Kim ja nie chciałam zostać...? Pierwsze wspomnienie dotyczy bycia nauczycielką. Później pamiętam, jak któregoś dnia obraziłam się na rodziców, że nie chcieli mnie zawieźć do Warszawy na casting do filmu, ponieważ postanowiłam zostać aktorką. Nie pomogli, więc znalazłam sobie inne zajęcie- w wieku kilku lat napisałam książkę. Tytułu nie pamiętam, ale była to książka o Halince, która wyjeżdżała na wakacje do swojej babci. No cóż, bestsellerem nie została i dlatego postanowiłam szukać powołania gdzie indziej. Miałam zostać pielęgniarką, gdyż bardzo spodobało mi się robienie zastrzyków. I to nie wyszło. :-)

Kim ja nie chciałam zostać...? Pierwsze wspomnienie dotyczy bycia nauczycielką. Później pamiętam, jak któregoś dnia obraziłam się na rodziców, że nie chcieli mnie zawieźć do Warszawy na casting do filmu, ponieważ postanowiłam zostać aktorką. Nie pomogli, więc znalazłam sobie inne zajęcie- w wieku kilku lat napisałam książkę. Tytułu nie pamiętam, ale była to książka o...

Ha! Rewelacyjny temat! Ja miałam bardzo bujną wyobraźnię i w dodatku (co zresztą zostało mi do dziś) nie zamykała mi się wprost buzia... Było kilka cudzych przepowiedni: wysoka to koszykarką będzie, gada jak najęta to zastąpi kiedyś Hankę Bielicką, rysować lubi, może na ASP pójdzie? Do kabaretu z nią, ciągle gada, zmyśla, zabawne dziecko - nada się. Teraz byłby to pewnie stand up, w który zresztą czasami zdarza mi się bawić przed przyjaciółmi. Jednak żadna z przepowiedni nie była mi bliska, ponieważ moje marzenie było jednak zgoła inne: ja chciałam mieć sklep ze słodyczami i watą cukrową! Jako dziecko każde wakacje spędzałam na wsi u babci, a tam co roku w lipcu organizowany był odpust. Kolorowy, z masą straganów pełnych zabawek i słodyczy, z watą cukrową co krok, z piernikami pięknie ozdobionymi, zapakowanymi w szeleszczący celofan, cukierkami z niewielkich manufaktur... Ten smak zapamiętam do końca życia, nie wiem czy da się jeszcze gdzieś takie kupić.

Dziś, ponad 20lat później nie mam sklepu ze słodyczami, ani tym bardziej maszyny do waty cukrowej. Gdzieś w głębi serca poniekąd żałuję, choć obawiam się, że prowadząc tak biznes szybko bym zbankrutowała i nabawiła się cukrzycy.

W bistro, które prowadzę z narzeczonym w weekendy piekę ciasta i czasami robię torty na zamówienie. Taka namiastka sklepu ze słodyczami - w końcu marzenia należy spełniać.

Ha! Rewelacyjny temat! Ja miałam bardzo bujną wyobraźnię i w dodatku (co zresztą zostało mi do dziś) nie zamykała mi się wprost buzia... Było kilka cudzych przepowiedni: wysoka to koszykarką będzie, gada jak najęta to zastąpi kiedyś Hankę Bielicką, rysować lubi, może na ASP pójdzie? Do kabaretu z nią, ciągle gada, zmyśla, zabawne dziecko - nada się. Teraz byłby to pewnie...

Będąc małą dziewczynką miałam wiele pomysłów na to kim chciałabym zostać. Począwszy od marzeń o leczeniu zwierząt jako weterynarz, poprzez pilotowanie samolotu z ludźmi lecącymi na wczasy do pięknych krajów, aż po chęć występów jako cyrkowy artysta z ogromnymi słoniami u boku.
Wszystkie te pomysły schodziły jednak na dalszy plan, gdy po każdej zimie pojawiały się pierwsze kwiatki i wraz z kolejnymi dniami było ich więcej i więcej. Wszystkie piękne, delikatne i kolorowe.
Całe dnie potrafiłam chodzić i zbierać takie, które akurat były mi potrzebne by stworzyć kolejny bukiecik ozdobiony wybranymi, zielonymi akcentami. Wszyscy zachwycali się tym, jak starannie to robię i jak pięknie mi to wychodzi.
Wtedy wiedziałam, że to mój najlepszy pomysł na to, co chciałabym robić. To coś, co robiłabym z pasją i oddaniem. Wiedziałam, że chcę mieć kwiaciarnię, by tworzyć piękne wiązanki z ukochanych kwiatów.
Niestety moje plany się nie spełniły i bardzo mi przykro z tego powodu. Jednak mój dom pełen jest różnych kwiatów, co rekompensuje mi to niespełnione marzenie z dzieciństwa. :)

Będąc małą dziewczynką miałam wiele pomysłów na to kim chciałabym zostać. Począwszy od marzeń o leczeniu zwierząt jako weterynarz, poprzez pilotowanie samolotu z ludźmi lecącymi na wczasy do pięknych krajów, aż po chęć występów jako cyrkowy artysta z ogromnymi słoniami u boku.
Wszystkie te pomysły schodziły jednak na dalszy plan, gdy po każdej zimie pojawiały się pierwsze...

Ja wciąż wierzę, że jeszcze uda mi się napisać książkę. Przestałam się łudzić, co do marzenia o pracy na planie filmowym. Chciałam być scenarzystką. Bez znaczenia, czy filmów, czy seriali. Chodziło o współpracę z Hollywoodzkimi gwiazdami, ale przede wszystkim o ukazanie szerszej publiczności pomysłów, tego co sama chciałabym obejrzeć na ekranie. Kilka razy próbowałam napisać scenariusz i choć nie brakowało mi pomysłów, to zabrakło umiejętności spojrzenia na daną scenę z innej perspektywy. Nie, właściwie wciąż się łudzę, że może jeszcze kiedyś to się uda. Chyba jednak nie wyszłam z błogiej strefy marzeń :-)

Ja wciąż wierzę, że jeszcze uda mi się napisać książkę. Przestałam się łudzić, co do marzenia o pracy na planie filmowym. Chciałam być scenarzystką. Bez znaczenia, czy filmów, czy seriali. Chodziło o współpracę z Hollywoodzkimi gwiazdami, ale przede wszystkim o ukazanie szerszej publiczności pomysłów, tego co sama chciałabym obejrzeć na ekranie. Kilka razy próbowałam...

Jak byłam mała chciałam być fryzjerką, wszystkie moje Barbie były moimi klientami i regularnie skracałam im włosy aż zostawały łyse. Jednak z momentem dorastania, plany i ambicje mi się zmieniły, dotarło do mnie jak bardzo krzywdziłam swoje lalki, gdyż brakowało mi pasji do obcinania włosów i w tym byłam i jestem beztalenciem, za to poszlam za swoim upodobaniem do pracy biurowej, ton papierów i spraw do załatwienia.

Jak byłam mała chciałam być fryzjerką, wszystkie moje Barbie były moimi klientami i regularnie skracałam im włosy aż zostawały łyse. Jednak z momentem dorastania, plany i ambicje mi się zmieniły, dotarło do mnie jak bardzo krzywdziłam swoje lalki, gdyż brakowało mi pasji do obcinania włosów i w tym byłam i jestem beztalenciem, za to poszlam za swoim upodobaniem do pracy...

Nauczycielką za mamą - robiłam dzienniki z zeszytu i tablicę z kartki.
Prezenterką telewizyjną - krzesło to był mój pulpit, a małe karteczki - notatkami, na które dyskretnie zerkałam.
Kierowcą taxówki - w kuchni był mój samochód. Krzesła jako siedzenia, miska na owoce jako kierownica. Wtedy też odkryłam, że fajnie by było jakby kierunkowskazy same odskakiwały jak wyprostuje się kierownicę - tak też się stało.
Pisarką - napisałam kilka bajeczek, które ilustrowała moja siostra. Sklejone w ładnej obwolucie z kartonu! Sprzedawane rodzinie za 10 gr na gumy kulki. Jaka była radość jak mama dała złotówkę na całe dziesięć!
Sprzedawcą w kiosku - deska do prasowania i pełno starych gazet. Co to była za złość, jak siostra kupiła u mnie tylko jedną. Przecież chciałam więcej nabić na zabawkową kasę!
Piosenkarką - kiedy Od Przedszkola do Opola leciało w telewizji, zawsze chciałam wyglądać tak jak te dziewczynki, które tam śpiewały. Jeśli ona ma długie włosy, to ja też! Zielone rajstopy na głowie to dopiero efekt długich kitek!
Można by było wymieniać bez końca. Jednak marzenia te mniejsze i większe powoli się spełniają. Co ja bym robiła, jakby wszystkie spełniły się jednego dnia? Fajnie... tak się nie śpieszyć... jak kiedyś :)

Nauczycielką za mamą - robiłam dzienniki z zeszytu i tablicę z kartki.
Prezenterką telewizyjną - krzesło to był mój pulpit, a małe karteczki - notatkami, na które dyskretnie zerkałam.
Kierowcą taxówki - w kuchni był mój samochód. Krzesła jako siedzenia, miska na owoce jako kierownica. Wtedy też odkryłam, że fajnie by było jakby kierunkowskazy same odskakiwały jak...

W dzieciństwie miałam różne marzenia. Chciałam zostać architektem ( wydawało mi się że umiem kreślić i rysować). Potem chciałam zostać weterynarzem aż do momentu gdy zrozumiałam że czasem także trzeba uśpić zwierzę a na studiach niestety przeprowadzić sekcję zwłok.
Następnie było marzenie o stomatologi i w końcu skończyłam szkołę ale jedynie dla higienistek stomatologicznych. Obecnie nie pracuję w tym kierunku.
Można by powiedzieć że moje marzenia nie zostały w pełni zrealizowane. Być może gdzies zabrakło mi siły przebicia.
Dzisiaj natomiast oddaję się pisaniu na niewielką skalę.
Chciałabym kiedyś zawodowo pisać recenzję książek.
Moim marzeniem jest czynna walka o prawa zwierząt. Robię na razie małe kroki ale wierze że w przyszłośći będę mogła się temu naprawdę oddać.

W dzieciństwie miałam różne marzenia. Chciałam zostać architektem ( wydawało mi się że umiem kreślić i rysować). Potem chciałam zostać weterynarzem aż do momentu gdy zrozumiałam że czasem także trzeba uśpić zwierzę a na studiach niestety przeprowadzić sekcję zwłok.
Następnie było marzenie o stomatologi i w końcu skończyłam szkołę ale jedynie dla higienistek...

Moim dziecięcym marzeniem, jak chyba większości dziewczynek było zostać super mega wielką gwiazdą popu. Nie chciałam marnować czasu, więc już w podstawówce pisałam własne "hity", aby potem przedstawić je na podwórkowej scenie. Oczywiście brałam udział w szkolnych i przedszkolnych przedstawieniach teatralnych. Główne role-wszystkie moje. Maryja? Pikuś. Dziewczynka z zapałkami? Banał. Calineczka? Nie było mi równych. Tak oto przez moje najpiękniejsze lata rozwijałam się wokalnie, a wszystko po to, aby dziś zostać...analitykiem ekonomicznym. Tak... niestety jak poszłam do gimnazjum uświadomili mnie, że śpiewać to ja nie potrafię i nigdy się tego nie nauczę. I tak oto moje wielkie marzenie legło w gruzach, ale cóż nie moja wina, że natura mi poskąpiła, teraz wsłuchuję się tylko i wyłącznie w notowania giełdowe :D

Moim dziecięcym marzeniem, jak chyba większości dziewczynek było zostać super mega wielką gwiazdą popu. Nie chciałam marnować czasu, więc już w podstawówce pisałam własne "hity", aby potem przedstawić je na podwórkowej scenie. Oczywiście brałam udział w szkolnych i przedszkolnych przedstawieniach teatralnych. Główne role-wszystkie moje. Maryja? Pikuś. Dziewczynka z...

Nie zapomnę przerażenia moich rodziców, gdy zamiast wymyślać ambitne plany na granicy nierealności (aktorka, księżniczka, astronautka...), ja wpadłam na jakże genialny pomysł, że będę... sekretarką ;-) Aaaa, jakoś tak wydawało mi się, że sekretarka to fajna fucha, bo od niej zależy organizacja wielu spraw, a ja za dzieciaka uwielbiałam organizować, co się dało. Po moim pokoju zawsze walały się plany wszystkiego, co tylko można zaplanować i rozplanować: rozmaitych wycieczek, pomieszczeń, fabryk (!), gier planszowych, zadań matematycznych (jako kilkulatka przeżywałam fascynację... algorytmami!), maszyn, książek, filmów (ba, nawet libretta się pojawiały!), potraw (choć moje przepisy nie generowały w tamtym czasie wytworów jadalnych), strojów... Po prostu wszystkiego. I jakoś tak instynkt podpowiadał mi, że sekretarka, to osoba, która różne rzeczy planuje, układa, organizuje... Nawet jeśli nie są to fabryki czy książki ;-)

Cóż... Kiedy w końcu zmieniłam swe plany, moim rodzicielom spadł kamień z serca. Z całym szacunkiem dla wszystkich sekretarek :-)

Dziś pracuję w zupełnie innym zawodzie, choć... Tak się jakoś dziwnie złożyło, że większość tego, co w mojej placówce dzieje się nadprogramowo, organizuję ja ;-) Dziś robię to z humanistyczną chaotycznością, lecz wciąż ze ścisłym zacięciem!

Nie zapomnę przerażenia moich rodziców, gdy zamiast wymyślać ambitne plany na granicy nierealności (aktorka, księżniczka, astronautka...), ja wpadłam na jakże genialny pomysł, że będę... sekretarką ;-) Aaaa, jakoś tak wydawało mi się, że sekretarka to fajna fucha, bo od niej zależy organizacja wielu spraw, a ja za dzieciaka uwielbiałam organizować, co się dało. Po moim...

Może marzenia od zawsze były ukierunkowane na bycie zawodowym żołnierzem. Zainteresowanie militarią, bronią oraz lotnicze studia, a także duża ilość spędzonych godzin na praktykach. Niestety, nigdy się nie udało i nie uda. Pierwszą sprawą jest przgroda nosowa, drugą pogarszający się wzrok oraz przysłowiowy "brak plecaka". Pogodziłam się z tym, lecz czuję się wypalona i niespełniona. Obecna praca nie sprawia mi tak dużej satysfakcji w przeciwieństwie do wojskowości. No nic, może chociaż uda mi się zostać psychologiem wojskowym i będę krok bliżej sfery, w której czuję się najlepiej!

Może marzenia od zawsze były ukierunkowane na bycie zawodowym żołnierzem. Zainteresowanie militarią, bronią oraz lotnicze studia, a także duża ilość spędzonych godzin na praktykach. Niestety, nigdy się nie udało i nie uda. Pierwszą sprawą jest przgroda nosowa, drugą pogarszający się wzrok oraz przysłowiowy "brak plecaka". Pogodziłam się z tym, lecz czuję się wypalona i...