz w grudniu, wstanie z łóżka wcześniej niż o 6 rano czy badanie u gastrologa. Więc jeśli zrobiłabym bilans życiowy pod kątem męczarni, niewiele złego przeżyłam. I właściwie dziękuję za to Bogu.
Codziennie nasze otoczenie daje nam kilkadziesiąt powodów do tego, by kląć na życie i zastanawiać się nad tym, po kiego czorta jeszcze tu jesteśmy. Sama wiele razy miałam ochotę rzucić wszystko i schować się gdzieś na jakiś czas, by pobyć sama. Jednak z czasem po każdej kłótni, obeldze pod moim adresem, nieudanej znajomości dochodziłam do wniosku, że co by się nie działo- życie jest piękne! To najwspanialszy dar, jaki kiedykolwiek trzymaliśmy i nie warto paprać go sobie kilkoma nieudanymi dniami. Trzeba każdego dnia walczyć o to, by nie był on dniem straconym i o to, by przed śmiercią nie zarzucać sobie „a... tego, tamtego nie zrobiłam”, bo powtórek nie będzie. To nie polski serial.
Nie wiem, jak zachowuje się człowiek, który poddawany jest ogromnym torturom. Mm nadzieję nigdy nie przekonać się o tym na własnej skórze i nie życzę też tego nikomu. Jednak uważam, że wtedy wola życia jest tak silna, że- mówiąc metaforycznie, dostajemy skrzydeł. Jesteśmy w stanie przyjąć na swoje barki o wiele więcej niż bylibyśmy w stanie w normalnych, nieekstremalnych warunkach. Nawet cierpiąc niewymowne męki można nadal myśleć o tym, jak bardzo zależy nam na życiu, na najbliższych. I takie myśli są bodźcami, które mobilizują nas do dalszej walki ze złem.
Ostatnio oglądałam przerażający film. Nosi tytuł „Korea Północna- kraj cichej śmierci”. Słuchając zwierzeń ludzi, którzy byli przetrzymywani i poddawani ogromnym cierpieniom, zastanawiałam się, jak coś takiego można przeżyć. Wypowiadała się kobieta, której na brzuch kładli deskę, a później na obydwu jej stronach stawali dwa mężczyźni, niemalże gniotąc jej wnętrzności. Okropne. Chociaż, żeby usłyszeć o podobnych przypadkach nie trzeba daleko szukać. Każdy z nas zapewne wie o tym, czemu poddawani byli Polacy, którzy w czasie wojny nie chcieli współpracować z Niemcami. Wyrywanie zębów, paznokci, bicie, głodzenie. Kiedy słyszę takie zwierzenia, zastanawiam się, jak wielką wolę życia trzeba mieć, by zwyciężyć. By przeżyć.
Podsumowując, chciałabym zacytować bardzo mądrą myśl, której autorką jest Wisława Szymborska: „Tyle wiemy o sobie, ile nas sprawdzono”. Możemy więc sobie gdybać, co by było, gdyby. Tak naprawdę jednak nic o sobie nie wiemy. Nie wiesz, jak bardzo walczyłbyś o własne życie. Nie wiesz, jak wiele byłbyś w stanie przecierpieć dla siebie bądź kogoś bliskiego. Uważam, że żeby odpowiedzieć na zadane pytania, ktoś z nas musiałby mieć ogromny bagaż doświadczeń i historię w archiwum swojego życia podobną do opisanych wyżej przeze mnie. Ale... jak już mówiłam. Nie życzę tego nikomu i sama wolę pozostać przy gdybaniu „co by było, gdyby...”

Co Wy sądzicie o woli życia człowieka i jego ogromnych możliwościach do przetrwania najgorszych tortur? Czy znacie podobne przypadki?
____________________________________________________________________

Jestem mięczakiem. Przyznaję to szczerze. Dla mnie tortura to ogromny upał w słoneczne dni, paraliżujący mróz na zewnątrz w grudniu, wstanie z łóżka wcześniej niż o 6...